“Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού· τον συγχωρούντα πάσας τας ανομίας σου· τον ιατρεύοντα πάσας τας αρρωστίας σου· τον λυτρόνοντα εκ της φθοράς την ζωήν σου· τον στεφανούντά σε με έλεος και οικτιρμούς· τον χορτάζοντα εν αγαθοίς το γήράς σου·”
Ψαλμός ργ΄ 2-5
Αυτό το μήνα, θα μας δώσει την μαρτυρία της μια ηλικιωμένη αδελφή μας, η αδελφή Λούλα Λάμπου.
Αδελφή Λούλα ξέρω ότι έχεις πολλές εμπειρίες να μας διηγηθείς. Πες μας, αν θέλεις, καταρχάς, πόσον χρονών είσαι.
Γεννήθηκα το 1937, είμαι δηλαδή 86 χρονών και μεγάλωσα στην Νέα Ιωνία. Έζησα σαν παιδί τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, υπήρχε πείνα, δυστυχία, όμως ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός κι αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο στην επιβίωση της οικογένειάς μας. Γιατί ενίσχυε τότε ο στρατός όλους τους στρατιωτικούς με τρόφιμα κι έτσι δεν πεινάσαμε σαν οικογένεια, δεν ταλαιπωρηθήκαμε. Κάθε μέρα έφερνε σπίτι ο πατέρας μας φαγητά, τρώγαμε, χορταίναμε, και μοιράζαμε και σε άλλους στη γειτονιά. Ευχαριστούμε τον Θεό.
Πόσα αδέλφια ήσασταν;
Ήμασταν πέντε αδέλφια. Εγώ ήμουνα η τρίτη κατά σειρά και όσο μεγάλωνα είχα διάφορες ιδέες για τον εαυτό μου. Ήθελα να γίνω ηθοποιός, ήθελα να γίνω χορεύτρια, τέτοια πράγματα σκεφτόμουν. Πηγαίναμε με τον αδελφό μου σε πάρτι της εποχής, σε χοροεσπερίδες, σε μπουζούκια, σηκωνόμουν χόρευα, οι άνθρωποι μού έλεγαν διάφορα λόγια κολακευτικά και το έπαιρνα κι εγώ επάνω μου. Είχε μπει μέσα μου περηφάνια. Και πήρα κάποια στιγμή την απόφαση να πάω να βρω έναν έφεδρο αξιωματικό, που τον γνώριζε και ο πατέρας μου, ο οποίος ήτανε ηθοποιός. Και πράγματι πήγα στο θέατρο που δούλευε και του είπα ότι: “θέλω να με βοηθήσεις για να γίνω ηθοποιός.” Θυμάμαι, με κοίταξε καλά-καλά και μου λέει: “επειδή ξέρω τον πατέρα σου, πάρε δρόμο και φύγε από εδώ αμέσως, γιατί αυτός ο χώρος δεν είναι για εσένα. Υπάρχει πολλή βρωμιά.” Και φοβήθηκα κι εγώ κι έφυγα και δεν ξαναγύρισα. Αλλά όμως δεν σταμάτησα να χορεύω, είχα πάντα μέσα μου αυτή τη μανία του χορού, του τραγουδιού και της εμφάνισης. Μετά παντρεύτηκα τον άνδρα μου και ήρθα να μείνω στη Νίκαια.
