«Όσοι δε εδέχθησαν Αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα Αυτού.» Κατά Ιωάννην α:12
Αυτό το μήνα θα μας δώσουν τη μαρτυρία τους δύο αδέλφια μας από το Μιλάνο της Ιταλίας. Ο αδελφός μας Gian Pietro Polizzi (Τζιάν Πιέτρο Πολίτσι) και η σύζυγος του Πόπη.
Αδελφέ Τζιάν Πιέτρο, νομίζω είσαι Ελληνοιταλός;
Ιταλοέλληνας θα έλεγα καλύτερα, μιας και ο πατέρας μου ήταν Ιταλός και γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ιταλία. Νιώθω όμως πολύ κοντά στην Ελλάδα, από μικρός πάντα πήγαινα εκεί διακοπές και το σημαντικότερο, στην Ελλάδα γνώρισα τον Κύριο.
Έχεις γεννηθεί στο Μιλάνο;
Έχω γεννηθεί στη Σικελία το 1981. Από εκεί ήταν η καταγωγή του πατέρα μου. Η μητέρα μου είναι από την Ελλάδα, από την Βόρεια Εύβοια. Γνωρίστηκαν στην Γερμανία όπου είχαν πάει και οι δύο για να εργαστούν, αγαπηθήκανε, παντρευτήκανε και επέστρεψαν στη Σικελία όπου μεγάλωσα εγώ και τα τρία αδέλφια μου. Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ την οικογένεια του και προσπαθούσε να μας προσφέρει πάντα το καλύτερο. Ήρθε όμως η στιγμή, που εξαιτίας της μαφίας αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα στην δουλειά του. Έχω δει το εξοχικό μας σπίτι δύο φορές καμένο, κι αυτό σαν μήνυμα προς τον πατέρα μου για να υποκύψει στις εντολές τους. Βέβαια αυτά που λέμε τώρα δεν έχουν μεγάλη σχέση με την ομολογία μου αλλά είναι πράγματα που έχω βιώσει και με έχουν επηρεάσει.
Δίνουν μια εικόνα για το πως μεγάλωσες.
Ναι, είναι μια εικόνα του περιβάλλοντος που έζησα μέχρι που ήρθα να μείνω στην Ελλάδα. Το 2003 λοιπόν, τα Χριστούγεννα, είχαμε πάει όπως κάθε χρόνο στην Βόρεια Εύβοια, όμως εκείνη τη χρονιά χιόνισε πάρα πολύ και αποκλειστήκαμε, δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Τότε μου ήρθε εμένα η ιδέα και είπα στους δικούς μου: «ας μείνουμε εδώ στο Πευκί και ας ανοίξουμε μια πιτσαρία, όπως το έχουμε συζητήσει τόσες φορές». Γιατί όπως είπα πριν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά επαγγελματικά για τον πατέρα μου και δούλευε πλέον στο μεροκάματο. Συμφώνησαν οι δικοί μου, ψάξαμε ένα μαγαζί για να το νοικιάσουμε και τελικά καταλήξαμε στο μαγαζί ενός αδελφού, ο οποίος ήταν μάλιστα ο ποιμένας μιας εκκλησίας της Πεντηκοστής στο Πευκί. Και απ’ ότι μας είπε αργότερα ο αδελφός, το ζητούσαν κι άλλοι το μαγαζί, αλλά ο Κύριος τον οδήγησε να το νοικιάσει στους «Ιταλούς», σ’ εμάς δηλαδή. Εκ των υστέρων βλέπω, ότι σε όλα αυτά ήταν το χέρι του Θεού. Γύρισα όμως εγώ πάλι στην Ιταλία, γιατί σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο και είχα και ένα σοβαρό δεσμό που πήγαινα για γάμο. Είπα όμως στους δικούς μου ότι θα κατεβαίνω να τους βοηθάω.
