«Διότι εις εμέ το ζην είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος.» Προς Φιληππισίους α΄21
Αυτό το μήνα θα μας δώσει την μαρτυρία του για τον Χριστό ο αδελφός μας Θέμης Σλούκας από την εκκλησία της Θεσσαλονίκης.
Αδελφέ Θέμη από ότι ξέρω έχεις ασχοληθεί κι εσύ με ένα ανάλογο έργο με μαρτυρίες αδελφών.
Ναι είχαμε κάνει κάποια βίντεο για το σάιτ της εκκλησίας μας (Thessalonians.gr) όπου αρκετοί αδελφοί έδωσαν τη μαρτυρία τους για το πώς γνώρισαν το Χριστό και άλλαξε η ζωή τους. Παρόμοια όπως κάνουμε κι εμείς τώρα. Συμπληρώσαμε ένα κύκλο με ομολογίες, έχουμε σταματήσει για λίγο και εν καιρώ θα ξαναρχίσουμε πάλι.
Ωραία. Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα να δώσεις και την δική σου μαρτυρία. Μπορείς να ξεκινήσεις από τα παιδικά σου χρόνια ή όπως αλλιώς νομίζεις.
Να ξεκινήσω από τα παιδικά μου χρόνια. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1983. Μέσα σε μια πολύ καλή κατά κόσμο οικογένεια. Και ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Παντρευτήκανε σε μικρή ηλικία, 20 χρονών ο πατέρας μου, 17 η μητέρα μου κι εγώ ήμουν το πρώτο τους παιδί. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ όμορφα. Παρόλο που οι γονείς μου ήταν φτωχοί, πιστεύω μας προσφέρανε τα καλύτερα κι έκαναν ότι μπορούσαν για να μην μας λείπει τίποτα.
Πόσα αδέλφια είστε;
Δύο αδέλφια. Έχω μια αδελφή μικρότερη. Οι γονείς μου πίστευαν πάντα στον Θεό και ειδικά ο πατέρας μου από μικρός αγαπούσε τον Θεό και είχε μια πνευματική αναζήτηση. Μελετούσε την Αγία Γραφή και συχνά μου διάβαζε και εμένα ιστορίες μέσα από το λόγο του Θεού. Για το Δανιήλ, για το Νώε, για τον προφήτη Ηλία. Όταν ήμουν 11 χρονών πήγαμε οικογενειακώς να ζήσουμε μαζί με την γιαγιά μου στα Χανιά της Κρήτης. Εκεί ζούσα μια ζωή φυσιολογική όπως όλοι οι έφηβοι της ηλικίας μου. Είχα το σχολείο μου, τις παρέες μου και μου άρεσε πάρα πολύ το ποδόσφαιρο. Είχα γραφτεί και σε μια τοπική ποδοσφαιρική ομάδα και ασχολιόμουν αρκετά με τον αθλητισμό. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν κακός χαρακτήρας, ήμουνα γενικά ένα «καλό παιδί». Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με την παρέα δεν κάναμε κι εμείς τις σκανταλιές μας. Κάτι μικροκλοπές, κάτι ζημιές, κάτι φασαρίες.
