“Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.” Κατά Ματθαίον ς΄33. Αυτό το μήνα θα μας δώσει την μαρτυρία του ο αδελφός μας Παναγιώτης Γιαξής.
Αδελφέ Παναγιώτη, έχω ακούσει ότι είσαι ένας νέος που έχεις πολύ ζήλο να ομολογείς τον Χριστό, οπότε θα φιλοξενήσουμε με ιδιαίτερη χαρά τη μαρτυρία σου. Μπορείς να ξεκινήσεις την διήγηση σου από την αρχή της ζωής σου, από τις πρώτες σου εμπειρίες και μετά να συνεχίσεις.
Αμήν. Να ξεκινήσω και να πω ότι έχω γεννηθεί στις 30 Ιουλίου του 1990. Είμαι γεννημένος στη Θεσσαλονίκη και μεγαλωμένος στο Κιλκίς μέσα σε μια πενταμελή οικογένεια, έχω έναν αδελφό δίδυμο και μια αδελφή, ένα χρόνο μεγαλύτερη. Ευχαριστώ τον Θεό γιατί μεγαλώσαμε με τα αδέλφια μου σε ένα πολύ ωραίο περιβάλλον, με πολλή αγάπη και φροντίδα. Μας είχανε διδάξει και κάποια πράγματα οι γονείς μας για τον Χριστό, πηγαίναμε αρκετά τακτικά και στην Ορθόδοξη εκκλησία, όλα αυτά όμως σε τυπικά πλαίσια, χωρίς να έχουμε μια βαθύτερη σχέση με τον Θεό. Λέγαμε πάντα και την προσευχή μας πριν κοιμηθούμε, το: “Πάτερ ημών” και κάποια στιγμή θυμάμαι, μας είχε πει ο πατέρας μου ότι μαζί με το: “Πάτερ ημών” μπορούμε να λέμε και δικά μας λόγια και να ζητάμε από τον Θεό αυτά που θέλουμε, αυτά που έχουμε ανάγκη. Και ξεκινήσαμε κι εμείς μετά και προσευχόμασταν με αυτόν τον τρόπο. Πραγματικά, μας είχανε δώσει πολύ καλές αρχές οι γονείς μας, αλλά καθώς μεγαλώναμε, όλα αυτά άρχισαν σιγά-σιγά να ξεθωριάζουν και ήρθανε στη ζωή μας άλλα ενδιαφέροντα και ειδικά σε μένα, το ποδόσφαιρο.
Έβλεπες τότε τον Θεό να απαντάει στις προσευχές σου, να γίνονται μέσα στη ζωή σου κάποια πράγματα που ζητούσες;
Θυμάμαι ότι πάντα Του ζητούσα να με βοηθάει στο ποδόσφαιρο και ο Θεός μπορώ να πω ότι το έκανε, μάλιστα μετά τα 18 μου έπαιξα ποδόσφαιρο επαγγελματικά. Αυτό που ζητούσα όμως τότε περισσότερο, ήταν να φυλάει ο Θεός όλη την οικογένεια μου και πραγματικά, μας είχε φυλάξει από διάφορα ατυχήματα. Η μια περίπτωση ήταν με την αδελφή μου, που την φύλαξε ο Κύριος από βέβαιο θάνατο -όταν παρά λίγο θα την χτυπούσε ένα αυτοκίνητο -και η άλλη περίπτωση με τον αδελφό μου, που για δέκατα του χιλιοστού θα έχανε το μάτι του. Και θυμάμαι, ότι κανείς μας δεν είχε πει τότε ότι φανήκαμε τυχεροί ή κάτι παρόμοιο, αλλά όλοι είχαμε αναγνωρίσει ότι ήταν το χέρι του Θεού που ενήργησε στη ζωή μας. Ο πατέρας μου το 2004 γνώρισε τον Κύριο, αναγεννήθηκε και είχε ξεκινήσει να πηγαίνει στην εκκλησία, στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής. Είχε χαρίσει τότε σε όλους μας στην οικογένεια από μια Αγία Γραφή, μας μιλούσε συχνά μέσα από τον Λόγο του Θεού κι εμάς μας άρεσαν αυτά που μας έλεγε, δεν τα απορρίπταμε, αλλά δεν τα ακολουθούσαμε κιόλας.
