«Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασιλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός δια να εξαγγείλητε τας αρετάς Εκείνου, όστις σας εκάλεσε εκ του σκότους εις το θαυμαστόν Αυτού φως.» Πέτρου Α΄β:9.
Αυτό το μήνα θα μας δώσει την μαρτυρία του για τον Ιησού Χριστό, ο αδελφός μας Μανούσος Μαμαλάκης από την εκκλησία του Ρεθύμνου.
Αδελφέ Μανούσο πως τα πάτε με τον κορωνοιό εκεί στο Ρέθυμνο;
Δόξα στον Θεό, μέχρι στιγμής δεν είχαμε κρούσματα. Μόνο πρόσφατα βρέθηκαν κάποια, τα οποία και είναι “εισαγόμενα”, είναι από επισκέπτες. Αλλά έχουμε επηρεαστεί βέβαια κι εμείς στον οικονομικό τομέα, μιας και οι κρατήσεις στα ξενοδοχεία είναι σε πολύ χαμηλά για την εποχή επίπεδα. Και εγώ σε ξενοδοχείο εργάζομαι και περιμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Στο Ρέθυμνο έχεις γεννηθεί και έχεις μεγαλώσει;
Ναι εδώ έχω γεννηθεί, τον Ιούνιο του 1970. Και αμέσως μόλις γεννήθηκα, παρουσίασα μια αρρώστια που λέγεται υδροκήλη. Μάζευα στη βουβωνική χώρα υγρό και όταν ήμουν μόλις ενός μηνός μωράκι αναγκάστηκαν και με έβαλαν στο χειρουργείο. Τότε μάλιστα, επειδή υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να πεθάνω, με βάπτισαν εσπευσμένα. Με την χάρη του Θεού όμως και με τις προσευχές των δικών μου, όλα πήγαν καλά και το ξεπέρασα.
Οι γονείς σου ήταν άνθρωποι θρησκευόμενοι;
Γενικά η οικογένεια μου ήταν θεοσεβής. Ιδιαίτερα η μητέρα μου, η οποία πήγαινε πολύ συχνά στην εκκλησία. Ο πατέρας μου ήταν λίγο πιο απόμακρος, αλλά συμμετείχε κι αυτός με τον τρόπο του. Κι εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου σαν παιδί να πηγαίνω συχνά στην εκκλησία και ιδιαίτερα την περίοδο του Πάσχα. Περίμενα πάντα με αγωνία πότε θα έρθει αυτή η περίοδος, να πάω στην εκκλησία από νωρίς, να ντυθώ παπαδάκι και να ζήσω όλο αυτό το περιβάλλον που έφερνε την καρδιά μου σε κατάνυξη. Ήταν γενικά πολύ όμορφα τα παιδικά μου χρόνια, ήταν πολύ αγαπημένοι οι γονείς μου μεταξύ τους και τώρα που έχουν φύγει, τους θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία. Ο πατέρας μου έφυγε πρώτος το 1994. Είχε σοβαρό πρόβλημα στη καρδιά του και πέθανε τελικά από πνευμονικό οίδημα. Θυμάμαι ήμουνα μαζί του εκείνο το βράδυ -εγώ τον είχα πάει στο νοσοκομείο- και βλέποντας τον να φεύγει, να πεθαίνει, βγήκα στον διάδρομο, γονάτισα και είπα: “Θεέ μου, συγχώρεσε τον πατέρα μου και πάρε τον κοντά Σου.” Αυτό το έκανα γιατί από τα 19 μου χρόνια είχα διαβάσει το ευαγγέλιο και είχα αρχίσει να καταλαβαίνω κάποια πράγματα.