Οι ιστορίες από την Βίβλο που σου είχε διαβάσει ο πατέρας σου σε είχαν επηρεάσει καθόλου;
Μέχρι τότε όχι. Δεν είχα καμία αναζήτηση για τον Θεό. Περνούσα καλά, η οικογένεια μου ήταν καλή και σε γενικές γραμμές ήμουνα ευχαριστημένος. Βέβαια πολλές φορές τα βράδια καθώς γυρνούσα σπίτι σκεφτόμουν κι έλεγα: «πέρασε και αυτή η μέρα. Ποιο είναι άραγε το νόημα της ζωής;» Ένοιωθα συχνά μέσα μου ένα κενό, ένοιωθα σαν να μου λείπει κάτι. Κάποια στιγμή όταν ήμουν 17 χρονών, όπως έψαχνα έναν αθλητικό σταθμό να ακούσω στο ραδιόφωνο, έπεσα πάνω στο ραδιοφωνικό σταθμό «Χριστιανισμός». Στους 92,1 fm έπαιζε στα Χανιά. Άκουσα ένα κήρυγμα του ευαγγελίου κι εκείνη τη στιγμή ήρθανε κατευθείαν στο μυαλό μου οι ιστορίες από την Αγία Γραφή που είχα ακούσει όταν ήμουνα μικρός. Και επειδή ο πατέρας μου γνώριζε και για την εκκλησία μας (την ελευθέρα αποστολική εκκλησία πεντηκοστής) και είχαμε πάει και οικογενειακώς μερικές φορές, ήρθανε στο μυαλό μου εικόνες και μέσα από εκείνο το χώρο.
Από την εκκλησία της Θεσσαλονίκης;
Ναι. Από τότε που είχαμε έρθει στα Χανιά δεν είχαν ξαναπάει οι γονείς μου στην εκκλησία. Όταν γύρισε σπίτι ο πατέρας μου τον ρώτησα και μου εξήγησε ότι: «είναι ο ραδιοφωνικός σταθμός της εκκλησίας της πεντηκοστής που είχαμε πάει στην Θεσσαλονίκη και ότι υπάρχει και στα Χανιά αυτή η εκκλησία». Δημιουργήθηκε τότε μέσα μου μια μεγάλη περιέργεια και αποφάσισα να πάω να δω τι γίνεται εκεί από κοντά. Ξεκίνησα μια Δευτέρα και επειδή είχα περάσει και είχα δει που είναι, ήξερα ότι ήταν ανοιχτά 7-9 το απόγευμα. Από 7 έως 8 προσευχή και 8 με 9 κήρυγμα έγραφε η ταμπέλα. Βέβαια η εμφάνιση μου ήταν λίγο ιδιόμορφη τότε. Επειδή είχα σαν ινδάλματα κάποιους γνωστούς ποδοσφαιριστές, ήτανε το κεφάλι μου ξυρισμένο τελείως και είχα και κάτι περίεργα γένια. Μπήκα στην εκκλησία και ήταν μέσα έξι-επτά άτομα που ήταν γονατιστοί και προσευχόντουσαν. Γονάτισα κι εγώ, περιμένοντας να τελειώσει η προσευχή και μετά να ακούσω το κήρυγμα. Όμως ειδικά εκείνη την ημέρα δεν είχε κήρυγμα, είχε μόνο προσευχή ως τις 9. Όταν το κατάλαβα αποφάσισα να φύγω, επειδή όμως -όπως είπα πριν- η εμφάνιση μου ήταν κάπως εκκεντρική, ντράπηκα να σηκωθώ. Μετά από λίγο σκέφτηκα ότι: «μιας και κάθομαι που κάθομαι, ας πω και δύο λόγια στον Θεό» και όπως ξεκίνησα να προσεύχομαι έζησα την πρώτη μου πνευματική εμπειρία. Πιστεύω ότι μια πνευματική εμπειρία δεν μπορείς ακριβώς να την περιγράψεις, ούτε να την μεταδώσεις με λόγια στον άλλο. Είναι σαν να έχει γεννηθεί κάποιος τυφλός και εσύ να προσπαθείς να του περιγράψεις πως είναι τα χρώματα και πως διαφέρουν μεταξύ τους.
«Ουδείς γνωρίζει ειμή ο λαμβάνων» λέει η Αγία Γραφή.
