Αυτό το μήνα, θα μας δώσει την μαρτυρία της για τον Χριστό, η αδελφή μας Σταματία Θεοφάνους.
Θα ξεκινήσω με το αγαπημένο μου εδάφιο, που σημάδεψε τη ζωή μου. Από το κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, κεφάλαιο θ΄ και εδάφιο 25. “Ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω.”
Θα αρχίσω από τα παιδικά μου χρόνια όπου γεννήθηκα στο Κάιρο της Αιγύπτου, σε μια χριστιανική οικογένεια, κατά κόσμο.
Τα παιδικά μου χρόνια δυστυχώς δεν τα πέρασα καλά, γιατί σε πολύ μικρή ηλικία έχασα τον πατέρα μου, που άφησε χήρα την μητέρα μου σε ηλικία 27 χρονών με τρία μικρά παιδιά. Τότε αναγκάστηκε η γιαγιά μου να έρθει από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου που έμενε, για να μας βοηθήσει κι έτσι τον περισσότερο χρόνο ήμασταν μαζί της, γιατί η μητέρα μου είχε πάθει ψυχολογικά προβλήματα και της συνέστησε ο γιατρός να βγαίνει συνέχεια έξω, για να μην σκέφτεται και να ηρεμεί. Οπότε μεγαλώσαμε με μια αυστηρή γιαγιά, χωρίς αγάπη και χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τις προσωπικές μας ανάγκες σαν παιδιά και με πολλά άλλα προβλήματα. Η μητέρα μας, δεν είχε δυστυχώς το κουράγιο να μας προσφέρει ούτε μια αγκαλιά, ούτε ένα χάδι που τόσο λαχταρούσα.
Καθώς περνούσε ο καιρός η μητέρα μου, μετά από οχτώ χρόνια, τελικά ξαναπαντρεύτηκε κι απέκτησα ακόμα έναν αδελφό, αλλά και ο πατριός μου ήταν πολύ ψυχρός κι αδιάφορος με όλους. Ψυχολογικά ήμουν πολύ στενοχωρημένη με όλα αυτά που βίωνα, αλλά ευτυχώς δεν σκλήρυνε η καρδιά μου -μην απολαμβάνοντας αγάπη- αντίθετα, ήθελα να προσφέρω στους άλλους, όλα αυτά που στερήθηκα εγώ.
Σε ηλικία 17 χρονών αποφάσισαν οι γονείς μου να έρθουν στην Ελλάδα και στην αρχή δυσκολευτήκαμε λίγο, μέχρι να βρει δουλειά ο πατριός μου. Ύστερα από έναν χρόνο άρχισα κι εγώ να εργάζομαι και μετά από δύο χρόνια με βοήθησε ένας φίλος και μου προσφέρθηκε μια καλύτερη εργασία που την αγάπησα πολύ κι εργάστηκα με μεγάλο ζήλο. Κι ευχαριστώ τον Θεό, γιατί πιστεύω ότι κι αυτό ήταν χάρη δική Του. Έτσι αποκαταστάθηκα πλέον επαγγελματικά με πολλές κι ευχάριστες εμπειρίες.
Καθώς λοιπόν ένα βράδυ πήγαινα στην εργασία μου, με το αυτοκίνητο μου (γιατί έκανα και κάποια νυχτερινά) προσπάθησα να ακούσω κάτι στο ραδιόφωνο κι έπεσα επάνω στον ραδιοφωνικό σταθμό: “Χριστιανισμός” και στην εκπομπή: “Φως μέσα στη νύχτα.” Έκπληκτη, άκουγα κάποια ομολογία και δεν πίστευα στα αυτιά μου ότι ο Θεός κάνει και σήμερα τέτοια μεγαλεία στη ζωή του ανθρώπου. Αφού άκουσα μόνο για λίγο, γιατί ο χρόνος δεν το επέτρεπε, ανυπομονούσα να πάω το πρωί στο σπίτι, να βάλω την συχνότητα που έπαιζε ο σταθμός, για να ακούσω περισσότερα. Ήταν Φεβρουάριος του 2000 κι από τότε κόλλησε εκεί η βελόνα του ραδιοφώνου.
