«Εκείνοι λοιπόν μετά χαράς δεχθέντες τον λόγον αυτού εβαπτίσθησαν, και προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα έως τρεις χιλιάδες ψυχαί. Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων και εν τη κοινωνία και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς»Πράξεις β΄ 41-42
Αν παρομοιάσουμε την εκκλησία του Χριστού με ένα όχημα που κινείται προς τον Ουρανό, ένας από τους τέσσερις τροχούς του οχήματος -το ίδιο σημαντικός με τους άλλους τρείς- είναι η κοινωνία μεταξύ των πιστών. Και αυτή η εντολή που μας δίνει ο Λόγος του Θεού για την κοινωνία, δεν αφορά μόνο τον “έναν,” που καλείται να φροντίσει και να επιμεληθεί την επικοινωνία του με τους “άλλους,” αλλά αφορά και τους “άλλους” που καλούνται να φροντίσουν και να επιμεληθούν την επικοινωνία τους με τον “έναν.” Ο οποίος, πολλές φορές λόγω χαρακτήρα ή άλλων καταστάσεων δυσκολεύεται να επικοινωνήσει.
Αυτό το μήνα θα μας δώσει την μαρτυρία του ο αδελφός μας Χρήστος Δέτσης.
Αδελφέ Χρήστο, νομίζω η δική σου ομολογία ξεκινάει πριν ακόμα γεννηθείς.
Πράγματι. Η χάρη του Θεού στη ζωή μου, φανερώθηκε πριν ακόμα γεννηθώ. Όταν ήταν η μητέρα μου έγκυος σε εμένα, πήρε σε κάποια στιγμή στην αγκαλιά της τον αδελφό μου τον μεγαλύτερο και τότε της ήρθε πολύ έντονη αιμορραγία. Πήγε επειγόντως στον γιατρό και εκείνος της είπε ότι: “το παιδί το έχεις χάσει και θα πρέπει να το πάρουμε.” Επειδή όμως είχε φάει κάτι η μητέρα μου λίγο πριν, της είπε ότι θα πρέπει να περιμένουν να περάσει κάποια ώρα. Η στενοχώρια ήταν πολύ μεγάλη όμως ο πατέρας μου έκανε εκείνη την στιγμή μια προσευχή και είπε σε όλους με πίστη, πως το μωρό είναι ζωντανό και δεν έχει πάθει τίποτε. Και πράγματι, όταν μετά από λίγο έκαναν έναν υπέρηχο (που ήταν τότε μια νέα τεχνολογία) είδε ο γιατρός ότι κουνήθηκα, ότι ζω και δεν πίστευε στα μάτια του.
Δηλαδή αν δεν είχε φάει κάτι η μητέρα σου λίγο πριν, δεν θα ζούσες τώρα.
Ναι, θα με είχε πάρει ο γιατρός. Δόξα στον Θεό. Έτσι γεννήθηκα λοιπόν, στην Αθήνα, το 1986, με την χάρη του Θεού μέσα στην εκκλησία (στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής) κι αυτό ήταν κάτι πολύ καλό και θετικό για την ζωή μου. Γιατί οι γονείς μου με μεγάλωσαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και από πολύ μικρή ηλικία άρχισα να πηγαίνω κι εγώ στο Κυριακό σχολείο μαζί με τα άλλα παιδάκια. Μαθαίναμε εκεί, σιγά-σιγά, τι λέει ο Λόγος του Θεού, μας διδάσκανε και οι γονείς μας στο σπίτι και ακούγαμε συχνά την λέξη: “αναγέννηση” χωρίς όμως να μπορούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνει. Μέχρι που ήρθε η στιγμή να με επισκεφτεί κι εμένα ο Θεός και να δεχτώ τον Ιησού Χριστό σαν Κύριο μου και Σωτήρα μου. Ήταν θυμάμαι ένα μεσημέρι του 1999, ήμουνα 13 χρονών και λίγο πριν ξεκινήσω για το σχολείο (υπήρχαν ακόμα οι πρωινές και απογευματινές βάρδιες στα σχολεία) ένιωσα μια έντονη ανάγκη να προσευχηθώ. Πράγματι γονάτισα σε ένα καναπέ στη κουζίνα κι αμέσως άρχισα να κλαίω γιατί ήταν η επίσκεψη του Θεού σε εμένα πολύ δυνατή. Πολλές φορές λέμε: “ένα μικρό παιδί τι αμαρτίες μπορεί να έχει;” Και όμως και τα παιδιά έχουνε τις αμαρτίες τους, έχουνε κάνει τα λάθη τους, έχουν στενοχωρήσει τον Θεό κι αυτό το λέω γιατί μετά από αυτή την επίσκεψη του Κυρίου ένιωσα πολύ καθαρός μέσα μου, είχα πολλή χαρά, πήγα στο σχολείο και ένιωθα μια απίστευτη αγάπη για τους συμμαθητές μου και ήθελα όλους να τους αγκαλιάσω. Το είπα βέβαια στους γονείς μου και αφού το συζήτησαν με τον αδελφό τον Λούη (Λεωνίδα Φέγγο) που ήταν ο ποιμένας της εκκλησίας, βαπτίστηκα στο νερό την επόμενη Κυριακή.