Την Αγία Γραφή που σας έδωσε την διαβάσατε;
Πάρα πολύ λίγο διαβάσαμε τότε. Πηγαίναμε καμιά φορά μαζί του και στην εκκλησία και ακούγαμε το κήρυγμα (σπάνια όμως, μια φορά το εξάμηνο) και συνέχισε έτσι για χρόνια αυτή η κατάσταση. Μετά πήγαμε με τα αδέλφια μου σαν φοιτητές στη Θεσσαλονίκη (και οι τρείς μέναμε μαζί) κι εγώ ταυτόχρονα πήρα μεταγραφή στον Άρη Θεσσαλονίκης. Έπαιζα στην αρχή στην δεύτερη ομάδα, με προοπτική να ανέβω αργότερα στην πρώτη, όμως ένας τραυματισμός με πήγε πολύ πίσω κι έφυγα και συνέχισα μετά επαγγελματικά σε άλλες ομάδες, της Β΄ και της Γ΄ Εθνικής.
Είχαν πέσει στην αντίληψη σου και στημένοι αγώνες και όλα αυτά που ακούγονται;
Σίγουρα το ποδόσφαιρο σήμερα είναι ένας χώρος που υπάρχει μεγάλη διαφθορά. Και γενικά όμως πιστεύω, όπου υπάρχει χρήμα και δόξα, εκεί ο Διάβολος βρίσκει ευκαιρία και εργάζεται το έργο το δικό του, το έργο της αμαρτίας. Ευχαριστώ όμως τον Θεό γιατί με φύλαξε και δεν μπήκα ποτέ σε τέτοια σκοτεινά μονοπάτια. Αν και δεν είχα τότε με τον Κύριο ουσιαστική επαφή. Μας μιλούσε βέβαια πάντα ο πατέρας μου, μας έλεγε πως πρέπει να ζούμε, πως πρέπει να φυλαγόμαστε από την αμαρτία, αλλά εμείς δεν τον ακούγαμε. Γιατί θεωρούσαμε ότι αυτά που λέει είναι για τους ανθρώπους της ηλικίας του, θεωρούσαμε ότι υπάρχει μεταξύ μας το χάσμα των γενεών. Μέχρι που κάποια στιγμή, πίστεψε ο αδελφός μου ο δίδυμος, στα εικοσιδύο μας χρόνια, οχτώ χρόνια μετά που πίστεψε ο πατέρας μας. Μέσα από κάποιο ατύχημα που είχε, πήγε στην εκκλησία κι εκεί γνώρισε τον Χριστό.
Σοβαρό ατύχημα, κινδύνεψε η ζωή του;
Όχι, δεν ήταν κάτι σοβαρό, απλά λόγω του ατυχήματος επισκέφτηκε την εκκλησία στη Θεσσαλονίκη, για να συζητήσει με κάποιον αδελφό δικηγόρο που γνώριζε ο πατέρας μου. Κι εκεί στην εκκλησία, τον άγγιξαν τα λόγια του Θεού που άκουσε κι αναγέννηθηκε. Και ήρθε ένα βράδυ στο δωμάτιο μου και μου είπε: “Παναγιώτη, όσα μας έλεγε ο μπαμπάς τόσα χρόνια είναι η αλήθεια.” Εντωμεταξύ στον αδελφό μου είχα απόλυτη εμπιστοσύνη γιατί ήμασταν πάντα μαζί σε όλα. Και στο ποδόσφαιρο και στο σχολείο και παντού. Και δεν είχα πλέον την δικαιολογία, όπως είχα με τον πατέρα μου, που έλεγα ότι ανήκει σε άλλη γενιά και βλέπει αλλιώς τα πράγματα. Σκεπτόμενος λοιπόν εκείνο το βράδυ πάρα πολύ απλά και λογικά είπα μέσα μου: “Αφού αυτή είναι η αλήθεια, δεν έχω κανένα λόγο να ζω στο ψέμα, θα ακολουθήσω κι εγώ την αλήθεια.” Κι έτσι πολύ απλά, ξεκίνησα να διαβάζω τον Λόγο του Θεού, την Καινή Διαθήκη και ότι έγραφε μέσα, το πίστευα.
