Κυριάκος και Αγγελική Δαρίβα

“Οικτίρμων και ελεήμων είναι ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλεος.Δεν θέλει δικολογεί διαπαντός ουδέ θέλει φυλάττει την οργήν αυτού εις τον αιώνα.Δεν έκαμεν εις ημάς κατά τας αμαρτίας ημών, ουδέ ανταπέδωκεν εις ημάς κατά τας ανομίας ημών.Διότι όσον είναι το ύψος του ουρανού υπεράνω της γης, τόσον μέγα είναι το έλεος αυτού προς τους φοβουμένους αυτόν.”Ψαλμός ργ΄ 8-11.

Αυτό το μήνα, θα μας δώσουν την μαρτυρία τους για τον Χριστό, τα αδέλφια μας Κυριάκος και Αγγελική Δαρίβα από την εκκλησία της οδού Πτολεμαίων στη Θεσσαλονίκη.

Αδελφέ Κυριάκο ξεκινάμε με εσένα και μπορείς να αρχίσεις αν θέλεις από τα παιδικά σου χρόνια.

Αμήν. Ονομάζομαι Δαρίβας Κυριάκος, γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα σε ένα χωριό λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη, το Καλοχώρι. Ήταν κλειστή η κοινωνία εκεί τότε και τα παιδικά μου χρόνια ήταν λίγο δύσκολα, μιας και μας είχαν κολλήσει στο χωριό την ταμπέλα του αιρετικού.

Οπότε έχεις γεννηθεί σε πιστή οικογένεια;

Ναι, ήμασταν πιστή οικογένεια, οι γονείς μου -αλλά και η γιαγιά μου και ο παππούς μου- πήγαιναν στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής. Η παιδική μου ηλικία λοιπόν ήταν δύσκολη και είχα πρόβλημα στο σχολείο με αυτό που λέμε “μπούλινγκ.” Η παρηγοριά μου όμως ήταν πάντα η εκκλησία. Πήγαινα στο Κυριακό σχολείο, στο σπίτι είχαμε συχνά συμμελέτες της Αγίας Γραφής και το 1998 σε ηλικία 10 ετών βαπτίστηκα με Πνεύμα Άγιο. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ, στη προσευχή, ο Κύριος μού είχε δώσει τρείς οράσεις. Στην πρώτη, κατέβαινε ένα χέρι από τον Ουρανό κρατώντας ένα δώρο, στη δεύτερη -μετά από αρκετή ώρα- είδα αυτό το χέρι να πλησιάζει προς εμένα και στην τρίτη όραση, λίγο πριν βαπτιστώ, είδα αυτό το χέρι να αφήνει το δώρο στο δικό μου χέρι. Δύο μέρες μετά, την Κυριακή, βαπτίστηκα και στο νερό.

Είδες αλλαγή στη ζωή σου;

Ναι, ήμουν πολύ πιο ένθερμος μετά με τα πράγματα του Θεού, είχα τη δική μου Γραφή, την μελετούσα, την σημείωνα κιόλας, αλλά το μεγάλο λάθος μου ήταν, ότι δεν είχα καθόλου παρέες μέσα από την εκκλησία. Μπαίνοντας λοιπόν στην εφηβεία κι έχοντας περισσότερη ελευθερία, άρχισε να με ελκύει ο κόσμος. Μειώθηκε η προσευχή, μειώθηκε η μελέτη κι αν και ακόμα πήγαινα στην εκκλησία, η καρδιά μου είχε ήδη αποστατήσει από τον Θεό. Το 2003 ξεκινάω Τεχνική σχολή στη Θεσσαλονίκη και μέσα από κάποιους φίλους γνωρίζω το χέβυ μέταλ. Έγινα οπαδός αυτής της μουσικής και αργότερα μπαίνουν στη ζωή μου και τα ροκ μπαρ. Ξεκινάω τότε και να πίνω κι εκεί έχει γίνει πλέον, η ολική απομάκρυνση μου από την εκκλησία. Παρόλα αυτά, όταν καθόμουν να προσευχηθώ, έστω και για λίγο, ο Κύριος με πλήρωνε με Πνεύμα Άγιο. Δεν με είχε αφήσει δηλαδή ποτέ ο Θεός.

