“Ο Κύριος είναι πλησίον πάντων των επικαλουμένων αυτόν· πάντων των επικαλουμένων αυτόν εν αληθεία.” Ψαλμός ρμε΄18. Αυτό το μήνα θα μας δώσει τη μαρτυρία του ο αδελφός μας Στέλιος Χατζηδάκης από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας.
Αδελφέ Στέλιο, ζεις στην Αλεξάνδρεια, αλλά είσαι από την Θεσσαλονίκη νομίζω.
Ναι, ζω στην Αλεξάνδρεια εδώ και κάποια χρόνια, αλλά έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη. Στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης συγκεκριμένα. Γεννήθηκα το 1959 και μεγάλωσα μέσα σε μια πολύ φτωχή οικογένεια. Εργατική μεν και τίμια, αλλά τα βγάζαμε πολύ δύσκολα πέρα. Εγώ όμως από πολύ μικρός έβρισκα διάφορους τρόπους για να βγάζω λεφτά. Για παράδειγμα, πήγαινα στην εκκλησία όποτε είχε βάφτιση και υπήρχε τότε η συνήθεια, όταν λέγανε το όνομα του παιδιού, ο παππούς και η γιαγιά να μοιράζουνε χρήματα. Αυτό το είχα κάνει επάγγελμα και δεν είχα αφήσει βάφτιση για βάφτιση. Το άλλο ήτανε με τους φωτογράφους. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν συμφωνίες με φωτογράφους εκ των προτέρων, ήτανε πιο πρόχειρα τα πράγματα. Και είχα συνεννοηθεί με φωτογράφους, να τους φωνάζω όταν υπάρχει βάφτιση ή γάμος και να μου δίνουνε χαρτζιλίκι. Ακόμα πήγαινα σε κινηματογράφους και πουλούσα σάντουιτς, γενικά έκανα ότι έβρισκα και με όλα αυτά ποτέ δεν μου έλειψαν τα χρήματα σαν παιδί. Αλλά και ποτέ δεν τα αγάπησα. Όπως τα έπαιρνα, τα σκορπούσα, γιατί ήξερα ότι αύριο πάλι θα τα έχω. Μέχρι που τα πετούσα κάποιες φορές από το παράθυρο, για να τα πάρουν τα φτωχά παιδιά της γειτονιάς. Μάλιστα είχα κι ένα σλόγκαν -ας το πούμε έτσι- κι έλεγα: “Εγώ τα πετάω από το παράθυρο και ο Θεός μού τα φέρνει από την πόρτα.”
Για να το έλεγες αυτό, πρέπει να πίστευες στον Θεό.
Πίστευα πράγματι στον Θεό και πάντοτε Τον έλεγα: “ο Κύριος.” Βέβαια ήμουνα μέσα στην αμαρτία, πολλές φορές μπορεί να γινόμουνα βίαιος, αλλά φοβόμουνα κι όλας τον Θεό, είχα την συναίσθηση να μην ξεφύγω από κάποια όρια. Και μέσα στη ζωή μου πάντοτε πίστευα ότι ο Θεός με ακούει και θα σου πω μια εμπειρία πάνω σε αυτό. Ήμουνα ένα καλοκαίρι για δουλειά με τον αδελφό μου στη Χαλκιδική. Ο μεγάλος μου αδελφός ήτανε στη νύχτα, είχε μάθει κι έπαιζε μπουζούκι κι εγώ πήγαινα μαζί του και δούλευα σαν σερβιτόρος. Ήμασταν λοιπόν σε ένα μέρος που το λένε Μόλα Καλύβα κι εκεί συνήθως τρώγαμε σε μια ταβέρνα που την είχε μια κυρία, Μαρία τη λέγανε. Και μια μέρα ξαφνικά, όπως εργαζόταν η γυναίκα εκεί στο μαγαζί, πέφτει κάτω σαν νεκρή και όλοι λέγανε: “πέθανε.” Πήγα τότε από πάνω της κι άρχισα να προσεύχομαι: “Κύριε σε παρακαλώ, Εσύ να την κρατήσεις στη ζωή...” και πράγματι μετά από λίγο συνήλθε. Εκείνη τη μέρα σιγουρεύτηκα ότι ο Κύριος ακούει την προσευχή μου. Και το ίδιο πιστεύω βέβαια, ακόμα περισσότερο σήμερα. Γνώρισα μετά τη σύζυγο μου, παντρευτήκαμε πολύ νέοι, ο Θεός μάς χάρισε δύο παιδιά, αλλά κάναμε πολλά λάθη, μπλέξαμε και οι δύο στην αμαρτία και φθάσαμε στο σημείο, μετά από 15 χρόνια περίπου, να χωρίσουμε. Εντωμεταξύ όμως, ο Θεός με είχε ευοδώσει -παρόλο που ήμουν και είμαι αγράμματος- και είχα δημιουργήσει μια μεγάλη διαφημιστική εταιρία με ετήσιο τζίρο κοντά στο ένα δισεκατομμύριο δραχμές.
