Μπήκαμε αισίως στο νέο έτος, με χίλια δυο προβλήματα και απορίες. Πώς πέρασε τόσο γρήγορα το προηγούμενο έτος; Πώς περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος; Τρέχει με την πιο μεγάλη ταχύτητα.
Σαν σταγόνες τα δευτερόλεπτα κυλούν το ένα πίσω από το άλλο και συνθέτουν τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια. «Διατρέχομε τα έτη ημών ως διανόημα. Και αι ημέραι της ζωής ημών είναι κάθ’ ευατάς εβδομήκοντα έτη, και αν εν ευρωστία ογδοήκοντα έτη, πλην και το καλύτερο μέρος αυτών είναι κόπος και πόνος, διότι ταχέως παρέρχεται και ημείς πετώμεν» Ψαλμός 90:9-10. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη αλήθεια. Τα χρόνια μας είναι μετρημένα. Τα καλύτερα χρόνια μας είναι γεμάτα ταλαιπωρία και στεναχώριες και το σπουδαιότερο, περνάνε γρήγορα και εμείς πετάμε από τον κόσμο αυτό και φεύγουμε. Και όμως υπάρχει Κάποιος απεσταλμένος του Θεού από τον ουρανό, ο οποίος ψάχνει να μας βρει για να μας οδηγήσει κατ’ ευθείαν από αυτή τη ζωή, σε μια συνέχεια αιωνίου ζωής, πριν περάσει ο χρόνος της ζωής μας.
Είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ήταν στον ουρανό, ως Υιός και Λόγος του Θεού και ήρθε στη γη με ανθρώπινο σώμα δια της παρθένου Μαρίας και μας έφερε τον αιώνιο Λόγο του Θεού, το Ευαγγέλιο και σταυρώθηκε στη θέση μας για να πληρώσει τις αμαρτίες μας. Η θυσία Του έγινε ευπρόσδεκτη από τον Ουράνιο Πατέρα και το αίμα Του έγινε ιλασμός των αμαρτιών κάθε ανθρώπου ενόχου και αμαρτωλού: «Το αίμα του Χριστού του Υιού του Θεού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» Α΄ Ιωάννου α:7. Το έργο έγινε. Η Σωτηρία εξασφαλίστηκε και τώρα ο Ιησούς Χριστός μάς καλεί όλους να πάμε κοντά Του για να μας αναπαύσει και να μας σώσει. «Έλθετε προς με πάντα σε κοπιώντες και πεφορτισμένοι και εγώ θέλω σας αναπαύσει» Ματθαίος ια:28.
Τα χρόνια περνάνε και ο Χριστός μάς περιμένει να Τον πιστέψουμε, να μετανοήσουμε και να Τον ακολουθήσουμε. Εμείς απασχολημένοι σε πολλά έργα επίγεια, που αποβλέπουν στην συντήρηση της ζωής μας, στα μετρημένα χρόνια που θα ζήσουμε, τρέχουμε, αγωνιζόμαστε και τελικά δεν αδειάζουμε ποτέ να μιλήσουμε με το Σωτήρα μας Χριστό.
Κάποτε όμως έρχεται η ανεπιθύμητη ημέρα και η ζωή μας αδειάζει από κάθε επίγεια κατάκτησή μας. Αφήνουμε όλα αυτά τα οποία αγαπήσαμε τόσο πολύ και για τα οποία αγωνιστήκαμε τόσο σκληρά για να τα αποκτήσουμε. Τότε παραδεχόμαστε αυτό που είπε ο Σολομώντας: «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης και θλίψις πνεύματος» Εκκλησιαστής α:2. Πολλές φορές όμως είναι αργά. Ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε πάει στο Χριστό και να είχαμε λάβει τη Σωτηρία μας, να είχαμε μάθει το θέλημα Του, να είχαμε εργαστεί για τις ψυχές των ανθρώπων και να είμαστε γεμάτοι χειρόβολα, βλέπουμε τα χέρια μας άδεια και το μυαλό μας γεμάτο από αναμνήσεις της ζωής μας, γεμάτο από πονηριές, κακίες και αμαρτίες για τις οποίες ελεεινολογούμε τον εαυτό μας.
Και τότε ερχόμαστε εις εαυτούς και διαπιστώνουμε μαζί με τον Ιερεμία ότι ο καιρός πέρασε, η ευκαιρία της ζωής μας χάθηκε και εμείς αναχωρούμε άδειοι. «Παρήλθεν ο θερισμός τελείωσε το θέρος, και ημείς δεν εσώθημεν» Ιερεμίας η:20.
Όμως τώρα, αυτή τη στιγμή που διαβάζουμε αυτά τα λόγια στην εφημερίδα «Χριστιανισμός», τον Ιανουάριο του νέου έτους, ο Χριστός μάς περιμένει. Δεν παρήλθε ακόμη ο θερισμός, δεν πέρασε το θέρος, δεν τελείωσε η περίοδος χάριτος και δεν έκλεισε η θύρα. Μπορούμε να πάμε στο Χριστό σήμερα. Μπορούμε αυτή τη στιγμή να Του πούμε μια μικρή προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, σώσε με». Ο Χριστός θα μας ακούσει. Θα μας απαντήσει. Θα μας σώσει και θα δούμε τα αποτελέσματα της Σωτηρίας Του στη ζωή μας, στην υγεία μας, την οικογένειά μας, στη δουλειά μας. Θα γεμίσουμε από αγάπη, χαρά, ειρήνη, και βεβαιότητα για την Αιώνια Ζωή.
+ του Λεωνίδα Φέγγου