Ακριβώς. Εκείνη την ώρα λοιπόν αισθάνθηκα μια απέραντη χαρά, μια απέραντη γαλήνη, μια φοβερή αγαλλίαση στην ψυχή μου κι ένα μεγάλο βάρος να φεύγει από μέσα μου. Και ξαφνικά, χωρίς να έχω ποτέ πριν ανάλογη εμπειρία, άρχισα να δοξάζω τον Θεό. Σήκωσα τα χέρια μου ψηλά, φώναζα, ευχαριστούσα τον Κύριο και πέρασε μια ώρα τόσο γρήγορα που ούτε καν το κατάλαβα. Με χαιρετίσανε μετά τα αδέλφια με πολύ αγάπη αλλά εγώ ήμουνα μπορώ να σου πω σε άλλο κόσμο. Ήμουνα τόσο εκστασιασμένος και ενθουσιασμένος που έφυγα σχεδόν πετώντας. Εκείνη την μέρα κατάλαβα ότι ο Θεός υπάρχει. Γιατί ήταν τόσο ζωντανή αυτή η εμπειρία που δεν χωρούσε καμία αμφισβήτηση. Και μόλις πήγα σπίτι, πήρα μια Αγία Γραφή που είχε ο πατέρας μου και άρχισα να τη διαβάζω.
Είπες στους γονείς σου αυτό που έγινε;
Από ότι θυμάμαι δεν τους το είχα πει. Απλά τους είπα ότι πήγα μια μέρα στην εκκλησία. Ξεκίνησα, διάβαζα κάθε μέρα την Αγία Γραφή, άκουγα και τον ραδιοφωνικό σταθμό, το «Χριστιανισμό» και μου συνέβαινε το εξής. Έβλεπα τον εαυτό μου σιγά-σιγά να αλλάζει χωρίς να καταλαβαίνω πώς. Σταμάτησα να βρίζω, σταμάτησα να λέω ψέματα, σταμάτησα να κοιτάω πονηρά. Κι από την άλλη μεριά, ήθελα να μιλάω συνέχεια για τα πράγματα του Θεού, ήθελα να προσεύχομαι, ένοιωθα μέσα μου μεγάλη αγάπη για το πρόσωπο του Χριστού... Γιατί διαβάζοντας το λόγο του Θεού έβλεπα για πρώτη φορά ποιος ήταν πραγματικά ο Χριστός και τι δίδαξε πραγματικά. Στο σχολείο είχαμε διδαχτεί βέβαια κάποια πράγματα αλλά είναι εντελώς διαφορετικό όταν διαβάζεις μόνος σου από την Καινή Διαθήκη τα λόγια του Χριστού και «πίνεις κατευθείαν από την πηγή νερό».
Ξαναπήγες στην εκκλησία;
Για ενάμιση χρόνο περίπου δεν πήγαινα, προσευχόμουν και διάβαζα σπίτι μου. Η αλήθεια είναι ότι είχα μέσα μου κάποιες σκέψεις και αμφιβολίες κατά πόσον είναι σωστή αυτή η εκκλησία και κατά πόσον ακολουθούν εκεί με τον σωστό τρόπο το ευαγγέλιο. Μια μέρα προσευχήθηκα ιδιαίτερα στον Θεό για αυτό το θέμα, ζητώντας την οδηγία Του. Άνοιξα μετά τον ραδιοφωνικό σταθμό κι εκείνη την ώρα είχε ένα μάθημα για την εκκλησία της Φιλαδέλφειας που αναφέρεται στην Αποκάλυψη. Και στο σημείο που διάβασε ο ομιλητής και εξήγησε το εδάφιο: «…έχεις μικράν δύναμιν και εφύλαξας τον λόγον μου και δεν ηρνήθης το όνομα μου», πήρα μια βεβαίωση μέσα μου ότι αυτή η εκκλησία είναι η πραγματική εκκλησία του Χριστού. Γιατί φυλάει τις εντολές του Θεού όπως ακριβώς είναι γραμμένες μέσα στο λόγο Του και λειτουργεί όπως η πρώτη εκκλησία των αποστόλων. Αφού πήρα μέσα μου αυτή την βεβαίωση ξαναπήγα στην εκκλησία, μίλησα με τον υπεύθυνο που ήταν τότε ο αδελφός Πάσουλας και βαπτίστηκα στο νερό. Έχοντας πάρει πλέον σταθερή απόφαση να ακολουθήσω μέσα στην ζωή μου τον Χριστό.
