«Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού.» (Κατά Ματθαίον δ΄4)
Σε αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης πολλοί συμπατριώτες μας αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι και ο αδελφός μας Αρτέμης Κλώθος και η σύζυγος του Αναστασία Τοπάλτζα που θα μας δώσουν την μαρτυρία τους για τον Χριστό, από την Γερμανία όπου βρίσκονται.
Αδελφέ Αρτέμη από ότι ξέρω είστε στο Μόναχο.
Όχι ακριβώς. Είμαστε σε ένα δήμο έξω από το Μόναχο, που λέγεται Νταχάου.
Το γνωστό Νταχάου;
Το γνωστό Νταχάου όπου υπήρχε επί ναζισμού το στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Είναι ένα μουσείο πλέον εκεί το οποίο επισκέπτονται υποχρεωτικά οι μαθητές από όλα τα σχολεία της Γερμανίας. Για να δουν τι εγκλήματα έκαναν εκεί οι παππούδες τους ώστε να μην τα επαναλάβουν.
Ας ξεκινήσουμε, αν θέλεις, για το πως σας οδήγησε εκεί ο Θεός.
Η σύζυγος μου, η Αναστασία ήταν στρατιωτικός. Και επειδή είχαμε πάρει πάρα πολλές μεταθέσεις, μας είχε κουράσει πολύ αυτό. Και τα οικονομικά μας ήταν δύσκολα γιατί είχε γίνει μείωση στο μισθό των στρατιωτικών και γιατί εγώ δεν μπορούσα να έχω μια σταθερή δουλειά καθώς αλλάζαμε συνέχεια πόλεις. Όταν γεννήθηκε το 2013 και η κόρη μας, η Βηθλεέμ, αντιληφθήκαμε πολλά πράγματα που πριν δεν τα είχαμε αντιληφθεί και τότε μπήκε στη καρδιά μας το εξωτερικό. Η Γερμανία συγκεκριμένα. Και αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι δοκιμαστικό και αν θέλει ο Θεός να προχωρήσουμε. Πραγματικά ο Κύριος με ευόδωσε κατά πάντα, με βοήθησε πάρα πολύ ο σημερινός μου εργοδότης (είμαι οδηγός σε λεωφορεία) και στους έξι μήνες ήμουν έτοιμος να φέρω και την οικογένεια μου. Βρήκαμε και εκκλησία εδώ στο Μόναχο (Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής) με καλούς αδελφούς, που αγαπάνε τον Κύριο και έτσι όλα τακτοποιήθηκαν. Αυτό που είναι θαυμαστό, είναι ότι σε όποιο μέρος στην Ελλάδα πηγαίναμε με μετάθεση, είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι είμαι προσωρινός γιατί σε λίγο θα φύγω. Εδώ στο Μόναχο δεν συμβαίνει αυτό. Νοιώθω σαν το σπίτι μου, σαν το μέρος που μεγάλωσα.
Που μεγάλωσες; Για να περάσουμε και στην ομολογία σου.
Στην Αθήνα, στον Χολαργό συγκεκριμένα. Και μεγάλωσα -μαζί με τα άλλα μου δύο αδέλφια- όπως κάθε κοσμική οικογένεια, με την νοοτροπία του κόσμου, με τις επιθυμίες του κόσμου, με τις διασκεδάσεις του κόσμου, ώσπου κάποια στιγμή, από τα 13 μου χρόνια και μετά, άρχισα να είμαι πιο ανεξάρτητος. Και να κυκλοφορώ τα βράδια, φτιάχνοντας με κάποιους φίλους μια συμμορία ανηλίκων όπου κάναμε πολύ άσχημα πράγματα. Σε ηλικία 16 ετών μπήκα στον στρατό, στις ειδικές δυνάμεις -αφού πρώτα υπόγραψαν για αυτό οι γονείς μου μιας και ήμουν ανήλικος- και ουσιαστικά ήταν μια κίνηση, μπας και ξεφύγω από όλα αυτά που είχα μπλέξει.
