Ο απόστολος Παύλος αφιερώθηκε στο έργο του Θεού με την ψυχή και το σώμα και θεώρησε «τα πάντα σκύβαλα δια το έξοχο της γνώσεως του Χριστού».
Γιατί όμως έκανε τόσες θυσίες για να κηρύξει το Ευαγγέλιο διωκόμενος τόσο σκληρά; Διότι ήξερε ότι κάποτε όπως όλοι μας θα τελειώσει την επίγεια ζωή του και θα σταθεί μπροστά στο βήμα του Χριστού. Τελειώνοντας την επίγεια διακονία του και στο τέλος της ζωής του ο απόστολος Παύλος γράφει στον Τιμόθεο: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεως μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα, του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα.» Β΄ Τιμ. δ: 6,7.
Ο απόστολος Παύλος απέβλεπε σε μία άλλη ζωή, αιώνια, την οποία θα συνεχίσει και μετά το τέλος της επίγειας ζωής του. Ο απόστολος Παύλος φαίνεται πόσο σοφός ήταν από τις επιστολές του, που αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της Καινής Διαθήκης. Αν και σπουδασμένος στην Ιουδαϊκή θεολογία με καθηγητή το Γαμαλιήλ και ξεχωριστή θέση μέσα στον Ιουδαϊσμό, αρνήθηκε αυτά όλα και απεστάλη από τον Κύριο σε όλα τα έθνη για να κηρύξει την σταύρωση και την ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αρχικά διώκτης και υβριστής του Χριστιανισμού, κάτι έγινε στη ζωή του πολύ συγκλονιστικό και άλλαξε τελείως και έγινε απόστολος του Ιησού Χριστού στα έθνη.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι εύκολο να αλλάξει ένας άνθρωπος και να απαρνηθεί την θρησκεία του, τους δικούς του, τις δόξες και τα σχέδια του και να γυρίζει σε όλο τον κόσμο για να φέρει το άγγελμα της Σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Παντού διώχθηκε, φυλακίσθηκε, μαστιγώθηκε και χαρακτηρίσθηκε ως «πρωτοστάτης της αιρέσεως των Ναζωραίων». Έχασε την επίγεια ζωή του και όλες τις φιλοδοξίες του, για το έξοχο της γνώσεως του Χριστού. Τρελός ήταν; Κάθε άλλο. Του το είπε και αυτό ο Φήστος: «Μαίνεσαι Παύλε, τα πολλά γράμματα σε καταφέρουσι εις μανίαν», ο Παύλος όμως τον διορθώνει: «Δεν μαίνομαι κράτιστε Φήστε, αλλά προφέρω λόγους αληθείας και νοός υγιαίνοντος.» Πραξ. κστ: 24-25
Όσοι έχουν άγνοια και απιστία, λογαριάζουν τα πράγματα αλλιώτικα. Μια ζωή την έχουμε και πρέπει να την γλεντήσουμε και μάλιστα να προλάβουμε να κάνουμε, όσα μπορούμε περισσότερα και να «πετύχουμε», φτιάχνοντας επαγγελματική καριέρα, περιουσία, χρήματα και πλούτη. Πολλές φορές παρακαλούμε τον Θεό να μας βοηθήσει να πετύχουμε τους σκοπούς μας, να πετύχουν και να προοδεύσουν τα παιδιά μας, να είμαστε υγιείς και να απολαύσουμε επίγεια δόξα. Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος είχε συλλάβει το νόημα της ζωής, γράφει στους Κορινθίους. «Εάν εν ταύτη τη ζωή μόνον ελπίζωμεν εις τον Χριστόν, είμεθα ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων.» Κορ. Α΄ ιε:19.
Οι πιστοί όμως δεν ακολουθούν τον Ιησού Χριστό για να πετύχουν μια καλύτερη ζωή στον κόσμο αυτό, αλλά για να συνεχίσουν να ζούνε και μετά τον επίγειο τερματισμό τους, αιώνια μαζί Του, σε μια βασιλεία που «δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω.» Ρωμ. ιδ:17. Γι’ αυτό και αγωνίζονται να κάνουν το θέλημα του Θεού, για να απολαύσουν την αγάπη Του, όχι μόνο σ’ αυτή τη ζωή αλλά και στην αιώνια.
Ο απόστολος Ιωάννης μιλάει γι’ αυτή την ζωντανή ελπίδα: «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι, εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός.» Ιωαν. Α΄ γ:2-3.
Αλίμονο όμως στον άνθρωπο που δεν πιστεύει στην αιώνια ζωή και δεν φροντίζει από τώρα για το που θα κληθεί να τη ζήσει. Δεν θα αργήσει να βρεθεί μπροστά στην πιο τραγική πραγματικότητα, το θάνατο και τη δικαιοκρισία του Θεού.
+ Λεωνίδας Φέγγος
