«Και ημείς είδομεν και μαρτυρούμεν ότι ο Πατήρ απέστειλε τον Υιόν Σωτήρα του κόσμου. Όστις ομολογήση ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού, ο Θεός μένει εν αυτώ και αυτός εν τω Θεώ». Α΄Ιωάννου δ΄14-15
Αυτό το μήνα θα μας δώσουν τη μαρτυρία τους για τον Χριστό, ο αδελφός μας Μίλτος Μανώλης και η σύζυγος του Ρία.
Μίλτος το όνομα και Μανώλης το επίθετο, έτσι δεν είναι αδελφέ;
Σωστά, Μανώλης το επίθετο. Να το διευκρινήσουμε γιατί πολλοί τα μπερδεύουν.
Είσαι νομίζω από την Ικαρία;
Ναι, η καταγωγή μου είναι από το νησί της Ικαρίας, αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στη Νίκαια συγκεκριμένα. Μέσα σε μια αγαπημένη και ενωμένη οικογένεια όπου υπήρχε αρκετά έντονο το στοιχείο της θεοσέβειας. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός, έλειπε από το σπίτι πολλούς μήνες και θυμάμαι με το που έφευγε ταξίδι, άναβε η μητέρα μου το καντήλι στο εικονοστάσι και δεν το άφηνε να σβήσει μέχρι να γυρίσει. Εκκλησία δεν πηγαίναμε πολύ συχνά, εγώ όμως πήγαινα μικρός στο κατηχητικό και μου άρεσε πολύ. Ένοιωθα μια έλξη, μια αγάπη για το πρόσωπο του Χριστού, αλλά χωρίς να έχω καταλάβει τότε ποιός πραγματικά είναι. Και θυμάμαι, είχα ακούσει μια μέρα στο κατηχητικό ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας του κόσμου, ο οποίος μας σώζει από την αμαρτία και δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Είχε μείνει όμως μέσα μου σαν απορία.
Είναι μια αποκάλυψη αυτή που πρέπει να γίνει στον άνθρωπο.
Ναι, αν δεν σου δώσει ο Θεός, δεν μπορείς να το καταλάβεις, Βέβαια, εγώ τότε δεν είχα μέσα μου κάποια ιδιαίτερη εκζήτηση για να το καταλάβω, το προσπέρασα και συνέχισα τη ζωή μου. Και μεγαλώνοντας έκανα ότι έκαναν κι όλοι οι άλλοι νέοι. Και τι δεν κάναμε δηλαδή. Μετά το σχολείο έδωσα εξετάσεις και μπήκα στη ΣΤΥΑ (Σχολή τεχνικών υπαξιωματικών αεροπορίας) και αυτό με κράτησε ίσως από περισσότερη αμαρτία. Και τελειώνοντας τη σχολή, με απορρόφησε μετά ο ρυθμός της δουλειάς. Θυμάμαι πήρα μετάθεση για τη Χαλκίδα και ξεκίναγα το πρωί για να πάω στη δουλειά 5.30 το πρωί και γυρνούσα 5.30 το απόγευμα. Βέβαια προσπαθούσα τα Σαββατοκύριακα να εκτονωθώ, έβγαινα, διασκέδαζα, έκανα ξενύχτια, σχέσεις διάφορες... Αυτό που έβλεπα όμως και καθώς περνούσαν τα χρόνια με προβλημάτιζε, ήταν ότι δεν μπορούσα να στεριώσω με καμία κοπέλα. Ενώ ήθελα πολύ να κάνω οικογένεια. Και κάποια στιγμή που βρέθηκα σε μια εκκλησία, για ένα γάμο νομίζω, έκανα μια προσευχή στον Θεό και είπα: “Θεέ μου, σε παρακαλώ, δώσε μου Εσύ μια κοπέλα.” Λίγο καιρό μετά, στα 27 μου χρόνια, γνωρίζω μέσω κάποιων κοινών φίλων τη γυναίκα μου τη Ρία. Η οποία μού είπε από τη πρώτη στιγμή ότι έχει γνωρίσει τον Χριστό και ότι Τον ακολουθεί μέσα στη ζωή της. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, τη ρώτησα περισσότερα και μου ανέφερε ότι πηγαίνει σε μια ορθόδοξη χριστιανική αδελφότητα όπου ακούει κηρύγματα ευαγγελίου