Πήγες στον στρατό σαν μόνιμος ή απλά για να υπηρετήσεις την θητεία σου;
Στην αρχή για να υπηρετήσω αλλά στη συνέχεια έγινα μόνιμος, επαγγελματίας. Σε ηλικία 17 ετών βρισκόμουνα στο Κοσσυφοπέδιο, σαν μέλος της πρώτης ειρηνευτικής δύναμης του ΝΑΤΟ και στα 18 μου χρόνια, όταν γύρισα πίσω στην Ελλάδα ήμουν γεμάτος υπερηφάνεια και έπαρση. Ήμουν όμως ταυτόχρονα και σε μια περίοδο που είχα στενοχώρια και θλίψη μέσα μου. Τώρα θα μου πεις, νέος, πρασινοσκούφης, με μπράτσα, με χρήματα στη τσέπη (έπαιρνα ένα εκατομμύριο δραχμές το μήνα στο Κόσσοβο) και ήσουν στενοχωρημένος; Κι όμως, αν δεν έχει ο άνθρωπος τον Χριστό μέσα στη καρδιά του, όλα αυτά δεν του δίνουνε χαρά. Εκείνη την εποχή, μου έγινε για πρώτη φορά η προσφορά της ηρωίνης μέσω ενός παιδικού φίλου και δεν ένοιωσα κάποιο ενδοιασμό ώστε να μην δοκιμάσω. Κι έτσι ξεκίνησα τη χρήση. Αργότερα το καταλάβανε στο στρατό, με διώξανε και σταδιακά, μέσα σε πέντε χρόνια, βρέθηκα να κοιμάμαι στα παγκάκια της Ομόνοιας, εξαρτημένος και άρρωστος, σωματικά και ψυχικά.
Οι γονείς σου πως αντιμετώπισαν αυτή τη κατάσταση;
Για τους γονείς μου ήταν σαν να έπεσε μια βόμβα μέσα στο σπίτι τους. Ήμουν και το μικρότερο παιδί στην οικογένεια και η θλίψη τους ήταν πολύ μεγάλη. Έκαναν προσπάθειες με γιατρούς, με φάρμακα, με κλινικές, αλλά δεν μπόρεσαν να με βοηθήσουν. Πήγα σε διάφορα προγράμματα απεξάρτησης αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Πήγαινα σε κάποιο πρόγραμμα, σταματούσα για λίγο τα ναρκωτικά αλλά ένοιωθα άδειος μέσα μου, κενός. Και μόλις έβγαινα, ξαναέπινα. Μέχρι που το 2005 πεθαίνει και ο πατέρας μου από έμφραγμα και εκεί ήταν που μπορώ να πω ότι κατέρρευσα τελείως. Όλη μέρα ήμουν μαζί με τους άλλους χρήστες, ξάπλωνα το βράδυ και κοιμόμουν έξω στο δρόμο, εκεί που κοιμόντουσαν κι αυτοί και την άλλη μέρα ξεκινούσε πάλι το κυνήγι για να βρω ναρκωτικά. Γυρνούσα συνήθως στην Ομόνοια και στους γύρω δρόμους, Γερανίου, Σοφοκλέους, Πλατεία Θεάτρου. Για να καταλάβεις σε πόσο άσχημη κατάσταση ήμουνα, ο αδελφός μου όταν γεννήθηκε η κόρη του της έδωσε το όνομα μου. Επειδή εγώ πέθαινα, και το βλέπανε όλοι ότι πέθαινα, την ονόμασε Άρτεμις για να με θυμάται.
