Και είπεν ο Ιησούς, εγώ δια κρίσιν ήλθον εις τον κόσμον τούτον, δια να βλέπωσιν οι μη βλέποντες και να γείνωσι τυφλοί οι βλέποντες. Και ήκουσαν ταύτα όσοι εκ των Φαρισαίων ήσαν μετ’ αυτού και είπον προς αυτόν, μήπως και ημείς είμεθα τυφλοί; Είπε προς αυτούς ο Ιησούς, εάν ήσθε τυφλοί δεν ηθέλετε έχει αμαρτίαν, τώρα όμως λέγετε ότι βλέπομεν η αμαρτία σας λοιπόν μένει.» Κατά Ιωάννη θ΄ 39-41.
Αυτό το μήνα θα μας δώσει τη μαρτυρία του ο αδελφός μας Γιάννης Λαμπρόπουλος.
Αδελφέ Γιάννη, ξέρω ότι έχεις περάσει αρκετή ταλαιπωρία, μέσα σε άσχημες καταστάσεις, αλλά πλέον είσαι στα χέρια του Κυρίου και θα ήθελα να μας διηγηθείς το πως ακριβώς ενήργησε ο Θεός στη ζωή σου.
Αμήν. Θα ξεκινήσω την ομολογία μου από τα παιδικά μου χρόνια. Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1965 αλλά μεγάλωσα στον Πειραιά, στην Καστέλα. Με πολύ παιχνίδι, με φίλους πολλούς, με συγγενείς που ερχόντουσαν σπίτι μας και γενικά τα πράγματα εκείνη την εποχή ήταν πιστεύω πιο απλά, πιο όμορφα και η ζωή των ανθρώπων ήταν καλύτερη. Στην πορεία όμως άρχισαν τα προβλήματα. Οι γονείς μου μαλώνανε, γινόντουσαν συνέχεια άσχημοι καβγάδες μέσα στο σπίτι και αυτό με πλήγωνε πάρα πολύ μέσα μου. Και θα ήθελα να πω σε αυτό το σημείο ότι αν ένα αντρόγυνο έχει διαφορές, καλό είναι να τις λύνουν μεταξύ τους και όχι μπροστά στα παιδιά τους. Τελικά χωρίσανε βέβαια οι γονείς μου κι εμείς μείναμε με τη μητέρα μας στον Πειραιά και ο πατέρας μου έφυγε και πήγε στην Αθήνα, στην Πλάκα, που ήτανε το σπίτι της γιαγιάς μου.
Σε τι ηλικία ήσουν τότε;
Ήμουνα στην αρχή του Γυμνασίου. Γύρω στα 12 μου χρόνια. Μετά που έφυγε ο πατέρας, η κεφαλή της οικογένειας, έφυγε και ο έλεγχος που υπήρχε μέσα στο σπίτι και βρήκα εγώ την ευκαιρία κι έκανα διάφορα. Αλήτευα, άρχισα να καπνίζω και στα 16 μου χρόνια αρχίσανε και τα πρώτα ναρκωτικά. Ξεκίνησα με χάπια και γρήγορα-γρήγορα στα 17 μου χρόνια άρχισα τις ενέσεις ηρωίνης. Έκανα παρέα με προβληματικά παιδιά από χωρισμένες οικογένειες (όπως ήμουνα κι εγώ) με παιδιά του περιθωρίου κι εκεί βρήκα μπορώ να πω την ταυτότητα μου. Και θα ήθελα να πω κάτι πάνω σε αυτό. Η ψυχή του κάθε ανθρώπου ζητάει κατά βάθος να βρει τον Θεό, τον Δημιουργό της και όλα τα άλλα δεν είναι παρά μια προσωρινή ταυτότητα που παίρνουμε μέσα στον κόσμο. Άλλος μέσα από τη δουλειά του, άλλος μέσα από τις σπουδές του, άλλος μέσα από το περιθώριο ακόμα. Όπως κι εγώ, που είχα βρει την ταυτότητα μου στην ροκ μουσική, στα ξενύχτια με τους φίλους, στα ναρκωτικά, στις κόντρες με τις μηχανές. Στην αλητεία ας το πούμε έτσι, και άλλωστε αυτός ήταν και ο τρόπος που μας χαρακτήριζε τότε η κοινωνία.
