«Μετά χαράς ευχαριστούντες τον Πατέρα, όστις έκαμεν ημάς αξίους της μερίδος του κλήρου των αγίων εν τω φωτί, όστις ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού.» Προς Κολοσσαείς α΄ 12-13
Αυτό το μήνα θα γνωρίσουμε τη μαρτυρία της αδελφής μας Όλγας Καραλή από την εκκλησία της Θεσσαλονίκης.
Αδελφή Όλγα, μου είπαν ότι έχεις μια πολύ ωραία ομολογία, με θαυμαστές ενέργειες του Θεού μέσα στη ζωή σου...
Πράγματι, ευχαριστώ πολύ τον Θεό για όλα όσα έχει κάνει. Θα ήθελα να ξεκινήσω την ομολογία μου με ένα εδάφιο από τον Λόγο του Θεού, από το Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, ι΄κεφάλαιο και 11 εδάφιο: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός, ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.» Με αυτό το εδάφιο μου μίλησε ο Κύριος, πριν από δέκα χρόνια περίπου, όταν με κάλεσε για να Τον ακολουθήσω. Να αρχίσω όμως από πιο πριν και να πω ότι η καταγωγή μου είναι από την Αλβανία, όπου γεννήθηκα το 1990. Με τον Λόγο του Θεού δεν είχα σαν παιδί κάποια επαφή, αν και η οικογένεια του πατέρα μου, ο παππούς μου και η γιαγιά μου, ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι.
Οπότε να υποθέσω ότι ο πατέρας σου ήταν Βορειοηπειρώτης;
Ναι, ήταν Έλληνας, Βορειοηπειρώτης και έτσι μπορέσαμε να έρθουμε νόμιμα και χωρίς πρόβλημα στην Ελλάδα, όταν ξεκίνησε στην Αλβανία ο εμφύλιος πόλεμος το 1997. Ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη, στον Λαγκαδά, όμως τα πρώτα χρόνια εδώ ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Οι γονείς μου αν και δούλευαν όλη την ημέρα δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν και έτσι πήραν κάποια στιγμή την απόφαση να γυρίσουμε πίσω. Ο Θεός όμως δεν το επέτρεψε αυτό γιατί είχε άλλο σχέδιο για εμάς. Ο δάσκαλος της αδελφής μου έμαθε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε και κινούμενος από τον Θεό (τώρα το καταλαβαίνω αυτό) μίλησε στους άλλους δασκάλους του σχολείου, μίλησε στον σύλλογο γονέων και όλοι μαζί αποφάσισαν να μας βοηθήσουν. Κι ένα απόγευμα σταμάτησε ένα φορτηγό έξω από το σπίτι που μέναμε και μας έφερε ρούχα, τρόφιμα, έπιπλα και ένα χρηματικό ποσό για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Και επίσης προσφέρθηκε εργασία στη μητέρα μου -που δεν είχε μόνιμη δουλειά- σαν καθαρίστρια στο σχολείο. Έτσι έγινε και παραμείναμε τελικά στην Ελλάδα και ο Θεός μας βοήθησε βέβαια πάρα πολύ σε αυτό.
Μέσα από κάποιους σπλαχνικούς ανθρώπους.