Αυτός ο τρόπος ζωής πόσα χρόνια κράτησε;
Γύρω στα επτά χρόνια μέχρι το 2007 που με βρήκε ο Κύριος. Συγκεκριμένα, μέχρι τις δέκα Αυγούστου 2007, ημέρα Παρασκευή. Και τη θυμάμαι αυτή τη μέρα με λεπτομέρειες γιατί είναι η μέρα που άλλαξε η ζωή μου. Είναι απόγευμα λοιπόν Παρασκευής, και κάθομαι κάτω σε ένα πεζοδρόμιο στην οδό Σοφοκλέους, μαζί με έναν άνθρωπο, ίδιο σαν κι εμένα τότε. Ξαφνικά βλέπω απέναντι στην είσοδο της στοάς να γίνεται χαμός από κόσμο και σκουντάω τον διπλανό μου και του λέω: «Εκεί ή κάποιος πέθανε, ή έχουν φέρει καλή ηρωίνη και τρέχουν όλοι να προλάβουν πριν τελειώσει.» Μου λέει: «Όχι, δεν κατάλαβες. Μια εκκλησία είναι και μοιράζει φαγητό.» Εκεί ήταν η πρώτη έκπληξη που ένοιωσα. Λέω: «Εκκλησία... Αυγουστιάτικα....αντί να πάνε σε καμία παραλία, κάθονται και μοιράζουν φαγητό; Και σε ποιούς; Σε εμάς; Αφού εμάς δεν μας αγαπάει κανείς.» Και πραγματικά όλοι μάς απέφευγαν. Σηκώθηκα να πάω να δω ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι και ήταν η Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής που διοργάνωνε τότε ένα συσσίτιο. Εκείνη την ώρα έρχεται ένας νέος άνθρωπος και με παρρησία μου λέει: «Σε αγαπάει ο Χριστός.» Τον κοιτάω με απορία και κάνω μια κίνηση για να με δει όπως είμαι, στα χάλια που είμαι. Εκείνος όμως επιμένει και μου λέει: «Σε αγαπάει ο Χριστός. Πέθανε για να ζήσεις εσύ.» Μου δίνει κι ένα εφημεριδάκι που έβγαινε τότε για το συσσίτιο και που λεγότανε: «Οδός Σοφοκλέους» και έφυγε. Κι έφυγα κι εγώ, δεν είπαμε τίποτε άλλο. Όλο εκείνο το βράδυ όμως, αυτά τα λόγια μέσα μου με έτρωγαν. «Σε αγαπάει ο Χριστός, πέθανε για να ζήσεις εσύ.» Και να οι διαλογισμοί: «Και αν με αγαπούσε θα είχα καταντήσει όπως κατάντησα;» «Και αν με αγαπάει γιατί πέθανε ο πατέρας μου;» Γινότανε μέσα μου ένας πόλεμος. Διάβασα το εφημεριδάκι και είχε μέσα και μια ομολογία ενός πρώην χρήστη ναρκωτικών για το πως ελευθερώθηκε από τον Χριστό κι άλλαξε η ζωή του.
Όπως κάνεις, καλή ώρα, κι εσύ τώρα.
