“Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού.” Αποκάλυψη γ΄20.
Αυτό το μήνα, θα μας δώσει τη μαρτυρία του για τον Χριστό, ο αδελφός μας Δημήτρης Γεωργής από την εκκλησία του Νέου Ψυχικού.
Είσαι αδελφέ υπό αναχώρηση από ότι μου είπες.
Ναι είμαστε για να φεύγουμε μόνιμα στη Γερμανία.
Είναι από εκεί η γυναίκα σου νομίζω;
Ναι, Ελληνίδα είναι, αλλά είναι μεγαλωμένη εκεί. Θα μείνουμε με τους γονείς της αρχικά μέχρι να βρούμε τα πατήματα μας, να πιάσω τη δουλειά που είναι να πιάσω, η Ιωάννα το ίδιο, κι έχει ο Θεός. Κοίταξε, είμαι ήδη 37 χρονών, δουλεύω από 16 χρονών και με έχουν κουράσει πολύ κάποια πράγματα στην Ελλάδα. Να δίνεις 500 και 600 ευρώ ενοίκιο, για ένα μικρό σπίτι, και να θεωρείται και φθηνό, έχει ξεφύγει πλέον η κατάσταση. Βέβαια δεν πάμε μόνο για αυτό τον σκοπό, πάμε πρώτα με οδηγία Θεού και με προσευχή.
Αμήν. Να ξεκινήσουμε όμως με την ομολογία. Είπες είσαι 37 χρονών, έχεις γεννηθεί εδώ στην Αθήνα;
Ναι, έχω γεννηθεί κι έχω μεγαλώσει εδώ στην Αθήνα, στον Χολαργό συγκεκριμένα, κι έχω άλλους δύο αδελφούς, έναν μεγαλύτερο κι έναν μικρότερο.
Υπήρχε κάποια πίστη, κάποια ευλάβεια στην οικογένεια;
Υπήρχε, από τη μεριά της μητέρας μου. Είχε μια επαφή με τα πράγματα του Θεού και πήγαινε για χρόνια σε μια Ορθόδοξη χριστιανική οργάνωση, την ΧΟΕ στο κέντρο της Αθήνας. Και μας έπαιρνε κι εμάς μαζί της. Οπότε από μικρός άκουγα συνέχεια για τον Χριστό, Τον είχα αγαπήσει και είχε μπει στη καρδιά μου. Θυμάμαι μια εμπειρία που είχα σαν μικρό παιδί. Καθώς κοιμόμασταν ένα βράδυ με τον πατέρα μου στο ίδιο δωμάτιο, είχα μια ανοιχτή συνομιλία με τον Κύριο. Μιλούσαμε για πολλή ώρα και το εντυπωσιακό είναι, ότι ο πατέρας μου -ο οποίος γενικά ξύπναγε με το παραμικρό- δεν ξύπνησε και δεν άκουσε τίποτε. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, θυμάμαι όμως ότι μου είπε ο Κύριος: “Δεν μπορείς να με δεις” και θυμάμαι ακόμα ότι μου είπε: “Εγώ είμαι ο Πατέρας σου.” Μεγαλώνοντας, πίστευα ότι μου μίλησε κάποιος άγγελος, αλλά όταν μπήκα στην εκκλησία, ο Κύριος μού φανέρωσε ότι ήταν Εκείνος. Θυμάμαι ότι τότε μας μιλούσε συνέχεια μέσα από το Ευαγγέλιο η μητέρα μου και μαζευόντουσαν στο σπίτι και φίλοι του αδελφού μου, του μεγαλύτερου και ακούγαμε για ώρες. Για τα θαύματα που έκανε ο Χριστός, για τους μαθητές, για τη σταύρωση. Είχα σαν εικόνα μέσα μου όλη τη ζωή του Χριστού, όμως δεν είχα το νόημα. Ότι ο Κύριος κατέβηκε από τον Ουρανό, ενσαρκώθηκε, πέθανε μετά για τις αμαρτίες μας, δεν το είχα καταλάβει όλο αυτό. Μας είχανε μάθει τότε και για την εξομολόγηση και πάντα όποτε πήγαινα, το έκανα με πολλή ευλάβεια και πάντα όταν έφευγα ένιωθα ελευθερωμένος. Πιστεύω ότι ο Θεός, επειδή έβλεπε τότε ότι θέλω να κάνω το θέλημα Του, με ευλογούσε.
