Ο Χριστός δεν ήταν ένας άνθρωπος που θεοποιήθηκε, αλλά ήταν ο Θεός που ενανθρώπισε…. «εν μορφή Θεού υπάρχων δεν ενόμισεν αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεόν, αλλ’ εαυτόν εκκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» Φιλιππησίους β: 6-8
Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, άφησε τους ουρανούς και ήρθε εδώ στη γη και έγινε όμοιος με τους ανθρώπους, ενσαρκωθείς στην παρθένο Μαρία, την αγία μητέρα Του. Όταν εδώ στο κόσμο βρέθηκε σαν άνθρωπος σαν άνθρωπος, δεν διάλεξε τα καλύτερα παλάτια και τους πιο «αριστοκρατικούς κύκλους» για να γεννηθεί, αλλά το πιο ταπεινό μέρος και ανάμεσα στους πιο απλούς ανθρώπους, τους τσοπάνηδες. Σπαργανώθηκε και τοποθετήθηκε μέσα σε μία φάτνη «γιατί δεν ήτο τόπος δι’ αυτούς εν τω καταλύματι». Λουκάς β: 10-13.
Ο άγγελος όταν ανήγγειλε το γεγονός στους ποιμένες των προβάτων, τους είπε: «Μη φοβείσθε, διότι ιδού ευαγγελίζομαι, εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθε εις πάντα τον λαόν, διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς, εν πόλει Δαβίδ Σωτήρ όστις είναι Χρήστος Κύριος. Και τούτο θέλει είσθε το σημείον, θέλετε ευρεί βρέφος εσπαργανωμένον κείμενον εν τη φάτνη» Λουκάς β: 10-13.
Το σημείο ότι αυτός που γεννήθηκε είναι ο Σωτήρας του κόσμου, είναι ότι θα βρείτε το βρέφος σπαργανωμένο ν’ αναπαύεται μέσα σε μία φάτνη. Αλάνθαστο σημείο. Γιατί όσα μωρά γεννιούνται, επειδή τα περιμένουν οι γονείς εννέα μήνες να γεννηθούν κάποιο ειδικό μέρος προετοιμάζουν. Αν όχι μια κλινική, ένα σπίτι. Κανένα παιδί δεν γεννήθηκε σε μία στάνη και σπαργανώθηκε μέσα σε μία φάτνη.
Γιατί ο Υιός του Θεού του ζώντος άρχισε τη ζωή του από μία από τόσο χαμηλή κοινωνική στάθμη; Γιατί δεν γεννήθηκε ανάμεσα σε βασιλιάδες, στρατηγούς, εργοστασιάρχες, εφοπλιστές, σπουδαίους επιστήμονες, ανθρώπους με παράσημα και διακρίσεις και γενικά σε ανθρώπους της «υψηλής» κοινωνίας. Τα περιφρόνησε όλα. Τα αγνόησε τελείως. Τα αποστράφηκε. Αγάπησε τον άνθρωπο. Γι’ αυτόν ήρθε. Να του μιλήσει το Λόγο του Θεού. Να του αποκαλύψει την αλήθεια. Να τον ελευθερώσει από την αμαρτία του, από τα πάθη του. Να του αναγγείλει ένα πολύ χαρμόσυνο γεγονός. Ότι η ζωή δεν τελειώνει στο τάφο. Στο τάφο τελειώνουν τα λίγα χρόνια της επίγειας σταδιοδρομίας του. Από κει αρχίζει μια καινούρια ζωή. Ζωή χωρίς τέλος, χωρίς δάκρυα, χωρίς πένθος, χωρίς πόνους, χωρίς νοσοκομεία, χωρίς νεκροταφεία, με «δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω».
Πέθανε σταυρωμένος, πάνω στο λόφο του Γολγοθά. Σαν κακούργος, ανάμεσα σε δύο κακούργους. Ο Άγιος θεωρήθηκε κακούργος. Συκοφαντήθηκε, βρίστηκε, φτύστηκε και τελικά σταυρώθηκε. Για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο και τον πιο χειρότερο ακόμη. Γεννήθηκε σαν ο πιο πτωχός άνθρωπος του κόσμου και τιμωρήθηκε σαν ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Τώρα δέχεται τον κάθε άνθρωπο με μεγάλη αγάπη και τον πιο πτωχό. Δέχεται με έλεος και λύτρωση τον κάθε αμαρτωλό. «Η τιμωρία ήτις έφερε την ειρήνη ημών ήτο επ’ αυτόν» Ησαΐας νγ: 5.
Καλεί τώρα όλους: «Έλθετε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι και εγώ θέλω σας αναπαύσει» Ματθαίος ια: 28.
+ του Λεωνίδα Φέγγου
