”Εν εκείνω τω καιρώ αποκριθείς ο Ιησούς είπε· Δοξάζω σε, Πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά εις νήπια·ναι, ω Πάτερ, διότι ούτως έγεινεν αρεστόν έμπροσθέν σου.Κατά Ματθαίον ια΄25-26.
Αυτό το μήνα, θα μας δώσει την μαρτυρία του για τον Χριστό, ο αδελφός μας Κωνσταντίνος Θεοδωρόπουλος από το Πόρτσμουθ της Αγγλίας.
Είσαι πολλά χρόνια στην Αγγλία αδελφέ Κωνσταντίνε;
Στο Πόρτσμουθ είμαι από το 2012, στην Αγγλία γενικά, είμαι από το 1996 όταν ήρθα για να σπουδάσω. Περίπου 28 χρόνια δηλαδή είμαι εδώ, οπότε είναι πιο πολλά τα χρόνια που έχω ζήσει στην Αγγλία παρά στην Ελλάδα.
Πόσο χρονών είσαι τώρα;
Είμαι 48 χρονών, γεννήθηκα το 1976 και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς υπήρξε νωρίς ένα άσχημο συμβάν στη ζωή μου, όταν οι γονείς μου -για τους δικούς τους λόγους- αποφάσισαν να χωρίσουν. Και δεν ήταν ένας εύκολος χωρισμός, ήταν αρκετά επεισοδιακός, με πολλές άσχημες σκηνές. Στη αρχή πήγα να μείνω με τη μητέρα μου αλλά επειδή εμφάνισε ένα πρόβλημα υγείας, ξεκίνησα μετά να ζω με τον πατέρα μου και είχε εκείνος την επιμέλεια μου. Εντωμεταξύ, η μητέρα μου μέσα σε αυτό το πρόβλημα γνώρισε τον Κύριο, θεραπεύτηκε και ξεκίνησε να πηγαίνει στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Πτολεμαίων. Πήγα κι εγώ μαζί της κάποιες φορές, η αλήθεια όμως είναι ότι δεν θυμάμαι πολλά από αυτές τις πρώτες επισκέψεις, απλώς είχα μάθει κάποια πράγματα. Μπήκα μετά στην εφηβεία και πήγαμε με τον πατέρα μου στη Χαλκιδική που ήταν η δουλειά του. Ήταν εργολάβος οικοδομών κι έβλεπα ότι πολλές φορές οι άνθρωποι τον εξαπατούσανε, του λέγανε ψέματα, του έκλεβαν χρήματα... Βιώνοντας λοιπόν όλη αυτή την ασχήμια του κόσμου κι επηρεαζόμενος κι από διάφορα βιβλία που είχα διαβάσει τότε, είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ζωή είναι σκληρή και ότι δεν υπάρχει Θεός. Επίσης, ότι ο χριστιανισμός και η κάθε θρησκεία, είναι ένα δημιούργημα του ανθρώπου για να καλύψει τις αβεβαιότητες και τις ανασφάλειες που έχει μέσα του. Παρ’ όλα αυτά όμως, όπως ήμουνα στο σπίτι ένα απόγευμα, άρχισα να κάνω κάποιες σκέψεις. Κι έλεγα: “Αξίζει να ζει κανείς τελικά;” Και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι: “Εάν υπάρχει Θεός αξίζει τελικά να ζεις. Αποκτάει η ζωή ένα νόημα”. Έλεγα όμως μετά μέσα μου: “Έλα όμως Θεέ, που δεν υπάρχεις... Αλλά θα ήταν ωραίο να υπάρχεις!”
Δεν πίστευες ότι υπάρχει Θεός, όμως Του μιλούσες. Και άλλοι το κάνουν αυτό.
