«Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν: Αληθώς σας λέγω, δεν είναι ουδείς όστις αφήσας οικίαν ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν εμού και του ευαγγελίου δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα εν τω καίρω τούτω, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και αγρούς μετά διωγμών και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον.» Κατά Μάρκον ι΄ 29,30.
Ο άνθρωπος που καλείται να ακολουθήσει τον Χριστό και να εφαρμόσει το Ευαγγέλιο μέσα στην ζωή του πολλές φορές χρειάζεται να πάρει δύσκολες και οδυνηρές αποφάσεις. Η ανταμοιβή όμως του Κυρίου είναι μεγάλη όχι μόνο στην αιώνια ζωή αλλά και στην επίγεια.
Αυτό το μήνα θα μας δώσει την μαρτυρία του για τον Χριστό ο αδελφός μας Βασίλης Λίπας.
Αδελφέ Βασίλη ξεκίνα αν θέλεις από το που γεννήθηκες, πως μεγάλωσες…
Ναι. Είμαι γεννημένος τον Αύγουστο του 1974 και η παιδική μου ηλικία ήταν αρκετά καλή θα έλεγα, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Οι γονείς μου δούλευαν και οι δύο πολλές ώρες, παρ’ όλα αυτά μας δίδαξαν (εμένα και την αδελφή μου) αρκετά πράγματα για τον Θεό από αυτά που και οι ίδιοι ήξεραν μέσα από την ορθόδοξη εκκλησία.
Σαν παιδί είχες κάποια προσωπική εμπειρία με τον Θεό;
Σαν παιδί δεν είχα κάποιον άγιο να επικαλούμαι, (τον Άγιο Βασίλειο ας πούμε). Μιλούσα στον Κύριο στο πρώτο πρόσωπο -ήξερα ότι με ακούει- και γενικά έψαχνα για τον Θεό. Αργότερα στο στρατό, όπου υπήρξε κάποια δυσκολία ψυχολογική είχα μια πνευματική αναζήτηση, πήγα κάποιες φορές στην ορθόδοξη εκκλησία αλλά μέχρι εκεί, δεν υπήρξε κάποια συνέχεια και όταν απολύθηκα είχα επισκεφτεί μαζί με ένα ξάδελφο μου και το Άγιο Όρος. Ένοιωσα εκεί μια κατάνυξη σίγουρα, ειδικά σε μια λειτουργία που ήμασταν πολύ νωρίς το πρωί. Αυτό που θυμάμαι όμως πιο έντονα είναι το εξής. Εμένα γενικά δεν μου άρεσαν καθόλου κάποια φαγητά. Όταν καθίσαμε λοιπόν να φάμε μας έφεραν χονδρές φακές αλάδωτες. Κανονικά δεν υπήρχε περίπτωση να φάω τέτοιο φαγητό αλλά το έφαγα όμως και μάλιστα με πολύ όρεξη. Όταν αναγεννήθηκα μου το θύμισε ο Θεός αυτό το συμβάν και μου έδωσε να καταλάβω τι είχε γίνει. Την ώρα του φαγητού ένας μοναχός διάβαζε μια περικοπή μέσα από το λόγο του Θεού. Εκείνος δεν έτρωγε εκείνη την ώρα, διάβαζε το ευαγγέλιο και εμείς καθώς τρώγαμε τον ακούγαμε.
