“Ακούσαντες δε οι μαθηταί αυτού εξεπλήττοντο σφόδρα, λέγοντες· Τις λοιπόν δύναται να σωθή; Εμβλέψας δε ο Ιησούς, είπε προς αυτούς· Παρά ανθρώποις τούτο αδύνατον είναι, παρά τω Θεώ όμως τα πάντα είναι δυνατά.” Κατά Ματθαίον ιθ΄25-26. Αυτό το μήνα θα μας δώσει την μαρτυρία του για τον Χριστό ο αδελφός μας Φίλιππος Σταυρίδης.
Αδελφέ Φίλιππε, είσαι πολύ νέος -είσαι απ' ότι ξέρω και γεννημένος μέσα στην εκκλησία- όμως πιστεύω ότι έχεις κι εσύ να μας πεις τις δικές σου, πολύ ενδιαφέρουσες, προσωπικές πνευματικές εμπειρίες.
Ναι, δόξα στον Θεό.
Πόσο χρονών είσαι ακριβώς;
Είμαι είκοσι χρονών. Και πράγματι, γεννήθηκα μέσα στην εκκλησία το 2002 στην Αθήνα. Πολύ μικρός όμως ήρθα στην Θήβα όπου και μεγάλωσα. Ο πατέρας μου ήταν ποιμένας στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στην Ελλοπία, ο παππούς μου ποιμένας στην αντίστοιχη εκκλησία στα Βάγια (σ.σ. δύο κωμοπόλεις κοντά στη Θήβα) και έτσι από παιδί κι εγώ και τα αδέλφια μου είχαμε διδαχτεί τα Ιερά Γράμματα και είχαμε πιστέψει ότι υπάρχει ο Θεός και ότι είναι ζωντανός. Βέβαια όσο πέρναγε ο καιρός και μεγαλώναμε, άρχιζαν να έρχονται κάποιες σκέψεις στο μυαλό μας, κάποιοι διαλογισμοί. Πρέπει να πήγαινα ακόμα στο νηπιαγωγείο και μια μέρα θυμάμαι, ρώτησα την γιαγιά μου (γιατί είχα μάθει πλέον ότι υπάρχουν και άλλες εκκλησίες) το πώς ξέρουμε ότι έχουμε εμείς την αλήθεια για τον Θεό και όχι κάποιοι άλλοι. Και δεν δίστασε να μου απαντήσει πως: “εμείς πιστεύουμε στην Αγία Γραφή, που είναι ο μόνος Λόγος του Θεού και προσπαθούμε να κάνουμε ακριβώς ότι γράφει μέσα. Έτσι ξέρουμε ότι είμαστε στην αλήθεια.”
Σε κάλυψε τότε η απάντηση;
Ναι, αυτό που μου είπε ήταν κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ και τότε αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν. Πήγα μετά στο Δημοτικό, γνώρισα νέα πράγματα, νέα πρόσωπα, έμαθα και νέες λέξεις που δεν ήταν τόσο καλές. Επηρεαζόμουν σαν παιδί εύκολα αλλά από την άλλη ήμουνα “φουλ” αθώος και γι' αυτό έκανα διάφορα λάθη. Έλεγα ας πούμε σε κάποιον που δεν πίστευε στον Θεό: “θα πας στην κόλαση” και τέτοια πράγματα. Μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω πώς λειτουργεί η κοινωνία και πώς πρέπει να μιλάμε στους ανθρώπους. Το καλό όμως ήταν ότι μιλούσα σε όλους για τον Χριστό κι έτσι όλοι οι συμμαθητές μου είχαν μάθει τι πιστεύω, σε ποια εκκλησία πάω κι αυτό με βοήθησε στη συνέχεια γιατί μεγαλώνοντας έγινα πολύ ντροπαλός και εσωστρεφής. Η αναγέννηση μου έγινε όταν πήγαινα στην Τρίτη Δημοτικού. Ήτανε καλοκαίρι, ήμασταν στην Αίγινα και ήταν εκεί μια αδελφή, η