Ναι, και σκέφθηκα τότε ότι το μόνο που δεν είχα δοκιμάσει στη ζωή μου ήταν το να χτυπήσω την πόρτα του Θεού. Σε γιατρούς πήγα, φάρμακα πήρα, σε θεραπευτικές κοινότητες πήγα, στον Θεό όμως δεν πήγα. Βρήκα στο εφημεριδάκι ένα κινητό τηλέφωνο όπου έγραφε: «αν θέλετε δωρεάν μια Καινή Διαθήκη καλέστε μας» κι εγώ έστειλα απλά ένα μήνυμα, ένα SMS, όπου έγραφα: «Δεν θέλω λεφτά, θέλω μόνο την ζωή μου. Σας παρακαλώ βοηθήστε με.» Με πήρε ένας αδελφός τηλέφωνο, με ρώτησε που μένω και τι να του έλεγα; «Μένω στην Ομόνοια, στο τρίτο παγκάκι, δεξιά;» Του είπα: «Χολαργό, εκεί είναι το πατρικό μου.» Και με έφερε σε επαφή με τους αδελφούς από την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Συναντηθήκαμε, συζητήσαμε, και την άλλη μέρα αποφάσισα να πάω να ακούσω το κήρυγμα. Ήταν Αύγουστος, 8 η ώρα, ήταν ακόμα μέρα έξω όταν μπήκα στην εκκλησία, όμως ένοιωσα ότι εκείνη τη στιγμή είχε μόλις ξημερώσει. Ένοιωσα ότι μπήκα από το σκοτάδι μέσα στο φως, από τη νύχτα μέσα στην ημέρα. Τα πρόσωπα των αδελφών όλα έλαμπαν και όπως τους κοιτούσα, αναρρωτήθηκα μέσα μου: «Θα μπορούσα να γίνω κι εγώ σαν αυτούς τους ανθρώπους;» Και ήταν ταυτόχρονα σαν μια ευχή που έκανα: «Να μπορούσα να γίνω κι εγώ σαν κι αυτούς τους ανθρώπους.» Αυτό που μου έκανε όμως την πιο μεγάλη εντύπωση από εκείνη την πρώτη επίσκεψη στην εκκλησία ήταν το εδάφιο που έγραφε με μεγάλα γράμματα πάνω από τον άμβωνα: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού.» Όταν το διάβασα αυτό, σαν να έλαμψε ένα φως μέσα μου, σαν να κατάλαβα ποιό είναι πραγματικά το πρόβλημα μου. Ζητούσα τόσα χρόνια να καλύψω το κενό μέσα μου με υλικά πράγματα ενώ αυτό που είχα πραγματικά ανάγκη ήταν ο Λόγος του Θεού.
Αυτό ήταν το πρώτο εδάφιο από την Αγία Γραφή που διάβασες στη ζωή σου;
Το πρώτο εδάφιο που διάβασα στη ζωή μου, ξεκινώντας τη σχέση μου με τον Θεό και την Αγία Γραφή. Μου έδωσαν όμως τα αδέλφια στην εκκλησία μια Καινή Διαθήκη και από την ίδια μέρα κιόλας ξεκίνησα να την διαβάζω. Διαβάζοντας, ο Λόγος του Θεού μου έδινε πίστη και ήμουν μέσα μου σίγουρος ότι αν μείνω, ο Κύριος θα με ελευθερώσει. Και πραγματικά έμεινα, δεν τα παράτησα -όσο κι αν έπεφτα και κουραζόμουνα- και σταδιακά ο Κύριος με ελευθέρωσε πλήρως από όλα. Χάπια, ναρκωτικά, τσιγάρα. Και αφού πρώτα βαπτίστηκα στο νερό, στις 8/6/2008 με βάπτισε ο Κύριος με το Πνεύμα του το Άγιο στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής.
Η μητέρα σου, τα αδέλφια σου, όταν πλέον ελευθερώθηκες πως αντέδρασαν;
Στην αρχή ήταν δύσπιστοι και λέγανε: «μπορεί και να του περάσει.» Συνειδητοποίησαν όμως ότι τα πράγματα είναι σοβαρά όταν αρραβωνιάστηκα και παντρεύτηκα. Γιατί λίγο μετά ήρθε και το θέμα της αποκατάστασης. Η γυναίκα μου η Αναστασία, η οποία ήταν γεννημένη μέσα στην εκκλησία, ήτανε τότε στα Τρίκαλα στη ΣΜΥ. Την είδα μια μέρα που ήρθε με άδεια, μπήκε στη καρδιά μου και μετά προσευχόμουνα. Εντωμεταξύ επειδή ήμουν κι εγώ παλιότερα στον στρατό και ήξερα τα προβλήματα, πολλές φορές συζητούσαμε για αυτά τα θέματα με τους γονείς της. Σε μια τέτοια συζήτηση, εξομολογήθηκα στη μητέρα της ότι: «ενδιαφέρομαι να παντρευτώ την Αναστασία.» Τι να πει η γυναίκα, δεν πήρε κάποια θέση και το καταλάβαινα κι εγώ ότι με το παρελθόν που είχα ήταν δύσκολο. Πήγε όμως στην προσευχή και της μίλησε ο Κύριος με ένα εδάφιο από τις Πράξεις ι:15: «όσα ο Θεός καθάρισε εσύ μη λέγεις βέβηλα.» Η Τασούλα ήταν στην αρχή αρνητική αλλά ο Κύριος στην πορεία άλλαξε την καρδιά της και έτσι παντρευτήκαμε.