Τι σπούδαζες;
Φιλολογία. Πράγματι κατέβαινα συχνά στην Ελλάδα και μια από αυτές τις φορές βρήκα τη μητέρα μου και τον μικρότερο αδελφό μου να έχουν ξεκινήσει να πηγαίνουν στην εκκλησία της Πεντηκοστής στο Πευκί. Είδα επάνω τους μια μεγάλη αλλαγή, τους έβλεπα συνέχεια χαρούμενους και αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε. Έτσι όταν μου μιλούσε η μητέρα μου για τον Χριστό δεν ήμουν αρνητικός. Της έλεγα όμως: «μαμά, απλά ζω τη ζωή μου, δεν κάνω τίποτα κακό.» Η αλήθεια όμως είναι ότι ζούσα μέσα στην αμαρτία. Γιατί ενώ είχα ένα σοβαρό δεσμό στην Ιταλία, όταν ερχόμουν στην Ελλάδα έκανα τα βράδια άλλα πράγματα. Νομίζοντας και ότι είμαι κάτι σπουδαίο. Ένα τέτοιο βράδυ, καθώς γυρνούσα σπίτι ένιωσα άσχημα για τον εαυτό μου. Κι όπως έβαλα το κλειδί στη πόρτα, άκουσα ξαφνικά τα εξής λόγια από το Λόγο του Θεού και από το βιβλίο της Αποκάλυψης: «Διότι λέγεις ότι πλούσιος είμαι και επλούτησα και δεν έχω χρείαν ουδενός και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός.» Ήταν η μητέρα μου με τον αδελφό μου που διάβαζαν μεγαλόφωνα, μελετώντας τη Καινή Διαθήκη μπροστά στο τζάκι. Και κατάλαβα τότε ότι ήταν ακριβώς αυτό που ζούσα. Ενώ νόμιζα ότι είμαι ωραίος, έξυπνος, μάγκας ή οτιδήποτε άλλο, κατά βάθος καταλάβαινα ότι δεν είμαι καλός άνθρωπος. Από τότε ξεκίνησα να διαβάζω την Καινή Διαθήκη και άρχισα σιγά σιγά να καταλαβαίνω ότι αυτή η θυσία που έγινε στο σταυρό του Γολγοθά ήταν μια θυσία που έγινε και για μένα. Και αυτό το πρόσωπο που έβλεπα από μικρός σε διάφορες εικόνες και αναρωτιόμουν ποιος πραγματικά είναι, ήταν ο Υιός του Θεού, ο Σωτήρας του κόσμου. Πήγα μετά μια φορά στην εκκλησία να δω που πηγαίνουν, και μου άρεσε και το περιβάλλον και αυτά που άκουσα από το κήρυγμα.
Ποια εκκλησία ακριβώς ήταν αυτή;
Λεγόταν: «Εκκλησία του Θεού της Προφητείας». Ξαναπήγα κι άλλες φορές, ώσπου μια μέρα με προσκάλεσαν σε μια προσευχή όπου και αναγεννήθηκα. Η παρουσία του Κυρίου εκεί ήταν πολύ έντονη, δεν Τον έβλεπα αλλά Τον ένιωθα και έκλαιγα με δάκρυα λυτρωτικά και γεμάτος ευγνωμοσύνη. Θυμάμαι τα λόγια του Κυρίου, σε μια προφητεία που έγινε εκείνη τη μέρα για μένα: «Εγώ θα σου δώσω μια καρδιά που θα αγαπάει και πολλές καρδιές θα αγγιχτούν από αυτή την αγάπη». Παρούσα σε αυτή την προσευχή, ήταν και η Πόπη, η σημερινή σύζυγός μου. Αφού αναγεννήθηκα, γύρισα πάλι για λίγο στη Σικελία κι εκεί έλαβα και το Πνεύμα το Άγιο, ένα βράδυ, μόνος στο σπίτι μου. Με την οδηγία του Θεού όμως, αποφάσισα να επιστρέψω και να ζήσω στην Ελλάδα αφήνοντας κάθε τι από την παλιά μου ζωή. Όπως και την πρώην αρραβωνιαστικιά μου, μιας και εκείνη δεν ήταν σύμφωνη με την απόφαση μου να ακολουθήσω τον Χριστό. Ο Θεός όμως είχε άλλο σχέδιο για μένα και μου είχε ετοιμάσει την Πόπη η οποία ήταν πιστή από μικρή.
Να περάσουμε όμως και στην ομολογία της αδελφής Πόπης. Γεννήθηκες μέσα στην εκκλησία Πόπη;
Όχι, άκουσα για τον Χριστό πρώτη φορά στο Πευκί όταν ήμουν 13 χρονών. Γεννήθηκα το 1972 στην Νίκαια του Πειραιά όπου και μεγάλωσα και το Πευκί ήταν το μέρος που πηγαίναμε για διακοπές. Κάποια στιγμή όμως ο πατέρας μου αντιμετώπισε προβλήματα επαγγελματικά και αποφάσισε εκεί που παραθερίζαμε να μείνουμε μόνιμα και να ανοίξουμε ένα σουβλατζίδικο.
