«Ημείς δε καταβάντες πρότεροι εις το πλοίον, απεπλεύσαμεν εις την Άσσον, μέλλοντες να αναλάβωμεν εκείθεν τον Παύλον, επειδή ούτως είχε διατάξει, μέλλων αυτός να υπάγη πεζός. Και καθώς συνήντησεν ημάς εις την Άσσον, αναλαβόντες αυτόν ήλθομεν εις Μυτιλήνην.
Και εκείθεν αποπλεύσαντες κατηντήσαμεν την επιούσαν αντίκρυ Χίου, την δε άλλην εφθάσαμεν εις Σάμον και μείναντες εν τω Τρωγυλλίω την ακόλουθην ημέραν ήλθομεν εις Μίλητον.» Πράξεις των Αποστόλων κ΄13-15
Ευχαριστούμε τον Θεό για την πραγματικά μεγάλη τιμή που έκανε στην χώρα μας, την Ελλάδα, η οποία αναφέρεται πάρα πολλές φορές μέσα την Καινή Διαθήκη, στο αιώνιο ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Και εκατομμύρια άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο, που μελετάνε τον Λόγο του Θεού, διαβάζουν και μαθαίνουν για τα μέρη μας, τις πόλεις και τα νησιά μας. Όπως και για το νησί της Χίου που αναφέρεται στην περιγραφή της τρίτης αποστολικής περιοδείας του αποστόλου Παύλου. Ευχαριστούμε τον Θεό όμως και γιατί δύο χιλιάδες χρόνια μετά, υπάρχει μια αποστολική εκκλησία στο νησί αποτελούμενη από συνειδητούς και αναγεννημένους χριστιανούς που λατρεύουν τον Θεό «εν πνεύματι και αληθεία.» Επίσκοπος της τοπικής εκκλησίας είναι ο αδελφός μας Στέλιος Κουκούμιαλος ο οποίος θα μας δώσει αυτό τον μήνα την μαρτυρία του.
Αδελφέ Στέλιο, δεν έχω έρθει ποτέ στην Χίο αλλά έχω ακούσει καλά λόγια. Οι Χιώτες γενικά τι άνθρωποι είναι;
Οι Χιώτες είναι κλειστοί άνθρωποι αν και είναι πολυταξιδεμένοι, έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο και έχουν ναυτική ιστορία πολύ μεγάλη. Αφού να σκεφτείς ο Χριστόφορος Κολόμβος πριν ανακαλύψει την Αμερική πέρασε από την Χίο κι έμεινε μια μεγάλη περίοδο στο νησί. Πολλοί λένε ότι γνώρισε εδώ ναυτικούς που τον βοήθησαν πολύ με τις γνώσεις τους, στα ταξίδια που έκανε μετά. Πάντως γενικά είναι άνθρωποι που δύσκολα μετακινούνται από αυτό που πιστεύουν. Μπορεί ο Χιώτης ας πούμε να είναι συγκαταβατικός μαζί σου αν του μιλήσεις για τις αλήθειες του ευαγγελίου (σπάνια θα γίνει επιθετικός) αλλά δεν έχει και την απλή καρδιά που θα μπορέσει να δεχτεί αυτά που θα του πεις. Φιλτράρει πάρα πολύ αυτό που ακούει.
Δυστυχώς οι πιο πολλοί Έλληνες έτσι είμαστε. Εσύ είσαι Χιώτης γέννημα-θρέμμα που λέμε;
Ναι, γέννημα-θρέμμα. Από ένα χωριό την Συκιάδα κατάγομαι. Εκεί γεννήθηκα 21 Δεκεμβρίου του 1961, την μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου. Από ναυτική οικογένεια είμαι, και ο πατέρας μου και ο παππούς μου ήταν ναυτικοί όπως και οι περισσότεροι οικογενειάρχες εδώ στο νησί. Θυμάμαι στα καφενεία του χωριού όλες οι συζητήσεις ήτανε πάντα για τα λιμάνια, για τις θάλασσες, για τέτοια θέματα.