Μαζί σου κι άλλα παιδιά;
Εκείνη την εποχή είχε κάνει επίσκεψη ο Κύριος σε πολλά παιδιά και σχεδόν κάθε Κυριακή γίνοντουσαν βαπτίσεις εν ύδατι. Συνέχισα να μεγαλώνω μέσα στην εκκλησία και ο Κύριος με φύλαξε στη διαδρομή μου από πολλά πράγματα, πολύ πιο αθώα βέβαια από τα σημερινά, αλλά κι αυτά βλαβερά κι επικίνδυνα. Μόλις τέλειωσα το Λύκειο, ο Θεός έκανε χάρη και πέρασα σε μια σχολή και άρχισα και να δουλεύω ταυτόχρονα. Πήγαινα και σε φροντιστήριο για ξένες γλώσσες και ήμουνα ολημερίς στους δρόμους μπορώ να πω. Το αρνητικό σε όλη αυτή την κατάσταση ήταν ότι κάπου κρύωσα πνευματικά. Πριν φθάσω όμως εκεί, να πούμε για το πως βαπτίστηκα στο Πνεύμα το Άγιο. Το 1999 αναγεννήθηκα, το 2001 βαπτίστηκα με Πνεύμα Άγιο στη Χαλκιδική, όπου είχαμε πάει για διακοπές. Από την Χαλκιδική είναι η καταγωγή της μητέρας μου, ο πατέρας μου είναι από την Νάξο. Μέναμε στο Νεοχώρι και μια μέρα πήγαμε να επισκεφτούμε τους αδελφούς στο Στρατώνι που βρίσκεται και η εκκλησία. Ήτανε μια αδελφή μας εκεί, η αδελφή η Ευθυμία, η οποία πήγαινε κι άνοιγε την εκκλησία πιο νωρίς από την ώρα της συνάθροισης και προσευχότανε. Και μου είπανε τα ξαδέλφια μου να πάω να προσευχηθώ μαζί της γιατί ο Κύριος την επισκεπτότανε έντονα με το Πνεύμα Του και την ευλογούσε. Πράγματι πήγα, δεν την ήξερα την αδελφή καθόλου, αλλά μου είπε θυμάμαι με πολλή απλότητα: “Χρήστο, ο Κύριος θέλει να σε βαπτίσει με Πνεύμα Άγιο. Έλα να γονατίσουμε και θα το λάβεις.” Και πραγματικά εκείνο το βράδυ ο Κύριος με βάπτισε με Πνεύμα Άγιο και ήταν και το συναίσθημα αυτό -όπως και της αναγέννησης- πραγματικά συγκλονιστικό. Και η δύναμη που μου έδωσε ο Κύριος και η χαρά, δεν περιγράφονται με λόγια. Αυτό έγινε όταν ήμουνα 15 χρονών. Μετά, όπως προανέφερα, τέλειωσα το Λύκειο, πέρασα στη σχολή, άρχισα δουλειά, φροντιστήρια κι έφευγα από το σπίτι επτά το πρωί και γυρνούσα δέκα το βράδυ. Με αποτέλεσμα να μην πηγαίνω στην εκκλησία παρά μόνο Κυριακή πρωί, να μην ακούω τον Λόγο του Θεού και παράλληλα, άρχισα όσο μεγάλωνα, να κλείνομαι στον εαυτό μου, βλέποντας το πως λειτουργεί ο κόσμος.
