Στο προηγούμενο αφιέρωμά μας αναφερθήκαμε στο ερώτημα πώς μπορούμε να διακρίνουμε μια δομή ή ένα σχηματισμό αν είναι προϊόν τυχαιότητας ή δημιούργημα νοημοσύνης. Παραθέσαμε λοιπόν κάποια παραδείγματα μέσα από τα οποία προκύπτει το εξής λογικό συμπέρασμα: Οι μεν τυχαίες φυσικές διεργασίες μπορούν να δημιουργήσουν είτε μια χαοτική πολυπλοκότητα είτε στην καλύτερη περίπτωση ορισμένα μοτίβα τα οποία όμως δεν εξυπηρετούν καμία σκοπιμότητα.
Από την άλλη πλευρά, όπου παρατηρείται πολυπλοκότητα η οποία όμως είναι προσδιορισμένη και σχηματισμοί που εξυπηρετούν κάποια σκοπιμότητα, τότε εκεί εμπεριέχεται πληροφορία και αυτό είναι μια ασφαλής ένδειξη ότι πρόκειται για προϊόν ενός νοήμονος όντος.
Η δομή με την ίσως ισχυρότερη ένδειξη ότι είναι δημιουργημένη με νοημοσύνη, ακριβώς επειδή περιέχει ξεκάθαρα πληροφορία, απαντάται στους ζωντανούς οργανισμούς και είναι το γενετικό τους υλικό, δηλαδή το DNA. Η θεωρία της εξέλιξης, με πρωτοπόρο το έργο του Δαρβίνου στα μέσα του 19ου αιώνα, υποστήριξε την άποψη ότι τα διάφορα είδη προήλθαν από τυχαίες σταδιακές μεταβολές μέσω της φυσικής επιλογής, όπως έχουμε αναλυτικά παραθέσει σε παλαιότερα άρθρα. Όμως, περίπου έναν αιώνα αργότερα, η ανακάλυψη του ρόλου του DNA από τους Watson και Crick έδειξε ότι ο τρόπος με τον οποίο δομούνται όλοι οι οργανισμοί καθώς επίσης και το σύνολο των λειτουργιών τους, καθορίζεται με κάθε λεπτομέρεια από «οδηγίες» που είναι «γραμμένες» μέσα σε αυτό το μακρομόριο.
Η δομή του DNA παρουσιάζει αλληλουχίες στις οποίες εναλλάσσονται τέσσερες συγκεκριμένες αζωτούχες χημικές βάσεις (αδενίνη, θυμίνη, γουανίνη, κυτοσίνη) οι οποίες λειτουργούν σαν ένα χημικό «αλφάβητο» που αποτελείται από τέσσερα χημικά «γράμματα». Στις αλληλουχίες, λοιπόν, αυτών των τεσσάρων «γραμμάτων» είναι θα λέγαμε «αποθηκευμένες» ή «καταγεγραμμένες» οι κατασκευαστικές οδηγίες προς τους αντίστοιχους κυτταρικούς μηχανισμούς, ώστε να σχηματίσουν τις πρωτεΐνες οι οποίες με τη σειρά τους καθορίζουν επακριβώς όλα τα χαρακτηριστικά του οργανισμού και τον τρόπο λειτουργίας του.
Συγκεκριμένα το ανθρώπινο DNA κάθε κυττάρου έχει μήκος περίπου 2 μέτρα αλλά χάρη σε έναν ευφυή μηχανισμό πακεταρίσματος κατορθώνει να χωρέσει στον πυρήνα ενός κυττάρου που έχει διάμετρο μερικά εκατομμυριοστά του μέτρου! Η δε αποθηκευτική του ικανότητα είναι τόσο αποδοτική ώστε 1 γραμμάριο DNA αντιστοιχεί σε περισσότερα από 200.000.000 GB αποθηκευτικού χώρου. Αν μάλιστα υπεισερχόμασταν και στις λεπτομέρειες των σχετικών κυτταρικών μηχανισμών, τότε θα ανακαλύπταμε ολόκληρα χημικά «εργοστάσια» που εργάζονται σε απόλυτη αρμονία και συντονισμό μεταξύ τους.
Θέλουμε λοιπόν να τονίσουμε ότι μέσα στο DNA βρίσκεται οργανωμένη πληροφορία, της οποίας η ύπαρξη μέσω τυφλών τυχαίων διεργασιών θα προσομοίαζε με το να σχηματιστούν επάνω σε μια αμμουδιά, μέσω του ανέμου και των κυμάτων, όχι απλώς μερικές ρυτιδώσεις ή λίγα γράμματα αλλά να γραφεί ολόκληρη η εγκυκλοπαίδεια Britannica! Αν ένας τέτοιος όγκος οργανωμένης πληροφορίας κατέφθανε στη Γη από το διάστημα, αυτό θα θεωρείτο αδιαμφισβήτητη απόδειξη ύπαρξης εξωγήινης νοημοσύνης. Όταν όμως συναντάμε κάτι αντίστοιχο στη φύση τότε αμέσως το αποδίδουμε σε τυχαίες διεργασίες.
Είναι καιρός να παραδεχθούμε την αλήθεια για την οποία ολόκληρη η κτίση κραυγάζει: Υπάρχει Δημιουργός! Όλα όσα υπάρχουν γύρω μας μαρτυρούν τη σοφία Του αλλά και την αγάπη Του! Μας προσκαλεί σε ζωντανή σχέση μαζί Του!
«Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού» (Ψαλ. ιθ’ 1)
Η ομάδα «Χριστιανισμός & Επιστήμη»
www.christianity-science.gr