Αδελφέ Μίλτο, να κάνεις μια παύση όμως εδώ, για να μας πει η αδελφή Ρία πως είχε γνωρίσει τον Χριστό. Ήσουν Ρία από πιστή οικογένεια;
Ήταν πιστές η μητέρα μου και η γιαγιά μου, οι οποίες ήταν ευσεβείς, χριστιανές ορθόδοξες. Είχαν όμως μια πολύ βαθιά πίστη στο Θεό, πέρα από την τυπική εκτέλεση κάποιων θρησκευτικών καθηκόντων και αυτή η πίστη φανερωνόταν από το χαρακτήρα τους και από τη συμπεριφορά τους στην καθημερινή ζωή. Η γιαγιά μου μπορώ να πω ότι ήταν πραγματικά μια αγία γυναίκα, η οποία με έπαιρνε μαζί της στην εκκλησία από πολύ μικρή και χωρίς να καταλαβαίνω τότε πολλά πράγματα ένοιωθα την αγάπη που είχε για τον Κύριο. Η μητέρα μου πάλι από τη πλευρά της, είχε μια αναζήτηση για τον Θεό ακόμα μεγαλύτερη από την γιαγιά, η οποία και λόγω ηλικίας, εφησύχαζε στα πατροπαράδοτα. Μελετούσε συνέχεια τη Καινή Διαθήκη και πάντα έλεγε: “πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο, το οποίο δεν το γνωρίζω ακόμα.” Μέχρι που το 1980, μια μακρινή μας συγγενής, η οποία είχε αναγεννηθεί στην Αμερική, ήρθε στην Ελλάδα, μας επισκέφθηκε και μίλησε στη μητέρα μου για το Ευαγγέλιο. Της πρότεινε να προσευχηθούν, δέχτηκε η μητέρα μου, γονάτισαν και ήρθε ο Κύριος εκείνη την ώρα, την επισκέφθηκε και την αναγέννησε. Και πριν ξαναφύγει αυτή η συγγενής για την Αμερική, μας σύστησε μια ορθόδοξη χριστιανική αδελφότητα για να πηγαίνουμε να ακούμε τον Λόγο του Θεού.
Σε τι ηλικία ήσουν τότε;
Ήμουν δεκατεσσάρων χρονών. Πηγαίνοντας σε αυτή την αδελφότητα ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή με ανθρώπους πραγματικά πιστούς, αναγεννημένους και με εντυπωσίασε πάρα πολύ αυτό το περιβάλλον που συνάντησα. Η προσωπική μου γνωριμία με τον Κύριο έγινε μέσα από τον Λόγο Του. Και αυτό το θεωρώ μεγάλο δώρο κι ευχαριστώ πολύ τον Θεό. Καταρχήν βρέθηκα με ανθρώπους που μου σύστησαν τον Λόγο του Θεού κι έκανε χάρη ο Θεός να αγαπήσω την Αγία Γραφή. Από εκεί και πέρα ο Κύριος με άγγιξε μέσα στη ψυχή μου κι αναγεννήθηκα, όταν πήγαινα στη Τρίτη Γυμνασίου. Και πέρασα όλα τα χρόνια της εφηβείας σε ένα περιβάλλον καθαρό, άγιο, με προσευχές, με υμνωδία και ότι πρόβλημα συναντούσα, ότι κι αν μου συνέβαινε, είχα μάθει να προσεύχομαι και να περιμένω απάντηση από τον Θεό.