Για ποια εποχή μιλάμε;
Μιλάμε για αρχές της δεκαετίας του 1980. Ήτανε πάρα πολλά χρήματα για εκείνη την εποχή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με ζητούσαν διάφορες εταιρίες σαν διαφημιστικό σύμβουλο, όπου για να πηγαίνω μια φορά την εβδομάδα έπαιρνα τον μήνα 250.000 δραχμές. Θέλω να σου πω, ότι τότε ο Θεός με ευλογούσε επαγγελματικά πάρα πολύ, κι εγώ -στην αρχή τουλάχιστον- το παραδεχόμουνα πως ότι γινότανε στη ζωή μου ήταν από Εκείνον. Προχωρώντας όμως ξέχασα τον Θεό κι άρχισα να λέω ότι: “ΕΓΩ τα έφτιαξα όλα. ΕΓΩ άμα πιάσω πέτρα, χρυσός γίνεται. ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ”. Και μάλιστα είχα φθάσει σε τέτοια τύφλωση, που να λέω: “πετάξτε με στη ζούγκλα με ένα αλεξίπτωτο κι ΕΓΩ από το μηδέν θα ξαναφτιάξω τα πάντα.” Η αλαζονεία μου είχε φθάσει σε τρομερά επίπεδα. Χώρισα μετά κι αρχίσανε να έρχονται οι καταστροφές η μια μετά την άλλη. Άρχισε να καταστρέφεται η δουλειά μου, άρχισαν τα πάντα να διαλύονται. Έχασα αυτοκίνητα, έχασα τα πάντα, δεν είχε μείνει ούτε καρφίτσα που λένε. Μόνο χρέη είχα. Μετά από δύο χρόνια γνώρισα τη σημερινή γυναίκα μου και προσπάθησα να “ξαναφτιάξω” τη ζωή μου. Εννοείται ότι δεν ήξερα τίποτε από όσα λέει ο Λόγος του Θεού για τον γάμο, για το διαζύγιο, για το τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται.
Ήσουν στην άγνοια.
