Γιώργος Κατσούλας

Μέγας ο Κύριος και αξιύμνητος σφόδρα και η μεγαλωσύνη αυτού ανεξιχνίαστος. Γενεά εις γενεάν θέλει επαινεί τα έργα σου και τα μεγαλεία σου θέλουσι διηγείσθαι. Ψαλμός ρμε΄ 3-4

Αυτό το μήνα θα γνωρίσουμε τη μαρτυρία του αδελφού μας Γιώργου Κατσούλα.

Αδελφέ Γιώργο να πούμε καταρχάς ότι έχεις σημαντική εμπειρία πάνω στο θέμα της ομολογίας. Παρουσιάζεις εδώ και χρόνια ομολογίες πίστεως στο χριστιανικό κανάλι “word of god.gr”και θα ήθελα ξεκινώντας να μας πεις κάτι για αυτό.

Να ευχαριστήσω καταρχάς το Θεό που μου δίνει ακόμα μια ευκαιρία για να διηγηθώ τα μεγαλεία που έκανε μέσα στη ζωή μου. Πιστεύω ότι να ομολογεί κάποιος το Χριστό είναι ουσιαστικά το ευαγγέλιο στη πράξη. Η μαρτυρία δηλαδή ότι το ευαγγέλιο εφαρμόζεται στη πράξη μέσα στη ζωή του κάθε πιστού. Και μπορεί ο κάθε άνθρωπος, ακούγοντας μια ομολογία ή διαβάζοντας όπως τώρα σε αυτή την εφημερίδα μια ομολογία, να πάρει κι εκείνος θάρρος, να πειραματιστεί με τον Χριστό και γνωρίζοντάς Τον να προχωρήσει με τη σειρά του σε μια πνευματική κι ευλογημένη ζωή. Η δικιά μου ομολογία λοιπόν, για να προχωρήσουμε στο θέμα μας, ξεκινάει πριν ακόμα γεννηθώ. Όταν ήμουν ακόμα στη κοιλιά της μάνας μου ο πατέρας μου ήθελε να με “ρίξει”. Γιατί ήμουν το πέμπτο παιδί στην οικογένεια και σκεφτόταν ότι δεν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα οικονομικά. Όταν το είπε όμως στη μητέρα μου -που ήταν μια πιστή γυναίκα, έστω με τα πατροπαράδοτα που ήξερε- εκείνη στενοχωρήθηκε πάρα πολύ και σιωπηλή άρχισε να σκέφτεται το τι θα κάνει. Και τότε την φώτισε ο Θεός κι έκανε την εξής σκέψη: “θα βγάζω μια κουταλιά φαγητό από τα τέσσερα παιδιά, θα τη βάζω στο πέμπτο κι έτσι θα το μεγαλώσω κι αυτό.” Και αποφάσισε τότε ότι δεν θα με “ρίξει.”

Με απλή πίστη και απλή καρδιά σκέφτηκε.

Με απλή πίστη, με απλή καρδιά και με απλή λογική. Και να ξέρουμε ότι και ο Θεός απλός είναι και με απλότητα θέλει να Τον πλησιάζουμε. Και συμμαρτύρησε ο Κύριος δείχνοντας της την ίδια μέρα ένα ενύπνιο. Της έδειξε τρία μεγάλα αστέρια που αναβοσβήνανε κι ένα μεγάλο μάτι στον ουρανό που την κοιτούσε. Και πήρε μέσα της το μήνυμα από το Θεό ότι: “Εγώ θα αναλάβω αυτό το παιδί και θα το φροντίσω.” Και πραγματικά έτσι έγινε στη ζωή μου. Όταν γεννήθηκα μέναμε σε ένα ημιυπόγειο και η ιδιοκτήτρια του σπιτιού -η οποία έμενε από πάνω και η οποία δεν είχε παιδιά- ζήτησε να με βαπτίσει. Και από τη στιγμή που έγινε νονά μου με είχε σαν παιδί της. Μου αγόραζε τα καλύτερα ρούχα, έτρωγα σπίτι της, κοιμόμουνα σπίτι της. Εντωμεταξύ κι εκείνη και ο άντρας της ήταν πιστοί άνθρωποι στην ορθόδοξη εκκλησία και προσπαθούσαν να το μεταδώσουν και σ’ εμένα αυτό. Με ξυπνούσαν νωρίς το πρωί για να πάω στη λειτουργία, να ντυθώ παπαδάκι, να πάω στο κατηχητικό μετά. Όλα αυτά όμως κράτησαν μέχρι τα 12 μου χρόνια όπου έκανα στη ζωή μου μια επανάσταση όπως πολλοί έφηβοι. (Εγώ την έκανα λίγο νωρίτερα ίσως). Είπα ότι δεν θα ξαναπάω στην εκκλησία, έφυγα και από το σπίτι της νονάς μου και ξεκίνησα να εργάζομαι σε ένα κατάστημα ενδυμάτων στο κέντρο της Αθήνας. Και μετά την δουλειά πήγαινα σε ένα νυχτερινό γυμνάσιο στην πλατεία Μητροπόλεως. Όλη μέρα ήμουνα στον δρόμο, είχα και λεφτά από τη δουλειά μου και η ζωή μου άρχισε να παίρνει άλλη τροπή. Κάπνιζα, έπινα, ξενυχτούσα. Και οι παρέες μου ήταν παιδιά που δούλευαν κι εκείνα σε μαγαζιά όπως κι εγώ. Παιδιά μεγαλύτερα από εμένα που είχαν περπατήσει μέσα στη ζωή και ξέρανε τα μονοπάτια για να με καθοδηγήσουν.

