“Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον· ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις. Διότι αυτού ποίημα είμεθα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς.” Εφεσίους β΄ 8-10
Αυτό το μήνα, θα μας δώσει την μαρτυρία του ο αδελφός μας Γιώργος Βλαμίδης, από τη Θεσσαλονίκη.
Αδελφέ Γιώργο, να σε ρωτήσω καταρχάς για την εξέλιξη της υγείας σου. Ξέρω ότι πέρασες μια μεγάλη δοκιμασία με τον κορωνοιό.
Δόξα στον Θεό, έξι μήνες μετά που βγήκα από την εντατική, έχω πλήρη αποκατάσταση υγείας. Κάνω μόνο κάποιες φυσιοθεραπείες, αλλά είμαι μια χαρά, έχω επανέλθει σωματικά, εκατό τοις εκατό.
Πόσο καιρό έμεινες στην εντατική;
Ήμουν σαράντα μέρες στην εντατική, εκ των οποίων, τρείς εβδομάδες διασωληνωμένος. Αλλά ήταν πιστεύω θέλημα Θεού, σχέδιο Θεού. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού εγώ προσευχόμουν πριν γίνουν όλα αυτά κι έλεγα: “Κύριε, σε αγαπώ μέχρι θανάτου.” Κι έλεγε ο Κύριος: “Θα σε πάρω στον Ουρανό.” Δεν φανταζόμουν όμως ότι θα γινόταν αυτό που έγινε. Να βγω δηλαδή από το σώμα μου, να ανεβώ στον Ουρανό, να έχω μια δοκιμασία, και μετά να βρεθώ πάλι κάτω. Στα λέω λίγο βιαστικά...
Πράγματι. Πες μας αν θέλεις ποιά ήταν ακριβώς η εμπειρία σου.
Πριν αρρωστήσω, έλεγα στον Θεό: “Κύριε, σε αγαπώ μέχρι θανάτου” και Του έλεγα ακόμα: “Κύριε, θέλω να καθαριστώ, θέλω να αγιαστώ, όπως ακριβώς Εσύ θέλεις.” Λίγο καιρό μετά, κόλλησα κορωνοιό, κι ενώ τις πρώτες τρείς μέρες ήμουν μια χαρά με την αντιβίωση μου, χωρίς κανένα πρόβλημα, σε κάποια στιγμή μετράω το οξυγόνο μου και είχε πέσει στο “ογδόντα.” Χωρίς όμως να αισθάνομαι κάποια δυσφορία, αφού νόμιζα στην αρχή ότι είχε χαλάσει το οξύμετρο.
Είχες κάποιο υποκείμενο νόσημα;
Όχι, μόνο λίγο αυξημένη πίεση είχα. Με πήγαν στο νοσοκομείο, προσπάθησαν για τρείς-τέσσερεις μέρες να μου ανεβάσουν οι γιατροί το οξυγόνο, δεν τα κατάφεραν και τελικά μου λένε: “Πρέπει να διασωληνωθείς.” Με έβαλαν σε ένα πάγκο, μου έσκισαν τα ρούχα (έτσι γινόταν με τον κορωνοιό, λόγω αποφυγής μετάδοσης της μόλυνσης) και λίγο πριν μου βάλουν την μάσκα και με ναρκώσουν, τους λέω: “Μισό λεπτό μόνο περιμένετε, να κάνω την προσευχή μου.” Και είπα: “Κύριε, στα χέρια σου παραδίνω το πνεύμα μου.” Έτσι απλά, μόνο αυτό μου ήρθε να πω. Μετά ήταν σαν να κοιμάμαι, όμως είχα πλήρη συνείδηση ότι ζω και ότι είμαι άρρωστος. Κι αρχίζει τότε για μένα μια πνευματική δοκιμασία, και ταυτόχρονα το σώμα μου δοκιμαζότανε μέσα στην εντατική. Οι γιατροί είπανε στην γυναίκα μου ότι τρείς φορές έφθασα πολύ κοντά στον θάνατο. Όταν με την χάρη του Θεού, τελείωσε αυτή η δοκιμασία, ένιωσα να πετάω προς τα επάνω, να ανεβαίνω προς τα επάνω με δύναμη, να σχίζω το στερέωμα του ουρανού και να βρίσκομαι μέσα σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον. Σε έναν χώρο που τον έλουζε ένα γαλάζιο αυτοκρατορικό φως, το οποίο περιείχε όλα τα χρώματα της ίριδας. Και δίπλα μου ήταν ένα δέντρο, που αργότερα κατάλαβα ότι ήτανε