Εννοείς ότι άρχισες να βλέπεις την πονηριά του κόσμου;
Ναι, καθώς άρχισα να δουλεύω και να έχω άλλη σχέση πλέον με τους ανθρώπους, έβλεπα πολλές φορές να λειτουργούνε με άσχημο τρόπο και αυτό μου δημιούργησε μια εσωστρέφεια. Για να προφυλάξω κάπως τον εαυτό μου. Δεν ήθελα πολλές επαφές με άλλους, δεν ήθελα πολλές παρέες, αυτό όμως δυστυχώς είχε σαν αποτέλεσμα να μην έχω και επικοινωνία με τους αδελφούς στην εκκλησία. Με το που τέλειωνε η συνάθροιση κι έλεγε ο αδελφός από τον άμβωνα το: “Αμήν,” έφευγα κατευθείαν. Το 2010 πήγα να κάνω τη θητεία μου στον στρατό, υπηρέτησα κοντά στο Διδυμότειχο και η πλησιέστερη εκκλησία ήταν στην Ορεστιάδα. Όπου έπρεπε να πάω από το χωριό που ήμουνα, σαράντα πέντε λεπτά ως το Διδυμότειχο κι από εκεί με πούλμαν, μια ώρα ως την Ορεστιάδα. Πράγμα που ήταν αδύνατον. Εκεί κάθισα οχτώ μήνες περίπου. Διάβαζα όμως πάντα την Γραφή μου, προσευχόμουνα κι έβλεπα τον Θεό να με βοηθάει και να με προστατεύει από ατυχήματα κι από κακούς ανθρώπους. Και γενικά πέρασα καλά στον στρατό, με την έννοια ότι δεν συνάντησα κάποια ιδιαίτερα προβλήματα. Το 2011 που απολύθηκα, η οικονομική κρίση ήτανε τότε στο αποκορύφωμα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να βρω εργασία πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου (έχω σπουδάσει λογιστική) αλλά και γενικά δεν υπήρχανε καθόλου δουλειές. Τελικά, με τα πολλά, μετά από ένα χρόνο περίπου, βρήκα μια δουλειά η οποία δεν είχε σχέση με τα οικονομικά, ήτανε σε μια εταιρία που ζητούσε κάποιον να κάνει εξωτερικές εργασίες με ένα μηχανάκι. Και σε αυτή τη δουλειά όμως υπήρχαν αρκετά προβλήματα και δυστυχώς όλες αυτές οι δυσκολίες λειτούργησαν μέσα μου αρνητικά και από το 2013 απομακρύνθηκα από την εκκλησία.
Συνήθως όταν κάποιος αντιμετωπίζει δυσκολίες πλησιάζει πιο πολύ τον Θεό, σε εσένα όμως λειτούργησε αντίθετα.