Ναι, ευχαριστώ τον Θεό για αυτούς τους ανθρώπους και προσεύχομαι ο Κύριος να τους το ανταποδώσει πλούσια. Πέρα όμως από το οικονομικό, ένα μεγάλο πρόβλημα για μένα ήταν ο ρατσισμός. Εκείνα τα χρόνια οι Αλβανοί δεν είχαν δώσει καλή μαρτυρία στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα κι εγώ (σαν παιδί από την Αλβανία) να βιώνω ρατσισμό, απόρριψη, περιφρόνηση, πράγματα που με πλήγωναν πολύ μέσα μου. Κανένα παιδί στο σχολείο δεν με έκανε παρέα, εκτός από ένα κοριτσάκι, την Έφη, που έγινε η μόνη μου φίλη. Αυτό το κοριτσάκι ήταν από πιστή, ορθόδοξη οικογένεια, πήγαινε κάθε Σάββατο στο κατηχητικό και έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω κι εγώ. Εκεί έγινε η πρώτη μου επαφή με τα Ιερά Γράμματα. Μαθαίναμε ιστορίες από την Παλαιά Διαθήκη, μαθαίναμε για τον Χριστό και όλα αυτά μου άρεσαν πάρα πολύ και ένοιωθα μέσα μου ένα δέος. Τότε είδα το πρώτο ενύπνιο στη ζωή μου, το πρώτο πνευματικό όνειρο. Είδα ότι ήμουν στον ουρανό, μπροστά στο θρόνο του Κυρίου, όπου καθόταν ένδοξος, φορώντας έναν λευκό χιτώνα, ζωσμένος με μια ζώνη χρυσή. Τα μάτια Του ήταν καρφωμένα επάνω μου, με παρατηρούσε και μπροστά Του είχε ένα ξύλινο σταυρό τον οποίο κάποια στιγμή θα τον έδινε σε εμένα για να τον σηκώσω. Όμως όχι ακόμα, δεν είχε έρθει η ώρα. Πέρασαν τα χρόνια, μπήκα στην εφηβεία και η εφηβεία μου ήταν πολύ έντονη και δύσκολη. Ξεκίνησα το κάπνισμα, ήμουνα πολύ ατίθαση και γενικά ήμουνα το κορίτσι που οι άλλοι γονείς έλεγαν στα παιδιά τους να μην κάνουν παρέα. Ξεκίνησα τότε να δουλεύω και νύχτα, πηγαίνοντας ταυτόχρονα σχολείο την ημέρα, έτσι δεν ήμουν καθόλου καλή μαθήτρια, μόλις που περνούσα τις τάξεις. Δεν με ενδιέφερε όμως καθόλου να σπουδάσω, έβγαζα αρκετά χρήματα από τη δουλειά μου. Παρόλα αυτά, φθάνοντας στη Τρίτη Λυκείου, μπήκε ξαφνικά μέσα μου η επιθυμία να διαβάσω για να περάσω στις Πανελλήνιες.
Μεσολάβησε κάτι, συζήτησες με κάποιον;
Όχι, τίποτε. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί, αλλά είχε μπει μέσα μου έντονα αυτός ο ζήλος. Τώρα γνωρίζω ότι ήταν κι αυτό στο σχέδιο του Θεού. Κανείς δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρω, είχα πολλά κενά σε όλα τα μαθήματα, αλλά είχα πείσμα κι έλεγα: “θα διαβάσω και θα περάσω.” Και προσευχόμουνα κιόλας για αυτό. Να πω εδώ, ότι η αδελφή μου σε ηλικία 17 χρονών είχε γνωρίσει τον Χριστό, μου είχε μιλήσει για το ευαγγέλιο και είχε μπει αυτός ο σπόρος μέσα στη καρδιά μου. Και μια μέρα της ζήτησα να με πάρει μαζί της στην εκκλησία που πήγαινε (την Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής) και ο μόνος λόγος ήταν για να προσευχηθώ για τις εξετάσεις. Ακούγοντας όμως το κήρυγμα ένοιωθα να με διαπερνάει μια δύναμη σαν ηλεκτρικό ρεύμα, ένας κόμπος είχε ανέβει στο λαιμό μου και με μεγάλη δυσκολία συγκρατιόμουν για να μην κλάψω. Και όταν τέλειωσε η εκκλησία και μια αδελφή μού είπε: “καλώς ήρθες και σου εύχομαι να μείνεις”, δεν άντεξα άλλο και ξέσπασα σε δάκρυα, χωρίς να ξέρω κι εγώ γιατί.
Η αγάπη του Χριστού είναι που συντρίβει την καρδιά του ανθρώπου.
Αμήν. Αυτό ήταν το πρώτο άγγιγμα από τον Θεό που ένοιωσα μέσα στη ψυχή μου. Ξεκίνησα μετά διάβασμα με πολλή επιμέλεια και όχι μόνο πέρασα εκεί που ήθελα, αλλά ήμουν και στη σχολή μου η δεύτερη σε μόρια σε όλη την Ελλάδα. Δεν το πίστευε κανείς αυτό που έγινε, ούτε εγώ η ίδια το πίστευα. Πήρα μάλιστα και μια μικρή υποτροφία. Το πρώτο που έκανα μετά, ήταν να νοικιάσω ένα σπίτι στη Θεσσαλονίκη και να ξεκινήσω να ζω μόνη μου, έχοντας σκοπό να απολαύσω τη λεγόμενη “φοιτητική ζωή.” Και από τότε άρχισε για μένα μια ξέφρενη πορεία, κατηφορική. Έμπλεξα με κακές παρέες, έκανα άσχημα πράγματα που κατά βάθος δεν ήθελα να τα κάνω και κάτι με βύθιζε διαρκώς όλο και πιο κάτω. Ξεκίνησα να κάνω και χρήση ουσιών, χασίς συγκεκριμένα και όλα αυτά αντί να μου φέρνουν χαρά όπως περίμενα, μου προκαλούσαν όλο και μεγαλύτερη κατάθλιψη. Κάθε βράδυ έλεγα: “αυτή ήταν η τελευταία μέρα που τα κάνω όλα αυτά” και όμως την άλλη μέρα έκανα τα ίδια και χειρότερα. Και απορούσα με τον εαυτό μου, που δεν μπορώ να κάνω το καλό, που δεν μπορώ να ζήσω κι εγώ φυσιολογικά.
