«Θέλω σε υμνεί, διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην· θαυμάσια είναι τα έργα σου και η ψυχή μου κάλλιστα γνωρίζει τούτο. Δεν εκρύφθησαν τα οστά μου από σου, ενώ επλαττόμην εν τω κρυπτώ και διεμορφονόμην εν τοις κατωτάτοις της γης. Το αδιαμόρφωτον του σώματός μου είδον οι οφθαλμοί σου και εν τω βιβλίω σου πάντα ταύτα ήσαν γεγραμμένα.» Ψαλμός ρλθ΄14-16
Αυτό το μήνα θα μας δώσουν τη μαρτυρία τους για τον Χριστό ο Γιώργος Κλάδος και η σύζυγος του Ειρήνη Σπανουδάκη. Ένα ζευγάρι χριστιανοί και επιστήμονες, από το Ρέθυμνο της Κρήτης, την τοπική εκκλησία του οποίου ο αδελφός Γιώργος υπηρετεί από τη θέση του πρεσβυτέρου.
Αδελφέ Γιώργο θα ήθελα να σε ρωτήσω καταρχάς κατά πόσον συμβιβάζεται η ιδιότητα του χριστιανού με αυτή του επιστήμονα. Γιατί κάποιοι ισχυρίζονται το αντίθετο.
Συμβιβάζεται και πολύ μάλιστα. Σαν γιατρός που είμαι, πολλές φορές έχω θαυμάσει τη σοφία του Θεού την οποία βλέπω μέσα στη δημιουργία του ανθρώπινου σώματος. Ο άνθρωπος είναι ένα δημιούργημα τέλειο, το πώς λειτουργεί ο οργανισμός του είναι πραγματικά κάτι το φοβερό. Και επειδή με έχει αναγεννήσει ο Κύριος και ξέρω ότι Εκείνος είναι πίσω από όλα αυτά, δοξάζω τον Θεό καθημερινά.
Τι ειδικότητα έχεις ακριβώς;
Γενικός ιατρός. Γενική ιατρική είναι η ειδικότητα μου. Στις πρώτες τάξεις του Λυκείου άρχισα να προσανατολίζομαι προς αυτή την κατεύθυνση και τελικά σπούδασα ιατρός στη Ρουμανία (μαζί με την αδελφή μου) και τα δύο τελευταία χρόνια τα έκανα στην Αθήνα. Να πούμε και ότι μεγάλωσα σε ένα ορεινό χωριό εδώ στο Ρέθυμνο. Από μικρός, δώδεκα χρονών-δεκατεσσάρων, μου άρεσε να πηγαίνω στην ορθόδοξη εκκλησία του χωριού και να τη σκουπίζω, να τη καθαρίζω. Με ευχαριστούσε πάρα πολύ αυτό και κάποιες φορές είχα αισθανθεί εκεί την παρουσία του Θεού. Το λέω με πλήρη επίγνωση. Και γενικά είχα ένα φόβο Θεού από παιδί.
Αυτό το κράτησες και μετά που πήγες έξω και σπούδασες;
Ναι βέβαια, αλλά μεσολάβησε πρώτα η γνωριμία μου με τα πράγματα του Θεού. Για να μπω λίγο στην ομολογία μου, εμείς το 1991 είχαμε ένα μαρμαράδικο. Ο πατέρας μου δηλαδή ήταν μαρμαράς αλλά τώρα έχει πάρει σύνταξη. Το 1991 λοιπόν είχε πάθει ένα σοβαρό εργατικό ατύχημα. Είχαν πέσει κάποιες μεγάλες πλάκες επάνω στο πόδι του και του είχαν σπάσει το οστό στον μηρό. Χειρουργήθηκε στο Ηράκλειο και με την αναισθησιολόγο που τον κοίμισε απόκτησε μια γνωριμία. Έμαθε εκείνη ότι είναι μαρμαράς και ενδιαφέρθηκε να της βάλει ο πατέρας μου τα μάρμαρα σε ένα σπίτι που έχτιζε. Αυτή η γυναίκα λοιπόν ήταν αδελφή μας και ξεκίνησε να μιλάει στον πατέρα μου για τον Χριστό. Κι άκουγα κι εγώ βέβαια, που εργαζόμουνα τότε μαζί του, σαν βοηθός στο μαρμαράδικο.