Μου άρεσε να ακούω τον σταθμό συνέχεια, γέμιζε η καρδιά μου, έκλαιγα και δεν ήξερα γιατί, και σιγά-σιγά αναγεννιόμουν σταδιακά. Προσπαθούσα να μάθω που βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι που ακούω κι αν υπάρχει κάποια εκκλησία, ώσπου κάποια μέρα άκουσα από τον σταθμό ένα τηλέφωνο κι έτσι έμαθα και την διεύθυνση της εκκλησίας. Της Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας Πεντηκοστής. Και πήγα, μετά από λίγους μήνες, γιατί δεν μου το επέτρεπε νωρίτερα η εργασία μου και κάποιες οικογενειακές μου υποχρεώσεις. Ενθουσιάστηκα πάρα πολύ με όσα είδα και δεν μου προξένησαν καμιά αντίθετη γνώμη γιατί ήδη, είχα στερεωθεί πολύ από τον ραδιοφωνικό σταθμό. Ευχαριστώ τον Θεό γιατί αναπαύθηκε εκεί η ψυχή μου και βρήκα επιτέλους το λιμάνι που γύρευα και ποθούσα τόσο καιρό.
Ξέχασα να σας πω ότι ψαχνόμουν πολύ για να μπορέσω να γεμίσω το κενό που είχα μέσα μου, που ούτε οι κοσμικές διασκεδάσεις με γέμιζαν (που ήταν βέβαια πρόσκαιρες) αλλά ούτε και οι πολλές δραστηριότητες λόγω του επαγγέλματος μου. Κάποτε, ένας συνάδελφος μού φανέρωσε, (ύστερα από καιρό), ότι πάει σε μια παλαιοημερολογίτικη εκκλησία και με παρακίνησε να πάω κι εγώ. Πήγα από περιέργεια δύο φορές -γιατί όπως σας είπα ψαχνόμουνα για κάτι καλύτερο- αλλά τίποτε δεν με άγγιξε. Ας μου επιτραπεί να πω, πως ούτε στην κρατούσα εκκλησία έβρισκα ανάπαυση. Αλλά ευχαριστώ και πάλι τον Θεό που μου φανερώθηκε κι έτσι γνώρισα την πραγματική αλήθεια που έψαχνα όλα αυτά τα χρόνια και με έκανε πολύ ευτυχισμένη. Τον ευχαριστώ και για την γλυκιά Του παρουσία, που μου προσφέρει καθημερινά και με στηρίζει και μου γεμίζει την ψυχή. Μου έχει πάρει όλες τις κοσμικές επιθυμίες, που δεν είχαν να μου προσφέρουν τίποτε και μου χάρισε τις ουράνιες ευλογίες κι εμπειρίες που με καλύπτουν πλήρως στην καθημερινότητα μου και δεν στερούμαι ουδενός αγαθού. Αυτά που απολαμβάνω από τον Θεό, προσφέροντας μου την χαρά και την ειρήνη Του, δεν θα τα αλλάξω ποτέ, με τίποτε και για κανέναν.
Το 2003 και ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες κι αφού είχα χάσει τους γονείς μου και τον αδελφό μου, που έπασχε από ηλικία 20 χρονών με σκλήρυνση κατά πλάκας, (μου φανέρωσε όμως ο Κύριος ότι είναι κοντά Του και Τον ευχαριστώ) μπόρεσα κι αφιερώθηκα πλέον ολοκληρωτικά στην αγαπημένη μου εκκλησία του Χριστού. Γιατί πρώτα δεν μπορούσα να πηγαίνω τακτικά, λόγω των πολλών οικογενειακών ασθενειών και υποχρεώσεων. Και τον Ιούνιο του 2003 βαπτίστηκα στο νερό, ενώ το 2012 με βάπτισε ο Κύριος με το Πνεύμα του το Άγιο.
Ευχαριστώ τον Θεό, μέσα από την καρδιά μου, που δεν επέτρεψε να κάνω οικογένεια. Τον δοξάζω γι’ αυτό και δεν έχω μετανιώσει ποτέ, γιατί μου έδωσε την χάρη να Τον υπηρετήσω και να Του προσφέρω ότι καλύτερο μπορώ, κάτι που μου δίνει πολλή χαρά. Τον ευγνωμονώ για όλες τις ευεργεσίες Του.