Σε τι ηλικία παντρεύτηκες;
Στα 22 μου χρόνια. Με είχε βάλει ο πατέρας μου σε μια στρατιωτική υπηρεσία και ήμουν η γραμματέας ενός γιατρού. Και ήρθε μια μέρα στον γιατρό ο άντρας μου, που υπηρετούσε τότε φαντάρος, γιατί είχε έναν πονόδοντο. Έτσι γνωριστήκαμε, αγαπηθήκαμε με την πρώτη ματιά και φθάσαμε μετά και στον γάμο. Ήταν καλός πατέρας, καλός σύζυγος και πέρασα πολύ καλά μαζί του. Εκτός από τα προβλήματα που είχα όταν πίστεψα. Σε ηλικία 35 ετών περίπου, είχα μια τρομακτική εμπειρία. Αφού είχα κάνει και τα τρία παιδιά μου, έκανα μια χειρουργική επέμβαση στην μήτρα με καισαρική τομή. Μου έκαναν ολική νάρκωση -εγώ δεν ήξερα τότε ότι ήμουν αλλεργική- έπαθα ανακοπή καρδιάς και πέθανα! Κυριολεκτικά πέθανα, γιατί είχα βγει από το σώμα μου, το κοιτούσα κάτω νεκρό κι έβλεπα τους γιατρούς που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να το επαναφέρουν στη ζωή. Αυτό κράτησε ένα τέταρτο περίπου και όπως ήταν έτοιμοι οι γιατροί να τα παρατήσουν και να βγούνε έξω στους συγγενείς να πούνε τα άσχημα νέα, ξαφνικά, πήρε πάλι μπροστά η καρδιά μου κι επανήλθα.
Εξωσωματική εμπειρία λέγεται και το έχουν βιώσει αρκετοί άνθρωποι. Και είναι απόδειξη, ότι το σώμα του ανθρώπου δεν είναι παρά η προσωρινή κατοικία του, ενώ η ψυχή ζει αιώνια.
Ναι αδελφέ μου. Ευχαριστώ τον Θεό που δεν επέτρεψε να φύγω τότε από την ζωή, γιατί δεν είχα γνωρίσει ακόμα τον Χριστό και πιστεύω ότι η ψυχή μου θα πήγαινε στην απώλεια. Το 1980 λοιπόν, πίστεψε πρώτη η αδελφή μου η Μαρίτσα και ήρθε στο σπίτι για να μου φέρει το ευαγγέλιο, για να μου μιλήσει για τον Χριστό, για την εκκλησία, και για όλα όσα είχε γνωρίσει. Όμως εγώ δεν ήθελα καν να την ακούσω. Ήμουνα σε έναν άλλο κόσμο, δικό μου και δεν ήθελα να ξέρω τίποτε για Θεό και για ευαγγέλιο. Την έδιωξα λοιπόν εκείνη την μέρα και πάντα όποτε ερχόταν την έδιωχνα, και με πολύ άσχημο τρόπο. Πάντα έφευγε κλαίγοντας και τρέχοντας. Ξαναγυρνούσε όμως, γιατί με αγαπούσε. Και τελικά αδελφέ μου, για να πάρω το ευαγγέλιο στα χέρια μου, μεσολαβεί ένα θαύμα. Κι από εκεί ξεκινάει η γνωριμία μου με τον Θεό. Καθόμουν στο σπίτι μου, μπροστά στο τζάμι της μπαλκονόπορτας κι άρχισα ξαφνικά να βλέπω να κατεβαίνει από τον ουρανό ένα στρογγυλό, μεταλλικό αντικείμενο. Όσο πλησίαζε όμως προς εμένα άλλαζε μορφή, άλλαζε σχήμα, μέχρι που έγινε ένα βιβλίο χρυσό, άνοιξαν τα φύλλα του και ήρθε με δύναμη επάνω μου.