Εσένα δεν σου κίνησε το ενδιαφέρον να κάνεις αυτό το επάγγελμα;
Κοίταξε, εμένα η δουλειά μου όταν πήγα να σπουδάσω ήταν ασυρματιστής. Όμως δεν πήγα για να γίνω ασυρματιστής-ναυτικός. Γιατί είχα ένα θείο ο οποίος είχε βγάλει μια σχολή ασυρματιστών και είχε μπει στον ΟΤΕ. Έτσι κι εγώ στην ηλικία των 20 χρονών έδωσα εξετάσεις και μπήκα σε αυτή την σχολή στην Ρόδο με αυτόν τον σκοπό, να μπω κι εγώ στον ΟΤΕ. Τελικά όμως αυτή ήταν μια περίοδος για μένα πολύ δύσκολη. Γιατί μέχρι τότε δεν ήξερα πόσο ευαίσθητος άνθρωπος είμαι και όλη αυτή η κατάσταση μέσα στην σχολή (που έπρεπε να μένω συνέχεια εκεί) με κούρασε πάρα πολύ. Με αποτέλεσμα κάθε μέρα να αισθάνομαι την καρδιά μου βαριά και σφιγμένη και να έχω πολύ θλίψη. Πέρασα δύσκολες καταστάσεις, τόσο δύσκολες που σκεφτόμουνα να τα παρατήσω. Αλλά ντρεπόμουνα και να γυρίσω πίσω και να πω ότι δεν τα κατάφερα. Έτσι έμεινα τελικά και πέρασε ο πρώτος χρόνος δύσκολα, πολύ δύσκολα.(Στέλιος Κουκούμιαλος – Χριστιανική Μαρτυρία)
Πόσα χρόνια ήταν;
Δύο χρόνια. Τον δεύτερο χρόνο πήγα πάλι στην σχολή και μετά από λίγο γνώρισα μια κοπέλα από την Αυστραλία. Καθίσαμε μαζί με άλλα παιδιά σε μια παρέα και ήταν κι εκείνη μαζί με μια φίλη της. Σε κάποια στιγμή πιάσαμε την συζήτηση μεταξύ μας και αυτή η συζήτηση κατέληξε στο να μου μιλήσει αυτή η κοπέλα για τον Ιησού Χριστό. Είχε περάσει μια πολύ δύσκολη νεότητα, είχε κάνει μάλιστα και απόπειρες αυτοκτονίας, μέχρι που γνώρισε τον Κύριο. Και μου έλεγε ότι ο Κύριος την ελευθέρωσε, της έδωσε χαρά μέσα στην καρδιά της και της έδωσε να καταλάβει πράγματα που πριν δεν τα καταλάβαινε. Με άγγιξαν πολύ όλα αυτά, ίσως γιατί βρισκόμουνα τότε κι εγώ σε αυτή την στενοχώρια μέσα στην σχολή.(Στέλιος Κουκούμιαλος – Χριστιανική Μαρτυρία)
Ήταν Ελληνοαυστραλέζα;
Όχι Αυστραλέζα και μιλούσαμε στα αγγλικά. Δες τώρα τι συνέβη. Εγώ και πιο μικρός που ήμουν, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, ποτέ μου δεν έκανα κοπάνα να φύγω από το σχολείο. Την άλλη μέρα όμως από αυτή την συζήτηση έκανα κοπάνα από την σχολή, μόνο και μόνο για να βρω αυτή την κοπέλα και να μου ξαναμιλήσει για τον Θεό. Γύρισα όλη την πόλη της Ρόδου για να την βρω και τελικά την βρήκα σε μια καφετέρια. Η κοπέλα συγκλονίστηκε όταν με είδε. Μου λέει: «Γιατί με ψάχνεις;» Της λέω: «Θέλω να μου ξαναμιλήσεις για αυτά που μου έλεγες εχτές.» Μιλήσαμε πάλι και μου είπε στο τέλος της συζήτησης: «αν θέλεις να γνωρίσεις την αλήθεια, πάρε μια Καινή Διαθήκη και ξεκίνησε να την διαβάζεις.» Πράγματι έτσι έκανα κι άρχισα να διαβάζω, αλλά δεν είδα να γίνεται τίποτε στην καρδιά μου. Κράτησε αυτό καμιά δεκαπενταριά μέρες, την άφησα τελικά την Καινή Διαθήκη στο ντουλάπι και συνέχισα να ζω την ζωή που ζούσα. Την μιζέρια μου. Με έναν σκοπό όμως. Όταν τελειώσω την σχολή να ακολουθήσω τον Θεό. Γιατί έλεγα μέσα μου ότι αν κάποιος μπορεί να με βγάλει μέσα από αυτό το πρόβλημα που έχω, αυτός είναι μόνο ο Θεός. Είχα πάρει την απόφαση πως όταν θα γυρίσω στη Χίο, τέρμα οι παρέες, τέρμα όλα, θα διαβάζω και θα ακολουθώ το ευαγγέλιο.(Στέλιος Κουκούμιαλος – Χριστιανική Μαρτυρία)