Είχες έλεγχο μέσα σου;

Υπήρχε ο έλεγχος του Θεού μέσα μου, αλλά δεν τον δεχόμουνα, τον απέρριπτα. Το 2006, αφού τελειώνω το σχολείο, πιάνω δουλειά σε ένα μηχανουργείο και μπαίνει πλέον στη ζωή μου και το γήπεδο. Κάτι που έγινε μεγάλο πάθος για μένα αργότερα.( Εκείνη τη χρονιά στο γήπεδο ο Κύριος με φύλαξε κι από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα όταν καρφώθηκε ένα κάγκελο στο πλευρό μου.) Το 2007 αλλάζω εργασία, πιάνω δουλειά στα μπουζούκια, σαν βοηθός σερβιτόρου, και μέσω κάποιων συναδέλφων, δοκιμάζω για πρώτη φορά χασίς. Κάτι που μου άρεσε και το συνέχισα κι αφού έφυγα από αυτή τη δουλειά. Λίγα χρόνια πιο πριν -ξέχασα να το αναφέρω- είχα ξεκινήσει και το κάπνισμα κι από εκεί και πέρα, υπήρχαν στη ζωή μου αυτές οι τρείς ουσίες: “τσιγάρο, αλκοόλ και χασίς.” Παρόλο που όταν ήμουν μικρότερος, ήμουνα και αντικαπνιστής και κατά των ναρκωτικών.

Όπως λέει κι ο Απόστολος Παύλος: “Αυτά που δεν θέλω, αυτά πράττω.”

Ναι, γιατί από ένα σημείο και πέρα μπαίνει και η παρέα στη μέση και δεν μπορείς να μείνεις απ’ έξω από κάποια πράγματα. Το 2008 πάω στον στρατό κι εκεί σώζει ο Κύριος την ζωή μου. Κάναμε ασκήσεις στο βουνό (τα “σκηνάκια” τα λεγόμενα) κι ένα μεσημέρι, όπως κοιμόμουνα στη σκηνή, έπεσε πάνω ο ήλιος και η θερμοκρασία ανέβηκε πάρα πολύ. Και ξαφνικά ξυπνάω (ο Κύριος πιστεύω ότι το έκανε) και αντιλαμβάνομαι ότι με το ζόρι αναπνέω, με το ζόρι έχω τις αισθήσεις μου και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πιάσω το κινητό και να πάρω ένα συνάδελφο για να με βοηθήσει. Ήρθε ασθενοφόρο, με πήγε στο νοσοκομείο, έβαλα ορό, έβαλα οξυγόνο και είχα πάθει βαριάς μορφής αφυδάτωση. Είχα φθάσει πολύ κοντά στον θάνατο. Το 2008, όταν απολύομαι από τον στρατό, ξεκινάω να πηγαίνω πάλι στην εκκλησία, όμως η καρδιά μου δεν είχε επιστρέψει πραγματικά. Απλά ήθελα στη ζωή μου και τον κόσμο και τον Χριστό -κάτι αδύνατο- οπότε ξαναφεύγω. Και το 2009, μην βρίσκοντας δουλειά, πέφτω σε κατάθλιψη κι αρχίζω να μπλέκω περισσότερο με τα ναρκωτικά. Και ο Διάβολος έβαζε το χέρι του βέβαια και θυμάμαι ότι μας είχε δώσει τότε κάποιος, μια μεγάλη ποσότητα χασίς χωρίς καθόλου χρήματα. Αρχές του 2011 ξεκινάω πάλι να πηγαίνω στην εκκλησία, όμως λίγους μήνες μετά ξαναφεύγω, γιατί γνωρίζω στον κόσμο μια κοπέλα. Παραμένω όμως πάντα σε κατάθλιψη και μετά από τόσα χρόνια χρήσης ναρκωτικών, αρχίζω να αποκτώ και φοβίες.