Αυτό κάποια στιγμή λογικά θα χάθηκε, αφού είπες ότι δεν είχες την επίγνωση.
Αυτό άρχισε να χάνεται, όταν γεννήθηκε ο μικρός μου αδελφός, με τον οποίο έχουμε δέκα χρόνια διαφορά. Από μωρό εμφάνισε μια πολύ σοβαρή ασθένεια που λέγεται ουδετεροπενία και οι γονείς μου, για δυόμιση χρόνια ήταν συνέχεια στα νοσοκομεία. Ο αδελφός μου ο μεγάλος τέλειωνε τότε το Λύκειο, ήταν κι εκείνος “αλλού” όπως λέμε, με αποτέλεσμα, στην αρχή της εφηβείας, να μείνω ουσιαστικά μόνος μου. Άρχισα τότε να γίνομαι πολύ ζωηρός κι όσο πέρναγε ο καιρός, τόσο πιο πολύ αγρίευα. Αλλά αυτό ήταν πιστεύω και μια άμυνα που έβγαζα για να μπορώ να επιβιώσω. Στα 15 μου ξεκίνησα το κάπνισμα και αργότερα, στο Λύκειο, άρχισα να κάνω χρήση ελαφρών ναρκωτικών. Ο Θεός βέβαια δεν υπήρχε πλέον πουθενά μέσα στη ζωή μου και είχα μπει σε μια διαδικασία να είμαι μόνος μου και να μην φοβάμαι τίποτε που θα γίνει και πως θα γίνει. Όταν τελείωσα το Λύκειο μπήκα σε μια σχολή ψυκτικών, εκεί γνώρισα ένα παιδί από Αιγάλεω, αυτός ήξερε κάποιους άλλους από Αγία Βαρβάρα, οπότε έγινε αυτό που λέμε “κακό συναπάντημα.” Μπήκα στα ναρκωτικά για τα καλά, άρχισα καθημερινή χρήση χασίς, πήγαινα σε ρέιβ πάρτι, έπαιρνα “έκσταση”, γύρναγα σπίτι ξημερώματα... Όμως είχα την δουλειά μου το πρωί, πήγαινα και στη σχολή μετά, γι’ αυτό και οι γονείς μου δεν μου έλεγαν κάτι. Υποπτευόντουσαν βέβαια ότι κάτι συμβαίνει, αλλά το έκρυβα πολύ καλά.
Η μητέρα σου συνέχιζε να ασχολείται με τα πράγματα του Θεού;
Όχι. Είχανε μπλέξει τότε οι γονείς μου και με κάποιους απατεώνες που τους είχανε φάει λεφτά, έτρεχαν με δικηγόρους και με δικαστήρια, οπότε πλέον δεν υπήρχε επαφή με τα πράγματα του Θεού. Εντωμεταξύ όμως, ο Κύριος θεράπευσε τον αδελφό μου, ξέχασα να στο πω αυτό. Είχε πάρει τηλέφωνο τότε τη μητέρα μου μια αδελφή από την ΧΟΕ και της είπε: “Ο Κύριος μού φανέρωσε ότι το παιδί σου θα γίνει καλά.” Και πράγματι έγινε τελείως καλά και τώρα ο Χρήστος είναι και αδελφός μας πνευματικός. Πήγα μετά εγώ στον στρατό, στις ειδικές δυνάμεις, στα αλεξίπτωτα, γιατί καταλάβαινα ότι δεν πάει καλά η ζωή μου και ήθελα να κόψω κι από παρέες κι από όλα. Σταμάτησα τότε τα πολλά ναρκωτικά (και τα σκληρά) κι άρχισε κάπως η ζωή μου να μπαίνει σε μια σειρά.