Ήμουν στην άγνοια εντελώς. Παντρευτήκαμε λοιπόν και προσπαθούσε η γυναίκα μου κάπως να με στηρίξει ψυχολογικά γιατί ήμουνα σε πολύ άσχημη κατάσταση. Δεν ήταν μόνο η οικονομική καταστροφή, ήταν και οι ασθένειες που με βρήκανε. Είχα προβλήματα με την καρδιά μου, είχα συρίγγιο (κάτι πολύ επίπονο) είχα και έναν όγκο στο πόδι μου αρκετά μεγάλο. Κι ένα βράδυ που ήμουνα μόνος, απελπισμένος, απαρηγόρητος (κι έκλαιγα σαν μωρό παιδί) γυρίζω το κεφάλι μου και φωνάζω: “Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες, γιατί απέστρεψες το πρόσωπο Σου από εμένα;” Και άκουσα τότε αδελφέ μου, καθαρά στα αυτιά μου, την φωνή του Κυρίου. Μια φωνή παρηγορητική που μου είπε: “Παιδί μου, γύρνα σε Μένα.” Άρχισα να κλαίω ασταμάτητα και να λέω: “Θεέ μου μην με πλησιάζεις, είμαι αμαρτωλός...” Και στο τέλος είπα: “ Κύριε, Εσύ βοήθησε με να αλλάξω.” Αισθάνθηκα εκείνο το βράδυ ένα βάρος να φεύγει από μέσα μου κι από την επόμενη μέρα άρχισαν στη ζωή μου να γίνονται πράγματα και θαύματα. Άρχισαν ξαφνικά να με παίρνουν τηλέφωνο από εταιρίες και να μου ζητάνε να πάω για δουλειά, με μισθούς υψηλότατους. Μου πρόσφεραν αυτοκίνητα, παροχές κι άρχισα σιγά-σιγά να ανασυγκροτούμαι. Ξεκίνησα τότε να πηγαίνω και στην ορθόδοξη εκκλησία γιατί ήθελα τον Θεό, ήθελα να πάρω παρηγοριά, να πάρω δύναμη, όμως τελικά δεν έπαιρνα τίποτε, γιατί δεν καταλάβαινα από αυτά που άκουγα τίποτε. Μου φαίνονταν σαν κινέζικα. Μέχρι που μια μέρα στο αυτοκίνητο, στο ραδιόφωνο, πέφτω στη συχνότητα 105,2 στα FM κι ακούω έναν ύμνο: “Σωτήρα του κόσμου, το χέρι σου δωσ’ μου...” Συγκλονίστηκα κι αμέσως είπα: “Θεέ μου, τι ωραίος ύμνος...” Αφού τελείωσε ο ύμνος, λέει μια φωνή: “Τώρα θα ακούσετε κήρυγμα ευαγγελίου με τον αδελφό Λεωνίδα Φέγγο.” Και ξεκινάει ο αδελφός το κήρυγμα και ήξερα ακριβώς τι έλεγε, ήξερα ακριβώς τι εννοούσε, ήξερα ακριβώς τα πάντα.
Χωρίς να τα έχεις διαβάσει ποτέ;
Χωρίς να τα έχω διαβάσει ποτέ, χωρίς να τα έχω ξανακούσει ποτέ, μου φαινόντουσαν όλα τόσο οικεία και γνωστά, λες και τα ήξερα χρόνια. Κι ένιωθα μέσα μου μια χαρά απίστευτη, ήμουνα τρισευτυχισμένος. Από τότε άκουγα αυτόν τον σταθμό συνέχεια. Είχα όμως το πρόβλημα με το συρίγγιο, πονούσα πάρα πολύ κι έτσι πήγα μια μέρα στο νοσοκομείο. Και μου λέει ο γιατρός: “Θέλει εγχείριση τώρα. Όχι αύριο, τώρα.” Του λέω: “Πάω να το πω στη γυναίκα μου, να φέρω τα πράγματα μου κι έρχομαι.” Κι όπως κατεβαίνω τις σκάλες, θυμήθηκα τα λόγια του αδελφού Λεωνιδα από ένα κήρυγμα. Που έλεγε ότι ο Χριστός βάστασε στον σταυρό και τις αμαρτίες μας και τις ασθένειες μας. Και λέω: “ Τι εμποδίζει τον Κύριο μου να με κάνει καλά; Στο όνομα του Ιησού Χριστού θέλω να γίνω καλά.” Μπαίνω, κάθομαι στο αμάξι, δεν πονάω. Χοροπηδάω πάνω στο κάθισμα, δεν πονάω. Πέρασε μια εβδομάδα, πάω πάλι στον ίδιο γιατρό, με εξετάζει και μου λέει: “δεν έχεις τίποτε.” Με είχε θεραπεύσει ο Κύριος. Εντωμεταξύ έπρεπε να κάνω μια εξέταση στη καρδιά, γιατί μου είχαν πει ότι έχω πάθει δύο εμφράγματα. Θυμήθηκα όμως την θεραπεία με το συρίγγιο και λέω: “Τι εμποδίζει τον Κύριο μου να με κάνει καλά κι από αυτό;” Μπήκα μέσα, έκανα την εξέταση και μου λένε οι γιατροί: “Φύγε, μια χαρά είσαι.”