«Διότι έχετε χρείαν υπομονής δια να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν. Διότι έτι ολίγον καιρόν και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει. » Προς Εβραίους ι΄ 36-37.
Αυτό το μήνα θα μας δώσουν τη μαρτυρία τους για τον Χριστό δύο αδέλφια μας από τα Χανιά της Κρήτης. Ο αδελφός μας Πύρρος Κώτσιας και η σύζυγος του Κορίνα.
Αδελφέ Πύρρο ξεκινώντας τη μαρτυρία σου πες μας πότε και που έχεις γεννηθεί.
Γεννήθηκα στις 7 Ιουλίου 1984 στο Δέλβινο της Αλβανίας. Ένα μέρος κοντά στους Άγιους Σαράντα. Ο πατέρας μου Έλληνας, Βορειοηπειρώτης, η μητέρα μου Αλβανικής καταγωγής. Έζησα πολύ ωραία παιδικά χρόνια. Πολύ ξέγνοιαστα. Ο κόσμος εκεί -λόγω του ότι ήταν τότε κλειστά τα σύνορα- ήταν ακόμα πολύ αγνός. Γύριζα όλη μέρα έξω, έπαιζα και δεν υπήρχε φόβος για τίποτε. Μετά άνοιξαν τα σύνορα το 1990 και οι γονείς μου ήρθανε στην Ελλάδα για να δουλέψουνε.
Σαν παιδί είχες διδαχτεί κάτι για τον Θεό; Από ότι ξέρω το καθεστώς τότε ήταν ενάντιο σε κάθε τι σχετικό.
Κοίταξε να δεις, το 1990 που πήγα σχολείο είχανε ανοίξει πλέον Ελληνικά σχολεία στη Βόρειο Ήπειρο και έτσι είχα παρόμοια εκπαίδευση με τα παιδιά στην Ελλάδα. Εκκλησίες βέβαια μέχρι τότε δεν υπήρχανε στην Αλβανία αλλά μετά σιγά-σιγά άνοιξαν. Η γιαγιά μου όμως είχε μια Θεοσέβεια, κάπως αόριστη μπορώ να πω, χωρίς επίγνωση και την είχε μεταδώσει και σε μένα. Μεγάλωσα μέχρι μια ηλικία με τον παππού και την γιαγιά μου και όταν έφθασα 10 χρονών, στην Τετάρτη Δημοτικού, ήρθα κι εγώ στην Ελλάδα. Δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με τη γλώσσα και τα μαθήματα αλλά πέρασε ένα διάστημα μέχρι να προσαρμοστώ γιατί δέχτηκα πάνω μου ένα είδος ρατσισμού, πράγμα που με έκανε να κλειστώ λίγο στον εαυτό μου.
Παρόλο που ήσουν Έλληνας στη καταγωγή;
Δυστυχώς στην Αλβανία με λέγανε Έλληνα και στην Ελλάδα με λέγανε Αλβανό. Ήτανε λίγο δύσκολα στην αρχή αλλά μετά ξεπεράστηκαν αυτά τα προβλήματα και μπορώ να πω ότι προσαρμόστηκα πλήρως. Αυτό που θυμάμαι σαν μια πρώτη εμπειρία με τον Θεό ήταν το εξής: Μέναμε τότε στα Πατήσια, κοντά σε μια ορθόδοξη εκκλησία, τον Άγιο Ελευθέριο. Όπως πήγαινα λοιπόν κάθε πρωί στο σχολείο και περνούσα από αυτή την εκκλησία, αφού έκανα τρείς φορές ευλαβικά τον σταυρό μου, έλεγα: «Θεέ μου φύλαξε την οικογένεια μου και βοήθησε με για να μπορέσω μια μέρα να Σε γνωρίσω.» Για πολλά χρόνια έκανα αυτή τη προσευχή και ήταν κάτι που γινόταν ασυναίσθητα. Δεν μου το είχαν διδάξει οι γονείς μου, ούτε κάποιος άλλος. Όταν πίστεψα, τότε θυμήθηκα αυτό που έκανα μικρός και πιστεύω ότι αυτή τη προσευχή άκουσε ο Θεός και ήρθε στη ζωή μου για να Τον γνωρίσω στα 17 μου χρόνια.