Στα μονοπάτια της αμαρτίας.

Ναι. Ευχαριστώ όμως τον Θεό γιατί από ότι ήταν βαριά αμαρτία -ναρκωτικά και πάθη τέτοια που θα μπορούσαν να δεσμεύσουν τη ψυχή μου- ένα αόρατο χέρι απλωνότανε και με απομάκρυνε. Όσες φορές πλησίαζα για να δοκιμάσω ναρκωτικά, κάτι γινότανε και δεν βρίσκαμε με τίποτε. Αυτό που με είχε φυλακίσει όμως ήτανε το ποτό. Έπινα πάρα πολύ, καθημερινά σχεδόν. Ώσπου ένα βράδυ καθώς περνούσα μεθυσμένος έξω από ένα Λούνα Πάρκ, βγήκε από εκεί ένας ψηλός γεροδεμένος άντρας και χωρίς καμία αφορμή, μου τράβηξε δυο χαστούκια. Εκείνο το βράδυ θυμάμαι είπα στον εαυτό μου: “Γιώργο δεν θα ξαναμεθύσεις ποτέ, για να μην σου φέρεται με αυτόν τον τρόπο ο κάθε τυχόντας.” Κι αυτό όμως εντέλει ήταν από τον Κύριο. Γιατί ο Θεός με αυτόν τον τρόπο με ελευθέρωσε από το ποτό που ήταν για μένα ένα μεγάλο δέσιμο. Την ίδια περίοδο είχα ένα σοβαρό ατύχημα με ένα μηχανάκι. Καθώς πήγαινα στην οδό Πατησίων και κινιόμουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα, κατέβηκε μια κοπέλα από το τρόλεϊ και έπεσε επάνω μου. Με αποτέλεσμα να χτυπήσω με δύναμη το κεφάλι μου πάνω στο τιμόνι. Μου τα έχουν πει άλλοι αυτά, εγώ δεν θυμάμαι απολύτως τίποτε. Έμεινα σε αφασία για έξι μέρες, θα μπορούσα να είχα φύγει από τη ζωή, αλλά ο Θεός είχε ένα σχέδιο για μένα. Στο νοσοκομείο μου μίλησαν για τον Χριστό και εκεί προσευχήθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Ποιός σου μίλησε;

Μου μίλησε η σημερινή γυναίκα μου, η Φοίβη, η οποία ήταν πιστή από μικρό παιδί καθώς ήταν γεννημένη μέσα στην εκκλησία. Με επισκέφτηκε στο νοσοκομείο, μου είπε να προσευχηθούμε και ζήτησα τότε να έρθει ο Χριστός στη ζωή μου. Μέναμε με τη Φοίβη στην ίδια γειτονιά και πολλές φορές κατεβαίναμε μαζί με το τραίνο από το Μαρούσι στο κέντρο της Αθήνας. Κουβεντιάζαμε πολύ και είχαμε αναπτύξει μια ιδιαίτερη φιλία, χωρίς να υπάρχει μεταξύ μας κάτι παραπάνω, όπως γινότανε με τις κοπέλες του κόσμου. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο γνώρισα και τον πατέρα της, τον αδελφό Νίκο Γρίβα, ο οποίος μου μίλησε για την αλήθεια του ευαγγελίου, μου έκανε την ομολογία του και είδα ότι είχαμε ένα κοινό σημείο επαφής. Ήταν κι εκείνος στα νιάτα του -πριν γνωρίσει τον Χριστό- σε ένα πολιτικό κόμμα που ήμουν τότε κι εγώ μέλος.