Ναι, ήταν ουσιαστικά μια έμμεση προσευχή αναζήτησης του Θεού αυτό που έκανα τότε. Συνέχισε η ζωή, άνοιξε τελικά ένα μαγαζί ο πατέρας μου στη Χαλκιδική, λόγω των δυσκολιών που είχε πριν στη δουλειά του, οπότε θα ξενοικιάζαμε το σπίτι στη Θεσσαλονίκη κι έπρεπε να πάω να μείνω μαζί με τη μητέρα μου. Ξεκινήσαμε λοιπόν τη μετακόμιση και μια μέρα είχε έρθει κι ένας αδελφός από την εκκλησία για να μας βοηθήσει. Πιάσαμε κουβέντα και ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συναντούσα από την εκκλησία της μητέρας μου, που δεν προσπαθούσε με το “καλημέρα” να με ευαγγελίσει. Μιλήσαμε για άλλα πράγματα, είπαμε κάτι για το μπάσκετ κι αυτό μου άρεσε, γιατί ένιωσα χαλαρά και άνετα. Μέχρι να γίνει η μετακόμιση πέρασαν μερικές εβδομάδες, ερχόταν εντωμεταξύ η μητέρα μου στο σπίτι και μου μαγείρευε και κάποια στιγμή μου λέει: “Θέλω να έρθεις μια μέρα στην εκκλησία.” Της λέω: “Δεν υπάρχει περίπτωση.” Είχα και μια κόντρα πάντα με τη μητέρα μου, λόγω του χωρισμού των γονιών μου. Επέμενε εκείνη και όλη την εβδομάδα μαλώναμε για αυτό το λόγο. Μέχρι που κάποια στιγμή σκέφτομαι: “Δεν της κάνω το χατίρι να με αφήσει ήσυχο;” Πράγματι, πήγαμε την Κυριακή το απόγευμα, άκουσα το κήρυγμα (δεν πρόσεξα τι έλεγε) γύρισα σπίτι, ήπια μια μπύρα, κάπνισα ένα τσιγάρο, είδα μια ταινία στη τηλεόραση και κοιμήθηκα. Ξύπνησα την άλλη μέρα και ξεκίνησα την εβδομάδα με τα διαβάσματα που είχα και με τα φροντιστήρια, γιατί θα έδινα εκείνη τη χρονιά Πανελλήνιες. Ήρθε η μητέρα μου πάλι στο σπίτι, πάλι μου είπε να πάω στην εκκλησία και πάλι ξεκίνησε ένας καυγάς μεταξύ μας. Μέχρι που της λέω: “Θα έρθω, αλλά για τελευταία φορά. Αν μετά συνεχίσεις, σου υπόσχομαι ότι θα φύγω και δεν θα με ξαναδείς ποτέ.” Πήγαμε πάλι λοιπόν Κυριακή απόγευμα και το “σενάριο” ήταν ακριβώς το ίδιο. Δεν θυμάμαι τίποτε από το κήρυγμα, πήγα μετά σπίτι, κάπνισα ένα τσιγάρο, ήπια μια μπύρα, είδα τηλεόραση και κοιμήθηκα. Ίδιες συνήθειες, ίδιος χαρακτήρας, ίδιος άνθρωπος. Όταν ξύπνησα όμως το πρωί αδελφέ, δεν ήμουν ο ίδιος άνθρωπος. Θυμάμαι όταν άνοιξα τα μάτια μου, το πρώτο πράγμα που είπα ήταν: “Ο Θεός υπάρχει.” Ένιωθα μια παρουσία, μια δύναμη, μια αλλαγή μέσα μου απίστευτη. Καταρχάς, μου ήταν αδύνατο να βρίσω, να αισχρολογήσω. Ενώ πριν είχα πολύ άσχημο στόμα. Όχι δεν ήθελα, δεν μπορούσα. Και υπήρχε μέσα μου η βεβαίωση, ότι ο Θεός είναι ζωντανός και αληθινός.
Θυμάσαι να έγινε κάτι το βράδυ, να είδες κάποιο όνειρο ;
Θυμάμαι μόνο πως ήμουν όταν κοιμήθηκα και πως ήμουν όταν ξύπνησα. Τίποτε άλλο. Και είπα: “Πρέπει να ξαναπάω σήμερα σε αυτή την εκκλησία.” Εντωμεταξύ, η μητέρα μου είχε φύγει από τη Θεσσαλονίκη για κάποιες δουλειές κι έπρεπε να πάω μόνος μου αυτή τη φορά. Και άρχισε μέσα μου ένας πόλεμος διαλογισμών: “Που θα πας και δεν ξέρεις κανέναν και θα νιώσεις πολύ άσχημα” και ούτω καθεξής. Αντιστεκόμουνα όμως κι έλεγα: “Όχι, θα πάω.” Πήρα το λεωφορείο, έφτασα και καθώς ανέβαινα τις σκάλες λέω: “Θεέ μου, δεν ξέρω κανέναν, να ήξερα έστω κάποιον...” Και με το που ανοίγω την πόρτα, ακριβώς μπροστά μου, ήταν ο αδελφός που είχε έρθει να μας βοηθήσει στη μετακόμιση. Και μου λέει: “Κωνσταντίνε, έλα να καθίσουμε μαζί.” Ο Θεός είναι ο μεγάλος ενορχηστρωτής στη ζωή μας. Ακούσαμε το κήρυγμα και μετά πήγαμε να γνωρίσω τον τότε ποιμένα της εκκλησίας, τον αδελφό Ηλία Καλαϊτζή. Είχα βέβαια πάρα πολλές απορίες, αλλά δεν μπορούσα πλέον να αρνηθώ με τίποτε ότι ο Θεός είχε έρθει και είχε κάνει μια θαυμαστή αλλαγή μέσα στη καρδιά μου.
