“Διότι έχετε χρείαν υπομονής, διὰ νὰ κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν.” Προς Εβραίους ι:36.
Αυτό το μήνα θα γνωρίσουμε τη μαρτυρία του αδελφού μας Χρήστου Αχμάκη από την πόλη των Σερρών.
Αδελφέ Χρήστο να σε ρωτήσω καταρχάς γιατί επέλεξες να ξεκινήσει η ομολογία σου με αυτό το εδάφιο.
Πολλές φορές το έχω βιώσει αυτό το εδάφιο και είναι ένα από τα αγαπημένα μου σημεία της Αγίας Γραφής. Και έχω καταλάβει ότι εμείς σαν άνθρωποι ίσως ξεκινάμε ανάποδα και κοιτάμε πότε θα λάβουμε την επαγγελία, αλλά πρώτα θα πρέπει να κάνουμε το θέλημα του Θεού και για να γίνει αυτό έχουμε ανάγκη την υπομονή. Και η επαγγελία μπορεί να είναι μια υπόσχεση του Θεού για την προσωπική μας ζωή αλλά πάνω απ’ όλα είναι η υπόσχεση της αιώνιας ζωής που μας έχει δώσει ο Κύριος. Να ξεκινήσω όμως την ομολογία μου και να πω ότι έχω γεννηθεί το 1972 σε ένα χωριό των Σερρών που λέγεται Φλάμπουρο. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν τόσο ευχάριστα, γιατί υπήρχαν πολλοί καυγάδες μεταξύ των γονιών μου, όμως κάποια στιγμή προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που ανάγκασε τους γονείς μου να φύγουν για αρκετούς μήνες στη Θεσσαλονίκη. Με την αδελφή μου μείναμε τότε μαζί με τον παππού και την γιαγιά και τελικά όλη αυτή η περιπέτεια υγείας είχε καλό τέλος και μάλιστα άλλαξε και την κατάσταση που υπήρχε στο σπίτι μας. Οι γονείς μου ησύχασαν πλέον μεταξύ τους -ίσως εκτίμησαν περισσότερο κάποια πράγματα- και ξεκίνησαν μάλιστα να πηγαίνουν από τότε τακτικά στην Ορθόδοξη εκκλησία του χωριού μας.
Κάποια γεγονότα ίσως είναι δυσάρεστα αλλά έχουν τελικά καλό αποτέλεσμα.
Πράγματι. Και ο Λόγος του Θεού το λέει αυτό. Μαζί με τους γονείς μου ξεκίνησα να πηγαίνω τότε κι εγώ στην εκκλησία, βοηθούσα και σαν παπαδάκι στο ιερό και μου άρεσαν πάρα πολύ όλα αυτά. Και αν και δεν είχαμε τότε επίγνωση, αλλά ούτε και γνώση του Λόγου του Θεού, είχε μπει στη καρδιά μου η πληροφορία ότι ο Θεός υπάρχει, είναι αληθινός. Μεγαλώνοντας όμως, σταμάτησα να πηγαίνω στην εκκλησία και με παρέσυρε κι εμένα το ρεύμα του κόσμου. Μια έκφραση που ακούμε συχνά σε ομολογίες. Εντωμεταξύ επειδή είχα ασχοληθεί με τη μουσική, πριν ακόμα τελειώσω το σχολείο είχα αρχίσει να παίζω τα Σαββατοκύριακα σε κάποιες ταβέρνες και τελειώνοντας το Λύκειο, μου έγινε πρόταση να ξεκινήσω κανονικά εργασία σε κάποιο νυχτερινό κέντρο στις Σέρρες.
Είχες πάει σε κάποιο ωδείο;
Όχι, ήμουνα εντελώς αυτοδίδακτος. Από πολύ μικρός έπαιρνα τα κουτάλια και τα πιρούνια της μάνας μου, τα έβαζα στη σειρά και κτυπώντας τα με δύο μεγάλες κουτάλες προσπαθούσα να παίξω κάποια τραγουδάκια δημοτικά. Το είδε αυτό ο πατέρας μου, μού πήρε ένα μικρό αρμόνιο, μετά ένα μεγαλύτερο και είχα φτάσει τελικά να είμαι ένας αρκετά καλός μουσικός πιστεύω, γιατί το κέντρο που μου έκανε πρόταση ήταν από τα μεγαλύτερα της περιοχής. Ξεκίνησα λοιπόν να δουλεύω στη νύχτα, σε ηλικία μόλις 19 χρονών και έλεγα μέσα μου ότι ήρθε η ώρα να ζήσω μια ζωή πάρα πολύ όμορφη. Γιατί θα έκανα μια δουλειά που μου άρεσε και τα χρήματα που θα έπαιρνα ήτανε πάρα πολύ καλά. Και πράγματι στην αρχή πήγαιναν καλά τα πράγματα μέχρι που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στη νύχτα. Προδόθηκα από πολλούς ανθρώπους, μέσα σε διάφορες καταστάσεις κι αντιλήφθηκα ότι τελικά δεν υπάρχουν σε αυτό τον χώρο ούτε αισθήματα ούτε συναισθήματα, αλλά ο καθένας κοιτάει μόνο τον εαυτό του και το συμφέρον του.
Προσγειώθηκες απότομα.