Αρχίζεις να πληρώνεις το τίμημα.

Ακριβώς. Ο Θεός όμως πάντα με βοηθούσε και το 2013 κόβω ξαφνικά το τσιγάρο. Όχι γιατί θεώρησα ότι είναι κάτι κακό, αλλά για οικονομικούς λόγους καθαρά, για να έχω χρήματα για άλλα πράγματα που ήθελα. Μετά εμφανίζω ένα πρόβλημα στο στομάχι μου, το οποίο πονούσε φρικτά όταν κάπνιζα χασίς. Οπότε άρχισα να συνδυάζω μέσα στο μυαλό μου το χασίς με τον πόνο και το σταμάτησα κι αυτό. Εκ των υστέρων, τα θεωρώ όλα αυτά σαν ενέργειες Θεού. Παρόλα αυτά, χειροτερεύει ψυχολογικά η κατάσταση μου και παθαίνω πλέον βαριά κατάθλιψη και φοβίες. Εκείνη την εποχή γνωρίζω και την σημερινή μου γυναίκα, την Αγγέλα, που κι αυτό ήταν ενέργεια Θεού πιστεύω. Γιατί υπήρξαν τόσες συγκυρίες εκείνη την μέρα για να συναντηθούμε, που δεν μπορεί να ήταν κάτι τυχαίο. Κι ευχαριστώ τον Θεό, γιατί η Αγγέλα με στήριξε τότε πάρα πολύ, μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα που είχα και ήταν πάντα δίπλα μου.

Όταν την γνώρισες, της είπες κάτι για τον Θεό, για την εκκλησία;

Ναι, δεν ξέρω γιατί, αλλά από την πρώτη στιγμή τα συζητήσαμε όλα αυτά. Και θυμάμαι μου είπε: “Εσύ πίστευε ότι θέλεις, εγώ το ίδιο και ούτε θα σε αλλάξω, ούτε θα με αλλάξεις.” Αλλά τότε εμένα δεν με ενδιέφεραν τόσο όλα αυτά, γιατί θεός μου, ήτανε στην πραγματικότητα η ομάδα μου. Και της έκανα από την αρχή μια συμφωνία. (Τα λέω τώρα και γελάω μεν, αλλά ντρέπομαι.) Της είπα: “Τις μέρες που παίζει η ομάδα, η μέρα ανήκει στην ομάδα. Τις υπόλοιπες μέρες, είμαι όλος δικός σου.” Το 2017 με προσλαμβάνουν στο Πολύκαστρο, σε μια δομή για πρόσφυγες (δούλεψα στον δήμο τελικά) κι ενώ στην αρχή έλεγα ότι θα πηγαινοέρχομαι, τελικά αποφασίζουμε να μείνουμε εκεί μαζί με την Αγγέλα, για να δούμε πως θα πάει και η συγκατοίκηση. Αρχίζω πλέον να βλέπω τα πράγματα πιο αισιόδοξα, όμως, στη συμβίωση είχαμε πολλά προβλήματα και σε συνδυασμό με την δουλειά μου, που είχε εντάσεις, αρχίζω να αποκτώ πάρα πολλά νεύρα. Αποφασίζουμε κάποια στιγμή ότι δεν πάει άλλο, επιστρέφουμε στη Θεσσαλονίκη, βρίσκω την δουλειά που είμαι τώρα και με τα λεφτά που πήρα φεύγοντας από την προηγούμενη (μισθός, επίδομα αδείας, δώρο Χριστουγέννων) μπορέσαμε και κάναμε τότε τον γάμο μας.