Ήσουνα πολύ νέος, 18 χρονών. Πόσο δύσκολο ήταν για σένα να πάρεις αυτή την απόφαση;
Δεν ήταν καθόλου δύσκολο παρόλο που ήμουν ένας νέος που δεν είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Ήμουνα καλά, είχα τις παρέες μου, τους φίλους μου, τα ενδιαφέροντα μου, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη που ένοιωθα για τον Χριστό που ούτε καν σκέφτηκα οτιδήποτε ή με προβλημάτισε κάτι. Όταν κατάλαβα μέσα μου ότι ο Χριστός με αγάπησε τόσο πολύ που σταυρώθηκε για μένα, γέμισε η καρδιά μου ευγνωμοσύνη και αγάπη για Εκείνον και αυτό που ήθελα πάνω από όλα ήταν να Τον ακολουθήσω. Είχα γευτεί την ομορφιά της προσευχής, την ομορφιά να διαβάζεις το ευαγγέλιο, την ανάπαυση που βρίσκεις στην ψυχή σου όταν ακολουθείς το θέλημα του Θεού και τα έκανα όλα αυτά με πολύ χαρά. Ζούσα ένα θαύμα πραγματικά.
Οι φίλοι σου πως σε αντιμετώπισαν;
Οι φίλοι μου όταν τους μίλησα για τον Χριστό ξαφνιάστηκαν. Είδανε και την αλλαγή μου, τους έκανε μεγάλη εντύπωση, αλλά κανείς τους δεν θέλησε να ακολουθήσει τον Χριστό. Μετά σταμάτησα με τους φίλους τις πολλές επαφές γιατί προσκολλήθηκα με τους νέους της εκκλησίας. Δεν ήμασταν τότε πολλά άτομα αλλά περνούσαμε πραγματικά πολύ ωραία. Προσευχόμασταν όλοι μαζί, μελετούσαμε τον λόγο του Θεού, βγαίναμε και τις βόλτες μας και ήταν μια πολύ ευλογημένη εποχή αυτή για μένα. Μετά από λίγο μίλησα και στην αδελφή μου η οποία είδε την αλλαγή μου και κατάλαβε ότι κάτι πολύ σημαντικό μου συνέβη. Ήρθε στην εκκλησία, την άγγιξε κι εκείνη ο Κύριος, αναγεννήθηκε και βαπτίστηκε μετά από λίγο στο νερό. Όταν οι γονείς μας είδαν ότι και τα δύο παιδιά τους ακολουθούν πλέον τον Χριστό, κατάλαβαν ότι αυτό ήταν ένα κάλεσμα και για αυτούς. Και βεβαιώθηκαν ότι αυτά που είχαν ακούσει κάποια χρόνια πριν στη Θεσσαλονίκη ήταν όντως αληθινά. Ήρθε ο πατέρας μου πρώτα στην εκκλησία, μετά και η μητέρα μου και τώρα όλη η οικογένεια ακολουθούμε τον Χριστό. Η αδελφή μου έχει παντρευτεί μάλιστα και έχει και δύο παιδάκια.