Είχες τέτοια ενασχόληση;

Ναι, επειδή πάντα έψαχνα μέσα στη ζωή μου τη δικαιοσύνη, την ειρήνη, την αγάπη, είχα προσχωρήσει σε αυτό το πολιτικό κόμμα. Και δεν ήμουν απλό μέλος, ήμουν γραμματέας στην τοπική οργάνωση. Όταν πίστεψα πήγα κατευθείαν και τους μίλησα. Τους είπα ότι ο Χριστός δεν είναι μια ουτοπία, δεν είναι μια φαντασίωση, δεν είναι κάτι που έχουν επινοήσει κάποιοι άνθρωποι για να εκμεταλλεύονται τους άλλους, αλλά είναι η αλήθεια που γνώρισα μέσα στη ζωή μου. Το ίδιο βράδυ κάνανε συνέλευση και με διαγράψανε. Δεν με πείραξε όμως καθόλου γιατί ήδη είχα αρχίσει να πηγαίνω στην εκκλησία (στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής) να ακούω τα κηρύγματα και ο λόγος του Θεού άλλαζε καθημερινά τη ζωή μου. Η αναγέννηση μου ήταν σταδιακή, κάθε μέρα άφηνα και κάτι από τον παλιό μου εαυτό και ενσωματωνόμουνα μέσα στην εκκλησία. Το τσιγάρο ήταν εκείνο που με δυσκόλεψε περισσότερο αλλά κάποια στιγμή με ελευθέρωσε κι από αυτό ο Θεός και βαπτίστηκα εν ύδατι. Όταν ήρθε η ώρα να πάω φαντάρος, την Φοίβη την έβλεπα πλέον με άλλο τρόπο από ότι την έβλεπα πριν. Έβλεπα ένα κορίτσι που μπορούσες να εμπιστευτείς και να κάνεις οικογένεια, τελείως διαφορετικό από τα κορίτσια του κόσμου που είχα μέχρι τότε σχέσεις. Και της είπα: “Φοίβη, θέλω να με περιμένεις δύο χρόνια που θα υπηρετήσω φαντάρος και μόλις επιστρέψω θα παντρευτούμε”. Πράγματι έτσι έγινε και ξεκινήσαμε την οικογένεια μας με πολλές δυσκολίες, πάντα όμως με τη βοήθεια του Θεού. Είχα φτιάξει τότε μαζί με τον αδελφό μου μια βιοτεχνία γυναικείων ενδυμάτων αλλά δεν πήγαινε καλά.

Ο αδελφός σου πιστός;

Ο αδελφός μου δεν ήτανε της εκκλησίας. Μετά χωρίσαμε με τον αδελφό μου, δουλέψαμε μαζί με την Φοίβη, η βιοτεχνία πήγε πολύ καλύτερα και μπορέσαμε και ζήσαμε και μεγαλώσαμε τα τέσσερα παιδιά που μας χάρισε ο Κύριος. Εκείνο που δεν είχα λάβει όμως ήτανε το Πνεύμα το Άγιο. Το οποίο κατά διαστήματα το ζητούσα έντονα αλλά έπεφτα στη παγίδα της αναβολής. Προσπαθούσα, δεν έφτανα στο επιθυμητό αποτέλεσμα κι έλεγα: “δεν πειράζει, θα το λάβω μια άλλη φορά.” Το 1998 μετέθεσε ο Θεός τον πεθερό μου στην εκκλησία της Κηφισιάς και μετά αρχίσαμε σιγά-σιγά να πηγαίνουμε κι εμείς. Εκεί άρχισε ένας καινούργιος αγώνας . Ήθελα να μην είμαι πια χλιαρός πνευματικά, ήθελα να απολαύσω όλες τις τίμιες και μέγιστες επαγγελίες που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο. Ώσπου έφθασε το σωτήριο για μένα έτος 2000 όπου έλαβα το Πνεύμα το Άγιο. Περίπου 20 χρόνια από τότε που πρωτομπήκα στην εκκλησία. Ο Θεός με προετοίμασε με ένα δικό Του, ιδιαίτερο τρόπο. Ήταν η περίοδος του Πάσχα, δεν είχαμε καθόλου δουλειά για ένα μήνα στο μαγαζί και είχα να πληρώσω υπαλλήλους, είχα επιταγές, είχα πολλές υποχρεώσεις.