Στα 19 σου ξεκίνησες να γνωρίζεις τον Κύριο;
Θα σου πω ακριβώς τι έγινε. Λίγο πριν πάω φαντάρος, ο αδελφός μου ο προτελευταίος (εγώ είμαι ο τελευταίος και έχουμε και άλλους δύο αδελφούς μεγαλύτερους) είχε έρθει σε επαφή με μια ομάδα ανθρώπων εδώ στο Ρέθυμνο, οι οποίοι είχανε κάτι πολύ καλό, διαβάζανε το ευαγγέλιο. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν επηρεαστεί από κάποιον ο οποίος αποκαλούσε τον εαυτό του: “ο Απόστολος του Ιησού Χριστού”. Ένας άνθρωπος που σε κάποια στιγμή στη ζωή του είχε διαβάσει τη Καινή Διαθήκη, κατάλαβε την ματαιότητα αυτού του κόσμου και μετά πούλησε όλα του τα υπάρχοντα, τα έδωσε σε φτωχούς και άρχισε να γυρνάει παντού και να κηρύττει: «Μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο, διότι επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία των ουρανών.» Αυτό το κάλεσμα άγγιξε τότε και τον αδελφό μου και κατόπιν μου είπε κι εμένα κάποια πράγματα από τον Λόγο του Θεού. Του υποσχέθηκα ότι θα διαβάσω το ευαγγέλιο, αλλά του είπα κιόλας ότι “είμαι νέος και δεν μπορώ να κάνω ακριβώς αυτά που μου λες.” Πραγματικά άρχισα να διαβάζω τη Καινή Διαθήκη και αυτό που μου συνέβαινε ήταν μια κατάνυξη στη καρδιά μου και μια παραδοχή, μια βεβαιότητα για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού ότι είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος. Από τότε συνέχισα μεν να εκκλησιάζομαι στην Ορθόδοξη εκκλησία, αποφεύγοντας όμως να συμμετέχω σε κάποια πράγματα που είχα καταλάβει ότι δεν είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Αυτή η ομάδα που λες, πήγαινε στην Ορθόδοξη εκκλησία;
Όχι, είχανε αποκοπεί. Τα τελετουργικά όμως, τους γάμους τους για παράδειγμα, τους έκαναν στην Ορθόδοξη εκκλησία, απέχοντας από τα υπόλοιπα. Και ο αδελφός μου παντρεύτηκε εκείνη τη περίοδο στην Ορθόδοξη εκκλησία, όμως η γυναίκα του γέννησε το παιδί τους πολύ πρόωρα. Και μπήκε τότε ο αδελφός μου σε έναν αγώνα νηστείας (χωρίς να τρώει τίποτε, όπως λέει ο Λόγος του Θεού) και πράγματι ο Κύριος ενήργησε και το παιδί πήγε πολύ καλά. Εγώ τα παρακολουθούσα όλα αυτά και μου έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση. Και είχα κάνει τότε κι εγώ μια δική μου προσπάθεια να πλησιάσω τον Θεό. Ήτανε Πάσχα και αφού έκανα μια νηστεία 24ώρη, μη θέλοντας να πάω να κοινωνήσω στην ορθόδοξη εκκλησία, έβαλα μόνος μου λίγο κρασί και λίγο ψωμί σε ένα ποτήρι και είχα μεταλάβει. Φυσικά δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος, αλλά δείχνει το πως λειτουργούσαμε τότε. Θέλαμε να πλησιάσουμε τον Θεό, χωρίς να συμβιβαστούμε όμως με τη τυπολατρία και με τα λάθη που βλέπαμε μέσα στη θρησκεία. Και όλη αυτή η κατάσταση με στενοχωρούσε αρκετά, γιατί δεν έβρισκα κάπου να μπορέσω να αναπαύσω τη ψυχή μου.
Πολλοί άνθρωποι στη χώρα μας βρίσκονται σε τέτοιο αδιέξοδο.