Ίδια περίπτωση δηλαδή με τον πατέρα του Τζιάν Πιέτρο μόνο που εκείνος σαν Ιταλός άνοιξε πιτσαρία.
Ναι πραγματικά, όλα ήταν στο σχέδιο του Θεού. Είχαμε στο Πευκί μια γειτόνισσα, αδελφή εν Χριστώ, η οποία πρώτη μας μίλησε για τον Κύριο. Μετά ερχόταν στο μαγαζί μας και ο ποιμένας της τοπικής εκκλησίας της Πεντηκοστής, μας μιλούσε κι εκείνος κι έτσι ακούγοντας τον Λόγο του Θεού όλα άρχισαν να αλλάζουν. Από μικρή πήγαινα στο κατηχητικό, όμως ποτέ δεν μου είχε πει κανείς να διαβάσω την Καινή Διαθήκη. Διαβάζοντας, έφηβη πια, τον Λόγο του Θεού πήρα απόφαση να ακολουθήσω αυτά που διάβαζα και έτσι βαπτίστηκα στο νερό και ζητώντας το με πολύ ζήλο με βάπτισε ο Κύριος και στο Πνεύμα Του το Άγιο. Δεν γεννήθηκα λοιπόν στην εκκλησία αλλά μεγάλωσα στην εκκλησία και ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό. Οι επιρροές από τον κόσμο υπήρξαν και στην δική μου ζωή αλλά δεν μπορώ να πω ότι βγήκα ποτέ έξω στον κόσμο. Ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα να πηγαίνω στις καφετέριες ή στα ανάλογα μέρη όπου πήγαιναν οι άλλοι νέοι. Και της εκκλησίας ακόμα. Δυστυχώς στη πορεία είδα ότι αρκετά από αυτά τα παιδιά απομακρύνθηκαν από τον Θεό.
Υπήρχαν νέοι στην εκκλησία που πήγαινες;
Λίγοι. Και ήταν δύσκολο αυτό για μένα. Και καθώς περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνα, μου έλεγαν οι αδελφοί να πάω κανένα ταξίδι, να πάω σε κανένα συνέδριο νεολαίας μήπως γνωρίσω κι εγώ κάποιον νέο για να παντρευτώ… Δεν ήταν λάθος αυτό που με συμβούλευαν, αλλά εγώ τους έλεγα πως: «αν ο Θεός έχει κάποιον για μένα, είναι δυνατός να τον φέρει εδώ που είμαι». Το έλεγα με παρρησία όμως και πίστη στην καρδιά μου κι έτσι κι έγινε και ήρθε η στιγμή που γνώρισα τον Τζιάν Πιέτρο. Όμως μαζί με αυτή την γνωριμία πριν έρθει η ευλογία ήρθαν και τα προβλήματα. Όταν ο Τζιάν Πιέτρο άρχισε να εκδηλώνει ενδιαφέρον για μένα, τόσο από την μεριά της εκκλησίας αλλά πολύ περισσότερο από την μεριά της οικογένειάς του, δεν είδαν θετικά την πιθανότητα να γίνει κάτι ανάμεσα μας. Μόνο οι δικοί μου δεν ήταν αντίθετοι. Την ίδια εποχή μάλιστα, υπήρχε ένας αδελφός ο οποίος ήταν πολύ καταλληλότερος με τα δεδομένα των άλλων για να γίνει σύζυγος μου. Εγώ όμως, εκτός από αδελφική αγάπη, δεν είχα κάτι άλλο στην καρδιά μου για εκείνον. Ενώ αντίθετα, είχα κάτι για τον Τζιάν Πιέτρο.