Έπαιρνες και σκληρά ναρκωτικά;
Έχω πάρει τα πάντα εκτός από ηρωίνη. Ότι άλλο υπάρχει, το έχω δοκιμάσει. Και μάλιστα έχω κοντέψει να πεθάνω δύο φορές, πάνω στη χρήση, από ανακοπή καρδιάς. Ευχαριστώ τον Θεό που με φύλαξε. Όταν βγήκα όμως από το στρατό, συνέχισα μόνο τα ελαφρά ναρκωτικά και αραιά και που, κι αν τύχαινε, μπορεί να έπαιρνα κάτι άλλο. Είχε έρθει όμως ήδη πολλή θλίψη στη ζωή μου -κατάθλιψη μπορώ να πω- έμπλεκα σε καβγάδες συνέχεια και οργιζόμουνα με όλους αναίτια. Σε σημείο, οι φίλοι μου να φοβούνται και να μου μιλήσουν ακόμα, μήπως πάρω κάτι στραβά κι αντιδράσω άσχημα. Ήμουνα και πολύ αθυρόστομος, έβριζα τα θεία, έβριζα τα πάντα, μέχρι που είχα ανακαλύψει και δικές μου βρισιές πρωτότυπες. Από τα 23 μου νοίκιασα σπίτι κι έμενα μόνος, με αποτέλεσμα πλέον να μην έχω επαφή με τους δικούς μου και να μην ξέρουν που πάω, τι κάνω, να μην ξέρουν τίποτε. Ένα βράδυ λοιπόν που είχα πάει στο Μενίδι, μαζί με ένα φίλο μου από τον στρατό που ήταν Ρωσοπόντιος, μας συνέλαβε η αστυνομία. Αυτή ήταν η πρώτη γερή σφαλιάρα που έφαγα.
Για κατοχή ναρκωτικών;
Ναι, ακριβώς. Μας πήγανε στα κρατητήρια και την άλλη μέρα περάσαμε αυτόφωρο. Έκανε χάρη όμως ο Θεός (ήτανε μικρή και η ποσότητα) πήρε αναβολή η δίκη και μετά από αναβολή στην αναβολή τελικά αθωωθήκαμε. Θυμάμαι όμως πόσο ντράπηκα όταν με είδε ο πατέρας μου στο δικαστήριο. Ήμασταν δεμένοι σε τριάδα με τις χειροπέδες, εγώ ήμουνα ο μεσαίος και δεν μπορούσα ούτε να σηκώσω τα χέρια μου, να καλύψω το πρόσωπο μου. Η μητέρα μου έπεσε τότε σε μεγάλη θλίψη κι έψαχνε ένα τρόπο για να με σώσει από αυτή την κατάσταση. Είχε πάει λοιπόν σε κάποιο από αυτά τα προγράμματα συμβουλευτικής που υπάρχουν, για γονείς εξαρτημένων και όπως ήταν εκεί και άκουγε, ξαφνικά λέει: “Τι κάνω εγώ εδώ, εγώ έχω ανάγκη τον Θεό.” Έφυγε, πήγε να πάρει το ΚΤΕΛ (γιατί τότε έμεναν οι γονείς μου στον Ωρωπό) όταν ήρθε όμως το λεωφορείο δεν μπήκε μέσα και είπε: “Θα πάρω το επόμενο”, γιατί ήθελε να κάτσει λίγο μόνη, να σκεφτεί. Κι εκείνη την στιγμή έρχεται στη στάση μια γυναίκα, η οποία ήταν αδελφή μας από την Ευαγγελική εκκλησία. Πιάσανε κουβέντα, είπανε για τον Κύριο κι άρχισε από τότε η μητέρα μου, να πηγαίνει σε μια κατ’ οίκον συνάθροιση που υπήρχε στον Ωρωπό. Μου μίλησε κι εμένα και μια μέρα του Ιουλίου (είχα άδεια θυμάμαι) με το που ξύπνησα είπα: “Θέλω να γνωρίσω τον Ιησού Χριστό.” Όπως σου το λέω, έτσι ακριβώς έγινε. Βρήκα μια Καινή Διαθήκη κι άρχισα να τη διαβάζω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είχα μια απίστευτη χαρά μέσα μου, άρχισα να πηγαίνω κι εγώ σε αυτή τη συνάθροιση και μου άρεσε πάρα πολύ να ακούω τα λόγια του Ευαγγελίου. Προσπάθησα μετά να κόψω το τσιγάρο, προσπάθησα να κόψω τα ναρκωτικά, αλλά δεν τα κατάφερα και σιγά-σιγά, επειδή δεν είχα πατήματα, το “έχασα” πάλι. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή μου με τον Κύριο, δεν άλλαξε όμως η ζωή μου και λίγο μετά μετακόμισα στην Αθήνα.