Τι αποτέλεσμα είχαν όλα αυτά στη ζωή σου;
Πολύ άσχημο. Μπαινόβγαινα στις φυλακές από τα 18 μου χρόνια, έσπαγα τα φαρμακεία για να βρω ναρκωτικά, έκανα πολλά και διάφορα, γιατί ήμουν ένας άνθρωπος που αν δεν είχα να πιω ήμουνα πάρα πολύ δυστυχισμένος. Χωρίς βέβαια να είμαι και ευτυχισμένος όταν είχα να πιω. Και έπαιρνα τέτοιες δόσεις, που αν δεν ήμουνα προγνωρισμένο παιδί του Θεού δεν υπήρχε περίπτωση να ζω σήμερα. Πολλές φορές έπεφτα σε κώμα από υπερβολική δόση και ξυπνώντας στα νοσοκομεία πέταγα τα σωληνάκια από τα χέρια μου κι έφευγα για να πάω να ξαναπάρω ναρκωτικά. Όλοι οι φίλοι μου, που κάναμε χρήση μαζί, πεθαίνανε ό ένας μετά τον άλλο. Στο σπίτι βέβαια δεν τολμούσανε να μου μιλήσουνε, μια κουβέντα να μου λέγανε για τους φίλους μου και τις παρέες μου, τα έσπαγα όλα, δεν άφηνα τίποτε όρθιο. Πιστεύω ότι είχα φθάσει σε σημείο να έχω δαιμόνια και πάνω σε αυτό είχα κάποιες πολύ άσχημες εμπειρίες, αλλά ευχαριστώ τον Θεό που τελικά διαφύλαξε την ψυχή μου.
Πίστευες τότε στην ύπαρξη του Θεού;
Πίστευα ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη και όταν έβλεπα το Πάσχα, στη τηλεόραση, τη ταινία που δείχνουν κάθε χρόνο για τον Χριστό πάντα έκλαιγα. Ήμουν όμως δεμένος από την αμαρτία χειροπόδαρα. Θυμάμαι κάποτε μου είχαν μιλήσει δύο παιδιά για τον Χριστό, σε μια πιάτσα τοξικομανών στην Θεσσαλονίκη και τους είπα τότε ότι: “παιδιά, πολύ ωραία είναι αυτά που μου λέτε αλλά δεν είναι για μένα. Εγώ θα πεθάνω εδώ, πάνω σε κάποιο παγκάκι.” Δεν είχα καμία ελπίδα ότι μπορεί κάποτε να αλλάξω ζωή. Περάσανε έτσι αρκετά χρόνια μέχρι που σε κάποια στιγμή, όταν ήμουν 29 χρονών, παρατήρησα ξαφνικά τη μικρή μου αδελφή που της είχα δημιουργήσει με τη συμπεριφορά μου πάρα πολλά προβλήματα. Έκανε χάρη ο Κύριος εκείνη την ώρα και μπόρεσα να το δω αυτό με νηφαλιότητα και ένοιωσα τόσο μεγάλη ενοχή που πήρα αμέσως απόφαση να πάω σε κάποιο κέντρο απεξάρτησης για να καθαρίσω από τα ναρκωτικά. Και μπορώ να σου πω ότι σαν χρήστης ναρκωτικών δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο κακό έκανα στους άλλους γύρω μου, πίστευα ότι έκανα κακό μόνο στον εαυτό μου.