Πως εξελίχθηκε η ζωή σου στο διάστημα μέχρι να γνωρίσεις τον Θεό;
Ήσυχο παιδί ήμουνα γενικά. Ούτε κακές παρέες έκανα, ούτε κάπνισα ποτέ, ούτε τίποτε. Και πιστεύω ότι ήταν ένας φόβος Θεού που με κρατούσε μακριά από όλα αυτά τα πράγματα. Και σίγουρα και κάποιες καλές αρχές που είχα πάρει από την οικογένεια μου. Όταν πήγαινα στη Τρίτη Γυμνασίου γεννήθηκε η αδελφή μου, με την οποία έχουμε 16 χρόνια διαφορά. Μετά από μερικούς μήνες εμφάνισε ένα πρόβλημα υγείας, μάζεψε πύον στο λαιμό της και πήγαμε στο νοσοκομείο Παίδων. Έγιναν εκεί κάποιες εξετάσεις και τελικά χρειάστηκε να κάνει εγχείρηση. Η μητέρα μου θυμάμαι είχε στενοχωρηθεί και φοβηθεί πάρα πολύ και έκλαιγε συνέχεια καθώς περιμέναμε από έξω από το χειρουργείο. Εκεί λοιπόν βρέθηκε μια γυναίκα χριστιανή, μαύρη, αφρικανή, η οποία προσπαθώντας να παρηγορήσει τη μητέρα μου άρχισε να της μιλάει για τον Χριστό. Και από εκείνη την ημέρα έγιναν φίλες. Παρόλο που ίσως είχαμε κι εμείς από τη πλευρά μας κάποιου είδους ρατσισμό.
Τελικά ο άνθρωπος πολλές φορές κάνει τα ίδια για τα οποία κατηγορεί τους άλλους.
Ναι δυστυχώς, πάντα όταν κάτι σου φαίνεται ξένο και απόμακρο είσαι αρνητικός. Σε κάποιες δύσκολες στιγμές όμως, σαν αυτή που ήταν τότε η μητέρα μου, όλα αυτά ξεπερνιούνται, χάνουν τη σημασία τους. Γίνανε φίλες λοιπόν η μητέρα μου με αυτή την αδελφή και κάποια στιγμή την κάλεσε να επισκεφτεί την εκκλησία που πήγαινε. Μια εκκλησία της πεντηκοστής στην πλατεία Αττικής. Με την πρώτη φορά που πήγε η μητέρα μου μπορώ να σου πω ότι αναγεννήθηκε. Γύρισε σπίτι ένας τελείως αλλαγμένος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που εκζητούσε πλέον πολύ έντονα τον Θεό. Και άρχισε να παρακινεί κι εμάς, εμένα και τον πατέρα μου, να ζητήσουμε κι εμείς να γνωρίσουμε τον Θεό.
Πως αντιδράσατε;
Εγώ φοβήθηκα ότι τρελάθηκε. Ότι κάτι της κάνανε. Και ο πατέρας μου τα ίδια, της έβαλε τις φωνές θυμάμαι. Μετά από λίγες μέρες όμως πήγα κι εγώ σε αυτή την εκκλησία. Πήγα και γιατί με πίεζε η μητέρα μου αλλά και από περιέργεια να δω τι συμβαίνει εκεί. Δεν μπορώ να πω ότι πίστεψα με τη πρώτη φορά που πήγα αλλά αυτό που με έκανε να μείνω και να διερευνήσω τι ακριβώς γίνεται, ήταν το εξής: Έβλεπα ότι αυτό που έλεγαν και πίστευαν αυτοί οι άνθρωποι ήταν κάτι που το πίστευαν αληθινά και το ζούσαν κιόλας. Κάτι που δεν το είχα ξανασυναντήσει μέχρι τότε. Μετά από μερικούς μήνες βαπτίστηκε η μητέρα μου εν ύδατι σε αυτή την εκκλησία και μετά από ένα χρόνο περίπου πήρα την απόφαση να βαπτιστώ κι εγώ.