αδελφή μας η Χριστίνα, η οποία αφιέρωνε πολύ από τον χρόνο της σε εμάς τα παιδιά. Σε εμένα, την αδελφή μου και σε κάποια άλλα παιδιά που ήταν εκείνες τις μέρες στην Αίγινα. Και εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι πολλές φορές νομίζουμε ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν και πολλά πράγματα. Και όμως τα παιδιά τα κρατάνε όλα μέσα τους και ότι ακούνε για τον Θεό μπαίνει στην καρδιά τους. Αυτή η αδελφή λοιπόν αφού αφιέρωσε χρόνο μαζί μας, κι έπαιξε μαζί μας, μετά μας μάζεψε όλα τα παιδιά κοντά της και μας είπε: “τώρα θα σας μιλήσω για τον Θεό και για όσα έχει κάνει στη ζωή μου.” Μας είπε πολλές εμπειρίες της και μας είπε και με ποιό τρόπο την φύλαξε ο Θεός όταν ήταν πολύ μικρή και δεν σκοτώθηκε σε κάποιο ατύχημα. Καθώς τα άκουγα όλα αυτά, συνειδητοποίησα μέσα μου, για πρώτη φορά, κάτι πολύ σημαντικό. Ότι ο Θεός δεν είναι για εμάς κάτι μακρινό, όπως είναι ας πούμε ένα αστέρι στον ουρανό. Το οποίο ξέρουμε ότι είναι εκεί, ότι υπάρχει, αλλά όμως δεν έχει καμία επαφή με την ζωή μας, εκτός ίσως από το να μας φωτίσει λίγο το βράδυ.
Ωραίο το παράδειγμα σου γιατί πολλοί άνθρωποι κάπως έτσι βλέπουν τον Θεό.
Μα κι εγώ έτσι Τον έβλεπα. Εκείνη την μέρα όμως σαν να έπεσε ένα πέπλο που ήτανε μπροστά στα μάτια μου και είπα στον εαυτό μου: “ο Θεός είναι κάποιος που μπορεί να σε σώσει, που μπορεί να σε βοηθήσει, που μπορεί να σε ευλογήσει. Για ποιό λόγο, με αυτόν τον Θεό, να μην έχεις μια προσωπική σχέση; Γιατί τόσο καιρό να μην Του μιλάς, αφού είναι ζωντανός;” Και χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα ένα μαξιλάρι, πήγα και γονάτισα μόνος μου σε ένα δωμάτιο κι άρχισα να προσεύχομαι. Και είπα: “Θεέ μου, είμαι αμαρτωλός... Θεέ μου, συγγνώμη.” Και μετά, είπα τον Θεό: “Πατέρα.” Άρχισα να κλαίω, έσπασε η καρδιά μου και κατόπιν πήγα γεμάτος χαρά και είπα στους γονείς μου τι έγινε. Και μου λένε: “αναγεννήθηκες.” Κι εγώ λέω: “τι είναι αυτό;” Μετά μου εξήγησαν βέβαια, κι αυτή ήτανε πραγματικά η αναγέννηση μου.
Μου έκανε εντύπωση ότι σε ηλικία οχτώ χρονών κι ένιωθες αμαρτωλός.
Ένιωθα πολύ αμαρτωλός στην παρουσία του Θεού. Ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου κι απορούσα πως ο Θεός με αντέχει. Μετά από αυτή την εμπειρία ήθελα να βαπτιστώ στο νερό αλλά ήμουνα πολύ μικρός και οι γονείς μου διστάζανε λίγο. Και μου είπανε τελικά πως: “αν θέλεις να βαπτιστείς στο νερό, ζήτα από τον Κύριο να σε βαπτίσει πρώτα με Πνεύμα Άγιο για να είμαστε κι εμείς σίγουροι.” Ξεκίνησα πράγματι να το ζητάω και μετά από ένα χρόνο είχε γίνει