“Και θέλω δώσει εις εσάς καρδίαν νέαν, και πνεύμα νέον θέλω εμβάλει εν υμίν, και αποσπάσας την λιθίνην καρδίαν από της σαρκός σας θέλω δώσει εις εσάς καρδίαν σαρκίνην. Και θέλω εμβάλει εν υμίν το Πνεύμα μου και σας κάμει να περιπατήτε εν τοις διατάγμασί μου και να φυλάττητε τας κρίσεις μου και να εκτελήτε αυτάς.” Ιεζεκιήλ λς' 26.
Αυτό το μήνα θα μας δώσει την μαρτυρία του ο αδελφός μας Παναγιώτης Μιχαλακάκος.
Αδελφέ Παναγιώτη, είσαι ακόμα ένας νέος που ελευθέρωσε ο Χριστός από την μάστιγα των ναρκωτικών, όμως -όπως θα μας πεις κι εσύ στην συνέχεια- ο Θεός ελευθερώνει τον άνθρωπο από όλα, όχι μόνο από ένα συγκεκριμένο πάθος.
Ακριβώς. Δεν είναι ένας: “Θεός των ναρκωτικών.” Κι αυτό είναι κάτι που το λέγαμε και το συζητούσαμε πολύ συχνά στο χριστιανικό κέντρο που απεξαρτήθηκα. Ότι ο Θεός δεν είναι ένας: “Θεός των ναρκωτικών” και δεν είναι ο “Θεός του συγκεκριμένου κέντρου”. Ο Θεός είναι παντού, βλέπει καρδιές και ελευθερώνει τον άνθρωπο από όλα, όπως μόνο Εκείνος γνωρίζει να κάνει. Να πω λοιπόν ξεκινώντας, ότι γεννήθηκα σε μια χριστιανική, θα λέγαμε, οικογένεια. Ο πατέρας μου μεγάλωσε μέσα στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και τότε η γιαγιά μου, για να μπορέσει να συντηρήσει τα παιδιά της, αναγκάστηκε και τα “μοίρασε” σε διάφορα ορφανοτροφεία. Ο πατέρας μου βρέθηκε σε ένα χριστιανικό ορφανοτροφείο κι από εκεί άρχισε η σχέση του με την εκκλησία. Γιατί ο πατέρας μου είναι χριστιανός ορθόδοξος και είναι από μικρός κοντά με τα πράγματα του Θεού. Από παιδί λοιπόν πήγαινα κι εγώ με την οικογένεια μου στην εκκλησία, ήμουνα και παπαδάκι, αλλά δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα, δεν είχα διδαχτεί ποτέ να έχω μια προσωπική σχέση με τον Θεό.
Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν διδάσκονται να έχουν προσωπική σχέση με τον Θεό, διδάσκονται ότι η σχέση τους με τον Θεό είναι μόνο μέσω της εκκλησίας.
Κάπως έτσι είναι, πράγματι. Δεν γνώριζα λοιπόν τότε τον Λόγο του Θεού, δεν γνώριζα ότι ο Θεός σε ακούει και μπορείς να έχεις μια προσωπική σχέση μαζί Του και να Του ζητάς αυτά που χρειάζεσαι. Όμως ευχαριστώ τον Κύριο που είχα πιστούς γονείς γιατί άλλα παιδιά με τα οποία κάναμε αργότερα παρέα, δεν είχαν καμία σχέση με τον Θεό. Εγώ τουλάχιστον έναν φόβο Θεού τον ένιωθα μέσα μου και είναι χαρακτηριστικό ότι ποτέ μου δεν βλαστημούσα τα Άγια, άσχετα αν η εξέλιξη μου μετά δεν ήτανε καλή. Θυμάμαι ήμουν πάντα ένα παιδί πολύ ζωηρό και υπερκινητικό. Είχα πολλή ενέργεια, ασχολιόμουν με διάφορες δραστηριότητες, τα βαριόμουν όμως όλα πολύ γρήγορα κι έψαχνα συνέχεια να βρω κάτι να γεμίσω μέσα μου. Γιατί ένιωθα πάντα κάτι να μου λείπει. Στα 14 μου χρόνια κάπνισα για πρώτη φορά τσιγάρο.
