Ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν άνθρωπος που θεοποιήθηκε, αλλά ο Θεός που ενανθρωπίστηκε. «Όστις έν μορφή Θεού, υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να είναι ίσα με τον Θεόν, αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» Φιλιππισίους β:6-9.
Αφού λοιπόν αποφάσισε να έρθει στη γη και να γεννηθεί από την παρθένο Μαρία και να ζήσει όλες τις φάσεις της ανθρώπινης ζωής, δεν μπορούσε να ρυθμίσει έτσι τα πράγματα ώστε να γεννηθεί σε ένα πολυτελές περιβάλλον και να ζήσει πλούσια τη ζωή Του; Μπορούσε αλλά δεν το έκανε. Δεν ήθελε να αφήσει τα παλάτια της δόξης του Ουρανού και να επιδιώξει να αποκτήσει παλάτια στη γη.
Ο Χριστός ταπείνωσε τον εαυτό Του πραγματικά. Η ταπείνωση Του αρχίζει από τη γέννησή Του.
Γεννήθηκε σε μια μικρή ποιμενική κωμόπολη, την Βηθλεέμ, εκεί που άλλοτε ο μικρός Δαβίδ, έβοσκε τα πρόβατά του. Στη μικρή αυτή πόλη «δεν ήτο δι’ αυτούς τόπος εν τω καταλύματι» Λουκάς β:7. Έτσι, κατέφυγε σε ένα μαντρί που ήταν για πρόβατα και αγελάδες και φιλοξενήθηκε. Ο Λόγος του Θεού μας περιγράφει πως ο Ιησούς γεννήθηκε σε αυτό το «ξενοδοχείο» των ζώων.
«Και ενώ ήσαν εκεί, επληρώθησαν αι ημέραι του να γεννήσει και εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον και εσπαργάνωσεν αυτόν και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι δεν ήτο τόπος δι’ αυτούς εν τω καταλύματι» Λουκάς β:6-8
Όλες οι μητέρες, όταν πρόκειται να φέρουν ένα παιδί στην κοινωνία των ανθρώπων, προετοιμάζουν λίγα ρουχαλάκια, ένα κρεβατάκι έστω και φτωχό και διάφορα σκεύη που χρειάζονται για το μωρό. Ο Χριστός γεννήθηκε στο πιο φτωχό σπίτι, χωρίς να υπάρχουν τα αναγκαία για ένα μωρό.
Ταπεινώθηκε και η ταπείνωσή Του δεν ήταν μια προσποίηση για να φανεί στους ανθρώπους, ούτε ταπεινώθηκε μέχρι ενός σημείου. Ταπεινώθηκε με μια ταπείνωση απόλυτη, μπροστά σε όλους τους ανθρώπους. Πιο ταπεινός, από τους ταπεινούς. Έτσι έδωσε την ευκαιρία να τον βρουν πρώτοι οι ποιμένες των προβάτων. Οι ταπεινοί τσοπαναραίοι, που έβοσκαν τα πρόβατά τους στους αγρούς.
Αν ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, γεννιόταν σε ένα ανάκτορο, ποιος θα μπορούσε να τον συναντήσει; Ποιος θα επέτρεπε στους φτωχούς ποιμένες, να μπουν μέσα για να προσκυνήσουν τον Μεσσία; Ο Χριστός γεννήθηκε στην πιο ταπεινή κατοικία για να ψάξει και να βρει τα απολωλότα πρόβατα, τις ψυχές τις ειλικρινείς που έχουν ανάγκη Σωτηρίας και στα πιο απίθανα μέρη. Για αυτό και δέχτηκε να τον συλλάβουν οι άνθρωποι του Καϊάφα και του Άννα, «μετά μαχαιρών και ξύλων, να τον οδηγήσουν στις αυλές τους, να τον ανακρίνουν, να τον κτυπήσουν, να τον φτύσουν, να του βάλουν ακάνθινο στέφανο και τελικά να τον σταυρώσουν».
Για να πληρώσει τις αμαρτίες μας, έπρεπε να πάθει ότι έπρεπε να πάθουμε εμείς που είχαμε διαπράξει τις αμαρτίες. Για να φορέσουμε εμείς «τον στέφανο της δόξης», έπρεπε ο Χριστός να φορέσει τον ακάνθινο στέφανο. Για να συγχωρεθούμε εμείς και να καθαριστούμε από τις αμαρτίες μας, έπρεπε Εκείνος να δώσει το άγιο Του αίμα επάνω στο σταυρό του Γολγοθά.
Γεννήθηκε στο πιο φτωχό μέρος, αλλά και πέθανε τελικά με τον πιο εξευτελιστικό θάνατο, εγκαταλειμμένος από όλους τους ανθρώπους που είχε ευεργετήσει, είχε θεραπεύσει, είχε σώσει. Και από τους μαθητές Του ακόμα. Και από τον Πέτρο που Του είχε δώσει τόσες διαβεβαιώσεις, ότι δεν θα Τον εγκαταλείψει ποτέ.
Και όμως όλοι τον άφησαν. Ο Ιησούς Χριστός δεν το λογάριασε αυτό, γιατί τους αγαπούσε όλους με μια αιώνια αγάπη και ο μόνος σκοπός Του ήταν να τους σώσει.
«Αυτός τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών εεπεφορτίσθη» Ησαΐας νγ:4
+Λεωνίδας Φέγγος