Τι παρέες ήτανε, κακές;
Όχι, τίποτε. Πέντε άνθρωποι ήτανε, πέντε φίλοι, που πηγαίναμε πίναμε κανένα καφέ και παίζαμε κανένα μπιλιάρδο. Δεν ήμουν κανένας άνθρωπος πολύ μέσα στην αμαρτία, ήμουνα ας πούμε «ένα καλό παιδί.» Και το μόνο μου πρόβλημα ήταν αυτή η ευαισθησία που ένοιωθα μέσα μου. Στενοχωριόμουν εύκολα, επηρεαζόμουν εύκολα, δεν είχα θάρρος, δεν είχα παρρησία. Όταν ήρθα λοιπόν στη Χίο καθόμουνα συνέχεια σπίτι. Προσπαθούσα να αντισταθώ στον κόσμο με την δικιά μου την δύναμη, αλλά έτσι ο άνθρωπος δεν μπορεί. Στην αρχή δεν έβγαινα καθόλου, μετά έλεγα στους φίλους μου: «δεν θα πάμε στην καφετέρια, θα πάμε μια βόλτα εδώ πιο κάτω», οπότε άρχισα σιγά-σιγά πάλι τις παρέες.(Στέλιος Κουκούμιαλος – Χριστιανική Μαρτυρία)
Την Καινή Διαθήκη την συνέχισες;
Προσπάθησα λίγο αλλά δεν μπορούσα να την καταλάβω. Και δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που είχε βρει σε αυτό το βιβλίο αυτή η κοπέλα, η Αυστραλέζα, που μου είχε μιλήσει στην Ρόδο. Όμως, όπως λέει και η Αγία Γραφή στο βιβλίο του Ιώβ: «ο Θεός λαλεί άπαξ και δις.» Ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο και μια φορά και δύο φορές. Έτσι έρχεται η στιγμή που πάω φαντάρος και την ημέρα που παρουσιάστηκα στο Ρέθυμνο ήμασταν δεκατέσσερα άτομα. Δώδεκα, ένας εγώ και ένα άλλο παιδί που ήταν τελείως διαφορετικός από εμάς. Ήτανε ήρεμος , δεν μίλαγε άσχημα και δεν ήταν μέσα στην ανασφάλεια που ήμασταν όλοι οι υπόλοιποι τις πρώτες μέρες του στρατού. Οπότε δες τι γίνεται. Τον πλησίασα εγώ, δεν με πλησίασε εκείνος. Μετά από καμιά δεκαριά μέρες του έκανα την εξής ερώτηση: «Τι είναι αυτό που έχεις εσύ και δεν έχω εγώ;» Ο άνθρωπος συγκλονίστηκε στην αρχή, δεν μου είπε τίποτα, αλλά την άλλη μέρα έρχεται και μου λέει: «Θα σου πω τι είναι. Εγώ διαβάζω και ακολουθώ το ευαγγέλιο.» Από εκείνη την ημέρα αρχίσαμε και κάναμε παρέα. Μου μίλαγε για τον Θεό, μου έλεγε ότι είναι ζωντανός, ότι μιλάει στον άνθρωπο. Μου έβαλε και από ένα γουόκμαν και άκουσα και κάποιους ύμνους οι οποίοι θυμάμαι ήταν οι πρώτοι ύμνοι της εκκλησίας της Θεσσαλονίκης.(Στέλιος Κουκούμιαλος – Χριστιανική Μαρτυρία)
Ήτανε αδελφός από την εκκλησία μας;