Και είναι πολύ απλά τα πράγματα του Θεού, η καρδιά του ανθρώπου δυσκολεύεται πολλές φορές να συντονιστεί.
Ναι, έτσι είναι. Κι ευχαριστώ τον Θεό που είχε φέρει την καρδιά μου σε μια τέτοια θέση που τα δέχτηκα όλα πάρα πολύ απλά. Και μάλιστα είχε μπει τότε μέσα μου ένας φόβος κι έλεγα: “Κύριε, μέχρι να διώξω από την ζωή μου αυτά που δεν θέλεις, φύλαξε με μην πάθω τίποτε και χαθώ.” Και πάνω σε αυτό είχα μια εμπειρία πολύ δυνατή γιατί ερχόταν και ο Διάβολος και μου έβαζε διαλογισμούς ότι: “αυτό δεν πειράζει, το άλλο δεν πειράζει” και βρισκόμουν, για ένα χρονικό διάστημα, μπορώ να πω σε ένα δίλημμα. Εκείνη την εποχή, κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ, είχα δίπλα μου το τηλέφωνο κι έβαζα ένα κήρυγμα κι άκουγα.
Από το ίντερνετ;
Όχι, είχα μέσα στο λάπτοπ πάρα πολλά κηρύγματα, όλη την Αγία Γραφή, από πολλούς ομιλητές, κι έβαζα μέσα στο κινητό είκοσι κηρύγματα και τα άκουγα, κάθε βράδυ κι από ένα. Μετά άλλα είκοσι, χωρίς να τα επιλέγω, όποια έβρισκα εκείνη την στιγμή. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, που είχα πολλούς διαλογισμούς, βάζω να ακούσω ένα κήρυγμα αλλά ήμουν τόσο προβληματισμένος που δεν πρόσεχα καθόλου τι άκουγα. Απλά σκεφτόμουν συνέχεια τα δικά μου κι έλεγα: “Μίλα μου Κύριε, πες μου τι να κάνω...” Κι ακούω εκείνη την ώρα από το κινητό, τον ομιλητή να λέει: “Αδελφέ, έχεις στη καρδιά σου αυτό...” Έδωσα τότε προσοχή, γιατί είπε αυτό που είχα εγώ στη καρδιά μου. Και λέει αμέσως μετά: “Άστο, και θα το βγάλει ο Θεός από την καρδιά σου, αδελφέ Παναγιώτη.” Εκείνη την ώρα πάγωσα και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουσα. Μετά ήρθε βέβαια ο διαλογισμός ότι ήταν κάτι τυχαίο, ότι υπήρχε μέσα στην αίθουσα που κήρυττε ο αδελφός, κάποιος Παναγιώτης, όμως περνώντας οι ημέρες, και καθώς το σκεφτόμουν συνέχεια, αποφάσισα τελικά ότι δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Δεν γίνεται, μέσα σε τόσες εκατοντάδες κηρύγματα που είχα στον υπολογιστή, να ήταν τυχαίο να ακούσω το συγκεκριμένο κήρυγμα, το συγκεκριμένο βράδυ. Και τελικά, βασίστηκα πάνω στο μήνυμα που πήρα από αυτό το κήρυγμα, και αφού άφησα από την ζωή μου ότι δεν ήθελε ο Κύριος, βαπτίστηκα στο νερό το 2013. Ο αδελφός μου και η αδελφή μου είχαν βαπτιστεί λίγο πριν, το 2012, ενώ το 2014 βαπτίστηκε και η μητέρα μου. Δηλαδή, ύστερα από δέκα χρόνια πνευματικού αγώνα του πατέρα μου, με πολύ προσευχή και πολύ κλάμα (από ότι μας είπανε μετά και οι άλλοι αδελφοί) σώθηκε τελικά όλη η οικογένεια μας.
