Αυτές τις ημέρες κατατέθηκε και ψηφίστηκε από την Βουλή, το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων και την τεκνοθεσία. Το κύριο επιχείρημα ήταν, ότι δίνει λύσεις σε υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα. Επίσης, ότι δίνει λύση σε θέματα προστασίας των παιδιών μετά τον θάνατο ενός εκ των δυο μελών, καθώς και σε ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και κληρονομικά ζητήματα.
Η πολιτεία λοιπόν, καλείται να δώσει λύση σε υπάρχοντα κοινωνικά προβλήματα. Είναι όμως αναγκαίο και θεμιτό αυτό; Να νομιμοποιείται κάθε άποψη και κάθε ιδιαιτερότητα;
Εδώ θα πρέπει να έχουμε μια βάση, για να μπορούμε να συζητάμε. Ως χριστιανοί, οφείλουμε να δεχόμαστε τις Βιβλικές αλήθειες για την δημιουργία του κόσμου στη Γένεση και τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού όπως διατυπώνεται στην Καινή Διαθήκη (τα Ευαγγέλια και τις επιστολές).
Ο Δημιουργός Θεός έπλασε τον άνθρωπο “άρσεν και θήλυ” και ανέθεσε στο πρώτο ζευγάρι τον Αδάμ και την Εύα, την δυνατότητα και την ευθύνη της τεκνογονίας. “Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε”, Γεν. α:27-28.
Το βιβλικό πρότυπο λοιπόν για την οικογένεια είναι ένας άνδρας και μία γυναίκα και τα παιδιά που γεννούν. Υπάρχει επίσης στην θεμελίωση του γάμου, το “αδιάλυτο” όπως διατυπώθηκε από τον Δημιουργό “θα αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και τη μητέρα αυτού, θα προσκολληθεί στην γυναίκα του και θα είναι οι δύο εις σάρκα μια”. Γεν. β:24. Ο Ιησούς Χριστός έκανε ξεκάθαρο ότι η σχέση είναι μόνιμη “ο ουν ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω” Μαρκ.ι:9.
Βεβαίως, ο άνθρωπος έχει την τάση να απομακρύνεται από το Βιβλικό πρότυπο, υιοθετώντας την “χειραφέτηση”, την ελευθερία να πράττει και να εκφράζεται, (αναμφισβήτητα έχει αυτό το δικαίωμα), διασπώντας το δεσμό με τον Δημιουργό “ας διασπάσωμεν τους δεσμούς κι ας απορρίψωμεν αφ’ημών τας αλύσεις αυτών” Ψαλμός β:3.
Η οικογένεια με την Βιβλική σύνθεση (άνδρας-γυναίκα-παιδιά) σε συνδυασμό με την εν Χριστώ ζωή, το φόβο του Κυρίου και την υπακοή στις παραινέσεις του Λόγου, είναι το θεμέλιο της μακαριότητας και της ευτυχίας, Ψαλμός ρκη:1-4 “μακάριος θέλεις είσθαι, και ευτυχία εις σε”.
Ο κλονισμός του θεσμού του γάμου έγινε πρώτα με το διαζύγιο (Ιουδαϊκή πρακτική, στηριγμένη με τον νόμο του Μωϋσή), το οποίο όμως κατήργησε *ο Ιησούς Χριστός (Μάρκος ι:1-12). Σε συνέχεια της αποδόμησης του Βιβλικού προτύπου, έρχεται ο γάμος ομόφυλων και η επιτρεπόμενη τεκνοθεσία. Όλα βασίζονται στην επίκληση των ίσων δικαιωμάτων, της ελευθερίας έκφρασης και αυτοπροσδιορισμού και του “αναφαίρετου δικαιώματος” της τεκνοθεσίας (φυσικά τεκνογονία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί).
Βεβαίως, κάθε πράξη έχει και τις ανάλογες συνέπειες. Τα παιδιά που χωρίς να ερωτηθούν καλούνται να μεγαλώσουν σε μια οικογένεια ομόφυλων, στερούμενα εκ των προτέρων την αρχετυπική μορφή και χαρακτήρα του πατέρα και της μάνας αντίστοιχα, τα οποία είναι απαραίτητα και τα δύο για την ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών (θηλασμός, μητρική και πατρική αγκαλιά, μίμηση και υιοθέτηση χαρακτήρα φύλου).
Σαν αντίλογος υπάρχει η θέση ότι η αγάπη κάνει την οικογένεια. Η αγάπη είναι αναγκαία, βασική, αλλά όχι ικανή συνθήκη για την δημιουργία οικογένειας. Χρειάζεται η κατάλληλη σύνθεση και τα πνευματικά εφόδια που θα αναλύσουμε παρακάτω.
Και οι μονογονεϊκές οικογένειες; Δεν ζουν μόνο με έναν γονιό; Πατέρα ή μάνα; Αυτό προκύπτει εκ των υστέρων (θάνατος ή απομάκρυνση ενός γονιού) και αποτελεί πρόβλημα το οποίο καλούμεθα να λύσουμε και όχι πρότυπο το οποίο πρέπει να υιοθετήσουμε.
Προβλήματα σχέσεων δεν υπάρχουν και στις κλασσικές οικογένειες; (ενδοοικογενειακή βία, παραμέληση παιδιών, βία ανηλίκων). Αναμφισβήτητα. Αυτά όμως θα πρέπει να τα λύσουμε όχι ισοπεδώνοντας και απαξιώνοντας, αλλά με την θετική και επιδραστική εφαρμογή της διδασκαλίας του Ευαγγελίου 1) “επιστρέφοντας τας καρδίας των πατέρων στα τέκνα” Μαλαχίας δ:6, προτρέποντας τους γονείς να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, 2) ανατρέφοντάς τα με “παιδεία και νουθεσία Κυρίου” Εφεσίους ς:4.
Και τα διαζύγια; Καλούμεθα να επιστρατεύσουμε το “πνευματικό οπλοστάσιο” (καλοσύνη, αγάπη, παράβλεψη αδυναμιών, συγχώρεση, αποδοχή, συγκαταβατικότητα, υπηρεσία του άλλου). Ο γάμος είναι πέρα από την συντροφικότητα και την εκπλήρωση της γενετήσιας επιθυμίας, μια άσκηση στην πνευματική ζωή και την τελειοποίηση του ατόμου εν Χριστώ.
Η μόνιμη επωδός των συμπολιτών μας που υιοθετούν τις νέες μορφές οικογένειας, είναι να αποκαλούν τους χριστιανούς σκοταδιστές, οπισθοδρομικούς, φανατικούς με αδυναμία αντίληψης της κοινωνικής πραγματικότητας. Τίποτα νέο σε αυτό. Ανέκαθεν οι «προοδευτικοί» λοιδορούσαν τους χριστιανους, Πετρ. Α΄ δ:14.
Αγαπάμε όλους τους συμπολίτες μας, αλλά δεν αποδεχόμαστε την νοοτροπία και την πρακτική τους. Απευθύνουμε νηφάλια σε όλους την πρόσκληση αγάπης του Ιησού Χριστού “επληρώθη ο καιρός και επλησίασεν η βασιλεία του Θεού μετανοείτε, και πιστεύετε εις το ευαγγέλιο” Μάρκος α:15.
*εκτός δια πορνείαν, Ματθ. ιθ:9
Δανιήλ Γρίβας