Πως πήρες αυτή την απόφαση; Είχες κάποια εμπειρία;
Δεν μπορώ να πω ότι είχα κάποια συνταρακτική εμπειρία αναγέννησης, όπως ομολογούν άλλοι αδελφοί. Πηγαίνοντας όμως στην εκκλησία, ακούγοντας τα κηρύγματα, διαβάζοντας την Καινή Διαθήκη, είχε έρθει μια μεγάλη αλλαγή μέσα στη ζωή μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι δεν μπορούσα πλέον να βρίσω, να αισχρολογήσω. Αυτές τις λέξεις που δυστυχώς στην Ελλάδα τις λένε σχεδόν όλοι, ντρεπόμουνα πλέον να τις βγάλω από το στόμα μου. Σε εκείνη την εκκλησία μείναμε τέσσερα χρόνια περίπου, μέχρι που έφυγα πρώτος εγώ και μετά ακολούθησε και η μητέρα μου. Ήταν η περίοδος που ακουγόταν ο ραδιοφωνικός σταθμός «Χριστιανισμός» στην Αθήνα. Τον έπιασα τυχαία στο ραδιόφωνο και μου άρεσε πάρα πολύ. Ειδικά μου άρεσαν οι ομολογίες στην εκπομπή «Φως μέσα στη νύχτα.» Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση οι πνευματικές εμπειρίες που διηγιόντουσαν οι αδελφοί γιατί μπορώ να σου πω ότι εκείνη την εποχή είχα κάπως τελματώσει και κρυώσει πνευματικά. Μετά έκλεισε ο ραδιοφωνικός σταθμός στα FM (σ.σ. τώρα παίζει πάλι στους 104,3) αλλά μιας και είχα περάσει τότε στο ΤΕΙ Πληροφορικής και ασχολιόμουν αρκετά με το διαδίκτυο άρχισα να ακούω από εκεί τον ίδιο ραδιοφωνικό σταθμό, christianity.gr. Κατέβαζα συνέχεια εκπομπές, ομολογίες και ακούγαμε μαζί με τη μητέρα μου. Και βρήκα μετά την πιο κοντινή σε μένα Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής -η οποία ήταν τότε στο Γαλάτσι -και ξεκίνησα να πηγαίνω εκεί. Με περιέβαλαν αμέσως οι αδελφοί με πολύ αγάπη κι άρχισα σιγά-σιγά να ανορθώνομαι πνευματικά. Το πρόβλημα μου όμως ήταν ότι δεν λάβαινα το Πνεύμα το Άγιο παρόλο που το εκζητούσα έντονα.
Τι πιστεύεις ότι έφταιγε;
Δεν αφηνόμουν ελεύθερος στον Θεό, πιστεύω ότι αυτό έφταιγε τελικά. Κάποια στιγμή πίστεψαν σχεδόν ταυτόχρονα πολλοί νέοι, έγινε μια πνευματική αναζωπύρωση στην εκκλησία και έλαβα τότε κι εγώ το Πνεύμα το Άγιο. Ευχαριστώ τον Θεό που έκανε χάρη, γιατί το ζητούσα πολλά χρόνια και το είχα πλέον μπορώ να πω σαν παράπονο. Εκείνη τη χρονιά πήγα το καλοκαίρι σαν ομαδάρχης στη παιδική κατασκήνωση που οργανώνει η εκκλησία μας κι εκεί γνώρισα για πρώτη φορά την γυναίκα μου την Κορίνα. Ομαδάρχης κι εκείνη. Γνωριστήκαμε, υπήρξε μια αμοιβαία έλξη μεταξύ μας, αλλά δεν συνέβη κάτι παραπάνω. Είχε γίνει όμως κάτι στη καρδιά μου και την σκεφτόμουν συνέχεια. Πέρασαν κάποια χρόνια, βλεπόμασταν κατά καιρούς που ερχόταν από τα Χανιά στην Αθήνα η Κορίνα, αλλά δεν έκανα κάποιο βήμα να της πω κάτι. Τελικά ο Θεός ενήργησε με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Το είχα εκμυστηρευτεί στον ποιμένα της εκκλησίας που πήγαινα, τον αδελφό Παναγιώτη Δουγέκο και ένα βράδυ με ρώτησε αν έχω κάνει κάποια κίνηση. Όταν του απάντησα αρνητικά αποφάσισε να μεσολαβήσει εκείνος και πραγματικά η Κορίνα ήταν θετική να μιλήσουμε. Έτσι κάναμε τη πρώτη κουβέντα, προχωρήσαμε, και όλα ευοδώθηκαν. Πιστεύω ότι ήταν η ώρα του Θεού και ότι Εκείνος ενήργησε. Τώρα ζούμε στα Χανιά, μας έχει χαρίσει ο Κύριος κι ένα αγοράκι κι ευχαριστούμε τον Θεό για όλα.