Να πούμε εδώ, ότι ο αληθινός χριστιανισμός δεν είναι θεωρία, είναι εμπειρία.
Αμήν. Έχοντας λοιπόν την εμπειρία, ήμουνα σίγουρος πλέον ότι ο Θεός είναι αληθινός. αλλά είχα ακόμα κάποιες αμφιβολίες για την εκκλησία. Βρήκα λοιπόν ένα βιβλίο που έγραφε για τα δόγματα και τις αιρέσεις, επισκέφτηκα έναν ορθόδοξο ιερέα και συζήτησα μαζί του κάποια πράγματα, όμως αυτά που έλεγαν, ειδικά για το Άγιο Πνεύμα και για τα χαρίσματα, δεν με πείθανε καθόλου. Έτσι προσκολλήθηκα πλήρως στην εκκλησία και αφού ελευθερώθηκα κι από το τσιγάρο βαπτίστηκα στο νερό. Η μέρα της βάπτισης ήταν για μένα κάτι πολύ ιδιαίτερο. Θυμάμαι όταν βγήκα μέσα από το βαπτιστήρι, ήταν σαν να είχε εξαφανιστεί όλο το παρελθόν μου, όλα όσα είχα κάνει. Κι ένιωθα εκείνες τις μέρες τόσο ζωντανή την παρουσία του Θεού που καταλάβαινα πως ότι Του έλεγα το άκουγε. Ένα πράγμα όμως δεν το είχα ζητήσει κι αυτό ήταν να βαπτιστώ με Άγιο Πνεύμα. Το πίστευα, αλλά το φοβόμουνα κιόλας και δεν μπορούσα να καταλάβω το πως θα γίνει. Έδωσα Πανελλήνιες εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς, δεν πέρασα, κι αποφάσισαν οι γονείς μου να με στείλουν να σπουδάσω στην Αγγλία.
Σε ποιά πόλη πήγες αρχικά;
Στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ ξεκίνησα τις σπουδές μου. Και μόλις ερχόμουνα το καλοκαίρι στην Ελλάδα, πήγαινα κατευθείαν στο μαγαζί του πατέρα μου στη Χαλκιδική για να τον βοηθήσω. Εκεί δούλευα κάθε μέρα, από τις 9 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ και τον Σεπτέμβριο έφευγα πάλι για Αγγλία. Αυτό δυστυχώς έφερε μια πνευματική φθορά και σιγά-σιγά άρχισα να γυρίζω προς τα πίσω. Σε αυτή την κατάσταση όμως δεν ήμουν ποτέ ευχαριστημένος. Θυμάμαι πολλά βράδια πριν κοιμηθώ με έπιαναν τα κλάματα κι έλεγα: “Πρέπει να επιστρέψω στον Χριστό, δεν μπορώ να ζω άλλο έτσι.” Ήταν σαν (όχι “σαν,” αυτό ακριβώς ήταν) να είχε βάλει ο Θεός επάνω μου μια στάμπα, μια σφραγίδα που έλεγε: “Είσαι δικός Μου.” Πήγαινα σε αγγλικές εκκλησίες που και που, άκουγα καμιά φορά τον “Χριστιανισμό” στο διαδίκτυο, όμως δεν άλλαζε κάτι, έπρεπε να γίνει μια καινούργια αρχή μέσα μου. Το 2008 βρίσκομαι σε μια πόλη, στο Γιόρκ και κάνω έρευνα στο εκεί Πανεπιστήμιο. Έκανα παρέα τότε με ένα φίλο, που του είχα μιλήσει για τον Θεό (πάντοτε μιλούσα παρόλο που ήμουν απομακρυσμένος) του είχα χαρίσει και μια Καινή Διαθήκη και μια μέρα μού λέει λοιπόν αυτός ο άνθρωπος: “Κωνσταντίνε πρέπει να αποφασίσεις, με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις. Δεν μπορείς να ζεις δύο ζωές.”