Είχες βιοτεχνία και πρατήριο;

Ναι, βιοτεχνία και κατάστημα μαζί. Βγήκα κάποια στιγμή για να πάρω κάποια πράγματα και όταν επέστρεψα μου λένε ότι έχει σπάσει η βιτρίνα. Είχε μια μεγάλη ρωγμή. Εκεί στεναχωρήθηκα πάρα πολύ και λέω στη Φοίβη: “έλα πάνω να μιλήσουμε, να δούμε τι θα κάνουμε.” Ήτανε κάτω στο υπόγειο στη βιοτεχνία, εγώ ήμουνα στο μαγαζί. Και μου λέει: “ότι είναι να κάνεις κάντο μόνος σου, μην με απασχολείς.” Ήτανε πολύ στενοχωρημένη, ήξερε τα προβλήματα που υπήρχαν και δεν μπορούσε να σηκώσει άλλο βάρος. Εκείνη την ώρα ένοιωσα ότι είμαι μόνος μου, εγώ και ο Θεός. Σκέφτηκα ότι και η Φοίβη με εγκατέλειψε, που πάντα -και τότε και τώρα- όλες τις δυσκολίες τις αντιμετωπίζαμε μαζί. Γονάτισα, προσευχήθηκα με κλάματα και είπα: “Κύριε έχω ανάγκη τη βοήθεια Σου, πιστεύω ότι Εσύ δεν θα με εγκαταλείψεις.” Ήμουν τόσο απογοητευμένος που πήρα εκείνη τη στιγμή τηλέφωνο και έβαλα μια αγγελία για να πουλήσω τη βιοτεχνία και να τα παρατήσω όλα. (Τελικά ενώ μου δώσανε και ημερομηνία δημοσίευσης από την εφημερίδα, δεν δημοσιεύτηκε ποτέ αυτή η αγγελία.) Σε λίγο ήρθε ο ντεκορατέρ που θα στόλιζε τη βιτρίνα και μου λέει: “είναι κάποιος που κολάει τα παρμπρίζ από τα πούλμαν και μπορεί να σου φτιάξει και τη βιτρίνα.” Έτσι κι έγινε και το απόγευμα εκείνο το μαγαζί για πρώτη φορά μετά από ένα μήνα ήτανε γεμάτο κόσμο. Πουλάγαμε ρούχα συνέχεια. Είχε πάει 8.30 η ώρα και δεν είχα φύγει ακόμα, όταν με παίρνει τηλέφωνο ο κουνιάδος μου και μου λέει: “Γιώργο σου βρήκα χρήματα για να καλύψεις τις υποχρεώσεις σου και τα δίνεις όποτε διευκολυνθείς.” Πήρα κι από εκεί χαρά και τότε συνειδητοποίησα ότι μετά τη προσευχή που είχα κάνει είχε αλλάξει τελείως όλο το τοπίο που είχα μπροστά μου. Το αδιέξοδο, τη δυσκολία, τη στενοχώρια, ήρθε ο Χριστός και τα πήρε όλα. Πήγα στην εκκλησία, άκουσα το κήρυγμα, έμεινα μετά στην προσευχή και καθώς κοίταξα κάποια στιγμή το ρολόι ήτανε 11 παρά τέταρτο.

Παρασκευή βράδυ;