Παντρεύτηκες στην εκκλησία;

Όχι, παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο, τον Ιούνιο του 2021 και δύο μήνες πριν, είχε μείνει έγκυος η γυναίκα μου στην κόρη μας. Εκείνη την περίοδο, αρχίζω κι ασχολούμαι με τις παγκόσμιες εξελίξεις (με την woke ατζέντα την λεγόμενη) κι αυτό αρχίζει να μου δημιουργεί μια μεγάλη ανασφάλεια για το τι μπορεί να συμβεί στο παιδί μου στο μέλλον. Και συνειδητοποιώ, ότι ο μόνος που μπορεί να φυλάξει το παιδί μου είναι ο Θεός. Το 2022 αφιερώνουμε το παιδί στην εκκλησία (γιατί με πίεζε η μητέρα μου) κι εκείνη την μέρα παίρνω απόφαση -για το καλό του παιδιού- και ξαναρχίζω να πηγαίνω στις συναθροίσεις. Πήγαινα όμως γιατί έπρεπε, όχι γιατί ήθελα, κάτι που έχει πιστεύω μεγάλη διαφορά. Για μόλις  τρείς μήνες κράτησε αυτό τελικά κι ενώ πήγαινα τις Κυριακές στην εκκλησία, ποτέ δεν σταμάτησα την προηγούμενη ζωή μου. Γήπεδο, καφενείο -για να βλέπω τα παιχνίδια- και όλη μου η ζωή, ήταν η ομάδα μου. Και φθάνουμε στο 2024 όπου στο τελευταίο παιχνίδι κρίνεται το πρωτάθλημα. Αν κερδίσουμε το παίρνουμε, με ήττα ή ισοπαλία το χάνουμε. Η ομάδα αρχικά προηγείται στο σκορ, όμως μας ισοφαρίζουν στο δεύτερο ημίχρονο και τότε -αν και καταλάβαινα ότι αυτό που κάνω είναι μεγάλη ανοησία- γονατίζω και λέω: “Κύριε, αν κερδίσουμε, σου υπόσχομαι ότι θα έρθω την Κυριακή στην εκκλησία.” Πράγματι κερδίζουμε, παίρνουμε το πρωτάθλημα, έρχεται η Κυριακή και δεν πάω στην εκκλησία. Ήρθε μέσα μου έλεγχος αλλά το παράβλεψα. Έρχεται η επόμενη Κυριακή και πάλι δεν πήγα. Πέρασαν έτσι πέντε ή έξι εβδομάδες  κι έρχεται μέσα μου ένας διαλογισμός, ότι αν δεν κρατήσω τον λόγο μου, θα τιμωρηθεί η ομάδα και θα πέσει κατηγορία. Την επόμενη Κυριακή λοιπόν πήγα στην εκκλησία, άκουσα το κήρυγμα, αισθάνθηκα μια ειρήνη μέσα μου κι όταν ήρθε η ώρα της κοινωνίας ένιωσα έντονα την επιθυμία για να πάρω. Δίστασα όμως (είχα να πάρω σώμα κι αίμα πάρα πολλά χρόνια) κι αποφάσισα να κάνω έναν πνευματικό αγώνα μια εβδομάδα ώστε να πάρω κοινωνία την επόμενη Κυριακή.

Δεν ήσουν τότε σε κάποια μόνιμη αμαρτία;

Όχι, τσιγάρα, ναρκωτικά, τα είχα κόψει όλα και με την Αγγέλα είχαμε πλέον παντρευτεί. Είχα όμως κάτι άλλο που ήθελα να το κόψω -ειδικά από τότε που γεννήθηκε η μικρή- και δεν μπορούσα με τίποτε. Έβριζα, γινόμουνα κάποιες στιγμές πολύ χυδαίος. Γυρίζω σπίτι λοιπόν εκείνο το βράδυ και δεν μου βγαίνει αισχρολογία με τίποτε. Πάω επίτηδες να το κάνω και πάλι δεν μπορώ. Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι ενέργεια του Κυρίου. Περνάνε οι μέρες, αρχίζει να με ελκύει ο Λόγος του Θεού για να τον μελετήσω, θέλω να πηγαίνω εκκλησία και συνειδητοποιώ ότι έχει αλλάξει η ζωή μου, από την μια στιγμή στην άλλη. Και θυμάμαι έλεγα στη γυναίκα μου: “Αγγέλα, δεν θέλω να ξαναπάω στο γήπεδο” κι απορούσε εκείνη. Μέσα Ιουλίου ξεκινάνε τα παιχνίδια, πάω με μισή καρδιά και δεν μπορώ να πω ούτε ένα σύνθημα. Κι αισθάνομαι αυτό που λέει η Αγία Γραφή για τον Λωτ, ότι θλιβότανε η ψυχή του μέσα στους ανόμους. Άκουγα τους άλλους να βρίζουν, να βλαστημάνε και υπέφερα.