Πριν που ήσουνα;
Ήμουνα κι εγώ στον Ωρωπό. Σε άλλο σπίτι όμως από τους γονείς μου, νοίκιαζα μαζί με μια κοπέλα με την οποία σχεδιάζαμε να παντρευτούμε. Ευτυχώς με φύλαξε ο Θεός κι από αυτό. Εντωμεταξύ η μητέρα μου είχε αρχίσει πλέον να πηγαίνει στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στην Κηφισιά όπου και βαπτίστηκε στο νερό. Μου μιλούσε πάντα για τον Θεό, εγώ της έλεγα: “Πάλι κασέτα έβαλες” μέχρι που έρχεται η στιγμή που αρρωσταίνει ο πατέρας μου από καρκίνο. Τότε έβαλε ο Κύριος δίπλα του, έναν αδελφό μας πρεσβύτερο, από την εκκλησία της Κηφισιάς, που τον επισκεπτόταν συνέχεια, τον ευαγγέλιζε, προσευχότανε μαζί του κι έτσι ο πατέρας μου αναγεννήθηκε. Κι ενώ του είχαν δώσει έξι μήνες ζωής, τελικά έζησε είκοσι μήνες. Κι αφού πρώτα συμφιλιώθηκε με την αδελφή του (με την οποία είχανε να μιλήσουνε είκοσι χρόνια) αναχώρησε. Αυτός ο θάνατος με έκανε να διαλυθώ μέσα μου. Δεν είχα πλέον και σχέση, δεν είχα τίποτε, ζούσα μόνος σε ένα σπίτι στο Χαλάνδρι και δεν ήθελα να μιλάω σε κανέναν.
Έπινες ακόμα χασίς;
Ναι, αυτό δεν το σταμάτησα μέχρι τη μέρα που ήρθα στην εκκλησία. Και έπινα πολύ μάλιστα, και από το απλό τσιγάρο κάπνιζα πάρα πολύ. Τότε λοιπόν, ήταν μια αδελφή μας από την εκκλησία της Κηφισιάς που καθάριζε σπίτια και την παρακάλεσε η μητέρα μου μια μέρα να μου καθαρίσει το σπίτι. Πιάσαμε κουβέντα και της μίλαγα εγώ μέσα από τον Λόγο του Θεού, κρατώντας κι ένα τσιγάρο στα χέρια. Και μου λέει σε κάποια στιγμή: “Γιατί δεν πας μια μέρα στην εκκλησία του Νέου Ψυχικού που είναι δίπλα σου;” Δεν ξέρω πως έγινε, αλλά τελικά με έπεισε και ήταν λίγο μετά την καραντίνα, που μόλις είχαν ξανανοίξει οι εκκλησίες. Η ακριβής ημερομηνία ήτανε Κυριακή 6 Ιουνίου του 2021. Όταν μπήκα μέσα ήταν ώρα προσευχής και γονάτισα κι εγώ γιατί ήξερα κάποια πράγματα. Παρεμπιπτόντως, είχα πάει σε μια συμπροσευχή, σε ένα σπίτι, με αυτόν τον αδελφό μας τον πρεσβύτερο από την Κηφισιά, όταν ζούσε ακόμα ο πατέρας μου. Και θυμάμαι, μου μίλησε τότε ο Κύριος με προφητεία και μου είπε: “Έκβαλε την αμαρτία από τη ζωή σου κι Εγώ θα σε ευλογήσω.” Αυτό ξέχασα να στο πω πριν, αλλά έχει μεγάλη σημασία.
Το βάζουμε σαν παρένθεση.
Παρένθεση, ναι. Άρχισε λοιπόν το κήρυγμα στην εκκλησία, άκουγα τον αδελφό από τον άμβωνα που μίλαγε και κάποια στιγμή λέω: “Αυτός ξέρει κάτι για μένα, δεν υπάρχει περίπτωση.” Μου μιλούσε ο Θεός κατευθείαν μέσα στη καρδιά μου και με έλεγχε κιόλας πάρα πολύ. Κι όμως αδελφέ, όταν έφυγα είχα τρομερή χαρά μέσα μου, ένιωθα να έχουν φύγει βάρη από πάνω μου. Την άλλη μέρα είχαν προσευχή στην εκκλησία, για να λάβουν Πνεύμα Άγιο όσοι δεν είχανε λάβει. Ήθελα να πάω, αλλά είχα ραντεβού με τον οδοντίατρο και του είχα ακυρώσει ήδη δύο ραντεβού, οπότε ντρεπόμουνα να το ακυρώσω πάλι. Και με παίρνει εκείνος τηλέφωνο το πρωί και μου το ακυρώνει μόνος του. Δόξα στον Θεό. Πήγα στην εκκλησία λοιπόν και γνωρίστηκα τότε και με τον αδελφό τον Θοδωρή τον ποιμένα μας. Και του είπα χαρακτηριστικά: “Μόνο μη με ζορίσεις, γιατί θα σηκωθώ να φύγω.” Και γέλαγε θυμάμαι ο αδελφός. Εκείνη τη μέρα λοιπόν, με βάπτισε ο Κύριος με Πνεύμα Άγιο. Κι ενώ -όπως σου είπα πριν-ήμουνα πάρα πολύ αθυρόστομος, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι πλέον δεν βρίζω, ότι έχει μπει ένα φρένο μέσα μου και επιτέλους μπορώ να το ελέγξω αυτό το πράγμα. Αυτή ήτανε η πρώτη αλλαγή που είδα επάνω μου. Όπως πέρναγαν οι μέρες όμως, είχα μέσα μου πνευματικό έλεγχο, είχα συντριβή καρδιάς, είχα δάκρυα κι έβλεπα πλέον τελείως διαφορετικά τα πράγματα γύρω μου. Οπότε εκείνη την μέρα ήτανε και η αναγέννηση μου, που άλλαξαν όλα, έγιναν νέα.