Στο σχολείο;
Ναι, τότε πήγαινα Τρίτη Γυμνασίου. Θέλω να πω κάτι από την αρχή. Πολλές φορές λέμε ότι κάποιο παιδί παρασύρθηκε γιατί το οδήγησαν οι παρέες του σε κακό δρόμο. Εμένα δεν με παρέσυρε κανείς, το λέω αυτό με σιγουριά. Εγώ έψαχνα να βρω παιδιά που να σκέφτονται σαν κι εμένα, που να έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με εμένα. Καπνίσαμε λοιπόν στο σχολείο μια φορά, μετά το κάναμε δύο φορές την εβδομάδα, μετά καπνίζαμε κάθε μέρα. Και στη συνέχεια ήρθε και η γνωριμία μου με τον κόσμο των ναρκωτικών και των παραισθήσεων. Με κάποιους φίλους εισπνεύσαμε μια μέρα βενζίνη και κάποια στιγμή αργότερα δοκιμάσαμε χασίς. Στην αρχή έκανα χρήση χασίς μόνο τα Σαββατοκύριακα, όμως μετά η χρήση άρχισε να γίνεται πιο συχνή και μετά έγινε καθημερινή. Μέσα σε τρία χρόνια είχα δοκιμάσει σχεδόν όλα τα ναρκωτικά και στα 17 μου, το 1996, δοκιμάζω πρώτη φορά ηρωίνη. Κι εκεί ξεκίνησα κάνοντας χρήση μόνο τα Σαββατοκύριακα, με το που τελείωσα όμως το σχολείο η χρήση ήταν πλέον εκτός ελέγχου.
Βλέπουμε λοιπόν ότι όλα αυτά ξεκινάνε από το: “λίγο” αλλά δεν μένουν ποτέ εκεί.
Ξεκινάς από το: “λίγο” και ξαφνικά βρίσκεσαι στο: “πολύ” γιατί ο νέος είναι επιπόλαιος, νομίζει ότι τα ξέρει όλα (αν και δεν έχει εμπειρίες) και υπερεκτιμά τις δυνατότητες του. Εγώ τότε γνώριζα τι είναι η ηρωίνη, είχα ακούσει τόσα πράγματα, αλλά θεωρούσα τον εαυτό μου πιο έξυπνο και πιο ικανό από τους άλλους, ώστε να μπορέσω να την ελέγξω. Αυτό όμως είναι μια τρομερή παγίδα του Διαβόλου, και ξαφνικά βρίσκεσαι να σε έχει δέσει με αλυσίδες και να μην μπορείς να ελευθερωθείς. Όχι μόνος σου τουλάχιστον. Οι γονείς μου είχαν καταλάβει ότι έκανα κάποια χρήση, εγώ τους έλεγα ότι το κάνω μια φορά στο τόσο, ότι θα το σταματήσω, όμως η χρήση αυξάνονταν και σε ηλικία 18-19 χρονών ήμουνα τόσο εξαρτημένος ώστε να έχω στερητικά συμπτώματα. Είχα δώσει τότε Πανελλήνιες εξετάσεις για να πάρω αναβολή από τον στρατό, αλλά αποφάσισα να την κόψω, με το σκεπτικό να πάω φαντάρος κι έτσι να καθαρίσω. Όμως στον στρατό έπεσα ακόμα πιο πολύ στα ναρκωτικά. Παρουσιάστηκα στα τεθωρακισμένα, πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές, όμως μπορώ να πω ότι -αν και ήμουνα στην αμαρτία- έβλεπα το χέρι του Θεού να με βοηθάει, να με προστατεύει και κατάφερα τελικά να ανταπεξέλθω και να βγάλω την θητεία μου. Όταν απολύθηκα, συνέχισε η κατρακύλα, και τρείς φορές κόντεψα να πεθάνω από υπερβολική δόση. Την μια φορά ειδικά, έφθασα πάρα πολύ κοντά στο θάνατο, αλλά “όλως τυχαίως” (που δεν γίνεται στη ζωή τίποτε τυχαίως) ήμουν ακριβώς απέναντι από ένα νοσοκομείο που εφημέρευε κι έτσι σώθηκα.