Ναι ήτανε ο αδελφός ο Παναγιώτης ο Πλατογιάννης από την ελευθέρα αποστολική εκκλησία πεντηκοστής της Μυτιλήνης. Μείναμε μαζί περίπου ένα μήνα εκεί στο Ρέθυμνο, μου μιλούσε για τον Κύριο και τότε άρχισαν τα πρώτα σκιρτήματα στην καρδιά μου. Θυμάμαι υπήρχε μια σκοπιά πάνω σε ένα βουνό. Ήταν σε ένα ξέφωτο, υπήρχε ένα δάσος γύρω-γύρω και σε αυτό το ξέφωτο, κάτω από μια λάμπα, φύλαγα σκοπός, δύο-τρείς η ώρα τα μεσάνυχτα. Εκεί έκανα την πρώτη μου προσευχή στον Κύριο. Σήκωσα τα μάτια μου ψηλά και είπα: «Κύριε είσαι ζωντανός; Αν είσαι ζωντανός, φανέρωσε το μου σε παρακαλώ με κάποιο τρόπο.» Εκείνο το βράδυ για πρώτη φορά ένοιωσα ένα άγγιγμα μέσα στην καρδιά μου. Ήταν το πρώτο άγγιγμα από τον Κύριο. Μετά από μερικές μέρες φύλαγα σκοπός σε μια άλλη σκοπιά στην πύλη. Και σήκωσα τα μάτια μου πάλι στον ουρανό και είπα: «Κύριε θέλω να σε ακολουθήσω σε όλη μου την ζωή, αλλά δεν έχω την δύναμη να το κάνω.» Γιατί σαν νέος είχα κι εγώ κάποιες γνωριμίες, κάποιες φίλες, κι έλεγα ότι δεν θα μπορέσω να μείνω μόνος μέχρι να παντρευτώ. Πράγματι από εκείνη την μέρα είδα πάνω μου την χάρη του Κυρίου. Φύγαμε μετά από το Ρέθυμνο, από το κέντρο εκπαίδευσης κι εγώ θα πήγαινα στο Χαϊδάρι, για να πάρω ειδικότητα και ο αδελφός Παναγιώτης θα πήγαινε στην Μυτιλήνη με μετάθεση.(Στέλιος Κουκούμιαλος – Χριστιανική Μαρτυρία)
Είχατε πάει στην Κρήτη σε κάποια εκκλησία;
Όχι, δεν ήξερα ακόμα τίποτε για εκκλησίες, απλά είχα πάρει μέσα μου την απόφαση να ακολουθήσω τον Χριστό. Δεν μου είχε πει τίποτε ο αδελφός, παρά μόνο όταν αποχαιρετιστήκαμε στον Πειραιά μου είπε: «Αν θελήσεις να ακούσεις κάποιο κήρυγμα πήγαινε Σοφοκλέους 52.» Και χωρίσανε οι δρόμοι μας. Όταν πήγα όμως στο στρατόπεδο, στο Χαϊδάρι, ένοιωθα ότι δεν ήμουνα μόνος μου, ότι ο Κύριος ήταν μαζί μου, δίπλα μου. Και όταν πήρα την πρώτη άδεια και ήρθα στην Χίο, βρήκα στο ντουλάπι την Καινή Διαθήκη που είχα πάρει τότε στην Ρόδο και άρχισα πάλι να την διαβάζω. Τότε μου άνοιξε ο Θεός την διάνοια και άρχισα να καταλαβαίνω το νόημα του Ευαγγελίου. Άρχισα να καταλαβαίνω αυτά που έλεγε ο απόστολος Παύλος στις επιστολές και όλα αυτά με συγκλόνισαν και τότε μπορώ να πω ότι αναγεννήθηκα. Μετά μου γεννήθηκε η διάθεση να πάω να ακούσω ένα κήρυγμα εκεί που μου είχε πει ο αδελφός. Στην οδό Σοφοκλέους. Την πρώτη φορά που πήγα δεν την βρήκα την εκκλησία. Να πω την αλήθεια και έψαχνα και δεν έψαχνα. Μετά από λίγες μέρες όμως πήγα πάλι και μόλις έφθασα βρήκα μόνο έναν αδελφό, τον αδελφό Χρήστο Περιάλη και την γυναίκα του. Είχε τελειώσει η εκκλησία και είχαν μείνει οι αδελφοί και καθαρίζανε. Μόλις με είδανε καταλάβανε περί τίνος πρόκειται (ότι ήμουν νέος στην πίστη) και μου μίλησαν για τον Κύριο. Μου είπαν πολλά, τα οποία τα δέχτηκα εγώ μέσα στην καρδιά μου και στο τέλος όταν έφυγα για να γυρίσω στο στρατόπεδο, μου είπαν: «ο Θεός να είναι μαζί σου.» Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η απλή κουβέντα με άγγιξε πάρα πολύ. Από τότε όποτε ήμουν εξοδούχος, που με έβρισκες, που δε με έβρισκες, στην εκκλησία θα ήμουνα. Θυμάμαι ακόμα τα κηρύγματα του αδελφού του Λούη Φέγγου και του Νικολακόπουλου.(Στέλιος Κουκούμιαλος – Χριστιανική Μαρτυρία)
Ποια εποχή;