Δόξα στον Θεό. Και είχε μείνει το θέμα με τον όγκο που είχα στο πόδι. Ο μισός ήταν εξωτερικός και φαινόταν, ο άλλος ήταν μέσα στο πόδι. Και είχα κανονίσει να πάω να τον αφαιρέσω. Ένα πρωί λοιπόν, όπως ξυριζόμουν στον καθρέφτη, πριν πάω για δουλειά, το μάτι μου πήγε στον όγκο. Και σκέφτηκα ότι αφού έχει κάνει τόσα ο Κύριος, τι Τον εμποδίζει να με κάνει καλά κι από αυτό; Και χτύπησα τον όγκο με το χέρι μου και είπα: “Φύγε, στο όνομα του Χριστού.” Ντύνομαι, κατεβαίνω να πάω στο αυτοκίνητο και ξαφνικά νιώθω έναν έντονο πόνο στο σημείο εκείνο. Δεν είπα όμως: “το πήρε ο Κύριος” αλλά σκέφτηκα ότι όπως το χτύπησα, το έσπασα και τώρα τρέχει αίμα κι έφτιαχνα μέσα μου σενάρια. Συνήλθα όμως γρήγορα και λέω στον εαυτό μου: “Στέλιο, επειδή απίστησες, μόνο τον εξωτερικό όγκο πήρε ο Κύριος, ο άλλος έμεινε μέσα.” Κι έτσι ακριβώς είχε γίνει και χρειάστηκε να κάνω εγχείριση για να τον αφαιρέσω. Εκεί συνέλαβα την σημασία της πίστης, αλλά και της απιστίας. Ότι ζητάς με πίστη, θα γίνει όπως το ζητάς, όταν αμφιταλαντεύεσαι, κάτι δεν θα πάει καλά, κάτι θα χαλάσει.
Πράγματι, κι ο Λόγος του Θεού αυτό λέει: να ζητάμε με πίστη χωρίς να διστάζουμε καθόλου.
Έκανε λοιπόν αυτές τις θαυμαστές θεραπείες σε μένα ο Κύριος, κι εγώ συνέχιζα να ακούω τον Λόγο του Θεού από τον ραδιοφωνικό σταθμό και να πηγαίνω στην ορθόδοξη εκκλησία. Εντωμεταξύ είχε πεθάνει η μητέρα μου, κάναμε στις σαράντα μέρες το μνημόσυνο και πήγα μετά να ρωτήσω τον ιερέα τι οφείλω. Εκείνη την στιγμή πλησιάζει να του πει κάτι μια κοπέλα και γυρίζει θυμωμένος και της λέει: “Περίμενε κοπέλα μου, δεν βλέπεις ότι τώρα έχω πελάτη;” Εκεί έπαθα σοκ. Είχα έρθει να κάνω κάτι ιερό -όπως το έβλεπα τότε- για την ψυχή της μητέρας μου, κι αυτός θεωρούσε αυτή την σχέση πελατειακή κι εμπορική. Από τότε δεν ξαναπήγα στην Ορθόδοξη εκκλησία. Όμως δεν μπορούσα να βρω και που είναι η εκκλησία που μετέδιδε τα κηρύγματα ο ραδιοφωνικός σταθμός. Είχε περάσει ένας χρόνος περίπου, έψαχνα συνέχεια και κάποια στιγμή, μια γνωστή, πάνω στη κουβέντα μας, μου είπε ότι: ¨ξέρω που βρίσκεται αυτή η εκκλησία, γιατί εκεί πηγαίνει η μητέρα μου. Είναι η Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής, Αφροδίτης 12 και Προμηθέως.” Πήγαμε λοιπόν ένα απόγευμα με τη Χρύσα τη σύζυγο μου και το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκα ήταν ότι είχε πάρα πολύ φως κι επικρατούσε γαλήνη σε εκείνο τον χώρο. Ακούσαμε το ευαγγέλιο, γέμισα μέσα μου χαρά, μετά ήρθαν όλοι οι αδελφοί, μας χαιρέτησαν κι ένιωσα πάρα πολύ όμορφα. Στη γυναίκα μου φάνηκαν κάποια πράγματα παράξενα, εμένα μου φάνηκαν όλα γνώριμα και οικεία.