το δέντρο της ζωής. Διέκρινα τότε από το βάθος μια φιγούρα, που όσο πλησίαζε μεγάλωνε κι ερχόταν κοντά μου. Κάποιος που φορούσε ποδήρη χιτώνα και μου έδινε την αίσθηση του πατέρα, ότι ήτανε ο πατέρας μου. Κατάλαβα ότι ήταν ο Κύριος. Κάθισε δίπλα μου και μου είπε -καθώς άνοιγε τον χιτώνα Του- την ωραιότερη κουβέντα που έχω ακούσει στη ζωή μου: “Έλα, να σου δείξω τα σπλάχνα Μου.” Άρχισα να κλαίω, με δάκρυα χαράς και ταυτόχρονα λύπης. Χαιρόμουνα, γιατί ήμουνα στη παρουσία του Θεού αλλά και λυπόμουνα, γιατί έβλεπα έναν πολύ μεγάλο πόνο σε αυτά τα σπλάχνα. Πόνο από την αχαριστία των ανθρώπων κι έκλαιγα για την κατάντια του γένους μας. Κι άρχισε ο Κύριος να μου μιλάει και να μου λέει ότι: “Εγώ είμαι Πνεύμα και είμαι Αγάπη και αγάπη θέλω κι από εσάς που είστε πνεύματα. Εσείς όμως με κλέβετε, δεν μου δίνετε την αγάπη που ζητάω. Και χτυπάτε ο ένας τον άλλο, μάχεστε μεταξύ σας.” Και μου είπε: “Όταν θα κατεβείς, θέλω να πεις αυτό το μήνυμα σε όλα σου τα αδέλφια. Θέλω να σταματήσει αυτό που γίνεται.” Ήταν ένα παράπονο αυτό που μου έλεγε, όχι με αυστηρότητα, αλλά με οικτιρμούς, με σπλάχνα, με ταπείνωση. Και στο τέλος, ο Κύριος μού έδειξε θαυμάσια πράγματα που θα γίνουν στο ανθρώπινο γένος και την δόξα του Θεού που θα δούμε στην Ελλάδα. Μου έδειξε αδελφέ, ότι θα δοξαστεί ο Κύριος στην Ελλάδα, και μέσα από την Ελλάδα, σε όλο τον κόσμο.
Υπήρχε αυτή η όραση στην εκκλησία παλιότερα, και ο αδελφός Λούης το έλεγε συχνά, αλλά τα τελευταία χρόνια κάπως έχει ξεχαστεί. Τι σου έδειξε ο Κύριος ακριβώς;
Είδα ότι ξεκινούσε ένα πλοίο από την Ελλάδα, που έκανε ταξίδια λατρείας και ευλογίας σε όλες τις χώρες του κόσμου... σε λιμάνια... σε ποτάμια. Θα γίνονται παντού πνευματικά συνέδρια, με δοξολογία, με θεραπείες και όταν αυτό το πλοίο θα επιστρέψει στην Ελλάδα, τότε θα έρθει το τέλος. Θα δούμε στις έσχατες μέρες πολλά και θαυμάσια, να το έχουμε αυτό στη καρδιά μας.
Αμήν. Να περάσουμε όμως αδελφέ Γιώργο και στην ομολογία σου και στη ζωή σου, μέχρι την ώρα της εμπειρίας σου αυτής με τον Κύριο.
Ναι αδελφέ μου. Να πω ξεκινώντας ότι γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1960 και είμαι το μεγαλύτερο από τα δύο παιδιά, από τα δύο αγόρια, μιας τετραμελούς οικογένειας. Οι γονείς μου ήταν σε μια αρκετά καλή οικονομική κατάσταση -οπότε δεν περάσαμε υλικές στερήσεις- αλλά ταυτόχρονα ήμασταν και οι χριστιανοί του Πάσχα και των Χριστουγέννων. Μόνο τότε πηγαίναμε στην εκκλησία κι αυτό τυπικά. Δεν υπήρχε ο Θεός στη ζωή μας, γιατί απλά δεν μας ενδιέφερε ο Θεός. Τέλειωσα το σχολείο, μπήκα στο Πανεπιστήμιο, για να σπουδάσω Πολιτικός Μηχανικός, και γύρω στα 20 μου χρόνια, ασχολήθηκα με την πολιτική. Εντάχθηκα σε κάποια πολιτική νεολαία, αργότερα έγινα και πρόεδρος σε αυτή την πολιτική νεολαία και μιας και η οικογένεια του πατέρα μου ασχολιόταν με την πολιτική για χρόνια (ο ένας θείος μου είχε υπηρετήσει σε υψηλές κυβερνητικές θέσεις) ακολούθησα κι εγώ αυτή την παράδοση.