Ο Κύριος σε έσωσε.
Αμήν αδελφέ. Και το νοσοκομείο λεγότανε: “Σωτηρία” και ούτε αυτό είναι τυχαίο. Τότε ήμουν με μια κοπέλα και είχα υποσχεθεί ότι θα σταματήσω την ηρωίνη. Και το έλεγα αλήθεια, είχα πάρει μάλιστα και μεθαδόνες για να με βοηθήσουν στην απεξάρτηση. Την τελευταία μέρα λοιπόν πριν κόψω, με είχε πιάσει απληστία να πιω όσα περισσότερα ναρκωτικά μπορώ κι “έμεινα” από υπερβολική δόση. Η μητέρα μου εκείνο το βράδυ είχε μια έντονη ανησυχία και προσευχότανε συνέχεια να γυρίσω σπίτι. Έπαιρνε τηλέφωνο την κοπέλα μου, το τηλέφωνο έλεγε ότι είναι κλειστό και κάποια στιγμή βλέπει σαν σε όραση το πρόσωπο μου να λιώνει. Ξαναπαίρνει γεμάτη αγωνία, τελικά το σηκώνει η κοπέλα (η οποία τα είχε χάσει με αυτό που μου είχε συμβεί, είχε παγώσει) λέει στη μητέρα μου τι έχει γίνει και ήρθανε με τον πατέρα μου και με πήγανε στο νοσοκομείο απέναντι. Αυτή ήταν η πρώτη τρανταχτή ενέργεια του Θεού στη ζωή μου, την οποία τότε βέβαια δεν συνειδητοποίησα και πολύ. Έκαναν οχτώ ώρες οι γιατροί να με συνεφέρουν κι όταν συνήλθα την άλλη μέρα, έστειλα κατευθείαν την κοπέλα μου να πάει να μου βρει ναρκωτικά. Και από το ένα χέρι είχα τον ορό κι από το άλλο χέρι έκανα ένεση ηρωίνης. Μετά για ένα εξάμηνο έκανα OFF από την ηρωίνη, έπινα όμως όλα τα άλλα ναρκωτικά. Και μετά από έξι μήνες ξανάπεσα και ξανά η ίδια ταλαιπωρία, και ξαναπήγα να πεθάνω δύο φορές από υπερβολική δόση. Έλεγα στους γονείς μου ότι θα κόψω, ότι θα καθαρίσω, όμως τους κορόιδευα, δεν έκανα τίποτε. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δεν μπορούσα. Πήγαινα σε διάφορα κέντρα απεξάρτησης, σε διάφορα προγράμματα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, μετά πάλι έπινα. Θάνατοι συνέβαιναν δίπλα μου, δικαστήρια, προβλήματα υγείας, τίποτε δεν μπορούσε να με σταματήσει, ίσα-ίσα ένιωθα την αλυσίδα να με τραβάει πιο κάτω.
Αυτά είναι τα δεσμά της αμαρτίας. Να φθάσουμε όμως στο πως σε ελευθέρωσε ο Κύριος.