Σαν να σου μίλησε ο Θεός με το στόμα του.
Ακριβώς. Τότε άρχισα σιγά-σιγά, πάλι να διαβάζω τη Γραφή, να προσεύχομαι, δυσκολευόμουνα όμως, δεν είχα τη δύναμη να τα κάνω όλα αυτά. Εκείνες τις μέρες άκουγα στο διαδίκτυο έναν ορθόδοξο ιερέα που το κήρυγμα του ήταν πάντοτε Χριστοκεντρικό. Κι έλεγε για την προσευχή: “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελεήσον με τον αμαρτωλό” και πόση δύναμη έχει. Αποφάσισα λοιπόν, όποτε πήγαινα από το σπίτι στο Πανεπιστήμιο να λέω αυτή την προσευχή, κι όταν γυρίζω το ίδιο. Και μετά από δύο εβδομάδες περίπου, άρχισε να ζεσταίνεται η καρδιά μου πάλι. Διάβαζα τώρα την Γραφή και καταλάβαινα ότι μου μιλούσε ο Θεός, προσευχόμουν και καταλάβαινα ότι ο Θεός με άκουγε. Καθάρισε το στόμα μου, έκοψα πάλι το τσιγάρο... Εντωμεταξύ, επαγγελματικά τα πράγματα τότε για μένα ήταν πολύ καλά, είχα αρκετές προτάσεις για να εργαστώ σε ιδιωτικές εταιρίες, αν κι εγώ σκεφτόμουν να προτιμήσω ακαδημαϊκή καριέρα. Και ξαφνικά πέφτει ο πατέρας μου, χτυπάει κι αναγκάζομαι να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη. Είχε παραμελήσει τον εαυτό του σε όλα τα θέματα, υγείας, επαγγελματικά, ασφαλιστικά και σε όλα τα θέματα, κι όπως τρέχω με όλα αυτά, πέφτει και η μητέρα μου από τις σκάλες και σπάει το πόδι της. Οπότε ξαφνικά βρέθηκα με ένα μαγαζί που δεν πήγαινε καλά κι έπρεπε να κλείσει, τον πατέρα μου με σπασμένο χέρι το οποίο δεν γινότανε καλά γιατί είχε αυξημένο ζάχαρο (και χωρίς να έχει ασφαλιστική κάλυψη) και με τη μητέρα μου εγχειρισμένη στο νοσοκομείο.
Εκ των υστέρων, πιστεύεις ότι αυτά τα γεγονότα τα επέτρεψε ο Κύριος να συμβούν;
Καλή ερώτηση. Το σίγουρο είναι, ότι ο Θεός τα χρησιμοποίησε όλα αυτά για να εργαστεί μέσα στη ζωή μου. Βέβαια, εκζήτησα τον Θεό τότε κι εγώ περισσότερο, ενώ θα μπορούσα πολύ εύκολα, να αγανακτήσω και να σκληρύνω μαζί Του. Τελικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος απόλυτος προορισμός, απλώς ο άνθρωπος καλείται να συνεργαστεί με τον Θεό μέσα στα γεγονότα που θα συμβούν στη ζωή του, να αγαπήσει περισσότερο τον Θεό, για να έχει τελικά ένα αγαθό αποτέλεσμα. Το πρώτο που έκανε τότε ο Κύριος ήταν ότι με στήριξε ψυχικά και μου έδωσε διαύγεια. Με τη χάρη του Θεού άρχισαν να μπαίνουν σε κάποια σειρά τα πράγματα και ξεκίνησα τότε να πηγαίνω, στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στην οδό Αφροδίτης. Σε αυτή τη διαδικασία της επιστροφής θα σου πω δύο γεγονότα. Το ένα ήταν, ότι ο Θεός ήθελε να κάνει μέσα μου ένα βαθύ καθαρισμό. Είχε γίνει ήδη αλλαγή στη ζωή μου, είχα ζητήσει συγχώρεση, όμως έπρεπε να καταλάβω ότι με τις πράξεις μου στην αποστασία, όχι απλώς έσφαλα ή απλώς αστόχησα, αλλά στράφηκα ουσιαστικά, ενάντια