Το 1984. Έμεινα μέχρι τον Μάιο στην Αθήνα και μετά πήρα μετάθεση για εδώ στην Χίο. Εντωμεταξύ όταν ήμουν στην Αθήνα είχε έρθει μια φορά όλη η παρέα μου να με δει και τους είχα πει ότι γνώρισα τον Ιησού Χριστό και ότι από εδώ και πέρα αυτή θα είναι η ζωή μου. Έτσι εδώ στην Χίο δεν είχα πλέον καμία παρέα. Αλλά μου είχαν πει οι αδελφοί στην Αθήνα ότι υπάρχει στο νησί μια οικογένεια πιστή. Ήταν ο αδελφός Γιάννης Αποστολής με την οικογένεια του. Είχε τότε έξι παιδιά, τελικά απέκτησε δώδεκα παιδιά. Ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τον Θεό, που διψούσε πολύ τον Θεό και που τα ήθελε όλα από τον Θεό και αν ήταν δυνατόν να τα πάρει όλα μέσα σε μια στιγμή. Εγώ προχωρούσα με βήματα πολύ αργά, πολύ διακριτικά. Ήμασταν τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες κι όμως περάσαμε πολλά μαζί και ήταν ένας σταθμός για την πνευματική μου ζωή. Τώρα έχει αναχωρήσει βέβαια ο αδελφός και βρίσκεται με τον Κύριο. Κάναμε συνάθροιση στο σπίτι του κάθε Κυριακή και μετά και κάθε Τετάρτη. Εκεί βαπτίστηκα “εν ύδατι” και μετά από λίγο διάστημα έλαβα και το Πνεύμα το Άγιο. Με επισκέφθηκε ο Θεός μια Κυριακή με πολύ δύναμη και ήτανε πραγματικά κάτι συγκλονιστικό για μένα.(Στέλιος Κουκούμιαλος – Χριστιανική Μαρτυρία)
Στην συνάθροιση ήσασταν εσύ και η οικογένεια του αδελφού;
Ναι στην αρχή. Μετά είχε έρθει και ένας αδελφός από την Θεσσαλονίκη που δούλευε στον ΟΤΕ. Μετά πίστεψε και ο συγκάτοικος του που ήταν και συνάδελφοι και προστέθηκαν κι εκείνοι στην συνάθροιση. Με αυτά τα παιδιά προσκολλήθηκα και για τρία χρόνια ήμασταν και οι τρείς μαζί και δεν ήμουνα μόνος. Μετά αυτοί οι νέοι πήρανε μετάθεση στην Θεσσαλονίκη και αποφάσισα να φύγω κι εγώ. Πήγα κι εγώ στην Θεσσαλονίκη με σκοπό να εγκατασταθώ εκεί μόνιμα και τότε ακριβώς με καλέσανε από τον στρατό για μια μετεκπαίδευση και έπρεπε να γυρίσω επειγόντως στη Χίο. Και τελικά έμεινα εδώ και ο Κύριος με οδήγησε μέσα από προσευχή να ανοίξω ένα βιβλιοδετείο. (Γιατί ασχολιόμουν ερασιτεχνικά με την βιβλιοδεσία). Πέρασε κάποιος καιρός και πάλι έκανα την σκέψη να φύγω από την Χίο. Και μια μέρα έκανα κάτι που το έκανα μόνο μια φορά στην ζωή μου. Έγραψα τα ονόματα από δέκα πόλεις της Ελλάδας σε δέκα κλήρους.(Στέλιος Κουκούμιαλος – Χριστιανική Μαρτυρία)
Και της Χίου;
Και της Χίου. Προσευχήθηκα και είπα: «Κύριε, σε παρακαλώ, Εσύ να με οδηγήσεις.» Μετά τράβηξα έναν κλήρο και ήτανε «Χίος». Δοκίμασα και δεύτερη φορά και το αποτέλεσμα ήταν πάλι «Χίος.» Όταν ξεκίνησα να το κάνω αυτό δεν μπορούσα να φανταστώ το αποτέλεσμα, όταν ήρθε όμως αυτό το αποτέλεσμα συγκλονίστηκα γιατί ήταν μια διπλή μαρτυρία που μου έδινε ο Θεός. Κι αυτό ήταν για μένα πολύ καθοριστικό. Μετά ο Κύριος με οδήγησε να ανοίξω ένα μεγαλύτερο μαγαζί, βιβλιοπωλείο και με την χάρη του Θεού το έχω ακόμα και σήμερα και ζω έτσι την οικογένεια μου.