Αμήν. Είχα ένα φίλο με τον οποίο ήμασταν μαζί από μικροί σε όλα και στην ηρωίνη μετά. Αυτός ο φίλος λοιπόν, κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει σε ένα κέντρο απεξάρτησης στην Ισπανία, στο ΡΕΤΟ. Ξέραμε για το ΡΕΤΟ κάποια πράγματα, ξέραμε ότι είναι ένα χριστιανικό κέντρο, ότι είναι η βάση τους η Αγία Γραφή και ότι είναι ένα στεγνό πρόγραμμα - που όταν λέμε στεγνό, εννοούμε πρόγραμμα που δεν χορηγεί υποκατάστατα. Φεύγει λοιπόν ο φίλος, πάει στην Ισπανία, πάω κι εγώ τότε σε ένα κλειστό πρόγραμμα εδώ στην Αθήνα, εκείνος έμεινε εκεί τρία χρόνια, εγώ είχα φύγει στις τρείς μέρες. Γυρίζει στην Ελλάδα ελευθερωμένος, μου χτυπάει μια μέρα την πόρτα, αγκαλιαστήκαμε, χαιρετηθήκαμε κι αρχίζει να μου μιλάει για τον Θεό. Εντωμεταξύ όπως σου είπα πριν, εγώ είχα μια σχέση σαν παιδί με την εκκλησία, αυτός μεγάλωσε τελείως διαφορετικά και πριν πάει στην Ισπανία δεν είχε σχέση με την θρησκεία. Γι’ αυτό και τον άκουγα με κάποια έκπληξη. Όπως μου έλεγε λοιπόν ότι πρέπει να σταματήσω κι εγώ την ηρωίνη, του λέω: “Εντάξει, θα γίνει κι αυτό. Όλα στο μυαλό είναι.” Αυτή είναι η κλασική ατάκα του τοξικομανή. Με όποιο χρήστη καθίσεις να μιλήσεις, κάποια στιγμή θα το ακούσεις. Και μου απαντάει: “Όχι, δεν είναι όλα στο μυαλό, όλα είναι στην καρδιά.” Εκείνη την στιγμή θυμάμαι ότι κάτι έκανε “κλικ” μέσα μου, κάτι ένιωσα. Και συνεχίζει και μου λέει: “Από εκεί βγαίνει η επιθυμία σου, από την καρδιά σου. Και ο Θεός είναι ο μόνος που μπορεί να αλλάξει την καρδιά σου, να την καθαρίσει και να έχεις μετά άλλες επιθυμίες.”
Από λίθινη να την κάνει σάρκινη όπως λέει η Αγία Γραφή.
Αμήν. Αυτά τα λόγια λοιπόν με άγγιξαν πάρα πολύ εκείνη την μέρα και τα κράτησα μέσα μου. Συνέχισα βέβαια την ζωή που έκανα, αυτός ο φίλος συχνά ερχόταν και μου μιλούσε και προσπαθούσε να με βοηθήσει και για να μην στα πολυλογώ, μετά από ένα χρόνο, πήρα την απόφαση να πάω κι εγώ στο ΡΕΤΟ, στην Ισπανία. Την τελευταία μέρα με έπιασε πάλι αυτή η απληστία να πιω όσα πιο πολλά ναρκωτικά μπορώ και μόλις με είδανε σε αυτή την κατάσταση στο αεροδρόμιο δεν με αφήνανε να ταξιδέψω. Όμως, όταν ο Θεός ανοίγει μια πόρτα κανείς δεν μπορεί να την κλείσει. Και το σχέδιο του Θεού για μένα ήταν να πάω στην Ισπανία και να Τον γνωρίσω εκεί. Με τα πολλά λοιπόν κατάφερα να μπω στο αεροπλάνο και μόλις έφθασα, με περιμένανε και με πήγανε στο “σπίτι” που θα έμενα. Την επόμενη μέρα είχαν ξεκινήσει τα στερητικά συμπτώματα και δεν μπορούσα να σηκωθώ καθόλου από το κρεβάτι, ούτε μέχρι την τουαλέτα δεν πήγαινα. Έκαναν πολύ προσευχή για μένα τα παιδιά στο κέντρο γιατί ήμουνα πραγματικά σε πολύ άσχημη κατάσταση και κάποιοι μάλιστα δεν πίστευαν ότι θα μείνω. Κι έλεγαν μεταξύ τους ότι: “Αυτός μόλις μπορέσει και σταθεί λίγο στα πόδια του θα φύγει.” Μου έδωσαν αμέσως όμως μια Αγία Γραφή και άρχισα να την διαβάζω. Και ανακάλυψα για πρώτη φορά στη ζωή μου το βιβλίο των Ψαλμών το οποίο ήτανε μια μεγάλη παρηγοριά για μένα. Ειδικά θυμάμαι ένα εδάφιο: “Ανάθεσε στον Κύριο την οδό σου, έλπιζε σε Αυτόν κι Εκείνος θα ενεργήσει.” Πέρναγαν οι μέρες, δυνάμωνα σωματικά (σε ενάμιση μήνα πήρα 17 κιλά) αλλά ψυχολογικά δεν ήμουνα καλά. Όμως ο άνθρωπος για να αλλάξει τον τρόπο που ζει πρέπει να αλλάξει πρώτα τον τρόπο που σκέφτεται. Και πολλές φορές μέσα από τον πόνο μαθαίνεις, γνωρίζεις και αλλάζεις. Και ο Λόγος του Θεού άλλωστε λέει, ότι δια πολλών θλίψεων θα μπούμε στη βασιλεία των ουρανών.