Σαν να ξύπνησες;
Σαν να ξύπνησα από ένα λήθαργο. Πήγα πράγματι σε μια θεραπευτική κοινότητα, έκατσα εκεί 16 μήνες, έβγαλα ένα στεγνό πρόγραμμα χωρίς φάρμακα και μπόρεσα και καθάρισα. Μετά ξεκίνησα να δουλεύω -για πρώτη φορά καθαρός από ουσίες- και θυμάμαι πόσο χαιρόμουνα όλο αυτό που ζούσα. Νοίκιασα σπίτι μόνος μου, πήρα ευθύνες, ένοιωσα συναισθήματα που τα είχα χάσει όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί στη κυριολεξία έχω χάσει χρόνια μέσα στα ναρκωτικά, υπάρχουν ολόκληρες περίοδοι στη ζωή μου που δεν τις θυμάμαι καθόλου. Έβγαλα μετά μια άδεια λαϊκής (σαν πρώην χρήστης έκανα μια αίτηση και εγκρίθηκε) και έτσι ξεκίνησα τη δουλειά που κάνω ακόμα, ιχθυοπώλης σε λαϊκές αγορές. Στις λαϊκές έμπλεξα όμως με παρέες.“Να πιούμε μια μπυρίτσα, να πιούμε κανένα ουισκάκι”...άρχισα να πίνω αλκοόλ και μετά έμπλεξα και με το χασίς. Δηλαδή βρέθηκα πάλι εξαρτημένος, όχι μεν από σκληρά ναρκωτικά, αλλά εξαρτημένος. Σηκωνόμουνα πολύ νωρίς το πρωί, αμέσως έστριβα (τσιγάρο με χασίς), μετά πήγαινα στην Ιχθυόσκαλα για να πάρω ψάρια, συνέχιζα εκεί με αλκοόλ κι όταν πήγαινα στη λαϊκή για δουλειά ήμουνα ήδη “λιώμα”. Κι εκεί συνέχιζα όλη μέρα να στρίβω και να πίνω χασίς μπροστά στους πελάτες. Και το πως κατάφερνα και γυρνούσα στο σπίτι, με το φορτηγό και τον πάγκο της λαϊκής φορτωμένο από πίσω, ένας Θεός το ήξερε. Ευτυχώς που δεν σκότωσα και κανέναν άνθρωπο στον δρόμο.
Τι έφταιξε πιστεύεις και γύρισες στις ουσίες;
Κοίταξε, μπορεί στο πρόγραμμα να απεξαρτήθηκα από τα ναρκωτικά αλλά το κενό μέσα μου υπήρχε. Και αυτό το κενό πιστεύω ότι το νοιώθουν όλοι οι άνθρωποι, που δεν έχουν γνωρίσει τον Χριστό και προσπαθούν ο καθένας με το τρόπο του, κάπως να το γεμίσουν. Μέχρι που ένα βράδυ έγινε η πρώτη επίσκεψη του Θεού στη ζωή μου. Έμενα τότε μόνος μου στον Βύρωνα κι ένα βράδυ όπως γύρισα πιωμένος στο σπίτι ένοιωσα μια παρουσία να βρίσκεται εκεί και να με περιμένει. Ένοιωσα τον Θεό -γιατί δική Του ήταν αυτή η παρουσία- να καλύπτει όλο το δωμάτιο, αλλά ένοιωσα ταυτόχρονα και τόνους αμαρτία να υπάρχουνε μέσα μου. Και με κάποιο τρόπο που δεν μπορούσα να προσδιορίσω, ο Θεός μού έδινε εκείνη την στιγμή να καταλάβω ότι είμαι τελείως τυφλός. Εγώ, που νόμιζα ότι είμαι ξύπνιος και περπατημένος μέσα στη ζωή, καταλάβαινα εκείνη τη στιγμή ότι δεν ήξερα απολύτως τίποτε και δεν έβλεπα απολύτως τίποτε από αυτά που θα έπρεπε να βλέπω. Ήμουνα πολύ σκληρός σαν άνθρωπος (με κτυπούσανε στις ανακρίσεις κι εγώ δεν καταλάβαινα τίποτε και τους έβριζα κιόλας) όμως εκείνη την ώρα λύγισα κι άρχισα να κλαίω σαν μωρό παιδί. Γονάτισα στο πάτωμα, σήκωσα τα χέρια μου ψηλά και με κλάματα φώναζα κι έλεγα: “συγχώρεσε με και κάνε με να βλέπω.” Αυτό κράτησε για πολύ ώρα και ένοιωθα το βάρος της αμαρτίας να φεύγει από μέσα μου και εγώ να λυτρώνομαι. Ταυτόχρονα γινόντουσαν μέσα μου πολλές εκρήξεις -και στο μυαλό μου και στη καρδιά μου- και αισθανόμουν σε όλο μου το σώμα μια γλυκιά και θετική ενέργεια σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Το Πνεύμα το Άγιο ήτανε βέβαια που με επισκεπτότανε, κάτι όμως που εγώ δεν γνώριζα τότε.
