Πέρασε και αυτός ο χρόνος αγαπητέ μου αδερφέ και νιώθω την ανάγκη να σου εξομολογηθώ, πόσο ευτυχισμένος νιώθω με αυτά που ο Κύριος έχει κάνει το τελευταίο καιρό στη ψυχή μου! Δεν ξέρω πώς να σου δώσω να καταλάβεις όλα αυτά, μιας και δεν υπάρχει κάτι καινούριο, κάτι το θαυμαστό… και όμως όλα είναι ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ!
Τους τελευταίους οκτώ μήνες είχα μεγάλη ανησυχία μέσα μου καθώς αισθανόμουν την ανάγκη προσωπικά για τον εαυτό μου και το έργο του Κυρίου, για περισσότερη αφιέρωση.
Ηξερα πως μόνο αν μείνω «εν Χριστώ» όλα θα πήγαιναν καλά. Άρχιζα λοιπόν τη μέρα μου με προσευχή, αποφασισμένος να μη στρέψω το βλέμμα μου αλλού,παρά μονάχα σ’ Εκείνον! Η καθημερινότητα όμως και η μέριμνα πολλών πραγμάτων (μαζί και αυτών της οικονομικής μου επιβίωσης), με οδηγούσαν τις περισσότερες φορές στο να κλείνω τη μέρα μου με αποτυχία και έλλειψη δύναμης. Ήθελα να αρέσω στον Κύριο μου αλλά δεν ήξερα πώς να το πετύχω αυτό. Ένιωθα ότι ήμουν παιδί Θεού, το Πνεύμα μέσα μου φώναζε «Αββά, ο Πατήρ», ήμουν όμως κυριολεκτικά αδύνατος να σταθώ στα πόδια μου και να κάνω χρήση των προνομίων που είχα σαν παιδί του Θεού!
Δεν θέλω βέβαια να σου δώσω την εντύπωση ότι αυτή ήταν η μοναδική μου πείρα όλους αυτούς τους δύσκολους μήνες. Ήταν όμως μια συνηθισμένη κατάσταση της ψυχής μου, που πολλές φορές μου έφερνε απελπισία. Και τότε ήρθε το ερώτημα: Μα δεν υπάρχει λοιπόν κανένας τρόπος απελευθέρωσης; Καμία σωτηρία; Έτσι θα πρέπει να γίνεται μέχρι τέλους; Ένας διαρκής αγώνας και συχνά η αποτυχία και η ήττα;
Όταν πια η αγωνία της ψυχής μου έφτασε στο αποκορύφωμα, ο Θεός μου μίλησε μια νύχτα με ένα εδάφιο, που ήταν σαν να το διάβαζα για πρώτη φορά στη ζωή μου! «Εάν εμείς απιστούμε, Εκείνος μένει ΠΙΣΤΟΣ, να αρνηθεί εαυτόν δε δύναται» (Β΄ Τιμοθέου β:13).
Ήταν σαν εκατοντάδες λέπια να έφευγαν από πάνω μου εκείνη τη στιγμή με την αποκάλυψη μικρού μέρους του «πλούτου της δόξης αυτού» (Εφεσίους 3:16).
«ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΕΝΕΙ ΠΙΣΤΟΣ»;
Φως πλημμύρισε τη ψυχή μου και σκέφτηκα: «Πώς μπορεί να δυναμώσει η πίστη μας; Με το να αγωνιζόμαστε διαρκώς για περισσότερη πίστη; Όχι, όχι… το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να «ΑΝΑΠΑΥΟΜΑΣΤΕ Σ’ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΟΣ!»
Κοίταξα ξανά στον Ιησού και είδα! ΝΑΙ! Ο Κύριος έχει πει: «Εγώ είμαι η άμπελος και εσείς τα κλήματα· ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύ, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν». Το λάθος μου ήταν πως προσπαθούσα να βγάλω χυμό και πληρότητα από αυτόν, χωρίς να αντιλαμβάνομαι πως σαν κλίμα είμαι μέλος του κορμού! Ναι ο Ιησούς δε θα με αφήσει! Η κληματαριά δεν είναι μόνο ρίζα, αλλά και κορμός και κλωνάρια και βλαστάρια και φύλλα και λουλούδια και καρπός! Η ανάπαυση μας πηγάζει από την τέλεια ταύτιση μας με το Χριστό! Σκέψου τι σημαίνει αυτό. Μπορεί ο Χριστός να είναι πλούσιος και εγώ φτωχός; Μπορεί το κεφάλι σου να τρέφεται σωστά και το σώμα σου να πεθαίνει της πείνας;
Άρα οι προσευχές μας δεν μένουν ποτέ αναπάντητες αν γίνονται στο όνομα του Χριστού, με την προϋπόθεση να είμαστε σώμα εκείνου, ζητώντας σύμφωνα με το θέλημα Του. Αγαπητέ μου αδελφέ δεν ανησυχώ πια για τίποτα από τη στιγμή που το έχω καταλάβει αυτό. Ξέρω πως ο Κύριός μου είναι ικανός να εκπληρώσει το θέλημα Του, και το θέλημα Του είναι και δικό μου! Δεν έχει σημασία πού με τοποθετεί Εκείνος ή πώς. Αυτό είναι περισσότερο δική Του δουλειά παρά δική μου γιατί και στην πιο εύκολη θέση θα μου δώσει τη χάρη Του, αλλά και στην πιο δύσκολη πάλι η χάρη Του μου είναι αρκετή! Δεν υπάρχει κανένας φόβος μήπως οι προμήθειες Του αποδειχτούνε ανεπαρκείς και στην πιο επείγουσα ακόμα κατάσταση! Τα μέσα Του είναι δικά μου, γιατί ο ίδιος ο Θεός είναι δικός μου!
Θέλω να σου πω παιδί μου, ότι δεν είμαι καλύτερος απ ’ότι ήμουνα πριν, απλά τώρα μπορώ να πω: «Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην, ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί» (Γαλάτας 2:20).
Μακάρι ο Θεός να σε βοηθήσει να καταλάβεις όλες αυτές τις ευλογημένες αλήθειες. Ας μην συνεχίζουμε να λέμε: «Τις θέλει αναβεί εις τον ουρανόν δια να καταβιβάσει τον Χριστόν» (Ρωμαίους 10:6). Μη θεωρούμε τον Χριστό σαν να βρίσκεται μακριά μας, τη στιγμή που ο Θεός μάς έχει κάνει ένα με Αυτόν δια της πίστεως. Ούτε να νομίζουμε ότι αυτές οι πείρες, αυτές οι αλήθειες, είναι για λίγους. Είναι δικαίωμα κάθε παιδιού του Θεού και κανένας δεν μπορεί να τις περιφρονεί χωρίς να περιφρονεί ταυτόχρονα τον ίδιο τον Κύριο μας!
Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ, Ή ΓΙΑ ΚΑΡΠΟΦΟΡΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!
Με αγάπη Χριστού Χ.Τ.
Επιμέλεια: Λουκάς Ποζιός