Πως να πω, από πόσα πολλά με έχει φυλάξει; Μου έσωσε την ζωή από πολλά σοβαρά τροχαία ατυχήματα και από σοβαρές ασθένειες. Μάλιστα, πολύ πρόσφατα, στις 3 Μαρτίου 2022 με ανέστησε, όταν μέσα στην εκκλησία Του έπαθα ανακοπή καρδιάς. Και έστειλε τότε έναν “άγγελο” Του, έναν αδελφό, γιατρό καρδιολόγο (που δεν ήταν η μέρα του κανονικά να έρθει στην εκκλησία αλλά ήταν το σχέδιο του Θεού) για να με επαναφέρει στη ζωή. Μάλιστα όταν επανήλθα είπα: “δεν με αφήνατε να φύγω, που ήταν καλύτερα να πάω στον Χριστό μου;” Αλλά τις βουλές του Κυρίου κανείς δεν τις ξέρει. Τον ευχαριστώ πάντως μέσα από την καρδιά μου γιατί Εκείνος ξέρει ποιό είναι το καλύτερο για κάθε ψυχή και την ημερομηνία λήξεως της ζωής μας, μόνο Εκείνος την γνωρίζει.
Τώρα προσεύχομαι να σώσει και τα οικεία μου πρόσωπα, τα οποία αγαπώ πολύ και όλη την συγγένεια μου. Και στενοχωριέμαι, που δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους όλες αυτές τις Ουράνιες εμπειρίες, τις οποίες δεν θέλουν να ακούσουν, γιατί με θεωρούν αιρετική. Ο Κύριος να τους ευλογεί και να κάνει χάρη, γιατί μόνο Εκείνος μπορεί να ανοίξει τις διάνοιες των ανθρώπων για να σωθούν και να καταλάβουν τι ευλογίες χάνουν. Κι έτσι, όλα αυτά που ζω τα μοιράζομαι με τα αγαπημένα αδέλφια της εκκλησίας, που είναι η μεγάλη οικογένεια μου. Και μπορούν να με καταλάβουν και σε όλα τα πνευματικά μου προβλήματα.
Τώρα πορεύομαι με τον Χριστό μου και αγωνίζομαι με την προσδοκία κι επιθυμία να φθάσω κι εγώ μια μέρα στην βασιλεία των ουρανών. Είθε να μάθουν όλοι και να καταλάβουν, ότι υπάρχει Κάποιος εκεί ψηλά που ενδιαφέρεται και αγαπάει και περιμένει όλους τους ανθρώπους για να γνωρίσουν την ανεκλάλητη αγάπη Του και το έλεος που προσφέρει πλουσιοπάροχα σε όλους εκείνους που θα Τον εκζητήσουν.
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι από πολύ καιρό ήθελα να κάνω την ομολογία μου, ώσπου ξημερώνοντας στις 26 Μαίου του 2022 με ξύπνησε μια δύναμη, σηκώνοντας το αριστερό μου χέρι. Τρόμαξα και τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να σηκωθώ και να προσευχηθώ και είχα έντονα την επιθυμία στην καρδιά μου να γράψω την ομολογία μου. Αφού προσευχήθηκα, παρακάλεσα τον Κύριο και είπα: “Θεέ μου, αν είναι το θέλημα Σου, να μου δώσεις Εσύ την χάρη και την δύναμη.” Γιατί πονούσε τρομερά το δεξί μου χέρι και μάλιστα την προηγούμενη μέρα, μου έκανε ο γιατρός δύο ενέσεις κορτιζόνης στον ώμο μου. Ευχαριστώ τον Θεό γιατί πράγματι με αξίωσε να τελειώσω γραπτώς την ομολογία μου, το χέρι μου “έφευγε” γρήγορα σαν νερό και δεν αισθάνθηκα κανένα πόνο.
Ευχαριστώ και δοξάζω τον Κύριο Ιησού Χριστό, μέσα από την καρδιά μου, που με αξίωσε να ομολογήσω το Άγιο Όνομα Του -εμένα την ανάξια -και να φανερώσω όλα τα θαυμάσια που έχει κάνει στη ζωή μου.