Σε τι ηλικία ήσουν;
Ήμουν 15 χρονών. Αυτή η γιατρός μαζί με τον άντρα της πήγαιναν σε μια εκκλησία στο Ηράκλειο και ερχόντουσαν στο χωριό κάθε εβδομάδα (όσο κράτησε η συνεργασία με τον πατέρα μου) και μας ευαγγελίζανε. Από τότε άρχισε να μπαίνει στη καρδιά μου το μήνυμα του ευαγγελίου και μετά ακόμα πιο πολύ, όταν πήγαινα για κάποιους μήνες στην εκκλησία αυτή στο Ηράκλειο. Από εκεί ξεκίνησα και έτσι άρχισα να διαβάζω το λόγο του Θεού. Μετά έφυγα για Ρουμανία και (όπως με ρώτησες πριν) τα πρώτα δυο χρόνια διάβαζα την Αγία Γραφή και προσευχόμουν. Μετά χαλάρωσε λίγο αυτό μέσα μου. Όταν κατέβαινα όμως στο Ηράκλειο πήγαινα πάντα στην εκκλησία.
Οι δικοί σου, ο πατέρας σου προχώρησαν;
Πήγαιναν καλά, όμως μετά έγιναν κάποια γεγονότα και ψυχράνθηκαν λίγο. Αλλά ο πατέρας μου έχει φόβο Θεού μέσα του και πιστεύω ότι ο Κύριος θα τον αγγίξει πάλι. Όταν τα δύο τελευταία χρόνια των σπουδών μου κατέβηκα στον Πειραιά χαλάρωσα ακόμα περισσότερο κι άρχισα να πηγαίνω σε καφετέριες και σε μπαρ μαζί με συμφοιτητές. Θυμάμαι ένα βράδυ μου πρότειναν κάποιοι φίλοι να πάμε σε μια ντισκοτέκ. Ήτανε στο λιμάνι, στον Άγιο Διονύση και όταν φθάσαμε είδα ότι το όνομα του μαγαζιού ήτανε: «Δαίμονες». Ένοιωσα τότε έναν έντονο έλεγχο μέσα στη καρδιά μου και τον Θεό να μου λέει: «δεν σε κάλεσα για να είσαι εδώ μέσα.» Πραγματικά από εκείνο το βράδυ αποφάσισα μέσα μου ότι δεν μπορώ να προχωρήσω άλλο έτσι. Αυτό έγινε το 1999. Δεν σου ανέφερα ότι τότε στο Πειραιά ζούσε η αδελφή μου η οποία είχε μείνει στην εκκλησία αυτή και εκεί παντρεύτηκε μάλιστα. Αυτή είναι η άλλη αδελφή μου, όχι εκείνη που πήγαμε μαζί στη Ρουμανία.
Τρία αδέλφια είστε;
Είμαστε πέντε αδέλφια. Μόλις κατέβηκα λοιπόν στο Πειραιά από τη Ρουμανία, μου είπε να βάλω να ακούσω ένα ραδιοφωνικό σταθμό. Ήταν ο «Χριστιανισμός». Άκουσα για λίγο και το έκλεισα. Όταν έγινε το συμβάν με αυτό το μαγαζί, τον θυμήθηκα τον ραδιοφωνικό σταθμό και τον ξαναέβαλα. Άκουγα τον αδ. Λεωνίδα Φέγγο που έκανε κάποιες πρωινές εκπομπές και άρχισε να έρχεται μια πνευματική αναζωπύρωση μέσα μου. Αυτό κράτησε ως το 2000. Μετά έφυγα για Κρήτη γιατί ήρθε το χαρτί του στρατού και έπρεπε να πάω φαντάρος. Τέλειωσα το στρατό, όλα ομαλά πήγανε και μετά ξεκίνησε το αγροτικό μου σαν γιατρός. Στο Ρέθυμνο βρήκα τότε τον αδελφό μου (ο οποίος είχε ακούσει κι αυτός τον λόγο του Θεού το 1991, μαζί με όλη την οικογένεια μας) να πηγαίνει στην ελευθέρα αποστολική εκκλησία πεντηκοστής και να έχει βαπτιστεί και με Πνεύμα Άγιο. Κι έτσι ξεκίνησα επαφή με την εκκλησία του Ρεθύμνου. Εκείνη τη περίοδο γνώρισα και τη γυναίκα μου την Ειρήνη στο χώρο εργασίας όπου έκανα το αγροτικό μου, στο κέντρο υγείας στο Σπήλι Ρεθύμνου.