Σε εμένα λειτούργησε αντίθετα γιατί ένιωσα μια πολύ μεγάλη απογοήτευση. Καθώς έβλεπα ότι ήμουν πλέον σε μια ηλικία 25 χρονών και ενώ είχα σπουδάσει, είχα πάει σε φροντιστήρια, είχα εργαστεί, είχα τελειώσει τη θητεία μου στο στρατό, είχα κάνει όλα όσα έπρεπε να κάνω με λίγα λόγια και πάλι όμως δεν μπορούσα να βρω μια δουλειά που να μου προσφέρει τα αναγκαία ώστε να ξεκινήσω τη ζωή μου και την πορεία μου. Όλο αυτό λειτούργησε αρνητικά μέσα μου, με αποτέλεσμα να απομακρυνθώ από τον Θεό. Και από την στιγμή εκείνη που απομακρύνθηκα, άρχισε για τη ζωή μου μια κατηφορική πορεία. Όλες οι επιλογές που έκανα πλέον ήτανε λάθος, καθώς βασιζόμουνα είτε στον εαυτό μου και στην δική μου κρίση, είτε σε άλλους ανθρώπους που υποτίθεται ότι θα με βοηθούσανε. Και τελικά όλα πήγαιναν στραβά. Σε αυτό το διάστημα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα και στην δουλειά μου -λόγω της κρίσης ήμουνα μήνες απλήρωτος- και όλα αυτά συνέχιζαν να μου φέρνουν στενοχώρια και απογοήτευση. Το κακό, όταν απομακρύνεται ένας χριστιανός από τον Θεό, είναι ότι δεν βρίσκει χαρά πουθενά. Όταν είσαι χριστιανός και γονατίζεις και προσεύχεσαι, μετά από λίγο ο Θεός σε επισκέπτεται, η καρδιά σου αλλάζει, χαίρεσαι, το ίδιο και όταν διαβάζεις την Αγία Γραφή. Όταν όμως απομακρύνεσαι, ψάχνεις άλλα πράγματα για να βρεις αυτή τη χαρά, τα οποία στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Και τελικά είχα φθάσει να κάνω συνέχεια πράγματα ανούσια και να υπάρχει μέσα μου θλίψη κι ένα μόνιμο κενό. Μετά από 3 χρόνια άρχισα να έρχομαι λίγο στα συγκαλά μου, στον εαυτό μου και να λέω: “Θεέ μου, δεν είναι δυνατόν να ζω αυτή την ζωή, με λύπες συνέχεια, με στενοχώριες. Αφού ξέρω ότι Εσύ είσαι πάντα εκεί και αν Σε ζητήσω θα με επισκεφτείς και θα μου δώσεις χαρά.” Τα έλεγα αυτά, αλλά δεν μπορούσα και να ελευθερωθώ. Γιατί αισθανόμουνα ότι έχω λυπήσει τόσο πολύ τον Θεό, που δεν μπορεί πλέον να με συγχωρέσει. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος πιστεύω, ενός ανθρώπου που έχει απομακρυνθεί.
Γιατί το πίστευες αυτό, είχες πέσει σε κάποια ιδιαίτερη αμαρτία;
Όχι, στη ζωή μου δεν υπήρχαν ούτε τσιγάρα, ούτε ποτά, ούτε ναρκωτικά, ούτε τίποτε. Για τον κόσμο ήμουνα το καλύτερο παιδί. Αλλά όμως εγώ μέσα μου ήξερα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, γιατί ενώ είχα γνωρίσει κάποτε τον Χριστό, τώρα βρισκόμουνα μακριά Του. Το καλοκαίρι του 2016 πήγαμε για διακοπές στη Νάξο και μια Κυριακή πρωί αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο και ότι σήμερα θα πάω κι εγώ στην εκκλησία. Και πράγματι πήγα μαζί με τους γονείς μου στην εκκλησία της Νάξου και ο Θεός αμέσως με επισκέφτηκε. Γέμισε η καρδιά μου από αγαλλίαση, θυμήθηκα εκείνο το πρωί όλες τις ευλογίες και τις ευεργεσίες που είχε κάνει ο Θεός μέσα στη ζωή μου και πραγματικά ήταν σαν να ξύπνησα. Σαν να ξύπνησα από έναν πνευματικό ύπνο, από έναν λήθαργο. Από εκείνη την μέρα ξεκίνησα να έρχομαι πάλι στην εκκλησία, να διαβάζω τον Λόγο του Θεού, να προσεύχομαι και αυτό συνεχίστηκε και όταν τελείωσαν οι διακοπές και γυρίσαμε στην Αθήνα. Ξεκίνησα να έρχομαι στη κεντρική εκκλησία -όπου πάω ακόμα, στην οδό Σοφοκλέους- κι έλεγα μέσα μου ότι θα αρχίσω πλέον να πηγαίνω και στη συνάθροιση της νεολαίας και στις συμμελέτες, κάτι που δεν έκανα πριν απομακρυνθώ.