Βάπτισμα εν ύδατι έκαναν εκεί στην αδελφότητα;
Όχι, ήταν μια από τις αρκετές ελλείψεις που υπήρχαν στη διδασκαλία. Διαβάζαμε βέβαια για το βάπτισμα στη Καινή Διαθήκη και είχαμε κι εμείς απορία, αλλά παίρναμε σαν απάντηση πως αρκούσε το βάπτισμα που είχαμε κάνει σαν μωρά. Αρκεί να λέγαμε στον Θεό: “εκείνο το βάπτισμα, που δεν το έκανα συνειδητά σαν μωρό, τώρα το επικυρώνω.” Κάπως έτσι. Το 1991 έρχεται η στιγμή που γνωρίζω τον σύζυγο μου. Είχα τελειώσει το σχολείο και τις σπουδές μου, εργαζόμουνα πλέον και μέσω μιας συναδέλφου βρέθηκα σε ένα σπίτι όπου ήταν και ο Μίλτος. Είχα σαν τακτική, παντού να μιλάω για τον Κύριο. Και στο σχολείο και μετά, πάντα ήθελα να κάνω γνωστό στους άλλους ποιά είμαι και τι πιστεύω. Έτσι έκανα λοιπόν κι εκείνο το βράδυ. Ο Μίλτος έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα πράγματα της πίστης αλλά επειδή κατάλαβα ότι έδειχνε ενδιαφέρον και για μένα, δεν του είπα να έρθει στην αδελφότητα. Γιατί φοβόμουνα μην γίνει κάποιο λάθος, μην γίνει κάτι που δεν είναι το θέλημα του Θεού. Του έκανα όμως δώρο μια Αγία Γραφή, κάνοντας τη σκέψη πως αν ενδιαφέρεται πραγματικά για τον Θεό, θα ζητήσει μόνος του να έρθει να ακούσει κάποιο κήρυγμα. Και πραγματικά έτσι έγινε.
Ωραία, τώρα κάνεις εσύ μια παύση αδελφή Ρία για να μας πει ο Μίλτος την συνέχεια. Αδελφέ Μίλτο σε ακούμε.
Ναι αδελφέ μου. Όταν πήγα για πρώτη φορά σε αυτή την αδελφότητα και άκουσα τον Λόγο του Θεού -γιατί τον Λόγο του Θεού κηρύττανε εκεί, δεν κηρύττανε κάτι άλλο- η απορία που είχα μέσα μου από μικρός, για το τι σημαίνει Σωτήρας του κόσμου, απαντήθηκε. Το κατάλαβα, ή μάλλον μου αποκαλύφθηκε. Καταρχάς όμως, κατάλαβα ότι είμαι αμαρτωλός, γιατί μέχρι τότε δεν το είχα καταλάβει. Κι έλεγα -όπως λέει όλος ο κόσμος- δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, άρα είμαι καλός άνθρωπος. Συνέχισα να πηγαίνω στα κηρύγματα, διάβαζα και την Αγία Γραφή και ένοιωθα να αλλάζω μέσα μου, να αλλάζει η ζωή μου και μέσα σε αυτό το διάστημα πιστεύω ότι αναγεννήθηκα. Στη πορεία παντρευτήκαμε με τη Ρία και τότε θυμήθηκα τη προσευχή που είχα κάνει στον Θεό (να μου δώσει μια κοπέλα να κάνω οικογένεια) και συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο το έκανε, αλλά μέσα από αυτή τη κοπέλα, μού αποκάλυψε και τον εαυτό Του.
Είναι γραμμένο ότι ο Θεός κάνει περισσότερα από όσα ζητούμε ή νοούμε.
Αμήν, δόξα στον Θεό. Ευλόγησε πολύ ο Κύριος τον γάμο μας, μας χάρισε δύο κόρες, πήραμε μετά και το σπίτι που μένουμε και γενικά δεν είχαμε κανένα σοβαρό πρόβλημα. Και τότε, δυστυχώς, αρχίσαμε σιγά-σιγά να απομακρυνόμαστε από Εκείνον. Σταματήσαμε να πηγαίνουμε στα κηρύγματα (μέναμε και πιο μακριά πλέον) και την Αγία Γραφή όχι απλά δεν την διάβαζα, αλλά την έχασα κιόλας. Δεν ήξερα καν που ήτανε μέσα στο σπίτι. Κοιτούσαμε να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, να πάρουμε καινούργιο αυτοκίνητο, να πάμε ταξίδια και όλος αυτός ο καταναλωτισμός τελικά μας απορρόφησε. Κάθε Κυριακή θυμάμαι, αντί να πάω στο κήρυγμα ή να μελετήσω τον Λόγο του Θεού, έπαιρνα τώρα δύο και τρείς εφημερίδες, καθόμουν όλη μέρα τις ξεφύλλιζα, μετά έβλεπα τηλεόραση, DVD, ταινίες, προσπαθούσα να ευχαριστηθώ με πράγματα που δεν ήταν μεν αμαρτίες, αλλά ήταν ανούσια.