Να την βάλουμε κι εκείνη λοιπόν στην κουβέντα. Αδελφή Ειρήνη έκανες κι εσύ το αγροτικό σου στο Σπήλι;
Όχι, εγώ έκανα ένα τμήμα της ειδικότητας. Έχουμε την ίδια ειδικότητα με τον Γιώργο, «Γενική Ιατρική» και η εκπαίδευση μου περιελάμβανε και 7 μήνες σε κέντρο υγείας. Είχα τελειώσει το αγροτικό, είχα κάνει 3 χρόνια ειδικότητα και ήμουνα στους 7 τελευταίους μήνες της τετραετούς εκπαίδευσης.
Από πού είναι η καταγωγή σου;
Κατάγομαι από ένα μικρό χωριό του νομού Χανίων. Εκεί γεννήθηκα και έζησα μέχρι τα 19 μου χρόνια, όπου πήγα στο Ηράκλειο για να σπουδάσω Ιατρική. Τα παιδικά μου χρόνια ήτανε πολύ ήσυχα και όμορφα. Πηγαίναμε τακτικά στην ορθόδοξη εκκλησία, με παρότρυνση κυρίως της μητέρας μου, μπορώ να πω ότι πήγαινα αποκλειστικά και μόνο για να μην της χαλάσω το χατίρι. Πάντα παρατηρούσα τι γινότανε γύρω μου και η συμπεριφορά των ανθρώπων που πήγαιναν στην εκκλησία δεν μου άρεσε καθόλου. Την θεωρούσα ασύμβατη με το περιβάλλον και με απωθούσε. Οπότε αυτό με έκανε να απομακρύνομαι και να μην εμβαθύνω στην ουσία της θρησκείας και στην ουσία πήγαινα για τυπικούς και μόνο λόγους στην εκκλησία.
Όπως οι περισσότεροι στην Ελλάδα δυστυχώς.
Γενικά όμως, είχα πάντα μέσα μου την αίσθηση ότι δεν ταιριάζω με τους άλλους ανθρώπους και με τον τρόπο που λειτουργούν. Δεν έβρισκα ευχαρίστηση να συμμετέχω στις δραστηριότητες τους αλλά αυτό το έβλεπα τότε σαν δικό μου πρόβλημα περισσότερο. Ένοιωθα πάντα ότι κάτι έλειπε, ένοιωθα ανικανοποίητη, χωρίς να μου λείπει κάτι το υλικό. Αυτό κράτησε μέχρι που γνώρισα τον Γιώργο στο κέντρο υγείας και μου μίλησε για τα πράγματα του Θεού. Ουσιαστικά δηλαδή μέχρι που ήρθα σε επαφή με τον Θεό.
Τι σε έκανε να εμπιστευθείς αυτόν τον άνθρωπο;
Έβλεπα τη συμπεριφορά του στο χώρο εργασίας ότι ήταν διαφορετική τελείως. Μου άρεσε πολύ αυτό. Έβλεπα ότι είχε κάτι διαφορετικό από τους ανθρώπους του κόσμου κι αυτό καταλάβαινα μέσα μου ότι είναι από τον Θεό. Μου μίλησε για τον Χριστό, μου έδωσε μια Αγία Γραφή, μου πρότεινε να ακούσω τον ραδιοφωνικό σταθμό και σιγά-σιγά άλλαξε η ζωή μου τελείως. Ο Ιησούς Χριστός μου αποκαλύφθηκε μέσα από τη μελέτη του λόγου του Θεού κυρίως και κατά δεύτερο λόγο μέσα από τα κηρύγματα που άκουγα από τον ραδιοφωνικό σταθμό.