μια προσευχή στην εκκλησία στα Βάγια όπου είχε έρθει και ο αδελφός ο Γιώργος Κοροβέσης. Και είχανε πει οι αδελφοί ότι μετά το κήρυγμα, όσοι θέλουν να λάβουν το Πνεύμα το Άγιο θα γονατίσουν δεξιά από τον άμβωνα. Πήγα, με την προτροπή των γονιών μου, γονάτισα, άρχισα δειλά-δειλά να δοξάζω τον Θεό, ξεκίνησε αμέσως η γλωσσολαλιά, όμως μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου άρχισαν οι διαλογισμοί. “Ότι είναι κάτι δικό μου, ότι είναι από την καρδιά μου” και όλα αυτά. Ξεκινούσα πάλι να δοξάζω άρχιζε η γλωσσολαλιά, αμέσως ερχόντουσαν οι διαλογισμοί και σταμάταγα. Αυτό γινότανε συνέχεια, ήμουνα σαν ένα χαλασμένο αυτοκίνητο που πήγαινε να πάρει εμπρός και τελικά δεν έπαιρνε. Μέχρι που ένιωσα ένα χέρι να με αγκαλιάζει -ήτανε του αδελφού- και μου λέει: “Άστο ελεύθερο, μην σκέπτεσαι τίποτε, ο Κύριος είναι.” Και πήρα απόφαση και είπα: “δεν με νοιάζει ποιός με ακούει και τι θα σκεφτεί, το αφήνω.” Τότε ήρθε μια δύναμη σε όλο μου το σώμα κι ένιωσα το εδάφιο που λέει: “όστις πιστεύσει εις Εμέ ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού.” Και καθώς γλωσσολαλούσα, ένιωθα μια μεγάλη αγαλλίαση, ήθελα κι άλλο, μέχρι που στο τέλος όταν σταμάτησα, είδα ότι όλοι είχαν σηκωθεί από την προσευχή, έτρωγαν τυροπιτάκια και ήμουν ο μόνος που είχε μείνει στα γόνατα. Δεν είχα καταλάβει καθόλου πως είχε περάσει τόση ώρα. Και το πρώτο που ένιωσα ήταν η αγάπη. Ήθελα να τους αγκαλιάσω όλους. Ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία, που με βοήθησε υπερβολικά στη ζωή μου. Έγινε μετά και η βάπτιση μου στο νερό κι εκεί που νόμιζα ότι πλέον ολοκληρώθηκε το έργο του Θεού, εκεί ήταν που μόλις άρχιζε. Ήταν η αρχή της πνευματικής μου πορείας. Γιατί από τότε, πήρα θάρρος και κουράγιο και ξεκίνησα να ομολογώ τον Χριστό, στο σχολείο, στους συμμαθητές μου.
Αντιμετώπισες ονειδισμό;
Μπροστά μου ποτέ. Πάντα τα παιδιά με σέβονταν και ήταν ανοιχτοί σε αυτά που τους έλεγα. Ίσως έπαιξε ρόλο και ότι με ήξεραν από την Πρώτη Δημοτικού και γνώριζαν τι ακριβώς πιστεύω. Το παράπονο μου όμως ήταν ότι καθώς μεγάλωνα ήμουνα μόνος στην εκκλησία. Τα αδέλφια μου τα μεγαλύτερα είχανε περάσει στο Πανεπιστήμιο και είχανε φύγει, κάποια άλλα παιδιά είχαν φύγει οικογενειακώς στην Αθήνα κι έτσι δεν είχα κανέναν να κάνω παρέα. Κι έλεγα: “Κύριε, να πιστέψει στον Χριστό έστω ένας συμμαθητής μου σε παρακαλώ.” Και ήρθε ο Κύριος να κάνει μια πολύ δυνατή επέμβαση. Ήταν ένα παιδί στη παρέα μου στο Γυμνάσιο, που όταν μίλαγα για τον Θεό διψούσε να ακούσει, ενώ οι άλλοι κοίταγαν συνήθως να αλλάξουνε συζήτηση. Κι