Αμήν. Να περάσουμε όμως στη Κορίνα να μας δώσει και τη δική της μαρτυρία. Κορίνα είσαι γεννημένη στη Κρήτη;
Ναι έχω γεννηθεί στα Χανιά όπου είμαι «γέννημα, θρέμμα» μπορώ να πω. Μεγάλωσα εδώ, πήγα σχολείο εδώ. Γεννήθηκα πρόωρα, ήμουνα ένα πρόωρο μωρό που δεν ζύγιζα ούτε ένα κιλό. Κάθισα τρείς μήνες στη θερμοκοιτίδα και είχαν πει στη μητέρα μου οι γιατροί: «πάρε το μωρό σου αλλά δεν ξέρουμε αν θα βλέπει, αν θα περπατήσει, αν θα μιλήσει…». Τελικά ευχαριστώ τον Θεό όλα πήγαν καλά, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Είχε χάσει ήδη κι ένα παιδί πριν από μένα η μητέρα μου λόγω προωρότητας.
Ήταν πιστή η μητέρα σου;
Δεν είχε γνωρίσει τότε ακόμα τον Κύριο αλλά είχε πάντα από μικρή μια ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό. Επειδή και η γιαγιά μου ήταν πολύ πιστή και είχε φτιάξει μάλιστα στα Χανιά μια μικρή ορθόδοξη εκκλησία. Έχω μεγαλώσει με πολύ ωραίες εικόνες από την γιαγιά μου. Ήταν πραγματικά ένας άνθρωπος της προσφοράς στον συνάνθρωπο της. Ερχότανε κόσμος σε αυτή τη εκκλησία που σου είπα και μας έφερνε ρούχα για τους φτωχούς. Και η γιαγιά μου τα έπλενε, τα σιδέρωνε και μιας και ήταν και μοδίστρα τα μπάλωνε πολλές φορές και τα έδινε σε φτωχούς ανθρώπους. Πολλούς από αυτούς ούτε καν τους ξέραμε. Τους φίλευε και ότι είχε στο σπίτι, κανένα αυγό, κανένα πορτοκάλι και τους έστελνε στο καλό.
Σαν τη Δορκάδα που γράφει στις Πράξεις των Αποστόλων.
Ναι τέτοια γυναίκα ήτανε. Με αυτές τις εικόνες μεγάλωσε η μητέρα μου, με αυτές τις εικόνες μεγαλώσαμε και εμείς και υπήρχε πάντα στο σπίτι μας αυτό που λένε «φόβος Θεού.» Δεν πηγαίναμε στην εκκλησία μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα αλλά κάθε Κυριακή πρωί έπρεπε να πάμε στην ορθόδοξη εκκλησία. Και η μαμά μου κάθε βράδυ διάβαζε την Αγία Γραφή. Η μητέρα μου ήταν τότε τραπεζικός υπάλληλος, εργαζόταν σε μια τράπεζα. Μια μέρα λοιπόν πέρασε από εκείνη την τράπεζα ένας αδελφός μας ο οποίος εργαζόταν και αυτός εκεί πριν πάρει σύνταξη και όλοι έλεγαν για αυτόν ότι μελετάει πολύ την Αγία Γραφή. Το άκουσε αυτό η μητέρα μου και θέλησε να τον ρωτήσει για κάποιες απορίες που είχε. Και κανόνισαν να έρθει ένα απόγευμα από το σπίτι μας. Πράγματι ήρθε μαζί με μια άλλη αδελφή, μας μίλησαν για τα πράγματα του Θεού και την θυμάμαι πάρα πολύ καλά αυτή την ημέρα γιατί όταν έφυγαν έλεγα στη μητέρα μου: «Μαμά σήμερα ήρθε ο Χριστός μέσα στο σπίτι μας.» Άφησαν πίσω τους μια ειρήνη και μια ευλογία που την αισθανόμουνα πολύ έντονα.
«Ευωδία Χριστού».