Η Αγγέλα πως έβλεπε την αλλαγή σου;

Η γυναίκα μου ήταν λίγο εχθρική στην αρχή, αλλά η γιαγιά μου -η οποία έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χάρισμα να ακούει την φωνή του Κυρίου- μου έλεγε: “Η Αγγέλα είναι λαός μου, η Αγγέλα συναθροίζεται.” Δυσκολευόμουν να το πιστέψω, μέχρι που στις 31 Αυγούστου πάμε μαζί στο συνέδριο της νεολαίας της εκκλησίας και ο Κύριος έρχεται εκεί να την αναγεννήσει. Συνεχίζω εγώ να πηγαίνω γήπεδο, αλλά μιλάω πλέον σε όλους για τον Χριστό, μέχρι που μια μέρα, λέω σε μια γυναίκα δίπλα μου, που την ευαγγέλιζα: “Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στο γήπεδο. Και τόσο καιρό για εσάς έρχομαι, επειδή σας αγαπάω.” Και πράγματι, δεν ξαναπήγα. Συνεχίζα όμως να βλέπω τα παιχνίδια από το σπίτι, χωρίς όμως να με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα. Και μια μέρα, όπως βλέπω ένα παιχνίδι, με ρωτάει κάτι η σύζυγος μου από τον Λόγο του Θεού και παρατάω αμέσως την τηλεόραση κι ανοίγω την Αγία Γραφή. Και μόλις συνειδητοποίησα τι έγινε, λέω: “Αφού δεν θέλω, γιατί το βλέπω;” Από τότε δεν ξαναείδα ούτε παιχνίδι και πλέον ζω μια διαφορετική ζωή, ευλογημένη πραγματικά. Μου λέει πριν λίγες μέρες ένας συνάδελφος: “Ζωή είναι αυτή που κάνουμε; Να περιμένουμε όλη την εβδομάδα να έρθει το Σαββατοκύριακο;” Και συνειδητοποίησα ότι έτσι ήμουν κι εγώ κάποτε. Τώρα όμως, κάθε μέρα για μένα έχει νόημα. Γιατί κάθε μέρα θα διαβάσω, θα προσευχηθώ, θα λατρεύσω τον αληθινό Θεό. 

Αμήν. Να περάσουμε όμως και στην ομολογία της αδελφής Αγγέλας.

Καλησπέρα αδελφέ μου. Εγώ γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη σε μια πολύτεκνη οικογένεια μιας και οι γονείς μου έχουν έξι παιδιά. Γεννήθηκα πρόωρα, όμως έκανε χάρη ο Κύριος, όλα πήγαν καλά και βγήκα γρήγορα από την θερμοκοιτίδα. Μεγαλώνοντας όμως, είχα ένα πρόβλημα με την καρδιά μου και κάποια στιγμή έγινε μια λάθος διάγνωση, ότι η καρδιά μου μεγαλώνει και πρέπει να εγχειριστώ άμεσα. Βρέθηκε σε αδιέξοδο τότε η μητέρα μου και με πήγε σε ένα παιδίατρο πολύ γνωστό στη Θεσσαλονίκη. Αυτός -δόξα στον Θεό- κατάλαβε ότι ήταν λάθος η διάγνωση και επειδή υπήρχαν με τον πρώτο γιατρό κι άλλα ανάλογα περιστατικά, αποδείχτηκε ότι ήταν τελικά απατεώνας. Λίγο αργότερα, έγινε ένα τραγικό γεγονός στη ζωή μας, όταν σκοτώθηκε ο θείος μου σε τροχαίο ατύχημα.