Η οικογένεια που ανέφερες πως προέκυψε;
Η γυναίκα μου είναι από την Βέροια. Κάποιος αδελφός μου μίλησε κάποια στιγμή για την γυναίκα μου την Πόπη, γιατί επισκεπτόμουν διάφορες εκκλησίες, ήθελα να βρω μια κοπέλα να παντρευτώ, αλλά δεν είχε γίνει τίποτα. Πήγα την συνάντησα και πραγματικά όταν την είδα είπα: «Κύριε, αν μου χαρίσεις αυτή την κοπέλα θα πω ότι πραγματικά άξιζε που περίμενα τόσο καιρό.» Γιατί πίστεψα στον Χριστό στα 21 μου χρόνια και είχα πάει 34 και δεν είχα παντρευτεί. Γνωριστήκαμε και μετά από λίγο καιρό της έκανα την πρόταση. Η κοπέλα βέβαια στην αρχή δεν δέχτηκε, όμως ο Κύριος μου έδειξε τότε δύο ενύπνια που έδειχναν και τα δύο το ίδιο πράγμα. Χρειάστηκε να περιμένω και να προσεύχομαι για ενάμιση χρόνο μέχρι που ο Κύριος άλλαξε την καρδιά της μέσα σε ένα βράδυ. Και τελικά αυτό που μου είχε πει ο Κύριος σε αυτά τα δύο ενύπνια πραγματοποιήθηκε και παντρευτήκαμε. Ο Κύριος μας χάρισε και δύο αγόρια. Ο ένας είναι τώρα 19 χρονών και ο άλλος 16.(Στέλιος Κουκούμιαλος – Χριστιανική Μαρτυρία)
Δόξα στον Θεό. Το έργο του Θεού στην Χίο πως προχώρησε;
Σιγά-σιγά προστεθήκανε αρκετές ψυχές στην συνάθροιση και το 1993 νοικιάσαμε για πρώτη φορά μια αίθουσα. Την ίδια εποχή περίπου, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην Αθήνα ο αδελφός Αλέκος Ντραγατάκης (ο οποίος είχε πιστέψει στη Χίο όταν ήταν φαντάρος) κι ανέλαβε εκείνος το έργο του Θεού στο νησί. Ερχότανε για χρόνια κάθε Σαββατοκύριακο, βρέξει-χιονίσει, και χειμώνα-καλοκαίρι. Μετά χειροτονήθηκα κι εγώ πρεσβύτερος και αργότερα σταμάτησε να έρχεται ο αδελφός Αλέκος και ανέλαβα εγώ. Κάποια στιγμή φύγαμε και από την πρώτη αίθουσα και πήγαμε σε μια άλλη μεγαλύτερη στον κεντρικό δρόμο που πάει στο αεροδρόμιο όπου είμαστε ακόμα και σήμερα. Αγωνιζόμαστε κι εμείς, μας περνάει ο Θεός από διάφορα μονοπάτια για να μάθουμε το θέλημα Του, να μάθουμε να αγαπάμε τους αδελφούς και να μάθουμε όλα αυτά που θέλει ο Θεός να μας διδάξει.
Αμήν. Θα ήθελες να μας δώσεις ένα μήνυμα κλείνοντας;
Το μήνυμα που θα ήθελα να δώσω (πρώτα σε εμάς εδώ στην Χίο, αλλά και σε όλους τους αδελφούς) είναι πως αν θέλουμε ο Κύριος να εργαστεί εν δυνάμει στην χώρα μας, χρειάζονται δύο πράγματα. Χρειάζεται προσευχή και νηστεία και χρειάζεται να ευαγγελίσουμε τους ανθρώπους που είναι γύρω μας. Αυτά τα δύο σκέλη. Αν σταματήσει το πρώτο σκέλος χάνουμε την δύναμη μας και ατονούμε πνευματικά. Αν σταματήσει το δεύτερο, τότε πλέον σταματάμε να θερίζουμε γιατί δεν σπέρνουμε. Ακούμε συχνά ότι θα φέρει ο Κύριος πολλές ψυχές, θα σώσει πολύ κόσμο, αλλά για να γίνει αυτό, για να θερίσουμε, πρέπει να σπείρουμε πρώτα. Και λέει ο Λόγος του Θεού: «Οι σπείροντες μετά δακρύων θέλουσι θερίσει εν αγαλιάσει.» Να σπείρουμε λοιπόν το Λόγο του Θεού με νηστεία, με προσευχή και με πόνο για τις ψυχές που χάνονται μακριά από τον Χριστό.