Ναι πραγματικά φέρανε σπίτι μας «ευωδία Χριστού» όπως λέει και ο απόστολος Παύλος. Μετά από λίγες μέρες, μας λέει η μητέρα μου: «ετοιμαστείτε να πάμε στην εκκλησία.» Ντυθήκαμε εγώ και ο αδελφός μου και περιμέναμε να πάμε σε μια εκκλησία όπως την ξέραμε μέχρι τότε. Μας πήγε όμως σε μια μικρή αίθουσα στη οδό Αποκορώνου, όπου στεγαζόταν τότε η πρώτη Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής των Χανίων. Μπήκαμε μέσα, είδαμε ανθρώπους γονατιστούς να προσεύχονται, γονατίσαμε κι εμείς κι αυτό ήτανε. Από τότε μείναμε στην εκκλησία.
Πόσων χρονών ήσουν;
Ήμουνα τότε οχτώ χρονών. Από την πρώτη φορά που πήγα μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η μικρή εκκλησία. Δημιουργήθηκε ένας παιδικός ενθουσιασμός μέσα στη καρδιά μου και θυμάμαι όποτε άκουγα τον λόγο του Θεού να κηρύττεται, η καρδιά μου τον ρουφούσε πραγματικά σαν ένα σφουγγάρι. Εκείνη την πρώτη περίοδο της πίστης μας υπήρχε πολύ προσευχή, πολύ μελέτη του λόγου του Θεού και έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις. Θυμάμαι μια πρώτη πνευματική εμπειρία που είχα τότε: Επειδή η μητέρα μου δεν ήθελε στην αρχή να με πιέζει, δεν μου έλεγε να φοράω το μαντήλι την ώρα της προσευχής. Μια μέρα λοιπόν καθώς προσευχόμουνα βλέπω με ανοιχτά τα μάτια μου, σαν σε όραση, τον εαυτό μου με ξυρισμένο το κεφάλι. Έβλεπα αυτή την εικόνα απέναντι μου σαν ένα αντικατοπτρισμό. Το είπα στη μητέρα μου, δεν ήξερε τι ήτανε και πήγαμε στον αδελφό τον Δημήτρη Πλάκα που ήταν ο ποιμένας της εκκλησίας. Και άνοιξε ο αδελφός την Αγία Γραφή και μας έδειξε το εδάφιο που λέει στην επιστολή προς Κορινθίους Α΄ ια:5: «Πάσα δε γυνή προσευχομένη ή προφητεύουσα με την κεφαλήν ασκεπή καταισχύνει την κεφαλήν εαυτής διότι εν και το αυτό είναι με την εξυρισμένην.» Και από τότε όταν προσευχόμουνα φορούσα πάντα το μαντήλι. Αλλά και πολλές άλλες εμπειρίες είχαμε στην αρχή, ενύπνια, οράσεις. Έτσι πιστεύω ότι έπαιρνε και η μητέρα μου θάρρος γιατί είχε κι εκείνη έναν αγώνα με τον περίγυρο της. Ο Κύριος μας βάπτισε πολύ γρήγορα και με Πνεύμα Άγιο και εμένα και τη μαμά μου. Ήμασταν σε μια συμπροσευχή και μετά από τρείς ώρες ήρθε ο Κύριος και μας βάπτισε με πολύ δύναμη στο Πνεύμα το Άγιο.
Μόλις έλαβες το Πνεύμα το Άγιο βαπτίστηκες και στο νερό;
Ναι βαπτίστηκα στο νερό και ξεκίνησα κι εγώ τη πνευματική μου πορεία. Δεν υπήρχανε παιδιά τότε στην εκκλησία αλλά ήμασταν πάντα μαζί με τον αδελφό μου και αυτό μας βοηθούσε πολύ. Μόλις τέλειωσα το σχολείο πέρασα στα ΤΕΙ στη Λαμία όπου τα αδέλφια στην εκκλησία εκεί με περιέθαλψαν, με φιλοξένησαν με πολύ αγάπη κι έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τους αδελφούς. Και μετά ήρθε η στιγμή που γνωριστήκαμε με τον αδελφό τον Πύρρο στην κατασκήνωση όπου ήμασταν και οι δύο ομαδάρχες. Υπήρξε από την αρχή μια συμπάθεια μεταξύ μας αλλά δεν έγινε κάτι παραπάνω. Εγώ ήμουν η πιο δύσκολη μάλλον και υπήρχε βέβαια και η απόσταση που μας χώριζε, καθώς ήταν ο Πύρρος στην Αθήνα κι εγώ στα Χανιά. Επικοινωνούσαμε που και που με κανένα μήνυμα ή στο διαδίκτυο αλλά είχε μείνει εκεί το πράγμα. Τελικά όλο το γεγονός του γάμου μας συνέβη τόσο ξαφνικά και τόσο γρήγορα που μπορώ να πω ότι έγινε χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω.