Είδες μια πνευματική όραση;
Ναι, αλλά τόσο ζωντανή, που έσκυψα εκείνη την στιγμή για να μην με χτυπήσει αυτό το βιβλίο. Και αυτό το βιβλίο ήτανε βέβαια η Αγία Γραφή κι από τότε πήρα στα χέρια μου τον Λόγο του Θεού και ξεκίνησα να τον διαβάζω. Εντωμεταξύ, αυτή η αδελφή μου, που ήταν πιστή, είχε ένα εξοχικό σπίτι στη Λούτσα όπου με είχε καλέσει μια φορά. Και ήταν εκεί κι ένας αδελφός, ο οποίος μας είπε την ομολογία του. Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση αυτά που μας έλεγε, για τις ενέργειες του Θεού που είχαν γίνει μέσα στη ζωή του, και σε κάποια στιγμή του λέω: “Μα ο Θεός δεν είναι μόνο στον Ουρανό;” Και μου λέει: “Όχι, ο Θεός είναι παντού. Και τώρα που μιλάμε για Εκείνον, ο Θεός είναι εδώ, ανάμεσά μας. Μας ακούει και μας βλέπει.” Μόλις το άκουσα αυτό, ένιωσα μέσα μου μια μεγάλη ντροπή κι έναν έλεγχο. Άρχισα να κατεβάζω την φούστα που φόραγα, που ήταν λίγο κοντή, να ανεβάζω λίγο την μπλούζα, το δε τσιγάρο που ετοιμαζόμουν να καπνίσω, το πέταξα μακριά και το ξέχασα το κάπνισμα τελείως εκείνη την μέρα. Και άρχισα να κλαίω και να λέω: “είναι εδώ ο Θεός και με βλέπει κι εγώ είμαι τόσο εγωίστρια κι ελαφρόμυαλη και ψεύτρα...” Εκεί ήταν που άρχισε να “γυρίζει ανάποδα το ρολόι” αν μπορούμε να πούμε αυτή την έκφραση. Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την σωτηρία μου.
Αυτό συνέβη πριν δεις την όραση;
Ναι, αυτό έγινε λίγο πριν. Μετά είδα την όραση και ξεκίνησα να διαβάζω το ευαγγέλιο που μου είχε δώσει η αδελφή μου. Το βράδυ, που κοιμόντουσαν όλοι στο σπίτι, έπαιρνα το ευαγγέλιο και το διάβαζα αχόρταγα. Κι έκλαιγα κι έλεγα: “εγώ, σε τι ταιριάζω εδώ μέσα;” Τίποτε από την ζωή μου δεν ήταν σύμφωνο με το ευαγγέλιο, ήμουνα μια βρώμικη ύπαρξη μπροστά στον Θεό. Έτσι με αναγέννησε ο Λόγος του Θεού και φύγανε από την ζωή μου όλα. Οι μπογιές που βαφόμουνα, σκουλαρίκια, δαχτυλίδια, τσιγάρα, αναπτήρες, όλα καταλήξανε στα σκουπίδια. Ξεκίνησα να πηγαίνω και στην εκκλησία που πήγαινε η αδελφή μου, στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής, κρυφά όμως από τον άντρα μου γιατί ήταν πολύ αντίθετος. Βαπτίστηκα στο νερό στην εκκλησία της Νίκαιας τον Αύγουστο του 1981, μετά ο Κύριος με βάπτισε με Πνεύμα Άγιο, όμως στο σπίτι τα προβλήματα μεγάλωναν. Και τελικά μου είπε ο άντρας μου ότι: “εγώ δεν παντρεύτηκα καλόγρια. Αν θέλεις να ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο, σήκω και φύγε τώρα”. Και μου ετοίμασε τα πράγματα μου κι άνοιξε την πόρτα για να φύγω. Τότε η μικρή μου κόρη, η Φιλιώ, δώδεκα χρονών (που είχε πιστέψει κι εκείνη μαζί μου και είχε βαπτιστεί με Πνεύμα Άγιο) είπε: “Εγώ θα πάω μαζί με την μαμά μου.” Και όπως έφθασα στην πόρτα, το μετάνιωσε ο άντρας μου, με φώναξε και μου λέει: “όχι, δεν είναι σωστό να φύγεις. Αλλά θα κάνουμε μια συμφωνία. Εσύ θα πηγαίνεις στην εκκλησία που θέλεις να πηγαίνεις, κι εγώ θα πηγαίνω στην εκκλησία που πηγαίνω. Δέχεσαι;” Δέχτηκα κι αυτό ήταν το καλύτερο βέβαια για όλους, και για εκείνον, ο οποίος τελικά γνώρισε τον Χριστό σαν προσωπικό του σωτήρα. Προσευχόμουνα για την σωτηρία του πολλά χρόνια, τον ευαγγέλιζα σιγά-σιγά, έβλεπε την διαγωγή μου και στο τέλος της ζωής του πίστεψε.