Θα ήταν πολύ ωραίο, τον επόμενο μήνα να μας δώσει και ο πατέρας σου την μαρτυρία του.
Ναι, θα του το πω και πιστεύω ότι δεν θα έχει αντίρρηση. Αφού λοιπόν πίστεψα και βαπτίστηκα στο νερό, αυτό που με προβλημάτιζε μετά, ήταν ότι δεν έβλεπα πνευματική αύξηση. Δεν ένιωθα ότι προχωράω πνευματικά, ούτε και είχα βαπτιστεί στο Πνεύμα το Άγιο. Πέρασαν έτσι τρία χρόνια περίπου, και το 2016 ήτανε να πάρω μεταγραφή στην Κύπρο, σε μια ομάδα της Α΄ Εθνικής. Είχα πάει κάτω, είχαμε συμφωνήσει σε όλα και είχα γυρίσει για να κάνω διακοπές και μετά να ξαναπάω για να υπογράψω. Και τελικά αυτή η μεταγραφή ξαφνικά χάλασε, για κάποιο λόγο που δεν έμαθα ποτέ. Πιστεύω όμως ότι ο Κύριος το έκανε, γιατί πιο πριν, είχα προσευχηθεί έντονα στον Θεό και είχα ζητήσει, αν δεν ήτανε για μένα αυτή η μεταγραφή, να χαλάσει. Και μετά, άρχισα να σκέφτομαι, μήπως και γενικά το ποδόσφαιρο δεν είναι για μένα. Αφού λοιπόν έκλεισε αυτή η προοπτική, άνοιξε από το πουθενά μια πόρτα και πήγα για ένα χρόνο στον Απόλλων Καλαμαριάς. Έκανα εκεί μια εξαιρετική χρονιά και έλεγα πως αν ο Θεός, στο τέλος και αυτής της χρονιάς δεν μου φέρει μια μεταγραφή πάρα πολύ καλή, ώστε να καταλάβω ότι Εκείνος θέλει αυτό που κάνω, τότε θα σταματήσω εντελώς το ποδόσφαιρο. Και είπα στον Θεό: “Κύριε, θα αφήσω το ποδόσφαιρο για Εσένα.” Και όντως έτσι έγινε και πραγματικά από εκείνη την απόφαση που πήρα και μετά, ο Θεός έχει κάνει στη ζωή μου τρομερά πράγματα. Καταρχάς δεν στενοχωρήθηκα καθόλου, αντίθετα συνειδητοποίησα εκ των υστέρων ότι το ποδόσφαιρο μού δημιουργούσε διάφορα προβλήματα. Μετά πήγα στον στρατό και πέρασα τόσο καλά που δεν κατάλαβα πότε ήρθε η ώρα που απολύθηκα. Και μόλις απολύθηκα, βρήκα αμέσως δουλειά στο Κιλκίς.