Στα Χανιά είναι ακόμα οι δικοί σου;
Στα Χανιά ναι. Κι εγώ ζούσα εκεί μέχρι το 2009 περίπου που ήρθα πίσω στη Θεσσαλονίκη. Και αυτή τη στιγμή ζω εδώ μόνιμα μαζί με την οικογένεια μου. Να πούμε όμως πρώτα πως βαπτίστηκα με Πνεύμα Άγιο. Όταν μπήκα στην εκκλησία έβλεπα να λειτουργούν τα πνευματικά χαρίσματα όπως στους αποστολικούς χρόνους. Ήταν άλλο ένα θαύμα που ζούσα. Άκουγα τον Κύριο να μιλάει, να ενεργεί και ζητούσα κι εγώ να λάβω το Πνεύμα το Άγιο γιατί διάβαζα στο λόγο Του ότι είναι μια δωρεά από τον Θεό. Μια Κυριακή είχαμε μείνει όλη η νεολαία σε νηστεία και προσευχή μέσα στην εκκλησία. Εκείνη την μέρα ήρθε ο Θεός, μας επισκέφτηκε και λάβαμε το Πνεύμα το Άγιο επτά άτομα εκ των οποίων ένας ήμουν κι εγώ. Ένιωσα μια απέραντη χαρά, μια ευτυχία, μια γαλήνη και δόξαζα τον Θεό σε ξένες γλώσσες, άγνωστες σε μένα. Βέβαια όπως είπα και πριν, τις πνευματικές εμπειρίες δεν μπορείς να τις μεταδώσεις με λόγια, απλά κάνεις μια προσπάθεια κάπως να τις περιγράψεις. Από τότε πήρα την απόφαση να ακολουθήσω ακόμα πιο πολύ τον Χριστό. Και κάθε μέρα ανανεώνεται μέσα μας αυτή η απόφαση, γιατί κάθε μέρα επιλέγουμε να κάνουμε μέσα στη ζωή μας το θέλημα του Θεού. Μέσα σε πειρασμούς, μέσα σε προβλήματα, μέσα σε πολλά που συμβαίνουν σε όλους μας. Και προσωπικά έχω δει τον Θεό να κάνει μέσα στη ζωή μου πάρα πολλά θαύματα.
Θυμάσαι κάτι να μας διηγηθείς;
Να πω καταρχάς πως παντρεύτηκα, γιατί κι αυτό πιστεύω ήταν ένα θαύμα. Σε ένα συνέδριο νεολαίας στην Αθήνα γνώρισα την γυναίκα μου την Ζαφειρούλα που είναι από τη Καβάλα. Αμέσως, από την πρώτη στιγμή, μπήκε αμοιβαία αγάπη στη καρδιά μας. Κρατήσαμε μια επικοινωνία και επειδή αυτό που νοιώθαμε και οι δύο ήταν πολύ δυνατό -γιατί ο Κύριος το είχε ενεργήσει μέσα μας- πολύ γρήγορα σε τρείς μήνες παντρευτήκαμε. Ευχαριστούμε τον Θεό γιατί μας χάρισε κι ένα παιδάκι, τον Δημήτρη. Συναντήσαμε διάφορες δυσκολίες -και οικονομικές και άλλες- αλλά πάντα βλέπαμε μέσα στη ζωή μας το χέρι του Θεού. Θυμάμαι κάποια στιγμή δεν είχα χρήματα για να καλύψω μια πολύ σημαντική ανάγκη που υπήρχε. Και όπως γυρνούσα σπίτι από την δουλειά στενοχωρημένος, προσευχόμουν. Καθώς άλλαξα ρούχα, έβαλα το χέρι στην τσέπη του παντελονιού που μόλις φόρεσα και υπήρχαν μέσα κάποια χρήματα. Τα βγάζω, τα μετράω και ήταν το ποσό που χρειαζόμουνα. Πραγματικά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι έγινε. Όμως αυτά τα χρήματα ήταν την κατάλληλη στιγμή, εκεί για μένα, γιατί ο Θεός προνοεί. Και άλλα πολλά έχει κάνει βέβαια ο Θεός αλλά δεν έχουμε τον χώρο να τα πούμε όλα. Ο Κύριος μάς έχει θέσει τώρα στην εκκλησία της Θεσσαλονίκης όπου υπηρετούμε στο έργο της νεολαίας. Και δύο φορές την εβδομάδα βγαίνουμε για ευαγγελισμό. Κάθε Τρίτη βράδυ πάμε στην Πλατεία Ναυαρίνου και τις Κυριακές, στην παραλία το καλοκαίρι και στην πλατεία Αριστοτέλους το χειμώνα. Τα Σάββατα συνήθως κάνουμε ευαγγελιστικές εξορμήσεις σε πόλεις της Μακεδονίας. Τη Βέροια, το Κιλκίς, την Έδεσσα και σε άλλα μέρη.