Ο αδελφός της μητέρας σου;

Ναι. Εκείνη τη μέρα τον περίμενα να μου φέρει κάποιο δώρο, γιατί είχα τα γενέθλια μου και χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο και μια κυρία ζήτησε την μητέρα μου. Κάτι της είπε κι άρχισε εκείνη να ουρλιάζει, να κλαίει και ξεκίνησα να κλαίω κι εγώ, χωρίς να ξέρω γιατί. Και την βλέπω να τρέχει στο διπλανό σπίτι, που ήταν ο άλλος θείος μου και να του λέει: “Πέθανε ο Τάκης.”  Ήταν πραγματικά  ένα τραγικό συμβάν που μας πλήγωσε ψυχολογικά όλη την οικογένεια. Η μητέρα μου έπαθε σοκ, δεν μπορούσε να μιλήσει καθόλου για μέρες, όμως συνήλθε τελικά. Την στήριξε τότε πολύ ο πατέρας μου, την τάιζε, την φρόντιζε, κι εγώ με τον μικρότερο αδελφό μου προσευχόμασταν για εκείνη, γιατί μας είχε μάθει από πολύ μικρά να προσευχόμαστε. Αυτός ο αδελφός μου ήταν πολύ πιστός, αγαπούσε από μικρός τον Θεό και μια μέρα τον άκουσε ξαφνικά η μητέρα μου, να μιλάει στον ύπνο του σε ξένες γλώσσες.

Τον επισκέφτηκε το Πνεύμα το Άγιο;

Ναι. Εγώ βέβαια δεν ήξερα τότε ότι υπάρχει η γλωσσολαλιά κι όλα αυτά τα πράγματα. Πέρασαν τα χρόνια, σπούδαζα ζαχαροπλαστική - μαγειρική κι έκανα την πρακτική μου σε κάποια ξενοδοχεία. Και στη τελευταία πρακτική -που θα έπαιρνα το πτυχίο- έπαθα χονδροπάθεια κι ένα πρωί ξύπνησα με το πόδι πρησμένο και μη μπορώντας να περπατήσω. Πήγα στο νοσοκομείο, όμως εκεί έκαναν λάθος διάγνωση και μου έδωσαν αντιβίωση. Ξυπνάω το άλλο πρωί και ήταν πρησμένο και το άλλο πόδι και δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι. Είχα εκείνη την περίοδο και πολύ μεγάλη πίεση από την σχολή μου, για να τελειώσω την πρακτική και ήμουν πολύ χάλια ψυχολογικά, σκεπτόμουν ακόμα και την αυτοκτονία. Την τελευταία φυσιοθεραπεία δεν μπόρεσα να την κάνω, κάτι που με στενοχώρησε πάρα πολύ και όπως επέστρεφα με το λεωφορείο, πέφτει το βλέμμα μου σε έναν άνθρωπο, ο οποίος προχωρούσε με πατερίτσες, έχοντας κομμένο το ένα πόδι. Κι όπως πήγαινε στη βροχή, το απολάμβανε, είχε ένα χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπο του και σαν να έπεφτε μια ακτίνα πάνω του και να τον φώτιζε. Κι ακούω μια φωνή τότε να μου λέει: “Αυτός ο άνθρωπος έχει ένα πόδι και περπατάει και είναι χαρούμενος, εσύ που έχεις δύο πόδια γιατί απελπίζεσαι;” Πήρα απόφαση τότε να προσπαθήσω περισσότερο για να γίνω καλά κι αυτό πιστεύω ήταν μια ενέργεια του Θεού.