Εσύ γενικά είχες μια έντονη και συνεχή αναζήτηση για τον Θεό ή περιστασιακή;
Έντονη και συνεχή δεν μπορώ να το πω. Είχα μια “καλή σχέση” με τον Θεό πιστεύοντας ότι ο Θεός είναι εκεί και με ακούει όταν έχω κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Όταν δεν έχω πρόβλημα δεν μπορώ να τον απασχολώ με μικροπράγματα. Κάπως έτσι το έβλεπα. Και όταν ήθελα την βοήθεια Του, του έταζα ότι θα ανάψω μια λαμπάδα ή κάτι τέτοιο και ο Θεός απαντούσε. Μια τέτοια περίπτωση ήταν όταν έδωσα εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης. Την μέρα που έδινα τα σήματα περνώντας από μια εκκλησία που ήταν εκεί κοντά, την Αγία Βαρβάρα, έταξα μια λαμπάδα αν πάρω το δίπλωμα. Συνήθως όταν έταζα κάτι, το έταζα στον Θεό αλλά εκείνη την ώρα επειδή πέρασα από εκεί, το έταξα σε αυτή την αγία. Πράγματι πέρασα τις εξετάσεις, πήρα το δίπλωμα, αλλά το τάμα που έκανα το ξέχασα τελείως. Πέρασαν δύο χρόνια περίπου και δούλευα βράδυ τότε σε ένα μπαρ στον Κορυδαλλό. Επιστρέφοντας σπίτι ξημερώματα, 4 Δεκεμβρίου (που είναι η γιορτή της Αγίας Βαρβάρας), μου συνέβη ένα σοβαρό ατύχημα. Όπως ήμουν πρώτος στο φανάρι δεν ξεκίνησα αμέσως μόλις άναψε πράσινο, περίμενα λίγη ώρα. Σαν κάποιος να με σταμάτησε. Ξεκινώντας ούτε κατάλαβα τι έγινε. Ούτε πρόλαβα να δω το φορτηγό που ήρθε κι έπεσε πάνω μου. Σημειωτέον ότι στο αυτοκίνητο εκτός από εμένα ήταν άλλες δύο ψυχές που τις έσωσε κι αυτές μετά ο Κύριος. Η αδελφή μου που πίστεψε πρώτη και μια ξαδέλφη μου που πίστεψε κι εκείνη λίγο αργότερα από εμάς και πάει τώρα στην εκκλησία της Νίκαιας. Και βγήκαμε όλοι αλώβητοι, μόνο εγώ είχα βγάλει λίγο τον ώμο μου. Αν είχα ξεκινήσει κανονικά μόλις άναψε πράσινο θα με είχε βρει αυτό το φορτηγό στην πόρτα του οδηγού και τουλάχιστον εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να είμαι τώρα ζωντανός.
Πέρασε με κόκκινο το φορτηγό;
Ναι και είχε περάσει ήδη πολλά κόκκινα πριν πέσει πάνω μου. Έτσι είπανε κάποιοι μάρτυρες. Ήτανε σφοδρή η σύγκρουση και είχε έρθει αρκετός κόσμος και παρατηρούσε. Μάλιστα ο οδηγός που ήταν στο φανάρι πίσω μου, μου είπε ότι καθυστέρησα τόσο πολύ να ξεκινήσω που μου κορνάριζε. Εγώ δεν το θυμάμαι αυτό καθόλου. Εν πάση περιπτώσει αφού συνήλθα από το συμβάν θυμήθηκα ότι είχα κάνει αυτό το τάμα αλλά δεν το είχα εκπληρώσει. Όμως ήμουν σίγουρος ότι παρόλα αυτά ο Θεός με είχε σώσει εκείνη την μέρα από βέβαιο θάνατο. Εκεί κάπου προβληματίστηκα σχετικά με αυτά που μέχρι τότε πίστευα κι έκανα. Πέρασε όμως κι αυτό και ξαναγύρισα πάλι στην ζωή που ζούσα και πριν. Στην ασωτία δηλαδή. Ήμουν κατά κόσμο αυτό που λέμε: «καλό παιδί» όμως ο Κύριος ξέρει ότι αυτά που έχω κάνει είναι: «αισχρόν εστί και λέγειν.» Ήμουν από τους νέους που έκαναν πολλές σχέσεις με κοπέλες και ταυτόχρονα υπήρχαν πολλά ξενύχτια και διασκεδάσεις από εδώ κι από εκεί.
Δούλευες και στη νύχτα από ότι είπες.
Ναι δούλευα σε ένα μπαρ που είχε τότε ο γαμπρός μου. Παρτ τάιμ περισσότερο, δεν ήταν αυτή η βασική μου δουλειά. Αλλά οπωσδήποτε μέσα στην νύχτα είχα δει και είχα ζήσει διάφορα. Μου άρεσε γενικά να δοκιμάζω πράγματα και είχα μπλέξει και με περίεργες παρέες κάποια στιγμή. Έβλεπα όμως τον Θεό να με φυλάει και να με κρατάει μακριά από πολλές παγίδες. Ναρκωτικά, κλοπές, παρανομίες, πέρασαν από μπροστά μου όλα αυτά αλλά δεν τα άγγιξα. Και στους άλλους πέρναγα πάντα την εικόνα του καλού παιδιού. Αφού θυμάμαι όταν αναγεννήθηκα κάποιοι μου έλεγαν: «αφού ήσουνα καλό παιδί γιατί προσπαθείς να γίνεις καλύτερος;»
Πως ήρθε αυτή η στιγμή της αναγέννησης στην ζωή σου;
Το 2000 πίστεψε η αδελφή μου η Γιούλα. Της μιλούσε για τον Κύριο ένας αδελφός που ήταν στην δουλειά της, πήγε κάποια στιγμή στην κατ’ οίκον συνάθροιση (της ελευθέρας αποστολικής εκκλησίας πεντηκοστής) που γινότανε τότε στο σπίτι του αδελφού Σκάρδη στο Παλαιό Φάληρο και αναγεννήθηκε. Και άρχισε μετά να μιλάει σε εμένα για τον Χριστό. Στην αρχή ήμουν αρκετά αρνητικός γιατί ήμουνα της άποψης: «πας μη ορθόδοξος, αιρετικός». Όπως λέμε: «πας μη Έλλην, βάρβαρος.» Προσπαθούσε να μου πει κάποια πράγματα μέσα από τον λόγο του Θεού και αυτό που της απαντούσα ήταν πως: «αν δεν διαβάσω κι εγώ την Καινή Διαθήκη δεν μπορώ να συζητήσω αυτά που μου λες.» Ήθελα να γνωρίζω προσωπικά κάτι για να έχω άποψη.