Κάτι θέλει να μας πει όμως και η Ρία.
Ναι, ήθελα να πω ότι δυστυχώς, χάσαμε τότε τον Κύριο και τη χάρη Του και την ευλογία Του, από δύο λέξεις που μπήκανε μέσα στη ζωή μας: “ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.” Λέγαμε: “δεν πειράζει να μην πηγαίνουμε τις καθημερινές στις συναθροίσεις, θα πηγαίνουμε μόνο Κυριακή.” Μετά λέγαμε: “δεν πειράζει να μην πάμε αυτή τη Κυριακή, θα καθίσουμε σπίτι να διαβάσουμε μόνοι μας την Αγία Γραφή και να προσευχηθούμε.” Και με αυτά και άλλα πολλά: “δεν πειράζει,” είχαμε φθάσει να ανήκουμε στη κατηγορία των ανθρώπων που λέει ο Κύριος στη παραβολή του σπορέως. Όπου: “οι μέριμνες του αιώνος τούτου και η απάτη του πλούτου και οι επιθυμίες των άλλων πραγμάτων συμπνίγουν τον Λόγο και γίνονται άκαρποι”.
Ίσως έφταιγε και ότι δεν είχατε τη κατάλληλη διδασκαλία εκεί που πηγαίνατε;
Σίγουρα έπαιξε ρόλο. Υπήρχαν πολλά καλά πράγματα που είχαμε μάθει, τα θεμελιώδη για τη σωτηρία μας, αλλά για περαιτέρω αφιέρωση και αγιασμό δεν είχαμε διδαχθεί. Τελικά όμως πιστεύω ότι οι υπεύθυνοι ήμασταν εμείς και οι επιλογές μας. Από την άλλη, ο Κύριος ότι προσευχόμασταν -γιατί προσευχόμασταν- μας το χάριζε. Και κατά κόσμο τα είχαμε όλα. Οικογένεια, παιδιά, δουλειά, σπίτι, υγεία και αν και δεν ήμασταν πλούσιοι, είχαμε την άνεση να μην στερούμαστε τίποτε. Πηγαίναμε εκδρομές, ταξίδια, μπορούσαμε να αγοράσουμε πράγματα που θέλαμε, εκ των υστέρων όμως καταλάβαμε ότι όλα αυτά ήταν μάταια, από τη στιγμή που δεν είχαμε πλέον τον Θεό στη πρώτη θέση στη ζωή μας.
Σε ποιό σημείο το καταλάβατε αυτό;
Χρονικά ήταν το 2009. Εγώ είχα μια αλλαγή στη δουλειά που δεν ήταν καθόλου ευχάριστη, ο Μίλτος έχασε ξαφνικά τον πατέρα του και όλα αυτά μας είχαν επηρεάσει και στη καθημερινότητα μας. Εκείνη την εποχή δούλευα απόγευμα και το πρωί που ήμουν μόνη στο σπίτι ξεκίνησα να γονατίζω και να προσεύχομαι. Ζητώντας απελπισμένα κάτι να κάνει ο Θεός. Και τελικά πήρα μια απόφαση. Να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην ορθόδοξη εκκλησία. Την δεύτερη Κυριακή ο Μίλτος μου είπε: “θα έρθω κι εγώ” κι έτσι ξεκινήσαμε να πλησιάζουμε πάλι τον Θεό, σύμφωνα με αυτά που γνωρίζαμε τότε.
Να μας πει όμως και ο Μίλτος από τη δική του σκοπιά τα γεγονότα.
