«Ο δε Θεός μου θα εκπληρώσει κάθε ανάγκη σας… διαμέσου του Ιησού Χριστού» (Φιλιππησίους 4:19)
Ο άνθρωπος καθημερινά σκέφτεται, αποφασίζει και δρα οδηγούμενος από τις ανάγκες του. Βλέπουμε στη Γραφή ότι στο πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού βρίσκουν εκπλήρωση όλες οι πραγματικά ζωτικές ανάγκες του ανθρώπου.
Η ανάγκη για γνωριμία και κοινωνία με το Θεό. Αν και οι αντιλήψεις περί του Θεού μπορεί να ποικίλουν, σε κάθε πολιτισμό ανεξαιρέτως καταγράφεται η αναζήτηση του ανθρώπου για τον Θεό. Ο απ. Παύλος εξήγησε ότι αυτή η «ανάγκη» είναι έμφυτη στον άνθρωπο: «…από ένα αίμα έκανε κάθε έθνος ανθρώπων… και διόρισε τους προδιαταγμένους καιρούς, και τα οροθέσια της κατοικίας τους για να ζητούν τον Κύριο…» (Πράξεις 17:26-27). Όπως ο Σολομών στην αναζήτηση του για το νόημα της ζωής, οι άνθρωποι διερευνούν τα υλικά πράγματα (πλούτος, φήμη, επιτεύγματα, σαρκικές απολαύσεις κ.λπ.) και αργά ή γρήγορα καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα «…όλα είναι ματαιότητα και θλίψη πνεύματος» (Εκκλησιαστής 1:12-14). Μόνο όταν ο άνθρωπος αποκτήσει πραγματική, προσωπική σχέση με το Θεό, η ζωή του μπορεί να είναι πλήρης νοήματος (βλ. Ιωάννης 17:3, Εκκλησιαστής 12:13).
Ο Χριστός καλύπτει πλήρως αυτήν την ανάγκη καθώς είναι η πλήρης αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους: «…Όποιος είδε εμένα, είδε τον Πατέρα…» (βλ. Ιωάννης 14:8-9) και είναι ο μοναδικός δρόμος προς το Θεό: «…Εγώ είμαι ο δρόμος… κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα, παρά μόνον διαμέσου εμού» (Ιωάννης 14:6, βλ. κ. Εβραίους 10:19-20).
Η ανάγκη για σωτηρία από την αμαρτία. Τα αποτελέσματα της αμαρτίας στην ανθρωπότητα, είναι προφανή (βλ. Γαλάτες 5:19-21, Β’ Τιμόθεο 3:1-4). Το πρόβλημα έγκειται στον ίδιο τον άνθρωπο καθώς «…από μέσα από την καρδιά των ανθρώπων βγαίνουν οι κακοί συλλογισμοί… και μολύνουν τον άνθρωπο» (Μάρκος 7:21-23). Συνεπώς ο άνθρωπος δεν μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα αλλά χρειάζεται κάποιον «άλλον» να τον ελευθερώσει από την αμαρτία που τον κυριεύει.
Ο Χριστός καλύπτει πλήρως αυτήν την ανάγκη καθώς ελευθερώνει τον άνθρωπο από την ποινή της αμαρτίας: «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού…» (Ρωμαίους 6:23,βλ. κ., Α’ Θεσσαλονικείς 1:10, Ιωάννης 8:31-36, 23-24), από την ενοχή της αμαρτίας: «…εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη του Θεού…» (Β’ Κορινθίους 5:21, Ιωάννης 3:14-18, Εφεσίους 1:6-7) και από τη δύναμη της αμαρτίας με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που του χορηγεί: «…αν, όμως, διαμέσου του Πνεύματος, θανατώνετε τις πράξεις του σώματος, θα ζήσετε» (Ρωμαίους 8:13, Ιωάννης 7:37-38).
Η ανάγκη για καθοδήγηση. Ο άνθρωπος έχει απόλυτη ανάγκη για σωστή καθοδήγηση στο περπάτημα της ζωής του: «Κύριε, γνωρίζω ότι ο δρόμος του ανθρώπου δεν εξαρτάται απ’ αυτόν…» (Ιερεμίας 10:23, Παροιμίες 16:25).
Ο Χριστός καλύπτει πλήρως αυτήν την ανάγκη καθώς είναι το φως του κόσμου: «…Εγώ είμαι το φως του κόσμου όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της ζωής» (Ιωάννης 8:12) και ο καλός ποιμένας (Ιωάννης 10:11).
Η ανάγκη για ζωή. Ο άνθρωπος εκτός από τις υλικές ανάγκες, έχει και (πρωτίστως) Πνευματικές για να διατηρηθεί στη ΖΩΗ «…Μονάχα με ψωμί δεν θα ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού (Ματθαίος 4:4).
Ο Χριστός καλύπτει πλήρως αυτές τις ανάγκες καθώςπροσφέρει το νερό της ζωής (Ιωάννης 4:13-14),είναι ο άρτος της ζωής(Ιωάννης 6:35), δίνει χαρά πλήρη (Ιωάννης 15:11), δίνει την ειρήνη Του που ο κόσμος δεν μπορεί να δώσει και η οποία υπερνικά στις θλίψεις (Ιωάννης 14:27, βλ. κ. 16:33), δίνει άφθονη ζωή(Ιωάννης 10:10).
Ανάγκη για αφθαρσία. Ο άνθρωπος καθώς βλέπει ότι υπόκειται στη φθορά στις ασθένειες και τους κινδύνους, βιώνει το φόβο του θανάτου, ο οποίος όπως, διαβάζουμε, τελικά τον καθιστά υπόδουλο (βλ. Εβραίους 2:15) και η μεγάλη αγωνία του είναι πώς να αυξήσει το προσδόκιμο της ζωής του.
Ο Χριστός καλύπτει πλήρως αυτήν την ανάγκη καθώς, ως αρχηγός και τελειωτής της Πίστης, αναστήθηκε και επανέκτησε για λογαριασμό του ανθρωπίνου γένους την αιωνιότητα: «…γνωρίζοντας ότι ο Χριστός, καθώς αναστήθηκε από τους νεκρούς, δεν πεθαίνει πλέον…» (Ρωμαίους 6:9), είναι η ανάσταση και η ζωή (Ιωάννης 11:25), χαρίζει αιώνια ζωή και αφθαρσία: «…έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού, και εκείνοι που άκουσαν θα ζήσουν…» (βλ. Ιωάννης 5:25-29).
Δημήτριος Μάστορης