Τη σχολή σου την παρακολουθούσες;
Όχι, δεν μπορούσα να την παρακολουθήσω, ήταν αδύνατο. Δούλευα στη νύχτα, έκανα καταχρήσεις και είχα μείνει στα μαθήματα πολύ πίσω. Μια μέρα που δεν ήμουν καλά ψυχολογικά, με έπιασε ένα πλάκωμα στο στήθος και δεν μπορούσα να αναπνεύσω καθόλου. Γονάτισα τότε κλαίγοντας και με κομμένη την ανάσα είπα: “Θεέ μου, αν είσαι ζωντανός βγάλε με από αυτή τη κατάσταση που βρίσκομαι.” Και ζήτησα από τον Κύριο ένα σημάδι. Του είπα: “Αν είσαι ζωντανός, θέλω να μου στείλεις μια Καινή Διαθήκη. Έχω λεφτά για να την αγοράσω αλλά θέλω να μου την στείλεις Εσύ για να δω ότι είσαι ζωντανός.” Την άλλη μέρα πήγα να δουλέψω την βάρδια μου, στο καφέ-μπαρ που εργαζόμουνα κι όπως μάζευα τα ποτήρια από ένα τραπέζι, βλέπω ότι έχουν ξεχάσει μια νάιλον σακούλα. Την ανοίγω και είχε μέσα αδελφέ μου, μια Καινή Διαθήκη! Την έβαλα στην άκρη μήπως έρθουν και τη ζητήσουνε, δεν ήρθε κανείς και την πήρα στο σπίτι μου. Ήταν η απάντηση στη προσευχή μου. Ξεκίνησα να την διαβάζω και αν και δεν καταλάβαινα τίποτε στην αρχή, ένοιωθα μια δύναμη να μπαίνει μέσα μου, να με ζωοποιεί και να με αλλάζει.
Στην Δημοτική ήταν η Καινή Διαθήκη;
Ναι, ήταν η μικρή μπλε Καινή Διαθήκη που μοιράζουνε τα αδέλφια στο ευαγγελιστικό έργο. Δεν μπορούσα να σταματήσω να την διαβάζω, ο Κύριος εργαζότανε στη καρδιά μου, συνέχιζα όμως να ζω μέσα στην αμαρτία και τα βράδια πολλές φορές είχα φοβίες, δεν μπορούσα να κοιμηθώ κι ένοιωθα μέσα στο σπίτι να υπάρχει μια άσχημη παρουσία. Έκανα μια δεύτερη προσευχή τότε και είπα: “Κύριε μού έδειξες ότι είσαι ζωντανός και σε ευχαριστώ, όμως με αγαπάς; Θέλω να μου δείξεις ότι με αγαπάς.” Μετά από λίγες μέρες, καθώς περνούσα από την πλατεία Ναυαρίνου εδώ στη Θεσσαλονίκη και τη στιγμή που είχα μέσα μου πάλι το ίδιο ερώτημα: “Κύριε με αγαπάς;” κάποιος μου δίνει ένα φυλλάδιο και μου λέει: “Ο Χριστός σε αγαπάει.” Ήτανε τα αδέλφια από την εκκλησία της Θεσσαλονίκης που είχαν βγει για το ευαγγελιστικό έργο. Αμέσως έβαλα τα κλάματα και ο αδελφός συνέχισε να μου μιλάει και μου είπε και το εδάφιο που ξεκίνησα την ομολογία μου: “...ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.” Τέλειωσε κάπως έτσι το 2010 και στο τέλος του χρόνου με κάλεσαν οι γονείς μου, στο πατρικό μου, για να περάσουμε εκείνες τις στιγμές όλοι μαζί. Είχα κανονίσει μετά τις 12 να βγω έξω με παρέα αλλά ένοιωθα τόσο άσχημα εκείνο το βράδυ, που αποφάσισα τελικά να καθίσω στο σπίτι. Μετά από λίγο η μητέρα μου πήγε για ύπνο, ο πατέρας μου αποκοιμήθηκε στο σαλόνι, καθώς βλέπαμε μαζί τηλεόραση κι εγώ τότε πήρα μέσα μου μια απόφαση. Να ανέβω στη ταράτσα της πολυκατοικίας και να πηδήξω, να αυτοκτονήσω.