Ναι. Ήθελε ακόμα ένα τέταρτο για να τελειώσει η προσευχή και τότε είπα στο Θεό τα εξής λόγια: “Κύριε μέχρι τώρα σου έλεγα, δεν πειράζει θα το λάβω μια άλλη φορά. Σήμερα όμως δεν σου λέω άλλη φορά αλλά σου ζητάω ΤΩΡΑ να με βαπτίσεις.” Εκείνη την ώρα σήκωσα τα χέρια ψηλά και ήρθε ο Κύριος και με βάπτισε με Πνεύμα Άγιο. Μου έδωσε πολύ δύναμη, μου έβαλε πολύ αγάπη στη καρδιά και μπορώ να πω ότι πραγματικά ήμουν άλλος άνθρωπος πριν λάβω το Πνεύμα το Άγιο και άλλος μετά. Μετά από λίγες μέρες μου λέει ο αδελφός ο Γιώργος Κοροβέσης, ο ποιμένας της εκκλησίας της Κηφισιάς: “Αποφασίσαμε στο πρεσβυτέριο, επειδή είσαι παλιός αδελφός, να γίνεις πρεσβύτερος, χωρίς να γίνεις πρώτα διάκονος.” Δέχτηκα αλλά το βράδυ ήρθε ο Κύριος στον ύπνο μου και μου είπε: “Όχι ακόμα. Θα γίνουν όλα ευσχημόνως και κατά τάξη.” Και το ίδιο βράδυ επισκέφτηκε τον αδελφό Κοροβέση και του είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Και πραγματικά έτσι έπρεπε να γίνει. Χειροτονήθηκα πρώτα διάκονος, υπηρέτησα για δύο χρόνια στην εκκλησία και έμαθα πάρα πολλά πράγματα, πολύ περισσότερα από όσα νόμιζα ότι ξέρω. Με δίδαξε ο Θεός την υπομονή, με δίδαξε να υπηρετώ τα αδέλφια με θυσία, χωρίς να λογαριάζω κούραση και προσωπικό κόστος και έφθασε το πλήρωμα του χρόνου όπου έγινα και πρεσβύτερος.

Πότε χειροτονήθηκες πρεσβύτερος;

Το 2003 αν δεν κάνω λάθος. Θα ήθελα να αναφέρω και κάποιες ενέργειες του Θεού στη ζωή μου. Όταν ήταν 40 ημερών η μικρή μου κόρη η Αθηνά -την οποία παντρέψαμε πριν ένα μήνα- καθώς την κρατούσα αγκαλιά ξαφνικά άρχισε να μελανιάζει και κατάλαβα ότι το χάνω το παιδί. Φώναξα τότε με όλη τη δύναμη της ψυχής μου: “Χριστέ μου” και κατευθείαν άρχισε να αναπνέει, πήρε πάλι φυσιολογικό χρώμα και κατάλαβα ότι ήρθε ο Θεός και του έδωσε ζωή. Άλλη μια φορά ενώ είχα πάει στην εκκλησία, η μεγάλη μου κόρη η Αφροδίτη είχε υψηλό πυρετό ο οποίος δεν έπεφτε. Της είχε δώσει η Φοίβη αντιπυρετικό, είχε κάνει όλα τα ανθρώπινα, αλλά είχε παραλείψει να κάνει προσευχή. Μόλις επέστρεψα της βάλαμε θερμόμετρο και είχε 39,9. Γονάτισα δίπλα της, άρχισα να προσεύχομαι και μόλις τέλειωσα τη προσευχή ξαναβάλαμε θερμόμετρο και είχε 36,6.

Μαθήματα πνευματικά όλα αυτά.

Σίγουρα κι εμπειρίες πνευματικές ανεκτίμητες. Και κάτι από όσα έχω διδαχτεί από τον Κύριο είναι ότι έχει πολύ μεγάλη δύναμη η προσευχή του αντρογύνου. Είναι αυτό που λέει στο λόγο του Θεού: “αν δύο από εσάς συμφωνήσουν επί της γης περί παντός πράγματος περί του οποίου ήθελον κάμει αίτηση θα γίνει σε αυτούς.” Και σε οικονομικά θέματα όμως έχω δει πολλές φορές το χέρι του Θεού. Θυμάμαι όταν είχα τη βιοτεχνία, μια φορά είχα υπογράψει από λάθος πολύ μεγάλες υποχρεώσεις τις οποίες δεν μπορούσα να καλύψω εκείνο το μήνα. Όταν το κατάλαβα αγχώθηκα πάρα πολύ και καθώς περπατούσα στο δρόμο μονολογούσα: “Ποιός θα πάρει αυτό το βουνό από μπροστά μου;” Πήγα στη προσευχή και μου μίλησε ο Κύριος με προφητεία και μου είπε ακριβώς τα λόγια που έλεγα πριν στο δρόμο: “μην φοβάσαι, γιατί Εγώ θα πάρω αυτό το βουνό από μπροστά σου.” Πραγματικά όλα πληρώθηκαν στην ώρα τους χωρίς να δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα. Μια άλλη φορά είχα βγάλει πίσω στο κεφάλι μου έναν όγκο μεγάλο σαν καρύδι. Ήτανε βράδυ όταν το κατάλαβα και φοβήθηκα πολύ. Έβαλα το χέρι μου επάνω, το επιτίμησα στο όνομα του Ιησού Χριστού και ζήτησα από τον Θεό να το πάρει. Κοιμήθηκα και όταν ξύπνησα δεν υπήρχε τίποτε, το είχε αφαιρέσει ο Κύριος. Η εμπειρία μου μέσα από όλα αυτά και από άλλα πολλά, είναι ότι ο Θεός είναι πιστός και αληθινός και αξίζει να Τον εμπιστευτεί κάθε άνθρωπος. Ότι είδους προβλήματα κι αν αντιμετωπίζει. Και πολλές φορές έχει σώσει τη ζωή μου από τρακαρίσματα και από ατυχήματα με το ταξί που δουλεύω.