Πράγματι. Ευχαριστούμε τον Θεό που μας οδήγησε στην αλήθεια. Το 1989 πήγα φαντάρος, ο αδελφός μου είχε εντωμεταξύ μετακομίσει στην Αθήνα και η ζωή μου άρχισε πλέον να κλίνει εντελώς προς τον κόσμο. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Παρέες, φίλους, διασκεδάσεις, κοπέλες, όμως και μέσα σε όλα αυτά, ο Θεός πολλές φορές με φύλαξε από πολλούς κινδύνους. Ώσπου το 1999 περνώντας μια πολύ δύσκολη περίοδο, μέσα από καταστάσεις που με είχανε ταλαιπωρήσει αρκετά, στράφηκα πάλι προς τον Θεό. Του ζήτησα να μου δείξει αν Εκείνος είχε επιτρέψει αυτή τη ταλαιπωρία μέσα στη ζωή μου και έβαλα τρία σημεία. Ο Θεός απάντησε θετικά και στα τρία, συγκλονίστηκα, το δέχτηκα μέσα μου και ακριβώς την ίδια εποχή, κατεβαίνει ο αδελφός μου οικογενειακώς για να μείνει στα Χανιά. Και μια Κυριακή που έχουν έρθει σπίτι, όπως ήμασταν στο τραπέζι, μου λέει ο μικρός του γιός: “θείε, εσύ δεν προσεύχεσαι πριν από το φαγητό;” Ντράπηκα λίγο και του λέω: “προσεύχομαι παιδί μου, αλλά ας φάμε τώρα γιατί πεινάω.” Κατάλαβα όμως ότι κάτι συμβαίνει και μόλις βρήκα ευκαιρία και ήμασταν μόνοι με τον αδελφό μου τον ρώτησα: “τι γίνεται; πας κάπου;” Και μου είπε τότε ότι η γυναίκα του πήγαινε σε μια εκκλησία στη Νίκαια, (την Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής) και μάλιστα είχε λάβει και Πνεύμα Άγιο. Αυτό πραγματικά με συγκλόνισε. Μου είπε ο αδελφός μου ότι υπήρχε και στο Ρέθυμνο παρόμοια εκκλησία και συμφώνησα να πάω μετά από τρείς μέρες, την Τετάρτη.
Στα χρόνια που έλειπε στην Αθήνα δεν σου είχε πει κάτι;
Όχι, γιατί ήταν κι εκείνος ακόμα στα πρώτα του βήματα, δεν είχε προχωρήσει πνευματικά. Μου έδωσε και κάποιες κασέτες με ομολογίες, τις οποίες τις άκουσα με πολύ ζήλο μπορώ να πω και τότε είχα τη πρώτη επίσκεψη από τον Θεό. Ένα βράδυ, ξημερώματα, όπως άκουγα μια ομολογία από ένα γουόκμαν, αισθάνθηκα μια μεγάλη δίνη να κατεβαίνει από τον ουρανό και άκουσα μια φωνή σαν “φωνή πολλών υδάτων”, όπως ακριβώς την περιγράφει και ο Λόγος του Θεού. Φοβήθηκα, δεν είχα ξανανιώσει κάτι ανάλογο, πετάχτηκα επάνω, αλλά κατάλαβα ότι έδιωξα έτσι αυτή τη παρουσία. Που ήταν η παρουσία του Θεού βέβαια. Αυτό όμως μου έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ώθηση να πάω τελικά στην εκκλησία, που μου είχε πει ο αδελφός μου. Πήγα πράγματι, ήταν τότε μια πολύ μικρή συνάθροιση η εκκλησία του Ρεθύμνου, αλλά ευχαριστώ τον Θεό γιατί υπήρχαν εκεί αδελφοί πιστοί, ένθερμοι, οι οποίοι με υποδέχτηκαν με πολλή αγάπη. Ειδικά ευχαριστώ τον Θεό για τον αδελφό Κώστα Χατζησταματίου, που ήταν τότε ο υπεύθυνος, ο οποίος με αγκάλιασε από τη πρώτη στιγμή. Δεν θυμάμαι πολλά από το κήρυγμα, αλλά μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το Πνεύμα το Άγιο και οι ξένες γλώσσες που μιλούσαν οι αδελφοί στη προσευχή. Αυτό με συνεπήρε πραγματικά,
Δεν είχες ακούσει ποτέ για αυτή την εκκλησία που υπήρχε στη πόλη σου;
Όχι, ποτέ. Και μπορεί να είχα περάσει από εκείνο το σημείο πεντακόσιες φορές. Ούτε μια φορά δεν είχα προσέξει τη ταμπέλα που υπήρχε απ’ έξω. Με τη χάρη του Χριστού ξεκίνησα από τότε να πηγαίνω στην εκκλησία και σιγά-σιγά, γνωρίζοντας την ορθή διδασκαλία, άρχισε να αλλάζει η ζωή μου τελείως. Συνέχισα βέβαια για ένα διάστημα να πηγαίνω στα κλαμπ και στα μαγαζιά που πηγαίναμε με τις παρέες, αλλά ενώ πριν έφευγα τελευταίος, τώρα δεν είχα πουθενά ανάπαυση. Έπαιρνα ένα ποτό (το οποίο δεν το έπινα κιόλας) και μετά από λίγη ώρα έφευγα. Τότε έγινε πιστεύω και η αναγέννηση μου και ο Κύριος πήρε τη λίθινη καρδιά από μέσα μου και έβαλε στη θέση της μια καρδιά «σαρκίνη» όπως λέει ο Λόγος του Θεού. Θυμάμαι εκείνες τις μέρες και μόνο που άκουγα τη λέξη: “Χριστός” ή “Θεός” έκλαιγα χωρίς να ξέρω γιατί κλαίω. Ο Κύριος με είχε ελευθερώσει και από το τσιγάρο και άρχισα σιγά-σιγά να μπαίνω στην εκκλησιαστική λειτουργία και νοοτροπία σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού.