Λοιπόν, όπως τα είπε η Ρία έγιναν τα πράγματα. Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν για μένα ένα πολύ μεγάλο σοκ. Ξαφνικά και ενώ ήτανε μια χαρά, αρρώστησε και μέσα σε έξι μήνες πέθανε. Τότε έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και συνειδητοποίησα τη ματαιότητα αυτής της ζωής. Το ήξερα βέβαια, είχα διαβάσει τον Λόγο του Θεού, αλλά ήταν σαν να ξύπνησα από ένα λήθαργο που βρισκόμουνα. Και αρχίσαμε, με την Ρία, να αναζητούμε πάλι τον Θεό. “Που είσαι Κύριε;” αυτό έλεγα συνέχεια εκείνες τις μέρες. Πηγαίναμε τις Κυριακές στην ορθόδοξη εκκλησία, πηγαίναμε σε μια Ευαγγελική εκκλησία και ακούγαμε κηρύγματα, πηγαίναμε σε κάτι μοναστήρια κι ακούγαμε ομιλίες. Και θυμάμαι τον εαυτό μου εκείνη την εποχή να ψάχνω διαρκώς στο ίντερνετ και να προσπαθώ να καταλάβω ποιά είναι η αλήθεια. Μια μέρα, επειδή ακούγαμε παλιότερα τον ραδιοφωνικό σταθμό: “Χριστιανισμό”, μου είπε η Ρία να δούμε μήπως έχουν κάποια ιστοσελίδα στο ίντερνετ. Έψαξα, την βρήκα και είδα από τους συνδέσμους ότι ζωντανές εκπομπές είχαν το: “Word of God” και το: “Voice of God.” Μόνο αυτά τα δύο κανάλια είχαν τότε ζωντανό πρόγραμμα με εικόνα. Εντωμεταξύ εκείνη την εποχή έβλεπα τόσο πολύ τηλεόραση που μου είχε γίνει εμμονή. Έβλεπα ειδήσεις 7 η ώρα, 7.30 η ώρα, 8 η ώρα, τηλεπαράθυρα μετά, συζητήσεις, πέρναγαν ώρες ολόκληρες έτσι. Κι επειδή είχαμε μπουχτίσει πλέον, αποφασίσαμε με τη Ρία, εκείνες τις ώρες να κλείνουμε την τηλεόραση και να ακούμε από το ίντερνετ τα κηρύγματα.
Να ακούτε τα καλά νέα του ευαγγελίου, όχι τα κακά νέα που συνήθως λένε οι ειδήσεις.
Τα καλά νέα πράγματι. Γιατί ο Κύριος μάς μιλούσε μέσα από τον Λόγο Του και μας φανέρωνε την αγάπη Του και την χάρη Του. Από τα πρώτα κηρύγματα που άκουσα, ήταν ένα κήρυγμα μέσα από το βιβλίο του προφήτη Αγγαίου: “...Συλλογίσθητε τας οδούς σας. Εσπείρατε πολύ και εισωδεύσατε ολίγον, τρώγετε και δεν χορταίνετε, πίνετε και δεν ευχαριστείσθε, ενδύεσθε και δεν θερμαίνεσθε.” Θυμάμαι ότι συγκλονίστηκα, σηκώθηκα όρθιος και είχα ανατριχιάσει ολόκληρος. Ο Λόγος του Θεού περιέγραφε ακριβώς τη ζωή μου, όλα εκείνα τα χρόνια που είχα απομακρυνθεί από τον Κύριο. Ένα άλλο κήρυγμα που με συγκλόνισε ήταν μέσα από το Κατά Λουκά ευαγγέλιο και την παραβολή που είπε ο Κύριος για την άκαρπη συκή. Που αφορούσε εμένα βέβαια καθώς μακροθυμούσε τόσα χρόνια για μένα ο Κύριος και μεσίτευε ο Υιός στον Πατέρα για να μου δώσει παράταση ζωής. Εκεί μπήκε πλέον μέσα μου εκτός από μετάνοια και φόβος Θεού, άλλαξε τελείως το σκεπτικό μου και πήρα μέσα μου σοβαρές αποφάσεις. Κάποια στιγμή ψάξαμε να δούμε που βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι που ακούμε κάθε μέρα και το μεν: “Word of God” είδαμε ότι ήταν μακριά μας, στην Κηφισιά, το “Voice of God” όμως, ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μας.
Η Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής Παλαιού Φαλήρου που είχε αυτό το κανάλι.