Θυμάσαι κάποια ιδιαίτερη εμπειρία;
Όχι, μπορώ να πω ότι η γνωριμία μου με τον Κύριο ήταν κάτι που χτιζόταν κάθε μέρα, βήμα-βήμα χωρίς να υπάρχει κάποιο άλμα. Υπήρχε μια αύξουσα πορεία χωρίς να υπάρχει κάποιο μεγάλο γεγονός. Τελικά βαπτιστήκαμε μαζί με τον Γιώργο στο νερό, την ίδια μέρα και μετά από μια εβδομάδα παντρευτήκαμε.
Αδελφέ Γιώργο θυμάσαι ημερομηνίες;
Στις 17 Μάιου του 2003 βαπτιστήκαμε στο νερό στην εκκλησία των Χανίων και στις 23 Μάιου παντρευτήκαμε. Η γυναίκα μου έμενε στα Χανιά πριν το γάμο αλλά όταν παντρευτήκαμε εγκατασταθήκαμε εδώ στο Ρέθυμνο. Και στην αρχή πηγαίναμε και στις δύο εκκλησίες μέχρι που κατασταλάξαμε στο Ρέθυμνο που ήτανε τότε μια πολύ μικρή εκκλησία.
Εκείνη την εποχή που γνωριστήκατε, προσευχόσουν στον Θεό να σου δώσει μια σύζυγο;
Τους πρώτους μήνες που είχα γνωρίσει την Ειρήνη ήμουνα σε ένα δίλλημα. Γιατί αυτή η κοπέλα ήταν μέσα στη καρδιά μου αλλά σκεπτόμουν κι έλεγα: «εγώ έχω ξεκινήσει και πηγαίνω στην εκκλησία, η Ειρήνη δεν ξέρει τίποτε για αυτά τα πράγματα, τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις;» Θυμάμαι, πλησίαζε ο καιρός για να φύγει, τελείωνε το χρονικό διάστημα που έπρεπε να μείνει στο κέντρο υγείας και προσευχόμουν τα βράδια πριν κοιμηθώ κι έλεγα: «Εσύ Κύριε να με οδηγήσεις και αν δεν είναι από Εσένα να μην γίνει τίποτε με αυτή τη κοπέλα.» Αυτή ήταν η προσευχή μου για όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Η έλξη που ένοιωθα όμως για εκείνη υπήρχε πάντα, δεν άλλαζε κάτι στα αισθήματα μου. Πήρα τελικά την απόφαση να της μιλήσω και ήτανε πραγματικά θαυμαστό ότι δέχτηκε τον λόγο του Θεού αμέσως. Χωρίς καμία επιφύλαξη. Εκεί κατάλαβα ότι είναι από τον Κύριο και τώρα ήμαστε μαζί περίπου δεκαπέντε χρόνια. Ευχαριστούμε τον Θεό γιατί μας έχει χαρίσει και δύο παιδιά.
Κάτι θέλει να μας πει για αυτό η αδελφή Ειρήνη;
Ναι, θα ήθελα να πω μια εμπειρία μου. Παντρευτήκαμε το 2003 αλλά το πρώτο μας παιδί γεννήθηκε μετά από τρία χρόνια, το 2006. Οπότε εγώ -περισσότερο από τον Γιώργο- αισθανόμουν μια πίεση πάνω σε αυτό, μια ανησυχία. Και προσευχόμουνα για αυτό συνέχεια. Θυμάμαι ένα πρωί ένοιωθα αυτή την ανησυχία πολύ έντονα και ανοίγοντας τον ραδιοφωνικό σταθμό ο Κύριος μου μίλησε κατευθείαν. Η πρώτη φράση που άκουσα ήτανε: «μην φοβάσαι, ο Κύριος θα σου χαρίσει παιδί.» Και πράγματι μετά από λίγους μήνες έμεινα έγκυος στη κόρη μας τη Σοφία. Αργότερα ο Κύριος μας χάρισε και τον γιό μας τον Λευτέρη. Η Σοφία έχει βαπτιστεί και με Πνεύμα Άγιο και βαπτίστηκε και στο νερό πριν λίγους μήνες.