Προσευχόσουν για αυτό το ζήτημα;
Προσευχόμουν όλο αυτό το διάστημα και ο Θεός μου μιλούσε για να με βοηθήσει να ξεπεράσω κάποιους ενδοιασμούς που είχα. Μεσολάβησαν τελικά οι ποιμένες μας, ο αδελφός Δουγέκος και ο αδελφός Μητράκης που είναι εδώ στα Χανιά και κατέβηκε ο Πύρρος στη Κρήτη για να μιλήσουμε. Γνώρισε και τον πατέρα μου και όλα έγιναν πολύ ευλογημένα. Βρήκε γρήγορα και εργασία εδώ και αφού δώσαμε λόγο το Νοέμβριο τον Μάιο παντρευτήκαμε.
Κάνατε και το μωράκι…
Ναι μας χάρισε ο Θεός και τον γιό μας. Θα ήθελα να πω και κάτι πάνω σε αυτό. Επειδή είμαι φυσιοθεραπεύτρια και συναναστρέφομαι καθημερινά με παιδιά που έχουνε δυσκολίες και αναπηρίες, προσευχόμουνα πολύ έντονα ο Θεός να μας χαρίσει ένα υγιές παιδάκι. Μια μέρα καθώς προσευχηθήκαμε για αυτό το θέμα μαζί με τον Πύρρο ανοίξαμε μετά την Αγία Γραφή για να μας πει κάτι ο Θεός. Και πέσαμε στο εδάφιο που λέει: «Σαλμών δε εγέννησε τον Βοόζ…» Το ψάξαμε με εγκυκλοπαίδειες και λεξικά της Αγίας Γραφής και είδαμε ότι «Βοόζ» σημαίνει: «ισχυρός.» Έτσι μου αύξησε ο Κύριος την πίστη και μου έφυγε ο φόβος που είχα για την εγκυμοσύνη.
Τελικά δεν τον βγάλατε Βοόζ;
Όχι τον βγάλαμε Δημήτρη, το όνομα του πεθερού μου. Ευχαριστούμε τον Θεό όμως γιατί είναι πραγματικά ένα πολύ υγιές και γερό παιδάκι.
Είναι πιστεύω ωραίο το παράδειγμα σας γιατί οι νέοι χριστιανοί πρέπει να περιμένουν με υπομονή, με καθαρότητα, την ώρα που θα ενεργήσει ο Θεός στη ζωή τους και έτσι θα έχουν και καλά αποτελέσματα.
Ναι πραγματικά, είναι αλήθεια αυτό. Παντρεύτηκα σχετικά μεγάλη, τριάντα χρονών αλλά ευχαριστώ τον Θεό γιατί πιστεύω ότι όλα έγιναν ακριβώς την ώρα που έπρεπε να γίνουν. Και κάτι άλλο που μου έδωσε ο Θεός να καταλάβω ήταν πως τον χρόνο αυτό της αναμονής ο Κύριος τον κάλυψε, τον αναπλήρωσε. Και ότι στενοχώρια είχα νοιώσει, νομίζοντας ότι ο Κύριος είχε καθυστερήσει να ενεργήσει στη ζωή μου, την έχω ξεχάσει εντελώς.
Αδελφέ Πύρρο τι θα ήθελες να πεις κι εσύ πάνω σε αυτό;
Θα συμφωνήσω κι εγώ. Πρέπει να περιμένουμε με υπομονή να έρθει στη ζωή μας η ώρα της απάντησης του Θεού. Και τότε γίνονται όλα πολύ γρήγορα, πολύ όμορφα και δοξάζεται ο Κύριος. Και τώρα περιμένουμε την ώρα του Θεού και για τα υπόλοιπα στη ζωή μας. Για τη σωτηρία δικών μας ανθρώπων, για την εκπλήρωση κάποιων αιτημάτων μας και πάνω από όλα την ώρα που θα έρθει ο Κύριος να μας παραλάβει για να ζήσουμε αιώνια κοντά Του.