ένα βράδυ, όπως βλέπουμε με τους δικούς μου κάποια παλιά οικογενειακά βίντεο, βλέπω τον εαυτό μου πολύ μικρό, να παίζει μέσα στην εκκλησία μαζί με κάποια άλλα μωράκια. Κοιτάζω καλά-καλά και το ένα μωρό κάτι μου θυμίζει πολύ έντονα. Μέχρι που στο βίντεο πάει ο μπαμπάς του (που τον ήξερα) και το παίρνει αγκαλιά και καταλαβαίνω τότε ότι είναι ο συμμαθητής μου πού του μιλάω για τον Θεό και δέχεται. Μου επιβεβαίωσαν οι δικοί μου ότι πράγματι πήγαιναν παλιότερα οι γονείς του στην εκκλησία και κατάλαβα τότε ότι αυτό ήταν ένα σημάδι από τον Κύριο. Για τρία χρόνια προσευχόμουν για να σωθεί και του μιλούσα για τον Θεό. Ερχότανε σπίτι μου κι ενώ παίζαμε παιχνίδια στον υπολογιστή εγώ έβαζα και άκουγα τον χριστιανικό ραδιοφωνικό σταθμό. Μια μέρα ξέχασα να τον βάλω και μου λέει: “δεν βάζεις να ακούσουμε κανέναν ύμνο;” Τότε κατάλαβα ότι ήρθε η στιγμή να του πω να πάμε στην εκκλησία. Κανονίσαμε ένα Σάββατο, αλλά κάτι του έτυχε και δεν ήρθε. Κανονίσαμε ένα δεύτερο Σάββατο, πάλι δεν ήρθε, το τρίτο Σάββατο πάλι το ίδιο και τότε απογοητεύτηκα μπορώ να πω. Δεν σταμάτησα όμως να προσεύχομαι και ένα Σάββατο που δεν του είπα να έρθει, απλά όταν ήρθε η ώρα της εκκλησίας τού λέω: “συγγνώμη πρέπει να φύγω, να πάω στην εκκλησία.” Και μου λέει: “θα έρθω κι εγώ.” Είχα πολλούς διαλογισμούς και σκέψεις για το αν θα καταλάβει το κήρυγμα και βλέπω τότε να ανεβαίνει στον άμβωνα ένας αδελφός που δεν είχε ξανάρθει στη Θήβα, ο οποίος δεν έκανε κήρυγμα, αλλά μας είπε την ομολογία του. Εκεί κατάλαβα ότι όλα τα είχε προγραμματίσει ο Κύριος, Ήταν πολύ ευλογημένη η συνάθροιση κι όπως γυρνούσαμε σπίτι με κοιτάει ο φίλος και μου λέει: “Φίλιππε, τόσα χρόνια ήμουν τυφλός.” Και έσπασε η καρδιά μου και δόξασα τον Θεό γιατί κατάλαβα ότι απάντησε στις προσευχές μου. Έτσι μου χάρισε ο Κύριος έναν αδελφό, που δεν καθόμασταν πλέον μαζί στο ίδιο θρανίο, μόνο στο σχολείο, αλλά και μέσα στην εκκλησία. Ήταν ένα μεγάλο δώρο για μένα που με στήριξε πολύ. Μαζί τελειώσαμε το σχολείο, έδωσα Πανελλήνιες και πλέον είμαι φοιτητής στην Αθήνα. Και εδώ θα ήθελα να αναφέρω και κάποιες πνευματικές μου εμπειρίες.
Με πολύ ενδιαφέρον θα σε ακούσουμε.
Με τους βαθμούς που είχα στις Πανελλήνιες πέρασα σε ένα ΑΕΙ Νοσηλευτικής στη Τρίπολη και μετά λόγω πολυτεκνίας θα μπορούσα να πάρω μεταγραφή στην Αθήνα. Γράφτηκα όντως στη σχολή, πέρασε όμως ένα εξάμηνο και ούτε μαθήματα παρακολουθούσα, ούτε τίποτε. Μέχρι που ένα βράδυ ένιωσα πολύ απογοητευμένος, πολύ απελπισμένος, σε σημείο που είπα: “διψάω για λίγη χαρά.” Σκέφτηκα να παίξω ένα παιχνίδι