Ναι, ακριβώς. Και είπαμε ότι θα πάμε. Όχι με σκοπό να μείνουμε σε αυτή την εκκλησία, αλλά εγώ προσωπικά ένοιωθα την ανάγκη να πω ένα “ευχαριστώ” σε αυτούς τους ανθρώπους, γιατί με τα κηρύγματα τους είχαμε ευλογηθεί πάρα πολύ. Πήγαμε λοιπόν μια Παρασκευή βράδυ και αδελφέ μου... δεν ξαναφύγαμε. Γιατί από το πρώτο βράδυ μας μίλησε ο Κύριος και μας διαβεβαίωσε απόλυτα μέσα στη καρδιά μας, ότι εκεί είναι ο οίκος Του που αναζητούσαμε. Ο Δαβίδ σε ένα Ψαλμό λέει κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ: “Ευλογητός ο Κύριος, διότι εθαυμάστωσε το έλεος αυτού προς εμέ.” Αυτό ζήσαμε από τη στιγμή που μπήκαμε στην εκκλησία. Το έλεος του Θεού να φανερώνεται στη ζωή μας, μέσα από θαυμαστές ενέργειες. Να σου πω ότι ενώ είχαμε πάρει απόφαση να βαπτιστούμε μαζί με την Ρία στο νερό, τελικά βαπτίστηκε μαζί μας και η μεγάλη μας κόρη, μιας και είχε βαπτιστεί την προηγούμενη μέρα με Πνεύμα Άγιο. Ακολούθησε και η μικρότερη, ο Κύριος μας βάπτισε κι εμάς με Πνεύμα Άγιο ακριβώς την ίδια στιγμή (εμένα στην εκκλησία και τη Ρία στο σπίτι) και άλλα πολλά και θαυμαστά έχει κάνει ο Κύριος, που δυστυχώς δεν υπάρχει ο χώρος να τα αναφέρουμε όλα.
Κάτι θέλει να προσθέσει νομίζω η αδελφή Ρία;
Ναι, ήθελα να ευχαριστήσω τον Θεό γιατί πέρα από όλα τα άλλα, έκανε ένα θαυμαστό έργο και στους γονείς μου. Η μητέρα μου βέβαια δεν είχε σταματήσει ποτέ να είναι πιστή, αλλά δέχτηκε με πολύ μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό όσα -μέσα από τον Λόγο του Θεού- της είπαμε όταν πήγαμε στην εκκλησία και βαπτίστηκε στο νερό και στο Πνεύμα το Άγιο λίγο μετά από εμάς. Και η μεγάλη χάρη που έκανε ο Κύριος ήταν όταν, πριν από δύο χρόνια, ο μπαμπάς μου, σε ηλικία 85 χρονών, πίστεψε, αναγεννήθηκε και βαπτίστηκε στο νερό. Μετά από τόσα χρόνια, από το 1980 συγκεκριμένα, που του μιλούσε η μητέρα μου για τον Κύριο,
Δόξα στον Θεό. Αδελφέ Μίλτο να κλείσουμε την ευλογημένη μαρτυρία σας, με ένα μήνυμα, με ότι σου βάζει ο Θεός στη καρδιά.
Ναι, θα ήθελα να πω το εξής. Κάποια στιγμή, στη διάρκεια της πνευματικής μου ζωής, ο Κύριος μου έδωσε και αντιλήφθηκα, μου έδωσε και ένοιωσα να πω καλύτερα, την αγωνία του Πατέρα Θεού για τον άνθρωπο. Την αγωνία του Πατέρα Θεού, μέχρι τη στιγμή που θα σώσει τον άνθρωπο και μετά πάλι την αγωνία Του, για να μπορέσει να κρατήσει μέχρι τέλους τον άνθρωπο κοντά Του. Και θα ήθελα να πω σε εσένα, αγαπητέ φίλε και φίλη που διαβάζεις αυτά τα λόγια, ότι περιμένει ο Κύριος να Τον ζητήσεις. Να Τον ζητήσεις με ειλικρίνεια μέσα από την καρδιά σου, για να σου φανερωθεί. Και δεν υπάρχει περίπτωση να μην σου φανερωθεί, γιατί αυτό ακριβώς περιμένει και για αυτό ακριβώς αγωνιά ο Θεός. Να στρέψει ο άνθρωπος, έστω την τελευταία στιγμή, τα μάτια του στον ουρανό και να πει: “Θεέ μου, φανερώσου και σε μένα και σώσε με.” Γιατί ο Θεός, πολύ απλά, αγαπάει τον άνθρωπο και θέλει να ζήσει μαζί του αιώνια. Ευχαριστούμε τον Θεό που μας φανερώθηκε, που μας έσωσε, εμάς τους αμαρτωλούς ανθρώπους