Πρέπει να είχες ήδη αναγεννηθεί.
Με είχε αγγίξει έντονα ο Κύριος μια μέρα που πήγαινα με το αυτοκίνητο για δουλειά στη Νάουσα. Άκουγα τον ραδιοφωνικό σταθμό, έψελνα και ξαφνικά γέμισε το αμάξι με ένα σύννεφο, με μια νεφέλη αδιαπέραστη. Κι εγώ δόξαζα τον Θεό ασταμάτητα κι έκλαιγα από χαρά. Συνέχισα λοιπόν να πηγαίνω στην εκκλησία κι αυτό που μου άρεσε περισσότερο, ήταν ότι κήρυτταν τον Λόγο του Θεού και μπορούσα να τον καταλαβαίνω. Ήταν όλα απλά και κατανοητά. Το μόνο που δυσκολευόμουν να καταλάβω ήταν το βάπτισμα. Θεωρούσα ότι αφού βαπτίστηκα μωρό δεν χρειάζεται να βαπτιστώ. Μου το εξηγούσαν: “Δεν το έκανες εσύ, άλλοι στο κάνανε...” “Δεν δέχτηκες τον Κύριο συνειδητά, ήσουν μωρό, δεν καταλάβαινες....” Δεν μπορούσα όμως να ξεκολλήσω, μέχρι που μια Κυριακή πρωί στην εκκλησία, έκανα μια απλή σκέψη και είπα μέσα μου: “Θεέ μου, εγώ θέλω να κάνω το θέλημα Σου. Αν σηκωθεί τώρα μια προφητεία και μου πει, λάβε σώμα κι αίμα, την ίδια στιγμή θα ζητήσω να βαπτιστώ.” Γιατί δεν έπαιρνα ως τότε σώμα κι αίμα, από τη στιγμή που δεν ήμουν βαπτισμένος. Και πράγματι, εκείνη την ώρα μια αδελφή ηλικιωμένη από το βάθος της εκκλησίας, μακριά από εμένα, έκανε μια προφητεία και είπε: “Παιδί μου, σήμερα να λάβεις σώμα και αίμα.” Αμέσως ζήτησα και βαπτίστηκα στο νερό και λίγους μήνες μετά ακολούθησε και η σύζυγος μου. Η οποία είδε την μεγάλη αλλαγή που έγινε στη ζωή μου και κατάλαβε ότι αυτή είναι η αληθινή οδός του Κυρίου. Μετά ακολούθησε η βάπτιση του Πνεύματος του Αγίου όπου καθυστέρησα λίγο. Πρώτα είχε λάβει Πνεύμα Άγιο η κόρη μου στη Θεσσαλονίκη....