Θα μας τα πει όμως και η ίδια. Αδελφή Τασούλα από ότι μας είπε ο Αρτέμης είσαι γεννημένη στην εκκλησία;
Ναι, είχαν πιστέψει οι γονείς μου πριν γεννηθώ. Πηγαίναμε στη κεντρική εκκλησία πρώτα και όταν άνοιξε εκκλησία στην Αγία Παρασκευή μεταφερθήκαμε εκεί. Η πρώτη επίσκεψη του Κυρίου που ένοιωσα ήταν σε ηλικία 11 χρονών. Σε μια προσευχή στην εκκλησία της Κηφισιάς που πηγαίναμε κάθε Παρασκευή με την θεία μου. Στο κάλεσμα που έγινε μετά το κήρυγμα, είχαμε γονατίσει μπροστά στον άμβωνα μαζί με τα αδέλφια μου κι εκεί ένοιωσα την παρουσία του Θεού και άρχισα να κλαίω χωρίς να ξέρω γιατί. Εκείνη τη μέρα πιστεύω ότι αναγεννήθηκα.
Είδες μετά από αυτή την επίσκεψη του Θεού, αλλαγή στη ζωή σου, στη συμπεριφορά σου;
Σαν παιδί δεν μπορώ να πω ότι είχα κάποια συμπεριφορά ιδιαίτερη ώστε να αλλάξει. Είχα τη συμπεριφορά όλων των παιδιών που είναι γεννημένα στην εκκλησία και έχουν από μικρά μια χριστιανική διαπαιδαγώγηση. Ένοιωθα όμως πλέον πολύ αγάπη για την εκκλησία και για όλα τα αδέλφια και ένοιωθα μεγάλη αγάπη για τον Λόγο του Θεού και ήθελα να μελετάω πολλές ώρες την Αγία Γραφή. Σε εκείνη την ηλικία αποφάσισα και να βαπτιστώ εν ύδατι -με βάπτισε θυμάμαι ο αδελφός ο Λούης Φέγγος- και μετά από λίγο καιρό αλλάξαμε εκκλησία και πήγαμε στην Αγία Παρασκευή. Εκεί είχε έρθει ένα βράδυ και είχε μιλήσει ο αδελφός μας ο Γιώργος Μαλέας από την Καβάλα, ο οποίος μετά το κήρυγμα προσευχήθηκε για όσους δεν είχαν λάβει το Πνεύμα το Άγιο. Πήγα κι εγώ μπροστά, μας είπε ο αδελφός να δοξάσουμε τον Θεό και όπως είχα σηκώσει τα χέρια και δόξαζα ήρθε ο Κύριος και με βάπτισε με το Πνεύμα Του. Τις επόμενες μέρες -και μακάρι να το ξαναζήσω αυτό- ήμουν μονίμως πληρωμένη με Πνεύμα Άγιο.
