Γίνεται μεγάλος αγώνας από όλους τους ανθρώπους και εξαντλητικές προσπάθειες απ’ όλους για να εξασφαλίσουν τη ζωή και την ευτυχία. Ταχύτητα ιλιγγιώδης, μόχθος πολύς, αγωνία μεγάλη. Όλα αυτά δημιουργούν άγχος, σπασμό των στεφανιαίων αγγείων, έλκος στομάχου και υπερτασικές κρίσεις. Γιατί δεν είναι μόνο ο συνεχής αγώνας, για την εξασφάλιση των υλικών αγαθών, αλλά και η συνεχής αντιπαράθεση με τους άλλους ανθρώπους, υπηρεσίες και συστήματα.
Τελικά, άλλοι μπορούν με χίλιες δύο οικονομίες και στερήσεις και ζουν και άλλοι έχουν πολλά, ζουν πλουσιοπάροχα, έχουν περισσεύματα και προσπαθούν να εξασφαλίσουν όσο μπορούν περισσότερα σε καταθέσεις, σε μετοχές και σε ακίνητη περιουσία. Θα έλεγε κάνεις ότι προσπαθούν την επίγεια ευτυχία τους να την κάνουν μόνιμη και να διαρκέσει αιώνια.
Σκέπτονται λοιπόν ότι μόνο εάν έχεις ό,τι θέλεις και δεν σου λείψει ποτέ τίποτα, τότε εξασφαλίζεις στην αιώνια ευτυχία. Δύο απορίες όμως δημιουργούνται:
Αυτοί που έχουν «αγαθά δι’ έτη πολλά» όπως είπε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, είναι πραγματικά ευτυχισμένοι; Κοιμούνται τον γλυκό ύπνο του δικαίου; Ζουν όλη την ημέρα με το χαμόγελο της ευτυχίας, με την ειρήνη στην καρδιά τους;
Ή μήπως για να κοιμηθούν στριφογυρίζουν στο κρεβάτι τους σαν κολασμένοι, τελικά παίρνουν χάπια για να κοιμηθούν και ξυπνούν με μια ταραχή στα σωθικά τους;
Κι αν δεν είναι έτσι και κατορθώνουν να διώχνουν από μέσα τους όλα αυτά που δημιουργούν αϋπνία τη νύχτα και θλίψη την ημέρα με τρικούβερτα γλέντια, τρώγοντας, πίνοντας, χορεύοντας και σπάζοντας πιάτα, ως πότε θα διαρκέσει αυτή η ευτυχία τους; Αιώνια;
Ο Κύριος μας έδωσε την απάντηση και στα δύο αυτά ερωτήματα, σε μία παραβολή (Λουκάς ιβ:16-21) . Είπε λοιπόν: «Ανθρώπου τινός πλουσίου ευτύχησαν τα χωράφια». Ήταν πλούσιος και του πήγαν καλά τα χωράφια και είχε μεγάλη «σοδειά». Ο πλούσιος λοιπόν μπήκε σε μεγάλη στενοχώρια, όχι γιατί φοβόταν μήπως δεν έχει το κράτος να του πληρώσει τη σύνταξη, ούτε γιατί ήταν τόσο μικρή που σκεπτόταν με στενοχώρια, που να δώσει και που να μη δώσει. Η στενοχώρια του πλουσίου ήταν γιατί είχε πάρα πολλά, τόσα που δεν τα χώραγαν πια τα χρηματοκιβώτια, και οι αποθήκες του ήταν μικρές. «Και διελογίζετο εν εαυτώ, λέγων: Τι να κάμω; Διότι δεν έχω που να συνάξω τους καρπούς μου»
Αυτές είναι στενοχώριες. Όταν δεν ξέρεις που να βάλεις τα λεφτά σου. Όχι όταν δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι σου και περιμένεις τι θα ψηφίσει η Βουλή!
Ο πλούσιος στενοχωριέται, θλίβεται, έχει αγωνία και προβληματίζεται όχι γιατί δεν έχει να φάει, αλλά γιατί έχει πολλά, πάρα πολλά. Ευτυχώς το πρόβλημά του λύνεται πιο εύκολα από του φτωχού. Του φτωχού του κάνουν μία έξωση και λύνεται το πρόβλημα. Αδειάζει τον τόπο. Ο πλούσιος κτίζει καινούργιες αποθήκες πιο μεγάλες, πιο μοντέρνες. Με όλα τα κομφόρ. Το γράφουν όλες οι εφημερίδες. Βέβαια έως ότου να τα καταφέρει ήπιε του κόσμου τα χαπάκια.
Στο δεύτερο πρόβλημα όμως δεν υπάρχει λύση. Δεν υπάρχει αγορά. Δεν ισχύει το χρήμα του. Επάνω που ο πλούσιος είπε «ψυχή έχεις πολλά αγαθά εναποταμιευμένα δι’ έτη πολλά, αναπαύου, φάγε, πίε και ευφραίνου» άκουσε και την τελευταία φωνή του Θεού: «άφρον ταύτην τη νύκτα την ψυχή σου απαιτούσιν από σου, όσα δε ητοίμασας τίνος θέλουσι είσθαι;»
Τι ζητάς στον κόσμο αυτό; Tην αιώνια ευτυχία; Δεν υπάρχει για κανέναν. Ούτε ευτυχία υπάρχει, αλλά πολύ περισσότερο, ούτε αιώνια.
Ο Ιησούς Χριστός, ο αγαπητός μας Κύριος και διδάσκαλος, αυτά ήρθε στον κόσμο να δώσει. Γι’ αυτό δέχτηκε να πεθάνει επάνω στο σταυρό. Για να μας εξασφαλίσει την αγάπη, τη χαρά και την ειρήνη που ισούται με την ευτυχία και να μας εξασφαλίσει την αιώνια ζωή.
«Και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει στον αιώνα» Ιωάννης ια:26.
Στον Χριστό λοιπόν είναι η ευτυχία και η ισόπεδη διάβαση που περνάει ο άνθρωπος από την προσωρινή αυτή ζωή, στην αιώνια. Την ευτυχισμένη.
+ του Λεωνίδα Φέγγου