στον Θεό. Οπότε θυμάμαι, ήταν τρία βράδια στη σειρά, που με επισκέφθηκε με δύναμη ο Κύριος και μου έδωσε βαθιά μετάνοια. Το άλλο ήταν, ότι συνειδητοποίησα, ότι έχω μεγάλη ανάγκη να βαπτιστώ με Πνεύμα Άγιο. Είχανε φύγει πλέον οι αναστολές και οι φοβίες που είχα σαν νέος πάνω σε αυτό το θέμα. Και βαπτίστηκα τελικά με Πνεύμα Άγιο στην Αθήνα, στην εκκλησία της Κηφισιάς όπου με παρακίνησαν κάποιοι αδελφοί να πάω. Ήτανε Παρασκευή βράδυ, γονάτισα μετά το κήρυγμα μπροστά στον άμβωνα, δόξαζα τον Θεό και σε κάποια στιγμή άρχισε η γλώσσα μου να μπερδεύεται. Ντρεπόμουνα, αλλά το πήρα απόφαση, αφέθηκα στα χέρια του Θεού κι άρχισαν να βγαίνουν πρώτα κάποιες ξένες λέξεις από το στόμα μου και μετά, μια απίστευτη δύναμη, ένα ποτάμι που με έκανε να αλαλάζω και να δοξάζω. Γυρίσαμε στο σπίτι με τα αδέλφια που με φιλοξενούσαν, έπεσαν εκείνοι για ύπνο, εγώ συνέχισα τη προσευχή μόνος μου, περίπου για δύο ώρες. Και όταν σταμάτησα, ήρθε ένας διαλογισμός μέσα μου: “Μήπως όλο αυτό, είναι τελικά μια αυθυποβολή;” Ταράχτηκα και είπα: “Κύριε, πρέπει να με βεβαιώσεις.” Είχε μια Αγία Γραφή εκεί στο δωμάτιο, οπότε την παίρνω, την ανοίγω εντελώς στη τύχη, με κλειστά μάτια, βάζω το δάχτυλο μου σε ένα σημείο, ανοίγω τα μάτια, κοιτάω, κι έγραφε: “Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι επ’ εμέ...” Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, κλείνω τη Γραφή και λέω: “Δόξα στο όνομα Σου Κύριε. Πραγματικά δεν παίζεσαι.” Ήταν απίστευτα άμεση και ξεκάθαρη η απάντηση του Θεού. Γύρισα στη Θεσσαλονίκη και μετά από λίγο έπαθε πάλι ένα ατύχημα ο πατέρας μου, χτύπησε στο κεφάλι και μετά από σύντομη νοσηλεία πέθανε. Σε όλη αυτή τη διαδικασία όμως, εγώ ήμουν πλέον πληρωμένος με Πνεύμα Άγιο, μιλούσα σε γλώσσες και με στήριζε έτσι συνέχεια ο Κύριος. Μετά, μπορούσα πλέον να γυρίσω στην Αγγλία.
Πόσο κράτησε αυτή η παρένθεση στη ζωή σου, πότε γύρισες και πότε ξανάφυγες;
Το 2010 γύρισα στην Ελλάδα και τον Νοέμβριο του 2011 επέστρεψα στην Αγγλία. Πήγα πάλι στο Γιόρκ, κοίταξα να βρω δουλειά, έδωσα κάποιες συνεντεύξεις, αλλά δεν γινότανε τίποτε. Ενώ πριν φύγω είχα τόσες προτάσεις, τώρα όλες οι πόρτες ήτανε κλειστές. Είχα φθάσει πραγματικά σε απόγνωση όταν άκουσα για ένα κέντρο προσευχής και νηστείας που υπάρχει κάπου στην Αγγλία, όπου ενεργεί ο Θεός θαυμαστά. Αποφάσισα λοιπόν να πάω, αν και ήτανε πέντε ώρες απόσταση, και πριν ακόμα φθάσω, άρχισε ο Κύριος να ενεργεί για μια πολύ καλή εργασία, αυτή που βρίσκομαι τώρα. Βέβαια στη πορεία υπήρχαν διακυμάνσεις, μια άνοιγε ο δρόμος, μια έκλεινε, αλλά με τη χάρη του Θεού και με τις προσευχές των αδελφών από αυτό το κέντρο, τελικά πήρα τη θέση με θαυμαστό τρόπο και ήρθα στο Πόρτσμουθ.