Σε τι ηλικία ήσουν;
15 χρονών. Σε μια ηλικία που όλα τα παιδιά έχουν προβληματισμό για το μέλλον τους, για τις πανελλήνιες εξετάσεις και για όλα αυτά. Εμένα το όνειρο μου από πολλή μικρή ήταν να μπω στον ελληνικό στρατό. Μην με ρωτήσεις γιατί, κι εγώ δεν ξέρω καλά-καλά. Πάντως ήμουν σίγουρη ότι αυτό ήθελα να κάνω. Έδωσα πανελλαδικές εξετάσεις, έδωσα και τις ειδικές ψυχοτεχνικές και αθλητικές εξετάσεις που είχαν οι στρατιωτικές σχολές και εκεί είδα το χέρι του Θεού. Σε ένα από τα αθλήματα, στη σφαίρα, όπου έπρεπε να ρίξω τουλάχιστον 4,5 μέτρα δεν τα κατάφερα. Και με πέρασε ο εξεταστής κατά χάριν μπορούμε να πούμε. Πέρασα τελικά στα Τρίκαλα, στη ΣΜΥ (Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών) εκεί έμεινα δύο χρόνια εσώκλειστη και ήταν αρκετά δύσκολα γιατί δεν μπορούσα να πάω ούτε στην εκκλησία. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν και πλήρης Πνεύματος Αγίου σε αυτά τα δύο χρόνια, αλλά ο Κύριος ήταν πάντα δίπλα μου και με βοηθούσε μέσα σε όλες τις καταστάσεις και τις δυσκολίες.
Όταν είδες τον στρατό από μέσα πλέον, συνέχισε να σου αρέσει;
Ναι, συνέχισε. Ειδικά η σχολή μού άρεσε πάρα πολύ. Μου άρεσε η τάξη, η πειθαρχία, η εκπαίδευση. Όταν πήγα όμως στις μονάδες για να υπηρετήσω, εκεί είδα πράγματα που δεν ήταν όπως θα έπρεπε και τα οποία δεν μου άρεσαν. Και που δεν υπάρχουν μόνο στο στρατό πιστεύω, είναι γενικά φαινόμενο του ελληνικού κράτους. Αργότερα όμως, όταν είχαμε παντρευτεί πλέον με τον Αρτέμη, ο Θεός έβγαλε τελείως τον στρατό από την καρδιά μου και πιστεύω ότι έτσι προετοίμαζε το έδαφος για να έρθουμε εδώ στη Γερμανία.
Για πες μας κι εσύ λίγο από την πλευρά σου πως ο Θεός σας ένωσε με τον Αρτέμη;
Ο Κύριος είχε δώσει μαρτυρία για εμένα στον Αρτέμη όμως εγώ εκείνη την εποχή ήμουν αρνητική για γάμο. Έβλεπα όμως σε εκείνον έναν φίλο και αδελφό ο οποίος καταλάβαινε το τι περνούσα μιας και ήταν κι εκείνος κάποτε μόνιμος στο στρατό και μάλιστα στις Ειδικές Δυνάμεις. Και όποτε κατέβαινα με άδεια στην Αθήνα συζητούσαμε για τα προβλήματα. Ο Κύριος μιλούσε στον Αρτέμη και με ενύπνια και με άλλους τρόπους και του έλεγε: «Εγώ ετοιμάζω την καρδιά της» και πραγματικά έτσι γινότανε. Ώσπου κάποια στιγμή το πήρα πολύ σοβαρά το θέμα, προσευχήθηκα στον Κύριο, Του ζήτησα να με οδηγήσει και πραγματικά ο Κύριος μου μίλησε και έτσι προχωρήσαμε.