Το κίνητρο σου για να ασχοληθείς με την πολιτική ήταν να προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο ή απλά να εξυπηρετήσεις κάποιες προσωπικές επιδιώξεις;
Μάλλον το δεύτερο. Επειδή δεν θέλω να αναφέρω σε τι ακριβώς οργανώσεις είχα μπλέξει τότε -δεν ήταν μασόνοι, αλλά ήταν πολύ κοντά- είχα μάθει πολύ καλά πως παίζεται το παιχνίδι της εξουσίας. Και είχα αποφασίσει να παίξω αυτό το παιχνίδι χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς. Δεν θα σκότωνα βέβαια κάποιον άνθρωπο, αλλά δεν είχα κανένα ηθικό πρόβλημα να πατήσω πάνω στα “θέλω” τα δικά του, για να ικανοποιήσω τα δικά μου. Έτσι είχα μάθει να περπατάω, από νέο παιδί, κι αυτό είναι βέβαια το πνεύμα του Διαβόλου. Στα 24 μου χρόνια πήγα να δω κάποιους συγγενείς στην Αμερική και φτάνοντας, αποφασίζω τελικά να μείνω εκεί για να σπουδάσω. Κάθισα συνολικά πέντε χρόνια στην Αμερική, πήρα στην αρχή ένα πτυχίο για μηχανικός υπολογιστών, μετά συνέχισα σε διοίκηση επιχειρήσεων, πήρα ένα μεταπτυχιακό σε μάρκετινγκ και τελείωσα με ένα MBA. Για πέντε χρόνια σπούδαζα, δούλευα, και καλλιεργούσα μέσα μου την ιδέα, ότι όταν θα γυρίσω στην Ελλάδα, θα γίνω όχι απλά βουλευτής -αυτό το είχα σίγουρο- αλλά υπουργός, και ίσως κάποια μέρα και πρωθυπουργός.
Είχες τόσο μεγάλες φιλοδοξίες;
Ναι, τόσο μεγάλες. Όμως είναι άλλο να έχεις απλά φιλοδοξίες κι άλλο την βεβαιότητα ότι κάποια πράγματα μέσα στη ζωή σου θα τα πετύχεις. Εγώ είχα την βεβαιότητα ότι όλα αυτά μπορώ να τα πετύχω, γιατί όπως σου είπα πριν, ήξερα καλά πως παίζεται το παιχνίδι της εξουσίας. Το 1988 λοιπόν, κι ενώ ήθελα ένα εξάμηνο ακόμα για να ολοκληρώσω τις σπουδές μου, έρχομαι το καλοκαίρι για διακοπές στην Ελλάδα. Τρείς μέρες μετά, νωρίς το πρωί του Σαββάτου, χτυπάει το τηλέφωνο και ήταν η Αστυνομία. Και μου λένε -ούτε λίγο, ούτε πολύ- ότι σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα ο αδελφός μου. Είκοσι χρονών εκείνος, είκοσι οχτώ εγώ. Ήταν ο μόνος άνθρωπος στη ζωή μου, που μου είχε μιλήσει για τον Κύριο. Τρείς μέρες πριν, όταν είχε έρθει να με πάρει από το αεροδρόμιο μού είχε πει: “Γιώργο, υπάρχει ο Θεός.” “Και τι με νοιάζει εμένα;” του απάντησα. Θυμάμαι, ότι έβλεπα από μικρό παιδί ένα όνειρο. Ίσως και δυο φορές το μήνα, το ίδιο ακριβώς όνειρο: “Πέφταμε, εγώ κι ο αδελφός μου, από τον τέταρτο όροφο μιας οικοδομής και καταλήγαμε κάτω στο πεζοδρόμιο. Εγώ σηκωνόμουν, εκείνος δεν σηκωνόταν ποτέ.” Μετά από χρόνια, μου φανέρωσε ο Κύριος την ερμηνεία. Στον ίδιο ακριβώς δρόμο που σκοτώθηκε ο αδελφός μου, λίγα χιλιόμετρα πιο πριν, είχα πάθει κι εγώ τροχαίο ατύχημα. Εγώ δεν έπαθα τίποτε, εκείνος σκοτώθηκε. Και θυμάμαι πάλι, όταν ήμουν οχτώ χρονών παιδί κι έτυχε να δω τις ταυτότητες των γονιών μου. Είδα ότι ήταν ήδη μεγάλοι σε ηλικία, φοβήθηκα ότι θα μείνω μια μέρα μόνος μου και προσευχήθηκα και είπα: “Θεέ μου, δώσε μου ένα αδελφάκι.” Και ο Κύριος απάντησε και μου χάρισε τον αδελφό μου, ο οποίος είχε μια αποστολή μέσα στη ζωή, ένα καθήκον. Να ζήσει κάποια χρόνια, και μετά, με τον θάνατο του, να φέρει στον Χριστό εμένα, τον πατέρα μου και την μητέρα μου.