Είχε πιστέψει η κόρη σου;
Ναι, η κόρη μου η Άννα, δόξα στον Θεό. Όταν πίστεψα της μιλούσα για τον Κύριο και ταυτόχρονα της μιλούσαν και κάποια κορίτσια που είχε γνωρίσει και πήγαιναν κι αυτά στην εκκλησία. Έτσι εργάστηκε ο Κύριος και την έσωσε. Μετά σώθηκε κι ο σύζυγος της, μετά πίστεψε και η μητέρα της και προσευχόμαστε ο Κύριος να κάνει σωτηρία σε όλη την οικογένεια μας. Η κόρη μου λοιπόν είχε λάβει το Πνεύμα το Άγιο στη Θεσσαλονίκη, μια Πέμπτη που είχε κατέβει από την Καβάλα ο αδελφός μας ο Γιώργος ο Μαλέας. Αποφάσισα την επόμενη Πέμπτη και κατέβηκα κι εγώ από την Αλεξάνδρεια και μόλις τελείωσε το κήρυγμα κάλεσαν οι αδελφοί, όποιος θέλει να λάβει το Πνεύμα το Άγιο να πάει μπροστά. Πράγματι, πήγανε μπροστά πολλά παιδιά, πολλοί νέοι, αλλά εγώ ντρεπόμουνα και είχα μείνει στη θέση μου. Γυρίζει τότε ο αδελφός ο Μαλέας (χωρίς να με γνωρίζει) με δείχνει με το δάχτυλο και μου λέει: “εσύ είσαι έτοιμος, έλα μπροστά.” Και σηκώνομαι, πάω, επέθεσαν τα χέρια τους επάνω μου οι πρεσβύτεροι και μετά από λίγο ήρθε πολλή δύναμη, ήρθαν γλώσσες κι έτσι έλαβα το Πνεύμα το Άγιο. Και άλλα πολλά και θαυμαστά έχει κάνει ο Κύριος στη ζωή μου αλλά μερικές φορές δεν θέλω να λέω πολλά πράγματα μήπως φανεί στους άλλους υπερηφάνεια ή κάτι τέτοιο..
Προς δόξα Θεού τα λέμε όλα.
Ναι αδελφέ μου. Πάντα για ότι λέω έχω ένα μόνο γνώμονα. Να μάθουν όλοι ότι ο Θεός δεν είναι κάτι απομακρυσμένο, δεν είναι κάτι μακρινό που δεν μας νοιώθει και δεν μας καταλαβαίνει. Που δεν μπορεί να σε ακούσει ή κι αν σε ακούσει θα το κάνει μετά από χρόνια. Ο Θεός είναι ζωντανός, κινείται γύρω μας, μέσα μας, ακούει τα πάντα, νιώθει τα πάντα και στα πάντα προσπαθεί να μας βοηθήσει, αρκεί εμείς να Του το ζητάμε και να βλέπουμε προς Αυτόν. Ο Θεός μού έχει δείξει στη ζωή μου τόσα πράγματα που είναι αδύνατο πλέον για μένα να πω: “Δεν υπάρχεις, δεν με βοήθησες ποτέ.” Εγώ απομακρύνομαι, ο Θεός δεν φεύγει ποτέ μακριά, είναι πάντα δίπλα μου και στην ώρα τη σωστή, που Αυτός ξέρει, θα κάνει αυτό που πρέπει να κάνει. Όποιος Τον πλησιάζει με καρδιά καθαρή και ειλικρινή και Του ζητήσει, αυτός θα λάβει ότι χρειάζεται. Και ο Θεός κάνει έργα δυνατά που πολλές φορές τρίβουμε τα μάτια μας και δεν μπορούμε να τα πιστέψουμε. Αυτό είναι λοιπόν το μήνυμα μου σε όλους: Πίστη ότι ο Κύριος ακούει και δίνει, δίνει σε όλους, δεν κάνει διάκριση. Όλοι λαβαίνουμε, αρκεί να έχουμε πίστη ότι θα λάβουμε.
