“Εγώ είμαι ο Κύριος ο θεραπεύων σε.” Έξοδος ιε΄ 26
Αναδημοσιεύουμε την μαρτυρία της αδελφής μας Τασούλας Βασιλοπούλου για το πως ο Ιησούς Χριστός την θεράπευσε από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και της χάρισε σωτηρία ψυχής και σώματος.
Γεννήθηκα στην Ιστιαία της Ευβοίας το 1941. Το 1958 τελείωσα το Γυμνάσιο και ήρθαμε στην Αθήνα. Ορφανή από πατέρα, αγωνίστηκα πάρα πολύ μέσα στη ζωή της πόλης για να μπορέσω να σπουδάσω και να πιάσω μια δουλειά. Το 1961 αισθάνθηκα ένα φοβερό σφίξιμο στη ψυχή μου και τότε κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα. Η αλήθεια είναι ότι επειδή είχα εγκαταλείψει τον Θεό τα αλλεπάλληλα χτυπήματα του κόσμου, μου συνέτριβαν τη καρδιά και τη ψυχή. Το 1966 αμέσως μόλις πήρα το πτυχίο μου, ένοιωθα ότι τίποτε άλλο δεν είχα να κάνω στη γη αυτή. Θυμάμαι ξεκάθαρα τις τότε επιθυμίες μου να αυτοκτονήσω. Πέτυχα στο διαγωνισμό του ΑΣΔΥ και τοποθετήθηκα στο Υπουργείο Εμπορίου όπου και παρέμεινα ως τη παραίτηση μου το 1984. Το 1968 ήταν η αρχή της ασθένειας μου. Τα νεύρα μου άρχισαν λίγο-λίγο να φουντώνουν, να μην υπακούν στη φωνή της λογικής μου και η ψυχή μου να σφίγγεται κάθε μέρα και περισσότερο. Η σκοτοδίνη με περίζωνε και σε όλο μου το σώμα άναβαν φλόγες που δεν μου επέτρεπαν να καθίσω πουθενά. Παρά το ότι ήμουν υπάλληλος σε γραφείο και έπρεπε να κάθομαι. Ξεσπούσα στο τσίμπημα των παρανυχίδων μου και τα χέρια μου ήταν συνέχεια γεμάτα αίματα.
Όλες τις άλλες ώρες, εκτός γραφείου, τις περνούσα στο δρόμο. Πατήσια-Πάντειος με τα πόδια κι επιστροφή. Μέχρι τις οχτώ η ώρα το βράδυ που έμπαινα στο σπίτι. Και τις υπόλοιπες ώρες μέχρι το πρωί τις περνούσα στη ταράτσα της πολυκατοικίας με μόνη επιθυμία την αυτοκτονία. Αυτό διήρκησε εννέα μήνες, χωρίς ύπνο ούτε πέντε λεπτά, οπότε ήμουν ένα φυτό πλέον. Και μόνο ο θάνατος μου έλειπε. Αυτό το κατάντημα μου, ο αδελφός μου το αντιμετώπισε με ένα γερό ξυλοφόρτωμα που μου έδωσε και έτσι έχασα τις ελπίδες από κάθε άνθρωπο. Και ο διάβολος με «χόρευε» κάθε μέρα και περισσότερο. Τον Φλεβάρη του 1969 ένας θείος μου με έβαλε σε νευρολογική κλινική και εκεί έκανα τις δέουσες θεραπείες. Από τότε μπήκα και βγήκα πολλές φορές μέχρι τη τελευταία φορά τον Οκτώβρη του 1984. Το μόνο αποτέλεσμα ήταν ότι είχα πειστεί ότι είμαι άρρωστη καθ’ υποτροπή. Απελπισία. Τότε ακριβώς τον Νοέμβρη του 1984 ο Κύριος έστειλε μια πιστή χριστιανή για να μου μιλήσει για τον Ιησού Χριστό. Για να με διαβεβαιώσει για την αγάπη Του και να μου δώσει την ελπίδα ότι μόνο Εκείνος μπορεί να μου δώσει την τελεία θεραπεία. Έκτοτε ερχόμενη στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής και ακούγοντας το λόγο του Θεού όλα άλλαξαν. Γνωρίζοντας την τέλεια δύναμη του Ιησού Χριστού και την άμεση επέμβαση του χεριού Του επάνω μου, έπαψα να είμαι εκείνη που ήμουνα. Με τα πάθη και τις επιθυμίες μου αλλά και όλες τις νευρικές-ψυχοπαθητικές καταστάσεις μου.
Ο Ιησούς Χριστός καθ’ ολοκληρίαν μου τις αφαίρεσε. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τον Οκτώβριο του 1984 και η ασθένεια μου δεν με έχει ξαναενοχλήσει. Και βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να ομολογήσω ότι ενώ κανένα ψυχοφάρμακο δεν χρησιμοποιώ (και το γνωρίζουν όλοι αυτό) αισθάνομαι πάρα πολύ χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Ο Χριστός με έσωσε από την αμαρτία και με θεράπευσε.
Ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου τον Πατέρα μου Θεό και τον Λυτρωτή μου Ιησού Χριστό γιατί με έβγαλε από τη κόλαση που ζούσα και με έφερε στο δικό Του θαυμαστό φως. Και τώρα γνωρίζω απόλυτα ότι ο Θεός είναι Φως, είναι Αγάπη, είναι Αλήθεια, είναι Ζωή Αιώνια. Αμήν.
