«…αγωνιζόμενοι μαζί, με μια ψυχή, για την πίστη του ευαγγελίου» (Φιλιππησίους1:27)
Όλοι οι άνθρωποι, είτε πιστεύουν στο Θεό είτε όχι, νιώθουν (και το εκφράζουν) ότι βρίσκονται σε ένα αγώνα. Η καθημερινή ζωή, για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, δεν είναι εύκολη και για κάθε τι χρειάζεται προσπάθεια, κόπος και αγώνας πολλές φορές μέσα σε αντίξοες συνθήκες. Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι από όλους τους αγώνες που καλείται να δώσει ο άνθρωπος ο σπουδαιότερος είναι ο αγώνας της πίστης. Δεδομένου μάλιστα ότι σε πολλά σημεία ο Λόγος του Θεού τονίζει ότι, «ο δίκαιος θα ζήσει με την πίστη του» (π.χ. Αββακούμ 2:4), συμπεραίνουμε ότι ο αγώνας της πίστης είναι ένας αγώνας ζωής.
Είδαμε στο προηγούμενο μέρος ότι, σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, ο αγώνα της πίστης (Ι) είναι ένας δύσκολος αγώνας, γίνεται ενάντια στο διάβολο και τους αγγέλους του, ενάντια στο λάθος, στο ψέμα και τις πλάνες, ενάντια στις σαρκικές επιθυμίες, ενάντια στις κοσμικές επιθυμίες. Ταυτόχρονα είδαμε ότι ο αγώνας της πίστης (ΙΙ) είναι ένας καλός αγώνας που γίνεται για λογαριασμό του Ιησού Χριστού, γίνεται υπέρ του σωστού και του δίκαιου, ενάντια στο πονηρό και τέλος, δοξάζει το Θεό.
Συνεχίζοντας, βλέπουμε στη Γραφή ότι,
ΙΙΙ. Ο αγώνας αυτός είναι ένας αγώνας αιώνιας ζωής που γίνεται βασιζόμενος στην αληθινή πίστη ως κινητήρια δύναμη δια του Αγίου Πνεύματος.
Α. Καθώς διαβάζουμε, ο Χριστιανός περπατάει με την πίστη (Β’ Κορινθίους 5:7), ζει με την πίστη (Ρωμαίους 1:17, Γαλάτες 3:11, Εβραίους 10:38), πολεμάει με την πίστη (Εφεσίους 6:16), νικάει με την πίστη (Εβραίους 1:130-34, Α’ Ιωάννου 5:4), κληρονομεί τις επαγγελίες με την πίστη (Εβραίους 6:12).
Στην περίπτωση του απ. Παύλου η πίστη τον οδήγησε στο να ζήσει μια ζωή αφοσίωσης και υπηρεσίας στον Κύριο Ιησού Χριστό: «Μαζί με τον Χριστό έχω συσταυρωθεί ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα σε ό,τι, όμως, τώρα ζω μέσα στη σάρκα, ζω με την πίστη του Υιού του Θεού, ο οποίος με αγάπησε, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μου» (Γαλάτες 2:20).
- Η πίστη ενεργοποιεί την δύναμη και το θάρρος: «Με πίστη και η ίδια η Σάρρα πήρε δύναμη στο να συλλάβει... Με πίστη η πόρνη Ραάβ δεν απολέστηκε μαζί μ’ εκείνους που απείθησαν…. θα μου λείψει ο καιρός να διηγούμαι για τον Γεδεών, και τον Βαράκ και τον Σαμψών και τον Ιεφθάε, και τον Δαβίδ και τον Σαμουήλ και τους προφήτες οι οποίοι με την πίστη καταπολέμησαν βασιλείες, εργάστηκαν δικαιοσύνη, πέτυχαν τις υποσχέσεις, έφραξαν στόματα λιονταριών, έσβησαν δύναμη φωτιάς, διέφυγαν από στόματα μάχαιρας, ενδυναμώθηκαν από ασθένεια, έγιναν ισχυροί σε πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή στρατεύματα (Εβραίους 11:11-34).
- Ο απ. Παύλος προσθέτει στην επιστολή του προς τον Τιμόθεο, «Αγωνίζου τον καλό αγώνα της πίστης, κράτα την αιώνια ζωή, στην οποία και προσκλήθηκες…» (Α’ Τιμόθεο 6:12). Στη Γραφή, η έννοια της αιώνιας ζωής (όπως και οι έννοιες της βασιλείας και την σωτηρίας) αναφέρεται τόσο στον μέλλοντα χρόνο [«…με ελπίδα της αιώνιας ζωής, την οποία ο αψευδής Θεός υποσχέθηκε προαιώνια» (Τίτο 1:2), «…δεν υπάρχει κανένας που, ενώ άφησε σπίτι ή αδελφούς ή αδελφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια εξαιτίας μου, και εξαιτίας του ευαγγελίου, δεν θα πάρει 100 φορές περισσότερα τώρα… και στον ερχόμενο αιώνα ζωή αιώνια» (Μάρκος 10:29-30, βλ. κ. Ματθαίος 25:46)] όσο και στον παρόντα [«Όποιος πιστεύει στον Υιό, έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης 3:36), «…εκείνος που ακούει τον λόγο μου, και πιστεύει σ’ αυτόν που με απέστειλε, έχει αιώνια ζωή…» (Ιωάννης 5:24, βλ κ. Α’ Ιωάννη 5:11-12)].
Η αιώνια ζωή είναι κατά μια έννοια η φυσική συνέπεια του καλού αγώνα της πίστης, όπως διαβάζουμε «ο οποίος θα αποδώσει σε κάθε έναν σύμφωνα με τα έργα του σ’ εκείνους μεν που, με υπομονή αγαθού έργου, ζητούν δόξα και τιμή και αφθαρσία, αιώνια ζωή» (Ρωμαίους 2:6-7). Στο ίδιο πνεύμα, ο απ. Παύλος στη δύση της πλούσιας διακονίας του γράφει, «Τον αγώνα τον καλό αγωνίστηκα, τον δρόμο τελείωσα, την πίστη διατήρησα τώρα, πλέον, μου απομένει το στεφάνι της δικαιοσύνης, το οποίο ο Κύριος θα μου αποδώσει κατά την ημέρα εκείνη, ο δίκαιος κριτής και όχι μονάχα σε μένα, αλλά και σε όλους όσους επιποθούν την επιφάνειά του» (Β’ Τιμόθεο 4:7-8).
Δημήτριος Μάστορης