Αυτό που είπες, ότι δεν έβλεπες αύξηση πνευματική, άλλαξε μετά;
Στην αρχή δεν είδα κάποια διαφορά, απλά έβλεπα ότι ο Θεός μού άνοιγε συνέχεια πόρτες. Με πήγαινε ο Κύριος βήμα-βήμα. Αφού κάθισα στο Κιλκίς ένα χρόνο, αποφάσισα μετά να πάω να ζήσω στη Θεσσαλονίκη, γιατί είχα ανάγκη περισσότερη κοινωνία με αδελφούς και ειδικά με νέους που δεν υπήρχαν τότε στην εκκλησία στο Κιλκίς. Και παρόλο που στο Κιλκίς τα είχα όλα, δουλειά, χρήματα, παρέες, είχα πάρει απόφαση μέσα στη καρδιά μου να είναι πλέον το Νο 1 ο Θεός και μετά όλα τα άλλα. Και είπα: “Κύριε, τα αφήνω όλα και φεύγω, θέλω όμως να αναλάβεις τώρα τα πάντα Εσύ.” Όντως πήγα στη Θεσσαλονίκη και βρήκα δουλειά κατευθείαν- σαν λογιστής που ήταν το πτυχίο μου- σε μια φαρμακευτική εταιρεία. Χωρίς να έχω καθόλου προϋπηρεσία. Μετά έψαξα για σπίτι και βρήκα ένα σπίτι ακριβώς όπως το ήθελα -και κοντά στη δουλειά μου και κοντά στην εκκλησία- και σε πολύ καλή τιμή. Δηλαδή, μου τα έφερε όλα ο Κύριος, ακριβώς όπως τα ήθελα, μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα το πολύ. Μετά, κάθε μέρα ήμουνα πλέον στην εκκλησία, κάθε μέρα ήμουνα με την νεολαία και κάθε μέρα εργαζόμουνα για τον Θεό όπως μπορούσα. Μετέφερα αδέλφια με το αυτοκίνητο, επισκεπτόμουν άλλες εκκλησίες, πήγαινα για ευαγγελισμό με τους νέους κι άρχισα σιγά-σιγά να βλέπω τον εαυτό μου να δυναμώνει πνευματικά, και να το απολαμβάνω κιόλας. Είχαμε ξεκινήσει κι έναν αγώνα προσευχής με τον αδελφό τον Γιώργο Μαλέα και τους άλλους αδελφούς από την Καβάλα κι έτσι μια Δευτέρα ήρθε ο Κύριος με πολύ δύναμη, με βάπτισε με Πνεύμα Άγιο και επισφράγισε έτσι αυτόν τον αγώνα. Και λίγο μετά, ήρθε και η οικογενειακή αποκατάσταση. Το 2019 πήγα στο πνευματικό συνέδριο στη λίμνη Πλαστήρα, το απόλαυσα πάρα πολύ, ήταν σαν να έζησα πέντε μέρες στον Ουρανό, κι εκεί γνώρισα και την σημερινή γυναίκα μου, την Σοφία. Δόξα στον Θεό, ο Κύριος μου τα έδωσε όλα, απλόχερα. Κάποτε, στην εκκλησία της Θεσσαλονίκης, ένα βράδυ που είχαμε ολονύχτια προσευχή, μια αδελφή είχε δει για μένα μια όραση. Είχε δει τον Κύριο να είναι από πάνω μου, όπως ήμουν γονατιστός και προσευχόμουν, και να έχει στα χέρια Του πάρα πολλά δώρα, σε διάφορα σχήματα και μεγέθη. Και πήρε την μαρτυρία η αδελφή, ότι ο Κύριος θα μου τα δώσει όλα, το καθένα όμως στην κατάλληλη ώρα και στιγμή. Και όντως, έτσι ακριβώς έγινε στη ζωή μου.
Τελικά υπάρχει και στην πραγματικότητα ένα πρόσωπο σαν τον “Άγιο Βασίλη,” που φαντάζονται οι άνθρωποι, να δίνει σε όλους δώρα. Και το όνομα Του είναι: “Ιησούς Χριστός.”