Από την αρχή που τον γνώρισες;
Όχι, όταν τον είχα δει πρώτη φορά δεν με τράβηξε κάτι. Ήταν ένας μοντέρνος νεαρός με μακριά μαλλιά, με σκουλαρικάκι… Όταν του μίλαγα όμως για τον Θεό έβλεπα ότι ρουφούσε σαν σφουγγάρι αυτά που άκουγε, φαινόταν ότι ήθελε τον Κύριο και ήταν ειλικρινής. Την ημέρα της αναγέννησης του ήμουν παρούσα κι όταν άκουσα το μήνυμα που του δόθηκε, προσευχήθηκα να είμαι κι εγώ κοντά σ’ αυτή την καρδιά. Ένιωθα μια αγνή αγάπη γι’ αυτόν, το να τον φανταστώ όμως ως σύζυγο, μου φαινόταν πολύ δύσκολο λόγω της διαφοράς ηλικίας που είχαμε. Μια μέρα που είχαν έρθει με τους δικούς του στο σπίτι, τον έβλεπα να με κοιτάζει παράξενα. Αργότερα μου είπε πως εκείνη την μέρα, άκουγε μέσα του μια φωνή που του έλεγε: «αυτή είναι η γυναίκα σου». Από εκεί και πέρα εκείνος ήταν σίγουρος για το θέλημα του Θεού και έπρεπε να περιμένει να βεβαιωθώ κι εγώ. Ευχαριστώ τον Θεό γιατί ήρθε και βεβαίωσε κι εμένα, μέσα από σημεία που βάλαμε, αλλά κυρίως μέσα από τον Λόγο Του. Μετά λοιπόν από νηστεία, προσευχή και την οδηγία του Λόγου του Θεού πήραμε την απόφαση να παντρευτούμε τον Σεπτέμβρη του 2005. Οφείλω να πω πως το χρονικό διάστημα πριν τον γάμο, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Υπήρξαν στιγμές θλίψης, ταπείνωσης, μοναξιάς. Ήταν μια δύσκολη κατάσταση που την πέρασα μόνη μου τελείως.
Μερικά πράγματα χρειάζεται να τα περάσουμε μόνοι μας.
Ναι, πραγματικά. Απ’ όλες τις δυσκολίες που πέρασα δεν απορρίπτω τίποτα. Είναι η εμπειρία μου, όπου έμαθα πολλά πράγματα που με «ωρίμασαν» πνευματικά μπορώ να πω. Όπως και ήταν πολύ δύσκολο για μένα λίγα χρόνια αργότερα να αποχωριστώ από την εκκλησία που είχα πιστέψει. Από αδελφούς που τους αγαπούσα και ήταν δύσκολο να τους πω: «φεύγω, πάω κάπου αλλού». Γιατί το 2009 μας οδήγησε ο Κύριος, με τον Τζιάν Πιέτρο, στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής.
Αδελφέ Τζιάν Πιέτρο πες μας πως σας οδήγησε ο Κύριος.
Είχαν περάσει από όταν πίστεψα περίπου έξι χρόνια μελέτης και αναζήτησης, με πιο ακριβή τρόπο, του θελήματος του Θεού. Τότε, ακούγοντας και τον ραδιοφωνικό σταθμό «Χριστιανισμός», άρχισαν να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα μέσα μου, όσον αφορά μερικά θέματα. Και γνωρίζοντας και έναν αδελφό από την Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησίας Πεντηκοστής στον Νέο Πύργο που είναι πολύ κοντά στο Πευκί αποφάσισα να πάω εκεί, να δω από κοντά τι γίνεται. Δεν άλλαξα εκκλησία αμέσως, απλά είπα ότι θα πάω μια μέρα εκεί στη προσευχή. Ώσπου μια Κυριακή πρωί, ενώ ετοιμαζόμασταν να πάμε στην εκκλησία μαζί με τη Πόπη, της λέω: «δεν νιώθω καλά να πάω στην εκκλησία στο Πευκί, πάμε στην εκκλησία στο Νέο Πύργο.» Η Πόπη το δέχθηκε, αν και της ήταν λίγο δύσκολη αυτή η αλλαγή.