Γιάννη, είχε προηγηθεί κάτι πριν από αυτό το γεγονός, κάποιος που σου μίλησε για τον Θεό, κάποια προσευχή που έκανες;
Όχι, δεν θυμάμαι κάτι. Όμως σε όλη μου τη ζωή υπήρχε μέσα μου έντονη η αναζήτηση. Ψαχνόμουν, διάβαζα διάφορα βιβλία και ήξερα πολύ καλά ότι όλα αυτά γύρω μας κάποιος τα έφτιαξε, όλα αυτά γύρω μας είναι ένα θαύμα και δεν εξηγούνται με τον τρόπο που τα εξηγεί ο κόσμος. Ευχαριστώ τον Θεό πάρα πολύ για αυτή την ενέργεια, την επίσκεψη που έκανε στη ζωή μου η οποία ήτανε κατά χάρη δική Του. Μετά από αυτό όμως, επειδή έχουμε και έναν αντίπαλο μέσα στον αγώνα που κάνουμε (τον Διάβολο, ο οποίος μας μισεί) έπεσα σε πλάνη. Ένα απόγευμα, σε ένα βιβλιοπωλείο στη Σόλωνος, έπεσαν στα χέρια μου κάποια βουδιστικά βιβλία και συνδυάζοντας αυτά που διάβασα, με αυτό που είχα ζήσει, πίστεψα ότι ήταν μια απάντηση από τον Θεό. Έμπλεξα λοιπόν μετά με τον βουδισμό, μια θρησκεία που φουσκώνει τον εγωισμό του ανθρώπου. Διδάσκοντας τον ότι μπορεί να φτάσει στη θέωση μόνος του, μιας και έχει κρυμμένες μέσα του -υποτίθεται- τεράστιες δυνάμεις. Και το χειρότερο, ο βουδισμός σου λέει ότι κι αν δεν τα καταφέρεις σε αυτή τη ζωή, μετά έχεις κι άλλη ζωή σε άλλο σώμα, μετά κι άλλη, μετά κι άλλη κι εκεί είναι που ο Διάβολος σε κοιμίζει τελείως.
Η θεωρία της μετεμψύχωσης. Ο Λόγος του Θεού όμως λέει: “είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις.”