Επέστρεψες, ας πούμε αποφασισμένος να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα.
Ακριβώς. Και ο Κύριος ενήργησε πάνω σε αυτό. Καθόμουν πάντα στις μπροστινές θέσεις αριστερά, δίπλα μου καθόντουσαν κι άλλοι νέοι και μεταξύ αυτών ήτανε κι ένα ζευγάρι, ο Νίκος και η Λένια. Αυτά τα παιδιά με βοήθησαν πάρα πολύ, γιατί με πλησίασαν, άρχισαν να με προσκαλούνε σε εξόδους με την νεολαία, σε συμμελέτες και είναι πραγματικά πολύ καλό για έναν άνθρωπο που είναι κλειστός χαρακτήρας όπως εγώ, να υπάρχει κάποιος δίπλα του που να μπορεί να τον πλησιάσει. Την ίδια εποχή ο Θεός μού άνοιξε πόρτα για μια άλλη εργασία στην οποία είμαι μέχρι και σήμερα. Μου είπε ο ξάδελφος μου για μια θέση, σε μια εταιρεία, που είχε ως αντικείμενο τις πωλήσεις. Μόλις άκουσα για πωλήσεις το απέρριψα και λόγω χαρακτήρα αλλά κι επειδή ήξερα ότι οι πωλητές λένε συνήθως ψέματα, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω με τίποτε. Επέμενε όμως ο ξάδελφος μου και με βαριά καρδιά αποφάσισα να πάω για μια συνέντευξη. Μπήκανε όμως πολλά εμπόδια εκείνη τη μέρα. Η δικιά μου η μηχανή ήτανε στο συνεργείο, δεν την είχανε έτοιμη και έτσι δανείστηκα την μηχανή του αδελφού μου. Για να πάω πρώτα στη δουλειά και μετά κατευθείαν από εκεί για την συνέντευξη που ήτανε στην Παλλήνη. Μόλις όμως σχόλασα και πήγα να ξεκλειδώσω τη μηχανή, είδα ότι το κλειδί το είχα ξεχάσει σπίτι. Αναγκάστηκα να πάρω ταξί για να το φέρω κι όλα αυτά για μια δουλειά που δεν ήθελα να την κάνω! Όμως τελικά αποδείχτηκε ότι αυτή η θέση δεν είχε να κάνει με πωλήσεις, αλλά με τα οικονομικά που ήταν και το αντικείμενο των σπουδών μου. Συμφωνήσαμε και στα χρήματα, ξεκίνησα να δουλεύω, ήμουνα πολύ χαρούμενος, αλλά όταν με φώναξαν να υπογράψω την σύμβαση, είδα ότι ο μισθός που έγραφε ήταν πολύ κατώτερος από αυτόν που είχαμε αρχικά συμφωνήσει. Και ο υπεύθυνος εκείνη την μέρα έλλειπε. Ήτανε Παρασκευή, γύρισα σπίτι και ήμουνα πραγματικά πάρα πολύ στενοχωρημένος. Προσευχόμουν όμως στον Θεό συνέχεια και την Κυριακή το πρωί, πριν πάω στην εκκλησία, τράβηξα ένα χαρτάκι, από το κουτάκι με τα εδάφια της Αγίας Γραφής. Και έλεγε: “Το Όνομα του Θεού είναι πύργος οχυρός.” Είναι από τις Παροιμίες και το ιη κεφάλαιο. Εκείνη την ώρα ήρθε μια σιγουριά μέσα μου ότι ο Θεός έχει αναλάβει το πρόβλημα μου. Και πηγαίνοντας στην εκκλησία ο Κύριος μού μίλησε και με ονομαστική προφητεία κι έβαλε πλήρη γαλήνη και ειρήνη στην καρδιά μου. Και πράγματι, την Δευτέρα στη δουλειά όλα αποκαταστάθηκαν σε αυτό που είχαμε αρχικά συμφωνήσει και σε κάτι ακόμα παραπάνω. Όλα αυτά τα λέω προς δόξα Θεού γιατί πολλές φορές εμείς μπορεί να θλιβόμαστε, μπορεί να στενοχωριόμαστε για κάποιο πρόβλημα μας, όμως ο Κύριος έχει αναλάβει τα πάντα στη ζωή μας. Αφού λοιπόν λύθηκε το επαγγελματικό θέμα μετά άρχισα να προσεύχομαι και για οικογενειακή αποκατάσταση.