Τον έφερε ο Θεός μπροστά σου. Εσύ συνέχιζες να προσεύχεσαι κι όταν μεγάλωσες;

Προσευχόμουν κάποιες φορές αλλά μπορώ να πω ότι με είχε παρασύρει κι εμένα η ζωή, η καθημερινότητα. Όμως ήμουν πάντα συνεσταλμένη σαν άνθρωπος, δεν κάπνιζα, δεν έπινα και γενικά, είχα πάρει κάποιες σωστές αξίες από την οικογένεια μου. Μετέπειτα ξεκίνησα να περπατάω με πολλή προσπάθεια και θυμάμαι, τότε είχα γνωρίσει τον Κυριάκο, με στήριζε πάρα πολύ ψυχολογικά κι αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να μείνουμε μαζί. Τελικά -ευχαριστώ τον Θεό- πήρα το πτυχίο μου από ένα άλλο ξενοδοχείο που πήγα κι έγινα και καλά από την χοδροπάθεια. Έχω ακόμα πόνους καμιά φορά αλλά ποτέ δεν ξαναβρέθηκα σε τόσο άσχημη κατάσταση. Έμεινα έγκυος αργότερα, παντρευτήκαμε με τον Κυριάκο και λίγο πριν γεννήσω την κόρη μου, μού έδειξε ο Θεός ένα όνειρο. Είδα τον παππού μου να μου δίνει μια εικόνα και να μου λέει: “Αυτό είναι για να σε προσέχει από τους νεκρούς.” Όταν μπήκα για να γεννήσω, είχα πρόβλημα με τα νεφρά μου και κινδύνευσε και το παιδί κι εγώ. Μπαίνοντας λοιπόν στο χειρουργείο, για την καισαρική και καθώς προσευχόμουνα στον Θεό, την ίδια εικόνα που είδα στο όνειρο, την είδα ξαφνικά απέναντι μου.

Να πούμε, ότι κάποιες φορές ο Θεός, προσπαθεί να αυξήσει την πίστη του ανθρώπου μέσα από αυτά που πιστεύει και γνωρίζει, άσχετα αν είναι σωστά ή λάθος.

Αυτό ακριβώς έγινε τότε και η πίστη αυτή, έσωσε κι εμένα και το παιδί. Γιατί στο χειρουργείο έπαθα αλλεργική αντίδραση, τελικά όμως όλα πήγανε καλά κι ευχαριστώ τον Θεό.

Όταν γνώρισες τον Κυριάκο και σου είπε για την εκκλησία πως σου φάνηκαν όλα αυτά;

Δεν με ενόχλησαν. Γενικά ήμουν άτομο που δεν με πείραζε το τι πιστεύεις αρκεί να μη μου το επιβάλλεις. Γι’ αυτό, όταν επέστρεψε στην εκκλησία ο Κυριάκος φοβήθηκα ότι ήθελε να μου επιβάλλει κάποια πράγματα κι αντέδρασα λίγο. Όμως ήταν άδικο εκ μέρους μου γιατί δεν είχε τέτοιο σκεπτικό. Μετά είδα ένα όνειρο, ένα ενύπνιο και μαλάκωσα. Είδα ότι ήμουν ένα τετράγωνο πριν το σπίτι μου, όταν ξαφνικά έγινε ένας πολύ μεγάλος σεισμός. Κάθισα τότε κάτω και είπα: “Θεέ μου!” Ήταν όμως πολύ  ζωντανό αυτό το όνειρο, σε σημείο που όταν ξύπνησα, πίστευα ότι είχε γίνει πραγματικά σεισμός. Πήγα μετά, μια ή δύο φορές στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής, μέχρι που αναγεννήθηκα τελικά στο συνέδριο της νεολαίας που έγινε τον Σεπτέμβριο. Θυμάμαι είχα έρθει με βαμμένα μαλλιά, σκουλαρίκι στη μύτη, ένα καφέ στο χέρι και γενικά είχα μια πολύ κοσμική εμφάνιση. Και είχα μαζί και τα ακουστικά μου, ώστε αν βαρεθώ, να ακούσω καμία μουσικούλα και να περάσει η ώρα. Όμως κάποια στιγμή στο συνέδριο έγινε ένα σύντομο αφιέρωμα στον αδελφό Φραγκοράπτη και τότε, ακούγοντας έναν ύμνο του, αναγεννήθηκα. Ένιωσα ξαφνικά ένα κάψιμο, από τον λαιμό μέχρι την καρδιά, που ήταν σαν να παίρνει όλο τον πόνο και την θλίψη που είχα μέσα μου και μετά δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Βγήκα αμέσως έξω και το πρώτο που έκανα, ήταν να στείλω ένα μήνυμα στην οικογένεια μου, ότι ο Χριστός μού πήρε τον πόνο και την θλίψη. Από εκείνη την μέρα άλλαξε η ζωή μου κι από εκεί που ήμουν μέσα στη κοσμικότητα άλλαξα τελείως εμφάνιση. Ένιωθα μέσα μου γαλήνη, χαρά, ειρήνη, ήθελα να προσεύχομαι περισσότερο, ήθελα να πηγαίνω συνέχεια στην εκκλησία και θα πω εδώ μια εμπειρία. Όταν είχα γνωρίσει τον Κυριάκο, είχα πάει σε έναν Ορθόδοξο ιερέα για να εξομολογηθώ. Και μου είχε πει: “Αγγελική, άνοιξε την καρδιά σου για να μπει το φως.” Όταν άνοιξα την πόρτα της Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας Πεντηκοστής και μπήκα μέσα, αμέσως θυμήθηκα αυτά τα λόγια, γιατί ένιωσα ότι βρήκα το φως. Είδα ένα κόσμο διαφορετικό, φωτεινό πραγματικά.