Εσύ αδ. Πόπη τόσα χρόνια που ήσουν πιστή, για την Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής τι άκουγες;
Μετά το λύκειο πήγα σε μια σχολή γραμματέων στον Πειραιά. Και ερχόμουν στην Αθήνα, στην αντίστοιχη εκκλησία που πήγαινα στο Πευκί, που ήταν τότε στην οδό Μενάνδρου. Έτσι είχα περάσει πολλές φορές από έξω από τη κεντρική εκκλησία, στην οδό Σοφοκλέους, ξέροντας ότι είναι η «εκκλησία του Λούη» όπως την έλεγαν. Ποτέ όμως δεν μπήκα μέσα γιατί είχα την εντύπωση ότι εκεί είναι «ακραίοι», ότι είναι «φανατικοί»... Όπως ήμασταν λοιπόν εκείνο το πρωί στο δρόμο για την εκκλησία του Νέου Πύργου, έκανα μια προσευχή από μέσα μου γιατί είχα τους φόβους μου και είπα: «Θεέ μου, αν αναπαύεται το Πνεύμα Σου εκεί που θα πάμε, κάνε να αναπαυθεί και το δικό μας.» Μπαίνοντας στην εκκλησία, μετά από λίγο πληρώθηκε μια αδελφή με Πνεύμα Άγιο και είπε: «Κόρη μου, εδώ αναπαύεται το Πνεύμα μου.» Από εκεί και πέρα η μόνη δυσκολία που είχα ήταν με το θέμα: «μαντήλι» (την ώρα της προσευχής). Όπως το έβλεπα τότε, το μαντήλι ήταν για τις γιαγιάδες, για τις μουσουλμάνες, για άλλες περιπτώσεις εκτός από τη δική μου. Εγώ είχα σωθεί χωρίς να βάλω μαντήλι, είχα λάβει Πνεύμα Άγιο χωρίς να βάλω μαντήλι, με άκουγε ο Κύριος και μου απαντούσε χωρίς να βάλω μαντήλι, οπότε δεν έβλεπα κάποιο λόγο για να το βάλω. Κάποια στιγμή όμως το σκέφτηκα πολύ απλά και είπα στον εαυτό μου: «Πόπη, από τη στιγμή που είναι γραμμένο στο Λόγο του Θεού (ότι η γυναίκα όταν προσεύχεται ή προφητεύει πρέπει να καλύπτεται) γιατί να μην το κάνεις; Μήπως θα χάσεις τίποτα αν το βάλεις;» Και έτσι απλά, ξεκίνησα να το βάζω. Δόξα στον Θεό, ο Κύριος εργάστηκε μέσα μου και μου έδειξε ότι εκτός από το καλό υπάρχει και το καλύτερο.
Αμήν. Αδελφέ Τζιάν Πιέτρο θα ήθελα να μας πεις και πως βρεθήκατε και εγκατασταθήκατε στο Μιλάνο.
Στην αρχή της πίστεως μου, μου είχε μιλήσει ο Κύριος με το στόμα ενός αδελφού από την Αρμενία, δίνοντας μου κάποιες επαγγελίες, μια από τις οποίες ήταν πως: «όταν θα έρθει η ώρα θα σε αποστείλω στο λαό σου». Αυτή η ώρα ήρθε όταν αρρώστησε ο πατέρας μου στη Σικελία και λίγο μετά πέθανε. (Ευχαριστώ όμως τον Θεό γιατί πέντε μέρες πριν πεθάνει, δέχτηκε τον Χριστό και σώθηκε). Με αφορμή λοιπόν τον θάνατο του πατέρα μου, ήρθα μετά από χρόνια σε επαφή με ένα θείο μου που ζούσε στη Βόρεια Ιταλία. Ενδιαφέρθηκε για μένα μιας και έμαθε τις δυσκολίες που είχα στον επαγγελματικό τομέα μίλησε στην μεταφορική εταιρεία που δούλευε και έτσι το Φεβρουάριο του 2014 μεταφερθήκαμε στο Μιλάνο. Τον πρώτο χρόνο ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα, σε σημείο που σκεφτόμασταν να γυρίσουμε πίσω. Προσπαθήσαμε να προσκολληθούμε σε κάποιες εκκλησίες αλλά δεν βρίσκαμε ανάπαυση πουθενά. Γνωρίζω τότε έναν συνάδελφο ο οποίος μελετούσε την Αγία Γραφή μαζί με την σύζυγό του. (Αργότερα μάθαμε ότι εκείνη προσευχόταν κι έλεγε: «Στείλε μας Θεέ μου κάποιον άνθρωπο να μας εξηγήσει τον Λόγο Σου».) Παλιότερα είχαν κάποιες επαφές με μάρτυρες του Ιεχωβά αλλά αυτά που άκουγαν δεν έφερναν ειρήνη στην καρδιά τους. Την πρώτη φορά που πήγαμε σπίτι τους με την Πόπη, καθίσαμε πάνω από πέντε ώρες συζητώντας μέσα από την Αγία Γραφή. Και το ίδιο βράδυ μας έστειλαν ένα μήνυμα που έλεγε: «Απόψε φέρατε στο σπίτι μας τον Ιησού Χριστό». Σύντομα έδωσαν τη καρδιά τους στον Κύριο και βαπτίστηκαν εν ύδατι στην Ελλάδα. Προστέθηκαν μετά και άλλες ψυχές κι έτσι αρχίσαμε συναθροίσεις στο σπίτι μας. Δίνοντάς μου ο Κύριος τη χάρη και την τιμή, να φέρνω τον Λόγο Του στους αδελφούς.