Αμήν. Εντωμεταξύ η ζωή μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Κι ενώ μιλούσα σε όλους για τον βουδισμό, έπινα ταυτόχρονα κι όλα αυτά που έπινα και βλέπανε οι άνθρωποι τα μαύρα μου τα χάλια. Γιατί το ψέμα δεν σε ελευθερώνει από κάτι αδελφέ, η αλήθεια είναι που σε ελευθερώνει, όπως μας είπε και ο Κύριος στο Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο. Εκείνο το διάστημα γνώρισα στο χώρο εργασίας μου, στη λαϊκή, μια κοπέλα η οποία είχε πιστέψει παλιότερα στον Χριστό, είχε αναγεννηθεί, αλλά ήτανε σε αποστασία, είχε απομακρυνθεί από την εκκλησία. Μου μίλησε, μου είπε κάποια πράγματα για τον Θεό, αλλά το πολύ καλό που έκανε ήταν που μου έβαζε να ακούω τον ραδιοφωνικό σταθμό. Τον “Χριστιανισμό” Και σιγά-σιγά, όπως άρχισα να ακούω τον ραδιοφωνικό σταθμό έμπαινε ο Λόγος του Θεού μέσα μου κι έβρισκε ανταπόκριση. Είπα τότε στην αδελφή να πάμε μια μέρα στην εκκλησία να δω πως είναι, και πράγματι πήγαμε στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στο Παγκράτι, στην οδό Φιλολάου 166. Όπου κάποτε έμενα ακριβώς δίπλα και όμως δεν την ήξερα. Δεν κατάλαβα πολλά από το κήρυγμα, όμως είδα εκεί ανθρώπους ευλογημένους, με πρόσωπα που λάμπανε και με μια αγάπη ειλικρινή στη καρδιά τους. Και έχοντας ζήσει μια ζωή μέσα στους δρόμους, μέσα στις πιάτσες τοξικομανών και μέσα στις φυλακές, για να μπορέσω να επιβιώσω είχα μάθει πολύ καλά να διακρίνω ποιός είναι ο άνθρωπος που έχω απέναντι μου. Και έβλεπα λοιπόν ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά ειλικρινείς και δεν ζητάνε να κερδίσουν κάτι από εμένα αλλά μόνο να προσφέρουν. Αυτό με έλκυσε πιο πολύ από όλα. Και μετά συνέχισα να πηγαίνω στην εκκλησία μας στη Πετρούπολη, μιας και έμενα τότε στα Λιόσια. Μέσα σε ένα μήνα, ίσως και λιγότερο, είχα αναγεννηθεί.
Πες μας αν θέλεις, τι ακριβώς έγινε, τι άλλαξε.
Άλλαξε όλη μου η ζωή. Καταρχάς με το που έμπαινα μέσα στην εκκλησία, άρχιζα να κλαίω σαν μωρό παιδί και δεν σταμάταγα πριν τελειώσει το κήρυγμα. Κάθε φορά που πήγαινα γινότανε αυτό. Και με ελευθέρωσε ο Κύριος θαυμαστά από όλες τις ουσίες και ακόμα και από το απλό τσιγάρο που ήμουν μανιώδης καπνιστής για πάρα πολλά χρόνια. Είχα φθάσει να καπνίζω την ημέρα 5 πακέτα εικοσιπεντάρια. Μετά βαπτίστηκα στο νερό, και τέσσερις μήνες μετά, βαπτίστηκα με Πνεύμα Άγιο στην συνάθροιση που έγινε στην εκκλησία την ημέρα του Αγίου Πνεύματος. Είδανε αυτή την θαυμαστή αλλαγή και οι δικοί μου, η μητέρα μου, οι αδελφές μου, οι θείες μου και μετά από λίγους μήνες πίστεψε και η θεία μου. Αναγεννήθηκε, βαπτίστηκε, έλαβε και το Πνεύμα το Άγιο και μετά από λίγα χρόνια πίστεψε και η μητέρα μου. Ευχαριστώ πάρα πολύ τον Θεό. Και τώρα που μιλάμε, κάνουμε συχνά προσευχές στο σπίτι που μεγάλωσα στον Πειραιά, έρχεται και ο αδελφός ο Γιώργος o Χρηστάκης και πιστεύω ότι ο Κύριος θα κάνει πολύ σύντομα ακόμα μεγαλύτερη σωτηρία.
Αμήν, δόξα στον Θεό. Αδελφέ Γιάννη, δώσε μας ένα μήνυμα κλείνοντας.
Θέλω να πω σε όλο τον κόσμο να στραφεί προς το Ευαγγέλιο που είναι ο αληθινός Λόγος του Θεού γιατί μόνο έτσι θα έρθει η πραγματική ειρήνη στις καρδιές των ανθρώπων. Που νοιώθουν τόσο μεγάλη ταραχή αυτή την εποχή. Και θέλω να πω σε όλο τον κόσμο να πιστεύει μόνο στον Χριστό και πουθενά αλλού γιατί το ψέμα περισσεύει στις μέρες μας.