Ήταν ωραίο αυτό που είπες ότι: “έβλεπε την διαγωγή μου” γιατί το λέει έτσι ακριβώς και ο Λόγος του Θεού στην πρώτη επιστολή του αποστόλου Πέτρου: “Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινές απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου διά της διαγωγής των γυναικών.”
Δόξα στον Θεό. Βέβαια ο άντρας μου είχε δει και πολλά θαύματα που είχαν γίνει στη ζωή μου, πολλές θεραπείες που είχε κάνει σε εμένα ο Κύριος. Στην τρίτη εγκυμοσύνη που είχα, εμφάνισα πυονεφρίτιδα σε τόσο μεγάλο βαθμό που παραλίγο να πεθάνω κι εγώ και το μωρό. Και μετά την εγκυμοσύνη όμως είχα πρόβλημα με τα νεφρά. Με έπιαναν συχνά κρίσεις κι ανέβαζα υψηλό πυρετό. Μια Τρίτη βράδυ λοιπόν, που είχα πάλι πρόβλημα και είχα φθάσει 40 πυρετό, λέω στον άντρα μου: “πρέπει να φύγω, πρέπει να πάω στην εκκλησία.” Είχα μεγάλη πίστη μέσα μου, ότι αν πάω στο ευχέλαιο και με αλείψουν με έλαιο οι πρεσβύτεροι, όπως λέει ο Λόγος του Θεού, θα θεραπευτώ. Πήγα πράγματι κι εκείνο το βράδυ ο αδελφός Λούης ζήτησε όποιος είναι ασθενής να έρθει μπροστά στον άμβωνα. Πήγα κι εγώ και άλλοι ασθενείς και σηκώθηκε τότε μια προφητεία από την άλλη άκρη της εκκλησίας και είπε: “θυγατέρα μου Λούλα, Εγώ σε έφερα σήμερα εδώ για να σε θεραπεύσω.” Από τότε, τα νεφρά μου δεν με έχουν ξαναενοχλήσει ποτέ, με θεράπευσε ο Κύριος “μαχαίρι” που λένε, κατευθείαν.
Πόσα χρόνια έχουν περάσει;
Σαράντα δύο χρόνια. Ήμουν στην αρχή της πίστεως μου. Μέσα σε αυτά τα χρόνια πολλές φορές είδα το θεραπευτικό χέρι του Θεού. Κάποια στιγμή έπαθα ένα εγκεφαλικό, αιμορραγικό, και ήμουν ένα μήνα στο νοσοκομείο και δεν ήξερα καν που βρισκόμουν. Και επάνω που αποφασίσανε οι γιατροί να μου ανοίξουν το κεφάλι, με πιθανότερη κατάληξη να πεθάνω, ενήργησε τότε ο Κύριος. Άρχισα να ακούω ύμνους μέσα στο κεφάλι μου, με επισκεπτόταν και με θεράπευε το Πνεύμα του Κυρίου και λίγο πριν γίνει η εγχείριση, η τελευταία μαγνητική εξέταση έδειξε ότι είχε υποχωρήσει το αιμάτωμα. Μετά από λίγο ήμουν πολύ καλύτερα, πήρα εξιτήριο κι έφυγα. Δόξα στον Θεό. Η επόμενη θεραπεία ήταν από καρκίνο. Ήμουν 55 χρονών όταν διαγνώστηκα με καρκίνο στο τράχηλο της μήτρας. Σε προχωρημένο στάδιο και οι γιατροί λέγανε ότι ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Πήγα πάλι στο ευχέλαιο, στην εκκλησία του Ψυχικού αυτή τη φορά, με άλειψαν με έλαιον οι πρεσβύτεροι, προσευχήθηκαν κι αμέσως το κατάλαβα ότι ο Κύριος ενήργησε. Σταμάτησαν οι