Αμήν. Και τα δώρα του Θεού είναι όλα τέλεια. Μου έδωσε την σωτηρία την δική Του καταρχάς, μου έδωσε το Πνεύμα το Άγιο, μου έδωσε μια πολύ καλή σύζυγο και το τελευταίο δώρο Του ήταν η εργασία που εργάζομαι τώρα. Εκεί πέρασα πάλι ένα μάθημα. Ήμουν σε μια εταιρία εδώ στην Αθήνα (όπου ζούμε πλέον) όμως δυσκολευόμουνα, γιατί δεν μου άρεσε καθόλου το αντικείμενο της δουλειάς. Αλλά μου είχε μιλήσει ο Κύριος και μου είχε πει πως: “Εγώ σε έχω βάλει εκεί, για να εργαστώ την καρδιά σου και όταν έρθει η ώρα θα σε ελευθερώσω.” Και πράγματι, περίμενα χωρίς να γκρινιάζω, χωρίς να διαμαρτύρομαι, γιατί είχα πιστέψει ότι όντως μου είχε μιλήσει ο Κύριος. Είχα ομολογήσει και σε όλους στην εταιρία, στο αφεντικό, στους συναδέλφους, τους χάρισα και από μια Καινή Διαθήκη και μετά από ένα χρόνο περίπου, ενήργησε ο Κύριος και με ελευθέρωσε. Και κατάλαβα πάλι, ότι κάθε πράγμα έχει τον καιρό του και δεν πρέπει εμείς να φεύγουμε από το θέλημα του Θεού επειδή περνάμε δύσκολα, αλλά να περιμένουμε με υπομονή τον Κύριο να ενεργήσει. Και με έβαλε τώρα ο Θεός σε μια εργασία, που ανθρωπίνως δεν είχα καμιά ελπίδα να μπω. Βγήκε μια προκήρυξη, έκανα τα χαρτιά μου και ο Κύριος ενήργησε και προσλήφθηκα σαν οδηγός στην Τραινοσέ. Είχανε πάρει 75 άτομα για όλη την Ελλάδα, για να καταλάβεις πόσο δύσκολο ήτανε, αλλά για τον Θεό, σίγουρα ήτανε πολύ εύκολο. Και σε αυτή την εργασία που είμαι, πάλι ομολογώ όσο μπορώ τον Κύριο, γιατί ο Κύριος είναι Εκείνος που μας τα έχει δώσει όλα στη ζωή μας. Θα ήθελα, αν μπορώ, να πω κάτι σαν επίλογο της ομολογίας μου...
Ναι, βέβαια, αυτό θα σου έλεγα τώρα.
Αυτό που θέλω να πω στο τέλος, και το λέω και στους άλλους νέους συνέχεια, είναι ότι αξίζει πραγματικά να δώσουμε όλη μας τη ζωή στον Κύριο. Και οτιδήποτε αγαπάμε, οτιδήποτε νομίζουμε ότι το έχουμε ανάγκη και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό, να το δώσουμε στον Θεό. Γιατί οτιδήποτε δεν είναι του Κυρίου και το κρατήσουμε, σίγουρα θα μας ταλαιπωρήσει στη ζωή μας, ότι δώσουμε όμως στον Κύριο, θα μας το δώσει πίσω πολλαπλάσιο. Ο Θεός έχει ένα πολύ ωραίο σχέδιο για εμάς το οποίο όμως για να εκτελεσθεί έχει κάποια προϋπόθεση. Κι αυτή είναι, να είμαστε στον δρόμο του Ευαγγελίου, για να μας βρει ο Θεός στην κατάλληλη θέση και να μας ευλογήσει. Αν εμείς έχουμε στη καρδιά μας ξένα πράγματα, πράγματα του κόσμου, δεν μπορεί ο Θεός να εργαστεί όπως θέλει στη ζωή μας. Ψάχνει να μας βρει και δεν μας βρίσκει. Όταν όμως ταπεινωθούμε και πούμε: “Κύριε, ιδού εγώ, σου παραδίνω άνευ όρων την ζωή μου και θέλω Εσύ να την αναλάβεις” τότε ο Κύριος θα μας ευλογήσει όλους. Και όπως ευλόγησε κι εμένα, έτσι θα ευλογήσει κι εσένα, γιατί ο Θεός δεν είναι άδικος, ούτε προσωπολήπτης.