Το γεγονός ότι ήταν πρώην χρήστης ναρκωτικών σε φόβισε;
Πιστεύω ότι ο γάμος είναι έτσι κι αλλιώς ένα ρίσκο. Και είτε πρώην χρήστης είναι ο άλλος, είτε χριστιανός γεννημένος μέσα στην εκκλησία είναι, δεν μπορείς να ξέρεις πως θα αντιδράσει όταν η ζωή αρχίζει να έχει δυσκολίες. Οπότε η μόνη ασφάλεια που μπορούμε να έχουμε ότι θα πετύχει ένας γάμος είναι να αφήσουμε τον Θεό να προπορευθεί, να μας οδηγήσει και εμείς να Τον εμπιστευτούμε. Κι εγώ αυτό έκανα. Δέκα χρόνια είμαστε τώρα μαζί με τον Αρτέμη και έχω καταλάβει ότι δεν εξαρτάται τίποτε από το παρελθόν τού χριστιανού αλλά τα πάντα εξαρτώνται από τις αποφάσεις που έχει πάρει μέσα του. Ο Κύριος μας έχει χαρίσει και δύο παιδάκια, την Βηθλεέμ που γεννήθηκε το 2013 και το γιό μας το Μιχάλη που γεννήθηκε πριν από έξι μήνες εδώ στην Γερμανία.
Όπου έχετε προσαρμοστεί πλήρως από ότι μου έλεγε ο Αρτέμης.
Ναι πραγματικά ο Θεός έχει εργαστεί πολύ θαυμαστά και νοιώθουμε ότι εδώ είναι το σπίτι μας. Νοιώθω σαν να έχω γεννηθεί εδώ στη Γερμανία, σαν να μην έχω φύγει ποτέ και ξέρω ότι αυτό δεν το έχω προκαλέσει εγώ στον εαυτό μου, ξέρω ότι το έχει κάνει μέσα μου ο Κύριος. Και μας έχει βάλει ο Θεός στην καρδιά να εργαστούμε κι εμείς όπως μπορούμε για να αυξηθεί το έργο Του εδώ στο Μόναχο. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ήμουν λίγο διστακτική στο να γίνει ο Αρτέμης διάκονος και ύστερα πρεσβύτερος. Μετά όμως κατάλαβα ότι αν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν όπως μεγάλωσα κι εγώ, μέσα σε μια ευλογημένη εκκλησία, με Κυριακό σχολείο, με νεολαία αργότερα, θα πρέπει να εργαστούμε εμείς πρώτοι για αυτό.
Αμήν. Να μας πει όμως και ο Αρτέμης τα νέα από την εκκλησία εκεί και να κλείσουμε.
Τα νέα μας είναι καλά. Συναθροιζόμαστε προς το παρόν μόνο κάθε Κυριακή γιατί όλοι οι αδελφοί μένουν λίγο μακριά και δεν τα έχουμε καταφέρει ακόμα να καθιερώσουμε και μια άλλη μέρα μέσα στην εβδομάδα. Βέβαια οι συνθήκες εδώ είναι διαφορετικές. Αν είσαι μια ώρα απόσταση από την εκκλησία θεωρείται ότι είσαι κοντά. Για 16 χρόνια οι αδελφοί από το Μπίτιχάιμ ερχόντουσαν κάθε Κυριακή στην εκκλησία στο Μόναχο και έδιναν κοινωνία και ήθελαν 2,5 ώρες να έρθουν και 2,5 να γυρίσουν. Τον τελευταίο χρόνο όμως βοηθάω κι εγώ, μιας και χειροτονήθηκα πέρσι πρεσβύτερος. Κάθε τελευταία Κυριακή του μήνα έχουμε νηστεία για να μας ευλογήσει ο Θεός και προχωράμε με αργά αλλά σταθερά βήματα. Έχουμε ενότητα, έχουμε αγάπη, δεν έχουμε έριδες μεταξύ μας και αγωνιζόμαστε να μείνουμε πιστοί στον Κύριο και στο ευαγγέλιο. Και κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι μόνο με το ευαγγέλιο αλλάζει η ζωή του ανθρώπου. Όσα προγράμματα απεξάρτησης κι αν πέρασα, μόνο όταν γνώρισα τον Λόγο του Θεού και την αληθινή εκκλησία του Χριστού άλλαξε η ζωή μου. Και διατηρήθηκε η ζωή μου αλλαγμένη γιατί συνέχισα και συνεχίζω να ακολουθώ το ευαγγέλιο.