Πως ανταποκρίνεται ο κόσμος στο κήρυγμα του ευαγγελίου;
Υπάρχουν διαφορετικές περιπτώσεις. Άλλοι θα σε βρίσουν, άλλοι είναι αδιάφοροι, άλλοι είναι πιο δεκτικοί. Η νεολαία δυστυχώς παρατηρώ ότι έχει απομακρυνθεί πολύ από τον Θεό και κατά ένα μεγάλο ποσοστό τείνει προς την αθεΐα. Αλλά έχουν το καλό ότι συζητάνε. Και μέσα από την συζήτηση και την ειλικρινή έρευνα μπορεί κάποιος να ψάξει και να βρει την αλήθεια. Κάτι άλλο που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι αρκετοί άνθρωποι έχουν να διηγηθούν κάποιο θαύμα που έχει κάνει ο Θεός μέσα στη ζωή τους. Αλλά τελικά μάλλον δεν φτάνει αυτό. Γιατί και την εποχή που ήταν στη γη ο Χριστός πολλοί είδανε τα θαύματα που έκανε, αλλά λίγοι έγιναν μαθητές Του. Χρειάζεται κι εμείς σήμερα να γίνουμε μαθητές Του και αυτά που γράφει το ευαγγέλιο να τα κάνουμε πράξη στη ζωή μας.
Δώσε αν θέλεις, ένα μήνυμα για όλους αυτούς τους ανθρώπους που αύριο θα διαβάσουν και την ομολογία σου.
Το μήνυμα μου είναι το εξής. Όλοι εμείς στην Ελλάδα έχουμε ακούσει για τον Χριστό. Περιστασιακά όμως και αποσπασματικά. Το πρώτο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να πάρει μια Καινή Διαθήκη για να διαβάσει τι δίδαξε ακριβώς ο Χριστός ώστε να έχει προσωπική άποψη. Και όχι από αυτά που άκουσε δεξιά και αριστερά και τα οποία πολλές φορές φθάνουν στα αυτιά των ανθρώπων αλλαγμένα και παραποιημένα. Το δεύτερο που μπορεί να κάνει κάποιος, είναι να επιδιώξει μια προσωπική εμπειρία με τον Θεό. Κάνοντας μια απλή προσευχή, όπως έκανα κι εγώ. Στο σπίτι του, στο δωμάτιο του, να προσευχηθεί και να πει: «Χριστέ μου θέλω να έχω μια προσωπική εμπειρία μαζί Σου. Αν υπάρχεις, αν είσαι ζωντανός, θέλω να σε γνωρίσω.» Και πιστεύω ότι όποιος το κάνει δεν έχει να χάσει τίποτε, παρά μόνο να κερδίσει.
Εσύ Θέμη τι έχεις κερδίσει;
Τα πάντα. Λέει το ευαγγέλιο ότι: «όποιος έχει τον Χριστό έχει την ζωή.» Έχουμε τον Χριστό και μαζί με Αυτόν ο Θεός μας έχει χαρίσει τα πάντα. Μέσα στη ζωή μου έχω μετανιώσει για πολλές επιλογές που έχω κάνει, για πολλά πράγματα που αν μπορούσα θα τα είχα αλλάξει. Για το μόνο που δεν έχω μετανιώσει ούτε στο ελάχιστο είναι για το ότι ακολούθησα τον Χριστό. Και η επιθυμία μου είναι μέχρι το τέλος να ακολουθήσω αυτό το δρόμο και όσο μπορώ να βοηθήσω και άλλους ανθρώπους να βρουν αυτό το δρόμο και να τον ακολουθήσουν.