Είχες βαπτιστεί εν ύδατι;
Όχι ακόμα, και θα σου πω το γιατί. Ζώντας μέσα σε μια κλειστή κοινωνία όπως το Ρέθυμνο, όπου με ήξεραν όλοι και τους ήξερα όλους, μου φαινόταν πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσω να προχωρήσω πνευματικά, να βαπτιστώ ή και να παντρευτώ αργότερα σε αυτή την εκκλησία. Ναι μεν πίστευα στον Χριστό, ναι μεν πίστευα ότι ήμουνα στη σωστή διδασκαλία, αλλά τα επόμενα βήματα δεν είχα τη δύναμη να τα κάνω. Ώσπου το 2000 ήρθε μια δεύτερη επίσκεψη του Κυρίου στη ζωή μου. Ένα Σάββατο βράδυ που είχαμε κοινωνία με τους αδελφούς, άκουσα για μια πολύ ωραία εμπειρία που είχε κάποιος από την εκκλησία με τον Κύριο, και θαύμασα για το πως ο Θεός φανερώνεται στους ανθρώπους. Την επόμενη μέρα, το πρωί που ξύπνησα, πάλι θυμήθηκα αυτή την εμπειρία και αυθόρμητα βγήκε μια δοξολογία μέσα από την καρδιά μου: “Θεέ μου, πόσο μεγαλοδύναμος είσαι....” Δεν πρόλαβα να τελειώσω αυτή τη φράση και ήρθε επάνω μου μια μεγάλη δύναμη από τον ουρανό, σαν χιλιάδες βολτ ηλεκτρικό ρεύμα. Επειδή τη πρώτη φορά είχα φοβηθεί και είχε φύγει αυτή η παρουσία, τώρα προσπάθησα να μην κάνω το ίδιο. Έπεσα κάτω και μέσα από αυτή τη παρουσία ένοιωσα να μου μιλάει μια φωνή. Μια φωνή ξεχωριστή, μια φωνή αγία, η φωνή του Κυρίου. Αυτή η φωνή είχε μέσα της πολλή ειρήνη, πολλή αγάπη αλλά ταυτόχρονα και πολλή εξουσία και μου είπε: “Ήρθα να πάρω τα παλιά.” Και εκεί συναισθανόμενος ότι δεν έχω τη δύναμη να κάνω το θέλημα του Θεού, απάντησα: “Κύριε θα σε απογοητεύσω.” Μου μίλησε παρηγορητικά τότε ο Κύριος, με ενίσχυσε και αυτό που μου είπε τελικά ήταν: “κάνε υπομονή.” Και με τον ίδιο τρόπο που ήρθε αυτή η παρουσία επάνω μου, ένοιωσα σιγά-σιγά να φεύγει. Πράγματι έκανα υπομονή, ωρίμασε μέσα μου η απόφαση που έπρεπε να πάρω και με τη χάρη του Χριστού, τον Μάρτιο του 2000 βαπτίστηκα στο νερό, στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Αντιμετώπισες τελικά ονειδισμό όπως φοβόσουνα;
Όχι, αυτό έγινε όταν ήρθε η ώρα να παντρευτώ. Γιατί λίγο μετά, ο Κύριος έβαλε αγάπη στη καρδιά μου για την αδελφή Ρένα, τη σημερινή γυναίκα μου. Το καταλάβαινα καθαρά ότι κάτι εργαζότανε μέσα μου ο Θεός αλλά στην αρχή είχα πολλούς ενδοιασμούς. Και γιατί η Ρένα ήταν αρκετά μικρότερη αλλά και γιατί δεν είχα την παρρησία και το θάρρος να παντρευτώ στην εκκλησία. Όμως η αγάπη που ένοιωθα γινότανε όλο και μεγαλύτερη, κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ένοιωθε αγάπη και εκείνη για μένα και αφού προσευχηθήκαμε, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε και να δημιουργήσουμε οικογένεια. Εκεί ήρθε η ώρα για να δώσω σε όλους μαρτυρία. Όπως έδινα τα προσκλητήρια για τον γάμο, μόλις έβλεπαν οι καλεσμένοι να γράφει: “Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής” αρχίζανε τις ερωτήσεις. Και εκεί έπρεπε να εξηγώ ποιά είναι αυτή η εκκλησία, τι ακριβώς πιστεύουμε και τελικά να κάνω σε όλους την ομολογία μου για το πως γνώρισα μέσα στη ζωή μου τον Ιησού Χριστό.