Ο αδελφός σου νομίζω ήταν και γνωστός ντισκ τζόκευ;
Ναι, ήταν ραδιοφωνικός παραγωγός και συνέταιρος σε έναν πολύ γνωστό τότε σταθμό της πόλης, το “Ράδιο Θεσσαλονίκη.” Καταξιωμένος στη δουλειά του και πολύ δημοφιλής και ο θάνατος του είχε προκαλέσει σε όλους μεγάλη θλίψη. Και τι γίνεται μετά; Αποφασίζω να γυρίσω στην Αμερική, να τελειώσω τις σπουδές μου και να πάρω μαζί και την μητέρα μου, η οποία ήτανε σε πολύ δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Κάθισε μαζί μου ένα μήνα, την είχα και κοιμότανε δίπλα μου με ηρεμιστικά κι αν δεν της κρατούσα συνέχεια το χέρι, δεν μπορούσε να ησυχάσει με τίποτε. Της είχε μιλήσει όμως τότε για τον Χριστό μια αδελφική της φίλη και είχε μαζί της μια Καινή Διαθήκη και είχε ξεκινήσει να την διαβάζει. Γύρισε μετά στην Ελλάδα, μιλούσαμε στο τηλέφωνο, την άκουγα κάθε μέρα και καλύτερα, και μου έλεγε ότι είχε αρχίσει να πηγαίνει σε μια εκκλησία, στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής, στην οδό Πτολεμαίων. Γύρισα εγώ Δεκέμβριο στην Ελλάδα, συνόδευσα δύο-τρείς φορές την μητέρα μου στην εκκλησία κι άρχισα να λέω μέσα μου: “Αυτοί εκεί, σίγουρα θέλουν να φάνε από την μητέρα μου λεφτά. Θα κάτσω όμως και θα παρακολουθώ τι λένε, για να βρω που έχουν λάθος.” Κι άρχισα να διαβάζω την Αγία Γραφή και να ακούω τα κηρύγματα στην εκκλησία για να βρω που έχουνε λάθος. Και τελικά, βρήκα το λάθος και την αμαρτία μόνο σε μένα.
Έχει συμβεί σε πολλούς αυτό.
Ναι αδελφέ μου, γιατί ο Λόγος του Θεού έχει δύναμη, δεν επιστρέφει κενός. Αυτό λοιπόν ήταν το σχέδιο του Θεού για μένα κι έτσι πίστεψα. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα πήγα για πρώτη φορά στην εκκλησία. Τον Γενάρη, πιάνω κάποια στιγμή τον εαυτό μου να είμαι γονατισμένος στο τελευταίο κάθισμα της αίθουσας, της οδού Πτολεμαίων (για να μην με δει κανένας) και να λέω: “Κύριε, αν είσαι ο Θεός που λέει μέσα στην Αγία Γραφή, αν Είσαι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους, κι αν βλέπεις την καρδιά μου, πες μου τι πρέπει να κάνω. Πες μου αν με συγχωρείς.” Και σηκώθηκε τότε μια προφητεία και μου λέει: “Υιέ μου Γιώργο, βλέπω την καρδιά σου και σου λέω ότι πολύ γρήγορα θα λάβεις ευλογίες.” Έκλαψα, αναγεννήθηκα εκείνη την μέρα, βαπτίστηκα μετά από μια εβδομάδα στο νερό και μέσα σε ένα μήνα γνώρισα στην εκκλησία, την γυναίκα μου την Μαρία. Σε έξι μήνες παντρευτήκαμε, στο οχτάμηνο έλαβα το Πνεύμα το Άγιο και στην πρώτη επέτειο γάμου, μάς χάρισε ο Κύριος το πρώτο μας παιδί. Στην δεύτερη επέτειο γάμου, είχαμε δύο παιδιά και μέχρι τα 38 μου χρόνια, είχαμε ήδη πέντε παιδιά. Μεγάλες ευλογίες και πολύ γρήγορα πραγματικά. Ευχαριστούμε τον Θεό.