πόνοι που είχα, ξεπρήστηκε η κοιλιά μου και όταν ξαναπήγα στον γιατρό για εξετάσεις δεν το πίστευε. Μου λέει: “έχει γίνει λάθος σίγουρα, η πρώτη εξέταση που έδειχνε καρκίνο δεν μπορεί να είναι δικιά σου.” Και το τελευταίο που θα σου πω ήταν μια κήλη που είχα πάθει στην δουλειά. Όλοι οι γιατροί έλεγαν να κάνω εγχείριση, όμως εγώ είχα αλλεργία στις ναρκώσεις και δεν μπορούσα να κάνω εγχείριση. Υπέφερα, η κήλη χειροτέρευε και πήγα με κλάματα στον Κύριο και Τον παρακάλεσα κάτι να κάνει. Και μια μέρα όπως ήμουν ξαπλωμένη, νιώθω ένα δυνατό χτύπημα στη κοιλιά, ακριβώς πάνω στο σημείο που είχα το πρόβλημα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έγινε, αν ήταν ενέργεια του Θεού ή κάτι κακό που μου συνέβη, και λέω: “Κύριε, αν είσαι Εσύ, τώρα θέλω να σε δω και να πιστέψω.” Το είπα απαιτητικά αλλά με πίστη κι εκείνη την στιγμή ανοίγει σιγά-σιγά η πόρτα και μπαίνει ο Κύριος μέσα στο δωμάτιο μου. Τον έβλεπα ολοζώντανο, σε όραση και μόλις ετοιμάστηκα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να πέσω στα πόδια Του, εξαφανίστηκε. Από την κήλη δε, θεραπεύτηκα τελείως. Ούτε εγχείριση δεν χρειάστηκε να κάνω, ούτε τίποτε.
Είναι θαυμαστό, πως με τόσα προβλήματα υγείας έφθασες ως εδώ και μάλιστα φαίνεσαι μια χαρά και σωματικά και διανοητικά.
Ευχαριστούμε τον Θεό. Ο Κύριος με κρατάει, η χάρη Του. Και τώρα έχω ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας με την καρδιά μου, κολπική μαρμαρυγή συγκεκριμένα και όταν είχε γίνει πρόπερσι η κηδεία του άντρα μου, φοβόντουσαν τα παιδιά μου μήπως πάθω κάτι από την συγκίνηση. Την ώρα λοιπόν που κατέβαζαν το φέρετρο στον τάφο και ήταν η πιο δύσκολη ώρα, με επισκέφτηκε ο Κύριος. Σαν να χάθηκα, σαν να βρέθηκα κάπου αλλού, άρχισα να γλωσσολαλώ, να δοξάζω τον Θεό και την ίδια στιγμή η εγγονή μου, η Νικολέτα, που είναι κι εκείνη πιστή και βαπτισμένη με Πνεύμα Άγιο, είδε μια όραση. Είδε ένα χέρι σαν να πατάει κάπου δίνοντας μια έγκριση και άκουσε μια φωνή να της λέει: “οι προσευχές της γιαγιάς σου για τον παππού σου εισακούστηκαν και είναι τώρα κοντά Μου.” Ευχαριστώ και δοξάζω τον Θεό για όλα! Έχουν περάσει 42 χρόνια από τότε που Τον γνώρισα, ο Κύριος ήταν πάντα μαζί μου και μακάρι όσοι άνθρωποι διαβάσουν την μαρτυρία μου να παραδειγματιστούν, να πάρουν, να μελετήσουν το ευαγγέλιο και να σωθούν. Γιατί μόνο ο Λόγος του Θεού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στον Ουρανό.