Ο Χριστός είναι το φως και κατ’ επέκταση τα παιδιά Του. Βαπτίστηκες στο νερό μετά;

Μετά την αναγέννηση μού έλεγε ο Κυριάκος: “Πότε θα βαπτιστείς;” αλλά εγώ ένιωθα ότι δεν ήμουν έτοιμη, ότι κάτι με κρατάει. Με πίεζε το δογματικό θέμα, κάτι που ήταν λάθος βέβαια, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι να ακολουθούμε τον Λόγο του Θεού. Και ο Λόγος του Θεού λέει ότι: “Όποιος πιστεύσει και βαπτιστεί θα σωθεί.” Πολλές φορές ήμουν έτοιμη να πω στον αδελφό Θωμά, τον ποιμένα μας, να βαπτιστώ και μετά έκανα πίσω, ώσπου μια μέρα, που είχαμε τράπεζα αγάπης στην εκκλησία, έρχεται  ένας αδελφός και μου λέει: “Για πες μου εσύ, πότε θα βαπτιστείς;” Τότε σαν να έγινε ένα κλικ στο μυαλό μου και την επόμενη μέρα βαπτίστηκα. Πρόσφατα βαπτίστηκα και με Πνεύμα Άγιο, σε μια ολονύκτια προσευχή στην εκκλησία της οδού Αφροδίτης κι ευχαριστώ τον Θεό γιατί επισκέφτηκε κι εμένα και μου χάρισε την δωρεά Του. Πιστεύω πως είναι θαυμαστό τελικά, ότι με τον Κυριάκο είμαστε τόσα χρόνια μαζί αλλά μόνο φέτος αναγεννήθηκα. Γιατί ο Θεός περιμένει πάντα την κατάλληλη στιγμή, ώστε να ενεργήσει μέσα στις καρδιές μας.

Αμήν. Αδελφέ Κυριάκο -για να πούμε κάτι κλείνοντας- μέσα από την ομολογία σου, θαύμασα άλλη μια φορά την μακροθυμία του Θεού. Κάτι που ισχύει και για όλους μας βέβαια.

Ισχύει για όλους, αλλά εγώ προσωπικά, την μακροθυμία του Θεού την “τερμάτισα.” Πιστεύω όμως ότι η μακροθυμία Του και η αγάπη Του υπήρχε πάντα στη ζωή μας, γιατί ήξερε ο Κύριος ότι θα έρθει τελικά η στιγμή που θα Τον ακολουθήσουμε. Και τώρα πλέον είναι στο χέρι μας, για το πως θα αξιοποιήσουμε αυτή την πολύ μεγάλη ευκαιρία που μας έδωσε ο Θεός.