Πολύ σωστό αυτό.
Ναι. Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν έκανε χάρη πιστεύω ο Θεός και δεν είχα κάποια σχέση και έτσι βρήκα χρόνο και διάβασα ένα μεγάλο μέρος από την Καινή Διαθήκη. Και είδα πολλά πράγματα μέσα που «τα ξέραμε αλλιώς.» Ειδικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση το σημείο όπου έγραφε για τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και τη λειτουργία τους. Και ενώ στην αρχή ήμουν αρνητικός και αντίθετος, διαβάζοντας άρχισε να μαλακώνει και να αλλάζει η καρδιά μου. Βλέποντας ταυτόχρονα και την μεγάλη αλλαγή μέσα στη ζωή της αδελφής μου. Και στις 3/1/2001 πήγα κι εγώ για πρώτη φορά στην κατ’ οίκον συνάθροιση στο Παλαιό Φάληρο. Από το κήρυγμα που άκουσα δεν κατάλαβα τίποτε. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν η αγάπη των αδελφών και κυρίως το Πνεύμα το Άγιο που ήταν παρών εν δυνάμει στην προσευχή που έγινε μετά. Όπου ακούστηκαν και κάποιες προφητείες πέρα από την γλωσολαλιά.
Πράγματα που τα είχες διαβάσει στην Καινή Διαθήκη και πρώτη φορά τα έβλεπες.
Ναι, και κάποια πράγματα μου τα είχε πει και η αδελφή μου σε συζητήσεις που κάναμε. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν αυτή. Μετά ξεκίνησα να πηγαίνω και στην εκκλησία της Κηφισιάς και στις 4/6/2001 πήρα την απόφαση και βαπτίστηκα στο νερό. Μέσα σε αυτό το διάστημα, στους έξι μήνες αναγεννήθηκα. Να πω ότι τότε ήμουν μαζί με μια κοπέλα και προσευχόμουν ο Κύριος να τη σώσει. Η αλήθεια είναι ότι πριν τη γνωρίσω είχα κάνει μια προσευχή στον Θεό για να αποκατασταθώ, να κάνω οικογένεια και όταν ήρθε αυτή η κοπέλα στην ζωή μου πίστεψα ότι ήταν η απάντηση σε αυτό που είχα ζητήσει.
Πριν αναγεννηθείς λες;
Πριν αναγεννηθώ. Και όντως αυτή η κοπέλα προετοίμασε κατά κάποιο τρόπο το έδαφος ώστε να γνωρίσω τον Κύριο. Με απομάκρυνε από κάποιες παρέες που δεν ήτανε τόσο καλές, με βοήθησε να κόψω κάποιες κακές συνήθειες και όλα φαινόντουσαν πολύ καλά. Με εξαίρεση δύο, τρία πράγματα που με ενοχλούσανε και που όμως δεν άλλαζαν, πράγμα που μου έφερνε αρκετή θλίψη γιατί είχα μπει ήδη σε μια διαδικασία που με άγγιζε ο Θεός, ήμουνα ήδη σε φάση αναγέννησης. Κι εκεί πιστεύω ήρθε ο Κύριος και με τράβηξε. Γιατί η συγκεκριμένη σχέση με πήγαινε πίσω όσον αφορά τα πράγματα του Θεού. Μια φορά ενώ είπαμε να χωρίσουμε, καθώς φεύγαμε με διαφορετικά αυτοκίνητα κοίταξα προς τα πίσω και την είδα κλαμένη. Έγινα σμπαράλια που λένε και της είπα να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια. Μετά από λίγες μέρες σε μια προσευχή μου μίλησε ο Κύριος με προφητεία και μου είπε: «προχώρα μπροστά και μην κοιτάζεις πίσω.» Παρόλο που αυτό το συμβάν ήταν κάτι που δεν το ήξερε κανένας. Κι αυτό έκανα, προχώρησα μπροστά. Είχε έρθει και στην βάπτιση μου αλλά δεν πήρε ποτέ την απόφαση να ακολουθήσει τον Κύριο (μάλιστα προς το τέλος εναντιώθηκε κιόλας) και αναγκαστικά χωρίσανε οι δρόμοι μας. Και μετά από δύο μήνες με βάπτισε ο Κύριος με Πνεύμα Άγιο σε μια προσευχή στο Παλαιό Φάληρο. Να πω εδώ ότι οι γονείς μου αν και είναι πολύ καλοί και πραγματικά τους αγαπάω και τους σέβομαι το 2004 μας έκαναν μια επίθεση πολύ έντονη. Του τύπου: «Διαλέξτε ή εμάς ή τον Χριστό και την εκκλησία». Ευχαριστώ τον Θεό γιατί κι εγώ και η αδελφή μου παρόλο που μας στοίχισε πάρα πολύ αναγκαστήκαμε να επιλέξουμε τον Χριστό.