Πόσα άτομα είστε τώρα στη συνάθροιση;
Γύρω στα 15 άτομα, γι’ αυτό και τώρα οι συναθροίσεις γίνονται στο σπίτι ενός άλλου αδελφού που είναι μεγαλύτερο. Ψυχές πέρασαν πολλές και από τον κόσμο και από άλλες ομολογίες αλλά δεν έμειναν όλοι. Γιατί λυπάμαι που το λέω πλέον οι χριστιανοί δεν ζητάνε να ακολουθήσουν την υγιαίνουσα διδασκαλία, αλλά ζητάνε να «περάσουν καλά» μέσα στην εκκλησία. Να ακούσουν ωραία μουσική, να ακούσουν ευχάριστα και ανώδυνα κηρύγματα, αλλά όλα αυτά δεν οικοδομούν την ψυχή του ανθρώπου. Και εγώ έτσι είχα μάθει και μπορώ να σου πω πως όταν ήρθα πρώτη φορά στην εκκλησία μας και είδα ότι δεν έχει μουσικά όργανα, μου κακοφάνηκε λίγο. Στην πορεία όμως το εκτίμησα πάρα πολύ. Γιατί κατάλαβα ότι δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό στη λατρεία προς τον Κύριο. Μας εμποδίζει μάλιστα.
Είναι κάτι τεχνητό που σου στερεί το αυθεντικό.
Ναι, ακριβώς. Τώρα θέλουμε να νοικιάσουμε και μια αίθουσα και πιστεύω ότι ο Θεός θα μας αυξήσει και άλλο. Σάββατο και Κυριακή έχουμε συνάθροιση και έρχονται και μας υπηρετούν αδελφοί από τη Γερμανία και από την Αθήνα. Εμείς προσευχόμαστε για να μας χαρίσει ο Θεός έναν μόνιμο εργάτη που να μπορεί να σηκώσει το έργο πιο ολοκληρωμένα. Να πούμε και ότι επειδή η πλειοψηφία των μελών της συνάθροισης μας είναι Ρουμάνοι, έχει ανοίξει ο Κύριος μια θύρα λόγου σε μια πόλη στη Ρουμανία, στο Γαλάτσι. Με αδελφούς εκεί οι οποίοι έχουν μάθει για την εκκλησία μας και τον τρόπο λειτουργίας της και έχουν εκφράσει την επιθυμία να ενωθούν μαζί μας.
Δόξα στον Θεό. Αδελφή Πόπη, πες μας το μήνυμά σου για το τέλος.
Αγάπη και ενότητα. Αγάπη για να καλύπτει τα λάθη και τις αδυναμίες και ενότητα γιατί χωρίς ενότητα είμαστε ευάλωτοι. Ας μας αξιώσει ο Κύριος να αποκτήσουμε την υγιή και στενή σχέση μαζί Του που θα φέρει αυτό το αποτέλεσμα.
Αμήν. Αδελφέ Τζιάν Πιέτρο ποιό είναι το δικό σου μήνυμα;
Με την εμπειρία που αποκομίσαμε μέχρι σήμερα απ’ όλα αυτά που έχουμε ζήσει και που δεν είναι δυνατόν να πούμε μέσα σε λίγες γραμμές ο στόχος μας πλέον είναι, όχι το να κατακρίνουμε τις άλλες εκκλησίες αλλά να αγκαλιάσουμε αυτούς τους αδελφούς, να τους αγαπήσουμε και όπου μας δοθεί η ευκαιρία να τους πούμε αυτό που είναι το σωστό και που λέει ο Λόγος του Θεού. Έτσι θα γίνεται έργο Θεού και με νέες ψυχές αλλά και με ήδη πιστές ψυχές. Ο Κύριος να μας αξιώσει να γίνουμε άξιοι συνεργάτες Του.