Αδελφέ Γιώργο να πούμε πως βαπτίστηκες κι εσύ με Πνεύμα Άγιο;
Ναι. Τον Σεπτέμβριο του 2005 ήταν. Είχαμε προσευχή τότε στην εκκλησία 7 με 9 κάθε Δευτέρα. Εκεί το έλαβα. Το ζητούσα επίμονα και ο Κύριος δεν άργησε να απαντήσει και να μου το δώσει. Άκουγα βέβαια κάποιες ομολογίες που έλεγαν ότι το έλαβαν με πολύ δύναμη αλλά εγώ δεν ήθελα έτσι. Ήθελα να γίνει ήπια, ήρεμα και πραγματικά ο Κύριος έτσι το έκανε. Να πούμε σε αυτό το σημείο ότι μετά από δύο χρόνια που παντρευτήκαμε ήρθε ο αδελφός ο Ηλίας ο Γεροντίνης στο Ρέθυμνο και ανέλαβε σαν υπεύθυνος στην εκκλησία. Ο Κύριος πρόσθεσε ψυχές, ήρθε αύξηση πνευματική και «πήρε μπροστά» μπορούμε να πούμε το έργο του Θεού και εδώ. Ήμαστε μια ευλογημένη εκκλησία, πολύ ενωμένη και αγαπημένη και πιστεύουμε ότι ο Κύριος θα μας ευλογήσει ακόμα περισσότερο. Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς βέβαια, είναι να μιλάμε στους ανθρώπους για τον Χριστό γιατί ειδικά αυτή την εποχή το έχουν μεγάλη ανάγκη. Προσευχόμαστε και για την σωτηρία των γονιών μας και των συγγενών μας και ελπίζουμε ότι ο Θεός θα ενεργήσει σύντομα.
Η οικογένεια σου αδελφή Ειρήνη πως αντέδρασε όταν αποφάσισες να ακολουθήσεις τον Χριστό;
Δεν υπήρξε μεγάλη αντίδραση. Το μεγάλο θέμα όμως της μητέρας μου ήταν η βάπτιση των παιδιών. Της εξηγούσα ότι σύμφωνα με την Αγία Γραφή ο άνθρωπος πρέπει να βαπτιστεί μόνο αφού το αποφασίσει μόνος του αλλά δεν το καταλάβαινε. Αν και αγαπάει πραγματικά τον Θεό δεν μπορεί να απομακρυνθεί από αυτά που ξέρει από μικρό παιδάκι.
Δεν είναι κι εύκολο.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο, είναι και μεγάλος άνθρωπος. Ζει και σε ένα μικρό χωριό που υπάρχει πάντα ο φόβος για το τι θα πουν οι άλλοι. Κι εγώ με τη σειρά μου βλέπω ότι ο κόσμος αυτή την εποχή έχει μεγάλη ανάγκη από κάπου να πιαστεί και κάπου να ακουμπήσει. Ταλαιπωρούνται πάρα πολύ οι άνθρωποι. Ακόμα κι αυτοί που ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά και είναι επιθετικοί, αγενείς, εριστικοί, είναι έτσι γιατί βασανίζονται μέσα τους. Και δεν ξέρουν ότι ο μόνος που μπορούν να ακουμπήσουν και να στηριχτούν είναι ο Ιησούς Χριστός.
Αμήν. Ένα μήνυμα κι από εσένα αδελφέ Γιώργο κλείνοντας;
Είναι δύσκολη αυτή η εποχή που περνάμε σαν χριστιανοί κι αυτό που έχω μέσα μου είναι ότι πρέπει να μείνουμε κοντά στον Κύριο, με όλες τις αδυναμίες μας και τις πτώσεις μας. Γιατί είναι μια περίοδος ταπείνωσης αυτή που ζούμε. Μια περίοδος ταπείνωσης, υπομονής και παιδείας για εμάς και πιστεύω ότι ο Κύριος μετά από αυτή την περίοδο ετοιμάζει για εμάς κάτι πολύ καλό. Για να μπορέσει να εργασθεί μαζί μας και για να προσθέσει ψυχές μέσα στην εκκλησία Του.-