στον υπολογιστή, όμως είχα βαρεθεί, έξι μήνες αυτό έκανα. Να βγω έξω σκέφτηκα, όμως ούτε αυτό θα με γέμιζε. Και είπα στον εαυτό μου: “θυμήσου πότε είχες χαρά.” Τότε θυμήθηκα ότι χαρά είχα όταν πληρωνόμουνα με Πνεύμα Άγιο. Πήρα ένα μαξιλάρι, ξεκίνησα να προσεύχομαι, μετά από αρκετή ώρα πληρώνομαι με Πνεύμα Άγιο, γλωσσολαλούσα για δέκα λεπτά και μετά σταματάω, σηκώνομαι και σκέφτομαι: “Τι κι αν όλα αυτά είναι ένα ψέμμα; Τι κι αν δεν υπάρχει Θεός και απλά ακολουθώ τις απόψεις κάποιου ανθρώπου;” Και ακαριαία σκέφτηκα πως: “ποιό το νόημα τότε; Και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου να είμαι, αν γίνω σκόνη τι θα κερδίσω; Και οι άλλοι που βοήθησα σκόνη θα γίνουν.” Κι εκείνη την ώρα που ένιωθα στο κεφάλι μου ένα βάρος, μια θλίψη, καταλαβαίνω ότι νιώθω στο στήθος μου μια ζεστασιά, μια χαρά, μια ειρήνη. Και συνειδητοποιώ, πως αυτό που ένιωθα στο στήθος μου ήταν ο καρπός του Πνεύματος του Αγίου: “αγάπη, χαρά, ειρήνη...” που είχε έρθει μέσα μου επειδή λίγο πριν είχα πληρωθεί με Πνεύμα Άγιο. Εκείνη την ώρα σαν να έσπασε ένα φράγμα μέσα στο λαιμό μου και ότι ένιωθα στο στήθος μου το ένιωθα και στο κεφάλι μου και είπα: “Κύριε, ότι και να γίνει στη ζωή μου, αφού είσαι ζωντανός δεν φοβάμαι. Όλα καλά θα πάνε.” Δόξα στον Θεό, με βοήθησε πολύ αυτή η εμπειρία. Δεν το περίμενα όμως ποτέ, ότι ενώ ήμουν τόσα χρόνια στην εκκλησία -ένα παιδί βαπτισμένο με Πνεύμα Άγιο- και θα έλεγα: “μήπως δεν υπάρχει Θεός;” Κι όμως υπήρχανε μέσα μου κρυμμένες αυτές οι αμφιβολίες και ήρθε ο Κύριος να τις βγάλει στην επιφάνεια για να τις ξεριζώσει. Μετά από λίγο καιρό ήρθε μια παρόμοια νύχτα που δεν αμφισβήτησα αυτή τη φορά την ύπαρξη του Θεού αλλά ήξερα ότι Τον είχα λυπήσει πάρα πολύ με την συμπεριφορά μου. Και είπα: “Κύριε, θέλω πάλι χαρά.” Όμως ήξερα πλέον που έπρεπε να πάω. Στα γόνατα. Και όπως πληρώθηκα με Πνεύμα Άγιο και μιλούσα ξένες γλώσσες, ξαφνικά είπα μια πρόταση στα ελληνικά: “υιέ μου, είμαι εδώ.” Πάγωσα. Ενθουσιάστηκα όμως και σκέφτηκα πως εκείνη την στιγμή ότι και να ζητούσα από τον Θεό θα μου το έδινε. Θυμήθηκα πως ένιωσα λίγο πριν γονατίσω και κατάλαβα ότι δεν έφταιγε κάτι άλλο παρά η αμαρτία μου. Και είπα: “Θεέ μου, δείξε μου πως θα ελευθερωθώ από αυτό το λάθος, που το έχω κάνει πολλές φορές και νιώθω άσχημα να μετανοώ για αυτό, να σου ζητάω να με συγχωρέσεις και να ξέρω ότι κάποια στιγμή πάλι θα ξαναπέσω. Πες μου πως θα μπορέσω να αντισταθώ εντελώς στην αμαρτία.” Και περίμενα ο Θεός να μου πει: “θα κάνεις “αυτό” και μετά “αυτό” και το “άλλο.”
Να σου βγάλει κάποιο πρόγραμμα.