Φύγανε και οι ουσίες;
Ναι, από τότε μπήκε τέλος και σε “αυτό” που έκανα καθημερινά, για χρόνια. Εκείνο που με δυσκόλεψε περισσότερο ήτανε το απλό τσιγάρο. Ενάμιση μήνα μετά κάπνιζα ακόμα, και το έκοψα τελικά λίγο πριν βαπτιστώ στο νερό. Θυμάμαι ότι παραπονέθηκα στο Θεό και είπα: “Κύριε, βλέπεις ότι το καταδικάζω, γιατί δεν μου παίρνεις την επιθυμία;” Και μου έδωσε ο Θεός μέσα στη καρδιά μου να καταλάβω ότι: “Αν δεν καπνίσεις μια μέρα, Εγώ θα στο πάρω τελείως.” Και πράγματι έκανα αγώνα μια μέρα, δεν κάπνισα κι από τότε δεν έχω ξανακαπνίσει. Και τον Ιούλιο του 2021 βαπτίστηκα στο νερό στην εκκλησία του Νέου Ψυχικού. Θυμάμαι, δούλευα τότε οδηγός κι ερχότανε και με επισκεπτότανε ο Θεός πάνω στο μηχανάκι, έκλαιγα, δόξαζα και βλέπανε στη δουλειά μου έναν άνθρωπο τελείως διαφορετικό από ότι τον ξέρανε. Ένα νέο κτίσμα πραγματικά. Να δέχομαι επιθέσεις φραστικές από ανθρώπους και να μην με ενδιαφέρει καθόλου, ενώ πριν, όταν μου έλεγε κάποιος κάτι, πρώτα έπαιζα ξύλο και μετά το συζήταγα. Κι αυτή την αλλαγή είδε κι ο αδελφός μου ο μικρός, ήρθε κι αυτός στην εκκλησία, αναγεννήθηκε, βαπτίστηκε στο νερό, έλαβε Πνεύμα Άγιο, άρχισε να έρχεται στην ίδια εκκλησία και η μητέρα μου και μέχρι σήμερα, πάμε όλοι μαζί στην εκκλησία του Νέου Ψυχικού σαν οικογένεια.