Τι ακριβώς σε έκανε να θέλεις να πεθάνεις;
Ένοιωθα πολύ έντονη κατάθλιψη. Ήθελα να αλλάξω τρόπο ζωής και δεν μπορούσα, ήμουν εγκλωβισμένη. Και τελικά βέβαια ήταν ο Διάβολος, ο εχθρός του ανθρώπου, που με διάφορους διαλογισμούς ήθελε να με οδηγήσει στην αυτοκτονία και στην απώλεια. Ήταν θυμάμαι γύρω στις 2 η ώρα τα ξημερώματα και ήρθε πολύ έντονα μέσα στο μυαλό μου μια σκέψη: “Δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει τίποτε, δεν θα αλλάξει τίποτε, δώσε τέλος στη ζωή σου για να μην υποφέρεις άλλο.” Ήμουν έτοιμη να πάω στη ταράτσα όταν ξαφνικά άκουσα μια φωνή στα αυτιά μου, πεντακάθαρα, όπως ακούς τώρα εσύ τη δική μου, να μου μιλάει με το όνομα μου και να μου λέει: “Όλγα, βγες από το σκοτάδι και έλα στο φως.” Και την ίδια στιγμή έφυγα από τον χώρο που ήμουνα και βρέθηκα μέσα σε ένα απέραντο φως όπου ένοιωθα απόλυτη γαλήνη και χαρά. Όσο πλησίαζα αυτό το φως άρχιζα να ξεχωρίζω μια μορφή αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω πρόσωπο και είπα: “Κύριε εσύ είσαι; Πέθανα; Αυτός είναι ο θάνατος;” Βρέθηκα τότε πάλι στο πατρικό μου, ήμουνα συγκλονισμένη γιατί ήταν πολύ αληθινό αυτό που είχα ζήσει και το πρώτο που έκανα ήταν να τηλεφωνήσω στην αδελφή μου. Της διηγήθηκα τι μου συνέβη και αυτό που μου είπε ήταν: “Όλγα, ο Θεός σε καλεί αλλά τώρα πρέπει εσύ να αποφασίσεις. Θα ακολουθήσεις τον Χριστό ή θα ακολουθήσεις τον Διάβολο και την αμαρτία; Εσύ επιλέγεις.”
Είναι πολύ σημαντικό ότι η τελική απόφαση ανήκει στον άνθρωπο και ο Θεός το σέβεται αυτό και δεν το παραβιάζει.
Και το τελευταίο που μου είπε η αδελφή μου ήταν: “Γονάτισε και μίλησε στον Θεό. Είναι εκεί και σε ακούει.” Πράγματι γονάτισα και για δύο ώρες έκλαιγα, ζητώντας από τον Θεό να με συγχωρέσει και να μου πάρει κάθε αμαρτία. Από εκείνη την ημέρα πήρα απόφαση να ακολουθήσω τον Χριστό και ξεκίνησα να πηγαίνω με την αδελφή μου στην εκκλησία. Θυμάμαι με άγγιζε πάρα πολύ ο Κύριος και έκλαιγα συνέχεια. Με άγγιζαν οι ύμνοι, με άγγιζαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που άκουγα να λειτουργούν στη προσευχή και από το βράδυ της Πρωτοχρονιάς που είχα δει αυτή την όραση, είχα αλλάξει τελείως. Είχα σταματήσει να βρίζω -ενώ πριν είχα πολύ άσχημο στόμα- είχα σταματήσει το ποτό, είχα σταματήσει τις ουσίες και είχα σταματήσει κάθε επαφή με τις παρέες, θέλοντας να είμαι συνέχεια με τα αδέλφια. Αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω το τσιγάρο. Πέρασαν τρείς εβδομάδες και μια Παρασκευή είχε προσευχή στην εκκλησία μετά την συνάθροιση. Και μου λέει μια αδελφή: “Μείνε να προσευχηθείς και ίσως σε βαπτίσει ο Θεός σήμερα με Πνεύμα Άγιο.” Λέω: “μα εγώ καπνίζω, δεν μπορεί να έρθει το Πνεύμα το Άγιο να κατοικίσει μέσα μου.” Με έπεισε όμως τελικά κι όπως γονάτισα κι εξομολογήθηκα στον Κύριο πόσο αμαρτωλή είμαι, άρχισα να ακούω δίπλα μου δοξολογία αγγέλων και μια φωνή βγήκε από μέσα από τη καρδιά μου: “Αλληλούια Πατέρα.”Δεν είχα ξαναπεί ποτέ τον Θεό Πατέρα και εκείνο το βράδυ ο Κύριος με βάπτισε με πολλή δύναμη με Πνεύμα Άγιο και μου χάρισε και το χάρισμα της προφητείας. Από τότε δεν ξαναέβαλα το τσιγάρο στο στόμα μου, έφυγε από μέσα μου τελείως η κατάθλιψη και είχα πάρα πολλή χαρά. Βαπτίστηκα στο νερό την επόμενη Κυριακή και είχε έρθει πλέον η ώρα να εκπληρωθεί το ενύπνιο που είχα δει μικρή, όταν πήγαινα στο κατηχητικό. Που μου έδωσε ο Κύριος να σηκώσω ένα σταυρό.