Και ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή και η υπομονή δοκιμή.
Αμήν. Εγώ δεν το είχα διαβάσει αυτό τότε, όμως πέρναγα θλίψη και ο Θεός ήθελε να με μάθει πράγματα μέσα από αυτή την δοκιμασία. Θα μπορούσε ο Θεός να με θεραπεύσει και να μου πάρει και την θλίψη μέσα σε μια μέρα; Σίγουρα θα μπορούσε. Ο Κύριος γνώριζε όμως τι είχα μέσα μου και τι είχα πραγματικά ανάγκη. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου όταν με αποχαιρέτησε στο αεροδρόμιο μου είπε: “Παιδί μου πήγαινε, κι αν δεις ότι δεν μπορείς, πάρε με τηλέφωνο και θα σου στείλω χρήματα να γυρίσεις.” Και πήγα με αυτό το σκεπτικό. Όμως από την πρώτη μέρα που πήγα διαλυμένος, μέχρι την τελευταία, δεν μου πέρασε ούτε μια φορά από το μυαλό, να σηκωθώ και να φύγω. Κι αυτό ήταν ένα από τα πολύ θαυμαστά πράγματα που έκανε ο Θεός. Και κάτι ακόμα πιο θαυμαστό που έκανε ο Θεός, ήταν ότι από την πρώτη μέρα που πήγα στην Ισπανία, μέχρι και αυτή την στιγμή που μιλάμε, δεν μου έχει έρθει ποτέ η επιθυμία να πάρω ναρκωτικά. Ένα θαύμα πραγματικά γιατί επί 14 χρόνια έπαιρνα συνέχεια διάφορες ουσίες και τα τελευταία 11 χρόνια επί καθημερινής βάσης ηρωίνη. Πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνούσα ήταν η ηρωίνη και η τελευταία πριν κοιμηθώ. Και το θαύμα που έκανε ο Θεός ήταν ότι ξερίζωσε ουσιαστικά, αυτό το πάθος από μέσα μου. Σου το λέω με κάθε ειλικρίνεια ότι από τότε που μπήκα στο κέντρο, 21 Οκτωβρίου 2007, μέχρι και σήμερα που μιλάμε, δεν μου έχει έρθει ποτέ αυτή η επιθυμία.
Εκεί στο κέντρο τι πρόγραμμα είχατε;
Το ΡΕΤΟ έχει την εργασιοθεραπεία. Δουλεύεις κάθε μέρα. Από εκεί και πέρα, το πρωί είχαμε συνάθροιση στο σπίτι που ήμασταν, λέγαμε ύμνους, δοξάζαμε τον Θεό και μετά κάποιος αδελφός έφερνε ένα μήνυμα από τον Λόγο του Θεού. Τετάρτη και Κυριακή είχαμε συνάθροιση όλα μαζί τα σπίτια της περιοχής και θα μας μίλαγε συνήθως ο ποιμένας του ΡΕΤΟ. Δοξολογία, ύμνοι, προσευχή, κήρυγμα, αυτό γινόταν στις συναθροίσεις. Κάτι πολύ σημαντικό ήταν οι συμπεριφορές των ανθρώπων. Έβλεπα ανθρώπους πρώην ναρκομανείς, πρώην εγκληματίες, πρώην φυλακόβιους να είναι τελείως μεταμορφωμένοι. Με αγάπη, με πραότητα, να ομολογούνε συνέχεια τον Χριστό κι έλεγα μέσα μου ότι εδώ όντως κάτι υπάρχει, κάτι γίνεται, δεν είναι απλά θεωρίες αυτά που ακούω. Οπότε αυτό ήταν που με έλκυσε πάρα πολύ. Πέρναγε ο καιρός, ζητούσα τον Θεό, διάβαζα την Αγία Γραφή κι έβλεπα τον εαυτό μου να αλλάζει καθημερινά. Μου είχαν πει τα αδέλφια για το βάπτισμα εν ύδατι, ήθελα να το κάνω, αλλά με άφηναν λίγο να μαθητεύσω κι άλλο, να μην κάνω κάτι παρορμητικό. Βαπτίστηκα εν ύδατι τελικά μετά από 7 μήνες.