Αυτό πως και έγινε μετά από χρόνια που είχατε πιστέψει;
Πιστεύω πως αν γινότανε στην αρχή θα ήτανε για εμάς και ειδικά για την αδελφή μου πολύ δύσκολο συναισθηματικά. Και γι’ αυτό ο Θεός δεν το επέτρεψε τότε. Και όταν έχεις σωστούς γονείς που έχουν κάνει θυσίες για σένα και σου έχουν προσφέρει τα πάντα δεν είναι εύκολο να τους βλέπεις να κλαίνε και να εναντιώνονται σε αυτό που πιστεύεις. Βασικά τους επηρέασαν κάποιοι συγγενείς. Ότι: «προσέξτε θα σας πάρουν το σπίτι» και κάτι τέτοια. Και βέβαια να μην ξεχνάμε αυτό που είπε ο Κύριος ότι: «οι πρώτοι εχθροί του χριστιανού θα είναι οι οικιακοί του.» Πέρασε κι αυτό όμως (τώρα είναι πολύ καλές οι σχέσεις μας) συνεχίσαμε με τον Χριστό και τον Μάρτιο του 2005 έδωσα λόγο με την γυναίκα μου την Μάρω. Και 8/7 του 2006 παντρευτήκαμε. Ήτανε ένα μεγάλο δώρο για μένα από τον Θεό η γυναίκα μου όπως και οι δύο κόρες μου. Κι εδώ θέλω να αναφέρω κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό σημείο της ομολογίας μου. Η πρώτη μου κόρη η Ειρήνη γεννήθηκε 4 Δεκεμβρίου του 2009. Και 4 Δεκεμβρίου είχα πάθει εκείνο το ατύχημα και μου είχε χαρίσει ο Κύριος την ζωή. Κατάλαβα ότι κάτι γίνεται, κάτι θέλει να μου πει ο Θεός αλλά δεν έδωσα και πολύ μεγάλη προσοχή.
Θεώρησες ότι μπορεί να είναι και τυχαίο;
Τυχαίο όχι. Σαν χριστιανοί δεν πιστεύουμε ότι είναι τίποτε τυχαίο στη ζωή μας. Απλά δεν έδωσα τη σημασία που έπρεπε. Η Αγία Γραφή όμως μας λέει ότι: «ο Θεός λαλεί άπαξ και δις.» Όταν γεννήθηκε και η δεύτερη κόρη μου η Αναστασία 4 Δεκεμβρίου του 2015 ήρθε να το επισφραγίσει ο Θεός ότι: «σου χάρισα Εγώ την ζωή εκείνη την μέρα και σου χαρίζω άλλες δύο ζωές τώρα, τις δύο σου κόρες». Μου έδειξε ότι είναι Εκείνος που χαρίζει την ζωή είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο. Να πούμε ότι ο Κύριος με είχε θέσει για αρκετά χρόνια στην εκκλησία στο Παλαιό Φάληρο -και ευχαριστώ τον Θεό για όλους τους αδελφούς εκεί και ειδικά για τους εργάτες της εκκλησίας που με υπηρέτησαν και με στήριξαν- και εδώ και λίγους μήνες μας μετέθεσε ο Κύριος στην εκκλησία της Βούλας μιας και κατοικούμε τώρα στην Βάρη. Ευχαριστούμε τον Θεό και για τα αδέλφια στη Βούλα που μας δέχτηκαν μέσα στην οικογένεια τους αλλά και για τα αδέλφια σε όλη την Ελλάδα μιας και όπου πάμε βλέπουμε την αγάπη αυτής της μεγάλης οικογένειας που είναι η εκκλησία του Ιησού Χριστού.
