Σήμερα πολλοί άνθρωποι μιλάνε για την ανάγκη να έχουν ειρήνη μέσα τους και κάνουν πολλά πράγματα για να την αποκτήσουν. Απέναντι σ’ αυτό το πρόβλημα, ο άνθρωπος κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να το ξεπεράσει.
Για παράδειγμα στον Δυτικό κόσμο και στην Αμερική ιδιαίτερα, είναι απολύτως φυσιολογικό στις μέρες μας ο κάθε άνθρωπος να έχει τον ψυχολόγο του και να κάνει συνεδρίες ψυχανάλυσης για να βρει τον εαυτό του και να ηρεμήσει. Άλλοι προσπαθούν να γεμίσουν τη ζωή τους με διάφορες δραστηριότητες που θα τους χαλαρώνουν, ή θα τους εκτονώνουν και έτσι θα μπορούν να αισθάνονται καλύτερα. Τo κρίσιμο όμως δεν είναι το τι κάνουν οι άνθρωποι για να αποκτήσουν την ειρήνη, αλλά το αν τελικά την αποκτούν. Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος είναι έτσι πλασμένος από τον Θεό, ώστε όταν δεν έχει ειρήνη μέσα του, το κενό αυτό να το καταλαμβάνει η ταραχή, ο φόβος, η ανασφάλεια για το αύριο κλπ.
Βέβαια η ειρήνη είναι μια λέξη γνωστή. Είναι το αντίθετο του πολέμου θα έλεγε κάποιος πολύ απλοϊκά. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον ότι η λέξη αυτή μέσα στην Αγία Γραφή αναφέρεται 237 φορές. Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν ότι κάτι θέλει να μας πει ο Θεός με αυτήν την λέξη. Σε μια από αυτές τις αναφορές, ο απ. Παύλος μας προτρέπει λέγοντας: «Μη μεριμνάτε περί μηδενός, αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας διά της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νούν θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας διά του Ιησού Χριστού» (Φιλιπ. δ:6-7).
Τι βλέπουμε εδώ; Βλέπουμε ότι η ειρήνη συνδέεται με την έλλειψη μέριμνας και με την προτροπή να φέρνουμε τα ζητήματά μας στον Θεό με προσευχή και πνεύμα ευχαριστίας. Εμείς συχνά την μέριμνα την αντιλαμβανόμαστε απλά ως υπερβολική ενασχόληση με τις δουλειές μας και τα πράγματα της καθημερινότητας. Διαβάζοντας όμως προσεκτικά το κομμάτι αυτό, μήπως τελικά μέριμνα είναι να προσπαθώ να τα βγάλω πέρα μόνος μου, βγάζοντας τον Θεό απ’ έξω από τη ζωή μου και τις υποθέσεις μου; Μήπως τελικά η μέριμνα είναι μια κατάσταση μονολόγου;
Αντίθετα, όταν φέρνω την μέριμνα μπροστά στον Θεό μπαίνω τότε σε μια κατάσταση διαλόγου μαζί Του. Τι είναι αυτό που χρειάζεται ο διάλογος αυτός για να φέρει αποτελέσματα; Χρειάζεται εμπιστοσύνη ότι το διαλεγόμενο πρόσωπο, ο Χριστός δηλαδή, είναι και μένει πιστός. Εμπιστοσύνη ότι ο Χριστός εξακολουθεί να είναι στο Θρόνο και εξακολουθεί να μην έχει χάσει τον έλεγχο. Ο καρπός αυτής της σχέσης εμπιστοσύνης είναι ο καρπός της ειρήνης. Λέει και κάτι άλλο όμως το επόμενο εδάφιο. Λέει ότι αυτή η ειρήνη του Θεού, υπερέχει κάθε νου. Ξεπερνάει δηλαδή αυτό που μπορεί ο άνθρωπος να συλλάβει με το μυαλό του. Και αυτό ακριβώς είναι η χάρη του Θεού! Χάρη Θεού είναι για παράδειγμα να μπορείς να μένεις ασάλευτος και αμετακίνητος χωρίς να χάνεις την ειρήνη σου, ενώ οι καταστάσεις γύρω σου είναι δύσκολες και πιεστικές.
Μας πληροφορεί όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό παρακάτω. Η ειρήνη αυτή θα έρθει και θα διαφυλάξει τις καρδιές και τα διανοήματά σας δια του Ιησού. Εκεί ακριβώς, στην καρδιά και στα διανοήματα, είναι το πεδίο που δίνονται οι μεγάλες μάχες για να κερδηθεί η ειρήνη. Και στη μάχη αυτή ακριβώς είναι που δίνει ο Κύριος το παρόν και μας θωρακίζει με μια ειρήνη που δεν είναι δική μας αλλά δική Του. Και όλα αυτά γιατί Του δώσαμε χώρο, Τον εμπιστευτήκαμε, Του είπαμε ότι δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας χωρίς Αυτόν!
Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι η ειρήνη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Άρα ο καρπός της ειρήνης δεν προκύπτει αυτόματα, αλλά θέλει μια καλλιέργεια και φυσικά χρόνο. Ο ίδιος ο Χριστός μας λέει «Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν» (Ιωαν. ιε:5). Τον καρπό τον δίνει ο Κύριος, αλλά βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό, είναι η απόφασή μου να μείνω μέσα στο αμπέλι. Εάν μείνω, δίνω το δικαίωμα στον Πατέρα που είναι ο γεωργός να με καθαρίσει, να με κλαδέψει, να με ποτίσει, να με ραντίσει κλπ. Ο καρπός της ειρήνης θέλει επίσης υπομονή, επιμονή και προσδοκία για να καρπίσει. Αυτό εκτός από χρόνο, μπορεί να θέλει και κόπο. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει χαρά και παρηγοριά μπροστά στην προσδοκία της καρποφορίας σε ειρήνη στη ζωή μας. Αυτό γίνεται στη βάση της πίστης. Της εμπιστοσύνης δηλαδή σ’ αυτό που λέει ο Θεός. Ο απ. Παύλος λέει χαρακτηριστικά: «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Ρωμ. ε:1).
Τι είμαστε; Δικαιωθέντες. Πως είμαστε δικαιωθέντες; Δια της πίστεως. Και τι έχουμε δια της πίστεως; Ειρήνη! Ας προσέξουμε τον χρόνο εδώ. Δεν λέει ΘΑ έχουμε ειρήνη. Αλλά λέει ΕΧΟΥΜΕ ειρήνη. Πότε; Σήμερα, τώρα! Φτάνει να αποδεχτώ αυτόν τον λόγο. Ότι ο Θεός με δικαιώνει δια της πίστεως.
Αυτό με βάζει σε μια άλλη διάσταση, όπου το θάρρος μου είναι στον Κύριο που δικαιώνει. Όχι στον εαυτό μου. Και αυτό είναι κάτι που μου δίνει ειρήνη. Όλο αυτό δεν συμβαίνει γιατί εγώ σφίγγω τα δόντια και κάνω υπομονή. Δεν είναι κάτι τεχνητό δηλαδή. Αλλά είναι η θαυμαστή ενέργεια της χάρης του Θεού που κάνει τον άνθρωπο να έχει ειρήνη, όταν το καύχημά του είναι στον Κύριο και όχι στον εαυτό του.
Λευτέρης Τοπάλογλου - Κοζάνη