Έχεις ξεκινήσει όμως πλέον και τη δική σου οικογένεια. Να πούμε πως σε ευλόγησε ο Θεός και σε αυτό;
Αμήν. Κάποια στιγμή υπήρχε μια πρόσκληση για ένα πνευματικό συνέδριο στη Γερμανία αλλά ήταν δύσκολο να πάω. Και από άποψη χρημάτων, αλλά και από τη δουλειά μου. Δούλευα τότε σε μια εταιρία ταχυμεταφορών και τον Νοέμβριο που θα γινόταν το συνέδριο είχαμε μεγάλο φόρτο εργασίας.Τελικά μου έκανε δώρο η μητέρα μου τα εισιτήρια, τα κανόνισα και με τη δουλειά κι άνοιξε δρόμο ο Θεός και πήγα. Ευλογήθηκα πάρα πολύ στο συνέδριο, μου μίλησε ο Κύριος, με επισκέφτηκε και γενικά είχα πολύ όμορφες πνευματικές εμπειρίες. Ήτανε να φύγω Κυριακή για να είμαι στη δουλειά τη Δευτέρα, όμως ακυρώθηκε μια πτήση, με αποτέλεσμα να χάσω την ανταπόκριση (γιατί ήτανε με ανταπόκριση η επιστροφή μου) κι έμεινα έτσι στη Γερμανία. Και την Κυριακή γνωρίζω την Ιωάννα. Που ήτανε κι ο λόγος πιστεύω, που έγινε όλο αυτό με τις πτήσεις, ήτανε σχέδιο Θεού. Είδαμε από την αρχή ότι βάζει αγάπη ο Θεός στη καρδιά μας κι από τότε μπήκαμε σε αγώνα, σε προσευχή (κάναμε και μια μέρα την εβδομάδα νηστεία) για να μας οδηγήσει ο Κύριος. Και ο Κύριος ήτανε μαζί μας κι άνοιγε συνέχεια δρόμους. Μια φορά ήταν να έρθει η Ιωάννα στην Ελλάδα και τελευταία στιγμή, στο αεροδρόμιο, της ακυρώσανε την πτήση. Και όπως γυρνούσε σπίτι, με την ψυχολογία στα πατώματα, πάει να αγοράσει από το διαδίκτυο ένα εισιτήριο, χωρίς να έχει λεφτά στη κάρτα της. Δια της πίστεως. Και το εισιτήριο αγοράστηκε χωρίς χρήματα και ήρθε την άλλη μέρα στην Ελλάδα. Αυτό ήτανε θαύμα πραγματικά. Και δεν ήτανε μόνο αυτό, μας μίλησε πολλές φορές ο Κύριος, μας βεβαίωσε και παντρευτήκαμε πέρσι τέτοια εποχή, στις 5 Αυγούστου.
Πως πήρατε απόφαση να πάτε τώρα στη Γερμανία;
Περάσαμε το χειμώνα μια ταλαιπωρία με κάποια θέματα. Από το σπίτι που μέναμε έπρεπε να φύγουμε, ψάχναμε σπίτι και δεν βρίσκαμε (βρήκαμε τελικά μετά από πολύ ψάξιμο) η Ιωάννα είχε προβλήματα στη δουλειά της και κάποια στιγμή είπαμε να πάμε για λίγες μέρες στη Γερμανία για να ξεφύγουμε λιγάκι. Ο Κύριος τότε μας εργάστηκε, έβαλε στη καρδιά μας να ζήσουμε εκεί μόνιμα και πήγαμε πάλι στον Θεό να νηστέψουμε, να προσευχηθούμε να πάρουμε την οδηγία Του. Έχω το χάρισμα της προφητείας όμως δεν είχα προφητεύσει στον εαυτό μου σχεδόν ποτέ. Μια μέρα όμως ο Κύριος με επισκέφτηκε με πολλή δύναμη, μου μίλησε και μου είπε πως: “Εκείνος το έβαλε στη καρδιά μας να πάμε στη Γερμανία και πως ανοίγει δρόμο που κανείς δεν μπορεί να κλείσει.” Πράγματι βρέθηκε από το πουθενά μια εργασία για μένα, κι όταν έκανα δοκιμαστικά θέλανε οι εργοδότες (χωρίς καν να ξέρω τη γλώσσα) να με προσλάβουν με σύμβαση αορίστου χρόνου. Κάτι το οποίο κανονικά δεν γίνεται. Οπότε πιστεύουμε ότι ο Θεός θα είναι μαζί μας, θα μας ευλογήσει και θα μας χρησιμοποιήσει κι εμάς για τη δόξα Του.
Αμήν. Τι θα ήθελες να πούμε σαν μήνυμα, κλείνοντας;
Αυτό που θα έλεγα σε κάθε άνθρωπο, είναι αυτό που γράφει στις Πράξεις των Αποστόλων, όταν ρώτησε ο δεσμοφύλακας: «Τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;» Και του είπε ο απόστολος Παύλος: «Πίστεψε στον Ιησού Χριστό και θα σωθείς, εσύ και ο οίκος σου.» Αυτό έγινε και στη δική μου ζωή. Και είναι πολύ απλά τα πράγματα. Ο Ιησούς Χριστός είναι έξω από την πόρτα και κρούει, γιατί θέλει να μπει στις καρδιές των ανθρώπων. Όποιος ακούσει και θέλει, θα Του ανοίξει και θα δειπνήσει μαζί Του. Και όπου μπαίνει το φως, το σκοτάδι φεύγει, δεν μπορεί να μείνει.