Θα παρηγορήθηκε έτσι πιστεύω και η μητέρα σου, για τον θάνατο του αδελφού σου.
Ναι, σίγουρα παρηγορήθηκε, αλλά έφυγε σχετικά γρήγορα, το 1996. Πρόλαβε τα τέσσερα παιδιά από τα πέντε. Αλλά το κυριότερο είναι, ότι έφυγε εν Κυρίω, πήγε στον Ουρανό. Το ίδιο και ο πατέρας μου, ο οποίος πίστεψε κι αυτός, βαπτίστηκε στο νερό κι έφυγε το 2009. Και η αιτία για όλη αυτή την οικογενειακή σωτηρία, ήτανε βέβαια ο αδελφός μου, που έφυγε το 1988, σε ηλικία 20 χρονών.
Έμαθες τι ακριβώς είχε γίνει στη ζωή του και σου μίλησε εκείνη την μέρα για τον Θεό;
Όχι, δεν έμαθα κάτι παραπάνω, αλλά μας έδειξε ο Κύριος πολλά ενύπνια για τον αδελφό μου, από τότε ακόμα. Φορούσε μια λευκή στολή, μας αγκάλιαζε και μας έλεγε: “Σας αγαπώ... Ζω...” Ο αδελφός μου πιστεύω ότι επιτέλεσε το έργο του αλλά και όλοι μας έχουμε ένα έργο να επιτελέσουμε, όλοι έχουμε μια αποστολή που πρέπει να φέρουμε εις πέρας. Άλλος σε είκοσι χρόνια, άλλος σε σαράντα, άλλος σε ογδόντα. Η Αγία Γραφή λέει ότι, ο Θεός έχει προετοιμάσει για εμάς καλά έργα για να περπατήσουμε σε αυτά. Τα προετοίμασε ο Κύριος τα καλά έργα, όμως αν εμείς δεν περπατήσουμε σε αυτά, δεν θα πάρουμε την ευλογία. Και αυτή πρέπει να είναι πάντα η φροντίδα μας, όλη η ζωή μας να είναι ένα ευλογημένο περπάτημα με τον Κύριο.
Για να ευθυμήσουμε λίγο, τελικά υπουργός δεν έγινες;
Όχι ακόμα αδελφέ μου. Όχι ακόμα. Για να σοβαρευτούμε όμως, θα σου πω τι με δίδαξε ο Κύριος: “Ότι αφήνεις για Εκείνον, στο δίνει πίσω πολλαπλάσιο”. Δεν έχω λοιπόν τέτοιες μάταιες φιλοδοξίες πλέον. Το “υπούργημα” τού Θεού θέλω. Να εκπληρώσω κι εγώ την αποστολή μου πάνω σε αυτή την γη και μετά να αξιωθώ να βρεθώ κοντά Του, στην Ουράνια Βασιλεία Του.
Αμήν. Τι θα ήθελες να πεις στο τέλος, τι έχεις στην καρδιά σου;
Εκείνο που έχω στην καρδιά μου, είναι ότι πλέον τα ψέματα τελείωσαν. Θα φανεί τώρα, ποιός αγαπάει τον Θεό και ποιος όχι. Όποιος αγαπάει την ζωή του θα τη χάσει και όποιος την μισήσει, θα ζήσει. Αυτό μας λέει ο Λόγος του Θεού. Αν δεν μισήσουμε την ιδιοτέλεια και τον εγωισμό μας, δεν πρόκειται να κερδίσουμε τον Χριστό και δεν πρόκειται να κερδίσουμε τίποτε. Πιστεύω, αυτό είναι που έχουμε ανάγκη όλοι μας, αυτή την στιγμή. Από τον μεγαλύτερο κήρυκα, μέχρι το πιο μικρό προβατάκι μέσα στην εκκλησία