Ουσιαστικά δηλαδή, τους έδινες δύο προσκλητήρια.
Ακριβώς. Ένα για τον γάμο τον δικό μου και ένα για το γάμο που θα γίνει στον ουρανό, ανάμεσα στον Χριστό και στην Εκκλησία. Ευχαριστώ τον Κύριο όμως, γιατί μου έδωσε εκείνες τις μέρες πολλή δύναμη. Ούτε ντρεπόμουνα, ούτε φοβόμουνα, ήταν πραγματικά επάνω μου η χάρη του Θεού. Ο γάμος τελικά έγινε σε μια αίθουσα που είχα νοικιάσει σε ένα ξενοδοχείο -γιατί η αίθουσα της εκκλησίας ήταν πολύ μικρή- και οι καλεσμένοι που ήρθαν ήταν τουλάχιστον χίλια άτομα. Άκουσαν όλοι τον Λόγο του Θεού,-από το στόμα του αδελφού μας Κώστα Κονδύλη που έκανε τον γάμο- και οι περισσότεροι, φεύγοντας έλεγαν: “πολύ σωστά ήταν αυτά που ακούσαμε σήμερα.” Παρόμοιος γάμος δεν είχε ξαναγίνει στο Ρέθυμνο και χωρίς υπερβολή, ήταν ένα γεγονός που συντάραξε την τοπική κοινωνία. Με τη χάρη του Χριστού έτσι παντρευτήκαμε και από τότε είδαμε πολύ δυνατό το χέρι του Θεού στη ζωή μας. Ο Κύριος μας χάρισε τρία παιδιά, δύο αγόρια κι ένα κορίτσι (και ευχαριστούμε τον Θεό γιατί όλα μας τα παιδιά έχουν βαπτιστεί στο νερό και ακολουθούν τον Κύριο) και το 2005 όταν γεννήθηκε ο δεύτερος μου γιός, βαπτίστηκα με το Πνεύμα το Άγιο. Μετά ήρθε η στιγμή να υπηρετήσω την εκκλησία σαν διάκονος και μπαίνοντας στο έργο του Θεού μπορώ να πω ότι άρχισα να βλέπω το χέρι του Κυρίου επάνω μου διαφορετικό και ακόμα πιο δυνατό. Ευχαριστώ τον Θεό γιατί είναι πολλά, πάρα πολλά αυτά που έχει κάνει μέσα στη ζωή μας και καθημερινά είναι κοντά μας, μας οδηγεί, μας φυλάει και μας βοηθάει σε κάθε πρόβλημα.
Αμήν. Αδελφέ Μανούσο πες μας ότι σου βάζει ο Θεός στην καρδιά, κλείνοντας την μαρτυρία σου.
Θα πω ότι στην αρχή είχα κάποιους ενδοιασμούς να δώσω την μαρτυρία μου, αλλά τελικά ο Κύριος το έβαλε πολύ έντονα μέσα στη καρδιά μου να το κάνω. Και πιστεύω ότι σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, έχουμε την ανάγκη ο Κύριος να μας δίνει παρρησία να Τον ομολογούμε και να εξαγγείλουμε παντού τις αρετές Του. Να εξαγγείλουμε την αγαθότητα Του, την αγάπη Του, το έλεος Του. Γιατί; Γιατί πολύ απλά είναι δύσκολοι οι καιροί, είναι καιρός έσχατος και οι άνθρωποι στον κόσμο αλλά και όλοι μας, έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη από τον Ιησού Χριστό.