Τον σταυρό που έχει κάθε χριστιανός.
Ακριβώς. Μόλις βαπτίστηκα στο νερό μου έδειξε ο Κύριος πάλι ένα ενύπνιο. Περπατούσα μέσα σε έναν κόσμο πάρα πολύ σκοτεινό. Σε εμένα όμως ερχότανε ένα φως από τον ουρανό και έφεγγε μπροστά μου. Κι όπως έβλεπα τους ανθρώπους μέσα στο σκοτάδι να είναι πολύ δυστυχισμένοι, έλεγα ότι χρειάζονται βοήθεια, ότι χρειάζονται να τους ομολογήσω τι έκανε ο Θεός μέσα στη ζωή μου. Μετά ο Κύριος με πήγε σε έναν πάρα πολύ στενό δρόμο αλλά πολύ όμορφο. Και άκουσα μια φωνή να μου λέει: “ο δρόμος που διάλεξες να ακολουθήσεις είναι δύσκολος αλλά να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνη σου. Έχεις Εμένα συνοδοιπόρο σου και βοηθό σου.” Έτσι έκτοτε βαδίζω με τον Κύριο και νοιώθω πολύ χαρούμενη κι ευλογημένη που πήρα την απόφαση να Τον ακολουθήσω. Τον ευχαριστώ άλλη μια φορά για την αγάπη Του, για το έλεος Του και για τα σπλάχνα Του για μένα, που ενώ δεν το άξιζα, με έκανε άξια του κλήρου Του.
Τη σχολή την τελείωσες τελικά;
Ναι, έγινα πολύ επιμελής φοιτήτρια κι από εκεί που χρωστούσα τα πάντα, πέρασα όλα τα μαθήματα. Και μπορώ να πω ότι πραγματική φοιτητική ζωή έζησα μόνο σαν χριστιανή. Γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, συμφοιτητές, καθηγητές και έμαθα πολλά από αυτούς, κάτι που όσο ήμουνα μέσα στις καταχρήσεις δεν θα γινότανε ποτέ. Τέλειωσα στην ώρα μου, πήρα το πτυχίο μου κανονικά, αλλά δεν εργάζομαι προς το παρόν γιατί εντωμεταξύ έκανα οικογένεια. Είναι ωραίο να πούμε ότι ο αδελφός που μου έδωσε το φυλλάδιο και με ευαγγέλισε εκείνη τη μέρα στη Πλατεία Ναυαρίνου ήταν ο σημερινός σύζυγος μου, ο Άρης. Ο Κύριος μας ένωσε θαυμαστά, με δικές του ενέργειες, μας χάρισε δύο κοριτσάκια και προς το παρόν έχω επιλέξει να αφοσιωθώ στην ανατροφή των παιδιών μου. Και αργότερα, αν θέλει ο Κύριος, θα εργαστώ.
Αφού είχες τη δυνατότητα, έκανες τη καλύτερη επιλογή. Αδελφή Όλγα τι θα ήθελες να πεις στο τέλος, σε όλους όσους διαβάσουν την ομολογία σου;
Θα ήθελα να τους πω ότι ο Θεός είναι ζωντανός και ότι ακούει κάθε φωνή και κραυγή. Ότι είναι βοήθεια ετοιμοτάτη μέσα στις θλίψεις μας -έτσι λέει ο Λόγος Του- και όποιος Τον επικαλεστεί με καρδιά ειλικρινή, ο Κύριος θα ανταποκριθεί σίγουρα και θα του απαντήσει.