Μπήκανε πλέον σε μια σειρά τα πράγματα στη ζωή σου.
Ναι, δόξα στον Θεό. Ένα Σάββατο θα πήγαινε η νεολαία εξόρμηση στο Ναύπλιο, ήταν θυμάμαι Μάρτιος του 2018. Δεν πολυήθελα να πάω, με παρακίνησαν όμως πάλι τα αδέλφια που είπα πριν, ο Νίκος και η Λένια, και τελικά όταν το αποφάσισα είχαν καλυφθεί όλες οι θέσεις. Τελευταία στιγμή όμως, Παρασκευή βράδυ, με ενημερώνει ο αδελφός που ήταν υπεύθυνος για το πούλμαν ότι άδειασε μια θέση. Πράγματι πήγαμε στο Ναύπλιο κι εκεί γνωρίζω την σημερινή γυναίκα μου την Ρετζίνα. Μου κίνησε αμέσως το ενδιαφέρον, μετά άρχισα να προσεύχομαι για εκείνη και πράγματι ο Κύριος ευλόγησε, γνωριστήκαμε και τον Σεπτέμβριο του 2019 παντρευτήκαμε. Ο Κύριος μάς χάρισε κι ένα κοριτσάκι -σε λίγο θα γίνει ενός έτους- κι ευχαριστούμε τον Θεό πάρα πολύ για όλα. Γιατί πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν άνθρωπο να βρει το ταίρι του και να μπορέσει να δημιουργήσει οικογένεια. Ο Θεός είναι Εκείνος που ενεργεί, που βάζει αγάπη στις καρδιές, ώστε να μπορέσουν δύο άνθρωποι να ξεκινήσουν μια κοινή πορεία.
Αμήν. Και ο Θεός ενεργεί και σε αυτό το θέμα, μέσα από την κοινωνία μεταξύ των αδελφών, μέσα από την συναναστροφή, όπως και στη περίπτωση τη δική σου.
Βέβαια. Είναι κάτι πολύ σημαντικό για τη ζωή ενός νέου αλλά και κάθε χριστιανού πιστεύω. Και αυτό που έχω καταλάβει τελικά, είναι ότι ο ένας αδελφός στηρίζει τον άλλον, καθώς όλοι μαζί είμαστε ένα σώμα που αγωνίζεται να φθάσει στο τέρμα του δρόμου. Γιατί είμαστε άνθρωποι αδύναμοι, πέφτουμε πολλές φορές και είναι ανάγκη να έχεις έναν αδελφό δίπλα σου για να σου πει κάτι μέσα από τον Λόγο του Θεού με πίστη και να σε βοηθήσει. Η επαφή με τα αδέλφια μας ήταν κάτι που πραγματικά μας έλλειψε πάρα πολύ, όλο αυτό το διάστημα με τον κορωνοιό. Τώρα φαίνεται ότι πέρασε αυτό, θα έρθει όμως κάτι άλλο και όλα συμμαρτυρούν ότι ο Χριστός έρχεται γρήγορα. Είναι τα σημεία των εσχάτων ημερών, είναι, καθώς λέει ο Λόγος του Θεού: “όπως οι ωδίνες στην εγκυμονούσα”. Περνάμε το ένα, μετά έρχεται το άλλο, τα ζούμε, αλλά δεν συνειδητοποιούμε το πόσο γρήγορα γίνονται, όμως ευχαριστούμε τον Θεό γιατί μέσα σε όλα αυτά, η εκκλησία του Χριστού συνεχίζει σταθερά την πορεία της. Κι εμείς αγωνιζόμαστε να μείνουμε ενωμένοι με την εκκλησία για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Στην βασιλεία των Ουρανών.