Όπως έλεγε κάποιος, η προσευχή και η νηστεία είναι το βαρύ πυροβολικό στον πνευματικό πόλεμο. Νομίζω υπάρχει και συνάθροιση τώρα στο Πόρτσμουθ;
Ναι, κάθε Τετάρτη. Τα πρώτα χρόνια πήγαινα σε μια αγγλική εκκλησία της Πεντηκοστής, αλλά δεν ήμουν ικανοποιημένος. Και μια σοβαρή έλλειψη, ήταν αυτή της προσευχής. Δυστυχώς οι περισσότερες εκκλησίες εδώ στην Αγγλία, δεν συνηθίζουν να γονατίζουν και να προσεύχονται, δεν είναι στη θρησκευτική τους κουλτούρα. Προσευχή όμως, δεν είναι απλά να πεις τα αιτήματα σου στον Θεό, αλλά και να αφιερώσεις τον εαυτό σου, να ενωθείς με τον Θεό. Κάποια στιγμή μαθαίνω λοιπόν ότι έχουν έρθει και εργάζονται στο Πόρτσμουθ κάποια αδέλφια από την Ελλάδα. Επικοινωνήσαμε, βρεθήκαμε και ξεκινήσαμε μετά από λίγο να κάνουμε προσευχή στο σπίτι του ενός αδελφού. Μετά άρχισε να μας επισκέπτεται και ο αδελφός Μανόλης Καλοκαιρινός, που είναι ο υπεύθυνος εδώ στο έργο του Θεού, και πλέον έχουμε νοικιάσει και μια αίθουσα και συναθροιζόμαστε εκεί. Υπάρχει και μια άλλη συνάθροιση στο Λίβερπουλ, κάποια αδέλφια είναι στο Μπρίστολ, και σε μερικά άλλα μέρη βρίσκονται μεμονωμένοι αδελφοί. Κυριακές πάμε όλοι στο Λονδίνο, όσοι μπορούμε και μας το επιτρέπει η απόσταση. Ευχαριστούμε τον Κύριο γιατί είναι μαζί μας κι ενεργεί ανάμεσα μας .
Αμήν. Τι θα έλεγες κλείνοντας, στους ανθρώπους σαν κι εσένα, που ερευνούν. Γιατί κάποιοι λένε: “πίστευε και μη ερεύνα” και κάποιοι άλλοι λένε ότι ο χριστιανισμός δεν αντέχει στην έρευνα.
Το να προβληματιστεί ο άνθρωπος για κάποια πράγματα και να ερευνήσει είναι καλό, όμως πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί μόνος του να δώσει όλες τις απαντήσεις. Γιατί ο Θεός δεν ανακαλύπτεται αλλά αποκαλύπτεται. Και όπως είπε ο ίδιος ο Χριστός, δεν αποκαλύπτεται σε σοφούς αλλά σε νήπια. Με την έρευνα μπορείς να φθάσεις απλά μέχρι ένα σημείο. Μπορείς με λογικά επιχειρήματα, να πεις ότι το Σύμπαν έχει αρχή, άρα έχει και αιτία και μπορείς με λογικές σκέψεις να δεις, ότι υπάρχει Δημιουργός. Και ότι ο Δημιουργός, όχι μόνο έφτιαξε τα πάντα, αλλά και τα συντηρεί, γιατί το Σύμπαν έχει σταθερές που αν αλλάξουν απειροελάχιστα, τότε μαζί με το Σύμπαν θα καταρρεύσουνε. Βλέπουμε λοιπόν τον Θεό μέσα στον φυσικό κόσμο, μπορούμε να Τον ψηλαφήσουμε και να καταλάβουμε την ύπαρξη Του, αλλά πέρα από αυτό, ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται να έχει μια συνάντηση στη ζωή του, με το πρόσωπο που λέγεται Ιησούς Χριστός. Ο Θεός μπορεί να βρεθεί μέσα από την έρευνα και το ψάξιμο αλλά δεν μπορεί να γνωρισθεί - και είναι πολύ μεγάλη η διαφορά. Και για να Τον γνωρίσεις, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις, είναι να Τον ζητήσεις. Να πεις με ειλικρίνεια, μέσα από την καρδιά σου: “Κύριε Ιησού Χριστέ, έλα στη ζωή μου”