Ναι, ένα πρόγραμμα με τόσες νηστείες, τόσες προσευχές. Πέρασε αρκετή ώρα, δεν γινότανε κάτι κι ετοιμάστηκα να σταματήσω την προσευχή και να σηκωθώ. Κι εκείνη την ώρα βγαίνει από το στόμα μου η φράση: “φόρα με” Δύο λέξεις μόνο, όμως ήταν αρκετές για να καταλάβω. Αν φοράω τον Χριστό, τι να δουν τα μάτια μου και τι να σκεφτεί το μυαλό μου; Μπορώ να αντισταθώ μετά σε οποιαδήποτε αμαρτία. Και όπως το συζήτησα μια μέρα με τον γαμπρό μου, μού θύμισε το εδάφιο που λέει: «ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής» (Ρωμαίους ιγ΄14) Και να κλείσω με μια πρόσφατη εμπειρία. Είχα ένα προσωπικό πρόβλημα που με είχε μπερδέψει, μου έφερνε θλίψη και ζητούσα από τον Κύριο να με παρηγορήσει. Προσευχόμουνα και πράγματι ήρθε ο Θεός και μου μίλησε, αλλά εκεί που περίμενα να έρθει παρηγοριά, ήρθε έλεγχος. Μου είπε -μέσα από το στόμα μου πάλι- την φράση: “άλλες αγάπες.” Ξαναπροσευχήθηκα και πάλι μου είπε την ίδια φράση: “άλλες αγάπες.” Αναλογίστηκα τη ζωή μου, τι είναι αυτό που μπορεί να βάζω πάνω από τον Θεό και ανοίγοντας το κινητό μου μπήκα σε μια εφαρμογή που είναι σόσιαλ μίντια και είχε ρύθμιση να σου δείχνει πόσο χρόνο την χρησιμοποιείς. Εκεί είδα ότι αφιέρωνα σε αυτή την εφαρμογή, κατά μέσο όρο, δύο ώρες την ημέρα και είχα φθάσει κάποιες φορές και τις τέσσερις ώρες. Και τα εννέα από τα δέκα πράγματα που θα έβλεπα -χωρίς να το έχω επιδιώξει- θα ήταν άσχημα, άσεμνα. Αν ερχόταν κάποιος και μου έλεγε να σταματήσω να μπαίνω στην εφαρμογή δεν θα το δεχόμουνα, αλλά εκείνη την ώρα μού έδωσε δύναμη ο Θεός και απλά την πέταξα, σαν ένα βρώμικο ρούχο. Και μετά, ενώ περίμενα ότι θα νιώσω κάποιο κενό, απλά ένιωσα χαρά. Ελευθερία, αγαλλίαση και είπα: “Κύριε, μου έδωσες τελικά παρηγοριά μέσα από έλεγχο, αυτό δεν το φανταζόμουνα ποτέ.” Όμως ο Κύριος δεν είχε πει: “άλλη αγάπη”, είχε πει: “άλλες αγάπες.” Από εκείνη τη μέρα άρχισε ο Θεός να αφαιρεί πράγματα από την ζωή μου που τελικά μου έκλεβαν απλά χρόνο, ήταν ανούσια. Και έχει περάσει πλέον ένα εξάμηνο και δεν μου έχει έρθει καμία επιθυμία για όλα αυτά που μου πήρε ο Κύριος. Γιατί πολύ απλά: “τα πήρε ο Κύριος”.
Φίλιππε, πόσο δύσκολο είναι σήμερα ένας νέος άνθρωπος να ακολουθήσει τον Χριστό;
Θα πω το εδάφιο που λέει: «παρά ανθρώποις είναι αδύνατο αλλά παρά τω Θεώ τα πάντα είναι δυνατά.» Φαντάζει πολύ δύσκολο να αφήσει ένας νέος άνθρωπος τις απολαύσεις που χαρίζει σήμερα ο κόσμος, είναι όμως ρηχές αυτές οι απολαύσεις, δεν δίνουν πραγματική χαρά. Την πραγματική χαρά την δίνει μόνο ο Χριστός στον άνθρωπο. Η ζωή είναι ωραία με τον Χριστό κι όσο Τον γνωρίζουμε και Τον αγαπάμε περισσότερο, τόσο πιο ωραία γίνεται. Γιατί ακόμα κι αν υπάρχουν γύρω μας άπειρες δυσκολίες, αυτά που μας περιμένουν στον Ουρανό δεν συγκρίνονται με ότι και αν περνάμε τώρα.
Πολλοί νέοι πιστεύουν ότι η ζωή με τον Χριστό είναι ωραία αλλά είναι βαρετή. Τι θα τους έλεγες;
Κάνουνε λάθος. Κι εγώ το πίστευα κάποτε, το ομολογώ, αλλά αν δεν γευτείς δεν μπορείς να μάθεις. Η ζωή με τον Χριστό είναι η πιο όμορφη και η πιο ενδιαφέρουσα ζωή που μπορεί να ζήσει κάποιος. Η ζωή με τον Χριστό είναι η πιο όμορφη περιπέτεια. Και είτε μεγάλος είσαι, είτε μικρός, αξίζει να περπατήσεις μέσα στο σχέδιο του Θεού για σένα γιατί είναι υπέροχο.
