«εμίσησάν με δωρεάν…» (Ιωάννης 15:25)
Μελετώντας στο Λόγο του Θεού τις συνθήκες και τα γεγονότα που πλαισιώνουν τα παθήματα του Χριστού, εντοπίζουμε κάποιες από τις πιο προφανείς μορφές αμαρτίας που οδήγησαν στην απόρριψη, τον βασανισμό τη σταύρωση και τον θάνατο του Σωτήρα, οι οποίες στο σύνολό τους δεν σταμάτησαν ποτέ να εκδηλώνονται. Για παράδειγμα βλέπουμε…
ΑΓΝΟΙΑ
Οι άρχοντες και οι πνευματικοί ηγέτες είχαν απορρίψει τη γνώση της αλήθειας του προσώπου του Χριστού και δεν είχαν συναίσθηση του αντίκτυπου των πράξεών Τους εναντίον Του (Ματθαίος 21:42, Ρωμαίους 1:28, Α´ Πέτρου 2:7). Ο Κύριος είπε, «…Πατέρα, συγχώρεσέ τους επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκάς 23:34). Ο απ. Πέτρος κήρυξε, «Εσείς… αρνηθήκατε τον άγιο και τον δίκαιο, και… τον αρχηγό της ζωής, τον θανατώσατε… αδελφοί, ξέρω ότι από άγνοια πράξατε, όπως και οι άρχοντές σας (Πράξεις 3:14,15,17). Ο απ. Παύλος γράφει για τη σοφία του Θεού τη μυστηριώδη, «...την οποία κανένας από τους άρχοντες τούτου του αιώνα δεν γνώρισε, επειδή, αν θα γνώριζαν, δεν θα σταύρωναν τον Κύριο της δόξας» (Α' Κορινθίους 2:7-8).
ΜΙΣΟΣ
Η επίγεια παρουσία του Χριστού ήταν συνυφασμένη με την ευεργεσία και τη, με κάθε έννοια, θεραπεία των ανθρώπων: «…ο οποίος πέρασε ευεργετώντας και θεραπεύοντας όλους εκείνους που καταδυναστεύονταν από τον διάβολο…» (Πράξεις 10:38). Αντί όμως για αναγνώριση και ευγνωμοσύνη για το έργο Του, ο Κύριος εισέπραξε μίσος: «Με μίσησαν χωρίς αιτία» (Ιωάννης 15:25, Ψαλμοί 69:4, 35:19). Κάποια από τις φορές που οι Ιουδαίοι επιχείρησαν να τον λιθοβολήσουν ο Κύριος είπε, «…Πολλά καλά έργα από τον Πατέρα μου έδειξα σε σας για ποιο έργο απ' αυτά με λιθοβολείτε;» (βλ. Ιωάννης 10:31-32).
ΦΘΟΝΟΣ
Η υπεροχή του Χριστού ήταν ξεκάθαρη στα μάτια όλων επειδή κανείς δεν είχε μιλήσει ξανά με τόση δύναμη και εξουσία (Ιωάννης 7:46, Μάρκος 1:27, Λουκάς 4:32, 36) ή είχε κάνει τόσο μεγάλα θαύματα όσο Εκείνος (Ματθαίος 11:20, 21,23, Μάρκος 2:12, 6:2, Λουκάς 19:37, Ιωάννης 2:23, 6:2, 7:31, 9:16, 11:47). Αντί όμως να τον δεχτούν και να τον πιστέψουν ως αληθινό Υιό του Θεού, η καρδιά τους γέμισε φθόνο και μάλιστα τόσο έκδηλο ώστε ακόμη και ο Πιλάτος, «…ήξερε ότι από φθόνο τον παρέδωσαν» (Ματθαίος 27:18).
ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ
Ο απ. Παύλος γράφει, «Επειδή, ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία….» (Α' Τιμόθεος 6:10). Ο Ιούδας πρόδωσε τον Κύριο χάριν του κέρδους, καθώς διαβάζουμε, «…πήγε προς τους αρχιερείς, και είπε: Τι θέλετε να μου δώσετε, και εγώ θα σας τον παραδώσω; Και εκείνοι έδωσαν σ' αυτόν 30 αργύρια. Και από τότε ζητούσε ευκαιρία για να τον παραδώσει» (Ματθαίος 26:14-16).
ΨΕΜΑ
Καθώς δεν υπήρξε κανένα ψεγάδι στην τέλεια διακονία του Χριστού στη γη («Ποιος από σας με ελέγχει για αμαρτία;…» (Ιωάννης 8:46)), οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι και ολόκληρο το συνέδριο,«ζητούσαν ψευδομαρτυρία ενάντια στον Ιησού, για να τον θανατώσουν και…. καθώς προσήλθαν δύο ψευδομάρτυρες, είπαν: Αυτός είπε: Μπορώ να γκρεμίσω τον ναό του Θεού, και μέσα σε τρεις ημέρες να τον κτίσω. Και αφού σηκώθηκε ο αρχιερέας, του είπε: Δεν απαντάς; Τι μαρτυρούν αυτοί εναντίον σου;» (Ματθαίος 26:59-62).
ΟΧΛΑΓΩΓΙΑ
Διαβάζουμε ότι η ψυχολογία και η ορμή του όχλου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο: «…Σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον… επέμεναν με δυνατές φωνές…. Και οι φωνές τους και των αρχιερέων υπερίσχυαν… (Λουκάς 23:21-24). Η τακτική αυτή βλέπουμε να χρησιμοποιείται συχνά εναντίον του Χριστού και των μαθητών Του (Ψαλμοί 46:6, Πράξεις 4:25, 17:5-6; 19:29-32, 38-41). Ο Θεός όμως είχε πει ξεκάθαρα, «Δεν θα ακολουθήσεις τους πολλούς για κακό ούτε θα μιλήσεις σε μια δικαστική υπόθεση, ώστε να κλίνεις με το μέρος των πολλών, για να διαστρέψεις την κρίση» (Έξοδος 23:2).
ΈΝΟΧΗ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ
Τέλος, βλέπουμε τον Πιλάτο οποίος ενώ ήξερε ότι ο Χριστός ήταν αθώος και ως εκ τούτου ήταν υποχρεωμένος λόγω της θέσης του (Ρωμαίους 13:3-4) να τον ελευθερώσει, προτίμησε να αποποιηθεί των ευθυνών του επισφραγίζοντας με την ουδέτερη στάση του την καταδίκη του Κυρίου: «…παίρνοντας νερό, ένιψε τα χέρια του μπροστά από το πλήθος, λέγοντας: Είμαι αθώος από το αίμα αυτού του δικαίου, αφορά εσάς» (Ματθαίος 27:23-24, 18).
ΌΜΩΣ παρ’ όλη την έκταση και την ένταση της επίθεσης της αμαρτίας ο Χριστός θριάμβευσε εκπληρώνοντας το σχέδιο του Πατέρα Θεού: «ο Θεός, στέλνοντας τον δικό του Υιό με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας, και σε σχέση με την αμαρτία, κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα» (Ρωμαίους 8:3).