Κάποια στιγμή έκλεισες τη βιοτεχνία;

Ναι την έκλεισα λίγο πριν γίνω πρεσβύτερος. Ένα βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι οδηγάω ένα ταξί. Μόλις ξύπνησα λέω: “τι δουλειά έχω εγώ με ταξί;” Και όμως αυτή ήταν η φωνή του Κυρίου, αυτό ήταν το μέλλον μου και ότι άλλο και αν προσπάθησα από τότε να κάνω δεν έγινε τίποτε. Γιατί σαν έμπορος περνούσανε από το μυαλό μου διάφορες σκέψεις και σχέδια όμως ο Θεός δεν επέτρεψε να τα πραγματοποιήσω. Αλλά και για το έργο του Θεού το επάγγελμα που κάνω τώρα πιστεύω ότι είναι καλύτερο. Γνωρίζεις καθημερινά πολλούς ανθρώπους, με διάφορα προβλήματα, οι οποίοι έχουν ανάγκη να ακούσουν ένα λόγο παρηγορητικό, ένα λόγο του ευαγγελίου.

Θυμάσαι κάποια εμπειρία;

Τώρα τελευταία μπήκε ένα βράδυ κάποιος στο ταξί και κατευθείαν μου λέει: “δεν έχω ελπίδα.” Χωρίς να έχω προλάβει να του πω κάτι εγώ. Του μίλησα, του μετέφερα το μήνυμα του ευαγγελίου και όταν κατέβηκε μου λέει: “από σήμερα έχω κι εγώ ελπίδα.” Και αυτή η ελπίδα βέβαια είναι ο Χριστός. Να πούμε λίγο και για το πως βρέθηκα στην εκκλησία του Νέου Ψυχικού. Το 2016 άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι αλλάζει στη πνευματική μου ζωή. Παρουσιάστηκαν κάποιες δυσκολίες και καταλάβαινα ότι κάπου με οδηγούσε ο Θεός αλλά δεν καταλάβαινα που. Σε καμία περίπτωση δεν σκεφτόμουν να φύγω από την εκκλησία της Κηφισιάς, ένοιωθα ότι ήμουν ένα κομμάτι εκεί της εκκλησίας αλλά ο Θεός μου έδειξε ένα ενύπνιο. Βγήκα από ένα αυτοκίνητο που ήμουν και μπήκα σε ένα άλλο. Κατάλαβα ότι κάτι καινούργιο ανοίγει μπροστά μου, άρχισα να νηστεύω, να προσεύχομαι και με οδήγησε ο Κύριος με θαυμαστό τρόπο στην εκκλησία του Νέου Ψυχικού. Μια εκκλησία που είχε ανάγκη και που προσευχότανε τότε να πάει κάποιος εργάτης του ευαγγελίου. Βρήκα εκεί αδελφούς με τους οποίους μας ένωσε ο Θεός και ένοιωσα ότι τους γνώριζα χρόνια αν και δεν τους είχα γνωρίσει ποτέ. Και πορευόμαστε τώρα μαζί μέσα στις δυσκολίες που πάντα έχει το έργο του Θεού. Όμως: “Εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς”. Ένα εδάφιο που με στήριξε σε όλη μου τη ζωή και πάντα αντηχούσε μέσα στα αυτιά μου. Όλες τις δυσκολίες της ζωής μου με αυτό το εδάφιο και με την αγάπη του Χριστού μπόρεσα και τις ξεπέρασα. Έχει κάνει πολλά θαύματα ο Κύριος και άλλη μια ζωή να ζούσα θα ήθελα να είναι κι αυτή μαζί με τον Χριστό. Να απολαμβάνω την αγάπη Του και την χαρά και ευλογία που δίνει. Και πιστεύω ότι αξίζει κάθε άνθρωπος να ακουμπήσει το χέρι του στο χέρι του Χριστού και να περπατήσει μαζί Του.