Αυτή η θλίψη που είχες τι έγινε;
Κάποια στιγμή πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Προσευχόμουν, διάβαζα τον Λόγο, γέμιζα με Θεό κι έτσι απλά έφυγε. Πέρασαν δύο χρόνια στο κέντρο πολύ ευλογημένα και αποφάσισα μετά να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα. Και μου είπαν τα αδέλφια εκεί: “Παναγιώτη είσαι πλέον καλά, μπορείς να γυρίσεις, όμως κοίταξε να βρεις κάποια εκκλησία να πηγαίνεις για να δυναμώσεις και να αναπτυχθείς πνευματικά”. Και πόσο δίκιο είχανε, γιατί όταν γύρισα, άρχισα λίγο με τις δουλειές και με τα πράγματα του κόσμου να αποσπώμαι. Κι εκεί που έκανα πριν προσευχή, η προσευχή μετά έγινε πιο αραιή, έγινα χλιαρός πνευματικά και τελικά πάγωσα τελείως. Καθόλου προσευχή, καθόλου διάβασμα κι άρχισε πάλι ένα κενό μέσα μου να μεγαλώνει. Δεν ήρθε επιθυμία για ναρκωτικά όμως, γιατί η ενέργεια του Θεού ήταν ριζική πάνω σε αυτό. Άρχισα λοιπόν πάλι να εκζητώ τον Θεό, όμως δεν ήξερα σε ποιά εκκλησία να πάω και δεν εμπιστευόμουν κάποιον εύκολα. Μέχρι που μίλησα πάλι με τα παιδιά στο ΡΕΤΟ στην Ισπανία και με έφεραν σε επαφή με έναν αδελφό μας, τον Κυριάκο. Κι εκείνος με οδήγησε στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στην Κηφισιά και στην πορεία ήρθα στην εκκλησία του Παγκρατίου που είναι η πιο κοντινή στο σπίτι μου, όπου είμαι και μέχρι σήμερα. Και αν ήταν θαυμαστή η ενέργεια του Θεού να με ελευθερώσει από τα ναρκωτικά, θεωρώ ακόμα μεγαλύτερο θαύμα ότι η χάρη Του -γιατί η χάρη Του είναι, δεν είναι κάτι άλλο- με κρατάει όλα αυτά τα χρόνια ελεύθερο μέσα στην εκκλησία. Ο Κύριος με έχει αλλάξει τελείως, με έχει κάνει έναν άλλο άνθρωπο και μου έχει χαρίσει πάρα πολλά πράγματα που δεν Του τα είχα καν ζητήσει.
Και μένοντας κοντά Του θα σου χαρίσει πολλά περισσότερα. Αδελφέ Παναγιώτη, να πούμε ότι τελικά: “όλα είναι στη καρδιά;”
Αμήν, “όλα είναι στην καρδιά” κι εγώ αυτό θα σου έλεγα στο τέλος για να το κρατήσουμε σαν μήνυμα. “Εκ πάσης φυλάξεως φύλατε την καρδία σου διότι εκ ταύτης προέρχονται οι εκβάσεις της ζωής.” Αυτό είναι ένα εδάφιο που με συντροφεύει πάντα. Από εκεί ξεκινάνε όλα, από τις επιθυμίες μας. Και ο μόνος που μπορεί να καθαρίσει την καρδιά μας και να την αλλάξει είναι ο Ιησούς Χριστός. Πρέπει λοιπόν να δώσουμε σε Αυτόν την καρδιά μας και ο Κύριος που βλέπει την πρόθεση μας, έστω κι αν είμαστε αδύναμοι- θα μας ακούσει και θα ενεργήσει.