Ακριβώς. Επειδή λοιπόν ήρθανε πολλά μαζεμένα και δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ (γιατί ήμουνα ένα παιδί από χωριό, άβγαλτο) η μόνη μου διέξοδος είχε γίνει το ποτό. Και ενώ στην αρχή έπινα μόνο ένα ποτό κατά τη διάρκεια του προγράμματος, είχα φθάσει τελικά να είμαι κάθε βράδυ μεθυσμένος. Και υπήρχε μέσα μου ένα μεγάλο κενό που δεν γέμιζε με τίποτε. Ούτε με απολαύσεις αμαρτίας, ούτε με πρόσκαιρες χαρές αυτού του κόσμου, γιατί η ψυχή μας έχει ανάγκη μόνο από τον Πλάστη και Δημιουργό της. Για τους άλλους ήμουν ένας επιτυχημένος νέος, με ωραία ρούχα, με λεφτά στη τσέπη, με φήμη σαν μουσικός, όμως μόνο εγώ ήξερα τι γινότανε μέσα μου. Το 1996 κι ενώ είχα φθάσει πλέον σε ένα αδιέξοδο, ένας φίλος μου από το χωριό, ο Γιώργος, γνώρισε τον Κύριο. Τον είδα ξαφνικά να είναι ευτυχισμένος, χαρούμενος, να χαμογελάει και να είναι αληθινό αυτό το χαμόγελο του και ταυτόχρονα να απομακρύνεται από όλα αυτά που κάναμε μαζί. Άκουσα ότι πηγαίνει σε κάποια εκκλησία και είπα τότε: “Έμπλεξε ο φίλος μου ο Γιώργος.” Και είναι παράξενο πως καταφέρνει ο διάβολος και πλανάει τον άνθρωπο. Έλεγα ότι έμπλεξε ο φίλος μου επειδή πάει σε κάποια εκκλησία και δεν κοίταγα τον εαυτό μου που ήμουνα πραγματικά μπλεγμένος μέσα στα πάθη και τις επιθυμίες. Πήγα σπίτι του να συζητήσουμε και μου λέει: “Σου έχω ένα δώρο.” Και βγάζει και μου δίνει μια Καινή Διαθήκη. Ένοιωσα πάρα πολύ όμορφα όταν πήρα στα χέρια μου αυτό το βιβλίο και πήγα σπίτι μου με μια μεγάλη δίψα να διαβάσω και να δω τι ακριβώς λέει. Και από την πρώτη κιόλας σελίδα που διάβασα κατάλαβα ότι αυτό το βιβλίο έχει δύναμη. Δύναμη να αλλάξει την ζωή του ανθρώπου. Μετά από λίγες μέρες πήγα και στην εκκλησία, μαζί με τον Γιώργο, στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στις Σέρρες. Μπαίνοντας είπα μέσα μου: “ο Θεός βοηθός” και καθώς είδα ανθρώπους να προσεύχονται γονατισμένοι, πήγα κι εγώ σε μια άκρη και γονάτισα σε ένα θρανίο.
Είχες κάποιο φόβο και είπες: “ο Θεός βοηθός”;
Είχα φόβο μην μπλέξω σε κάποια πλάνη. Από την πρώτη στιγμή όμως που γονάτισα κατάλαβα ότι ο Θεός που με είχαν διδάξει οι γονείς μου ότι υπάρχει (και το πίστευα κι εγώ) δεν ήταν ένας Θεός που είναι μακριά στον ουρανό αλλά είναι ένας Θεός που είναι δίπλα μου, αρκεί να Τον επικαλεσθώ. Άρχισα λοιπόν να μιλάω στον Κύριο, να εξομολογούμαι τα πάθη μου, τις αμαρτίες μου, να Του ζητάω να με αλλάξει και από την ίδια στιγμή πιστεύω ότι άρχισε η αλλαγή μου. Μετά με χαιρέτησαν όλοι οι αδελφοί και είδα κι αισθάνθηκα μια αγάπη, μια ειλικρίνεια, μια αγνότητα σε αυτούς τους ανθρώπους. Συνέχισα να πηγαίνω στην εκκλησία και σε τρεις εβδομάδες η ζωή μου είχε αλλάξει τελείως. Ο Θεός αναγεννάει τον άνθρωπο, τον ελευθερώνει από πάθη και επιθυμίες και αυτό έγινε και σε μένα. Και η αναγέννηση μου ήταν φανερή σε όλους. Θυμάμαι στο κέντρο που δούλευα -γιατί συνέχισα για λίγο στη νύχτα- όταν σήκωνα το χέρι έρχονταν αμέσως οι σερβιτόροι και μου έφερναν νεροπότηρα με ουίσκι. Τώρα τους έλεγα: “δεν θέλω ουίσκι, φέρτε μου μόνο ένα μικρό ποτηράκι με κρασί.” Και μου έλεγαν: “Χρήστο τι έπαθες; δεν είσαι καλά;”
Ανησυχήσανε.
Ναι, είναι αστείο. Τους έλεγα: “τώρα είμαι πιο καλά από ποτέ.” Πράγματι ο Θεός με είχε ελευθερώσει από όλα, μου είχε πάρει τη θλίψη, μου είχε δώσει χαρά και είχε καλύψει αυτό το τεράστιο κενό που ένοιωθα να υπάρχει μέσα μου. Και αυτό ήταν κάτι που το εκτίμησα πάρα πολύ. Στη συνέχεια έκανα το θέλημα του Θεού, βαπτίστηκα εν ύδατι και ξεκίνησα έναν αγώνα πνευματικό για να με βαπτίσει ο Κύριος με Πνεύμα Άγιο. Και πραγματικά ο Κύριος δεν άργησε και σε μια προσευχή στην εκκλησία με βάπτισε με πολλή δύναμη. Όμως μέσα μου δεν αναπαυόμουν, ένοιωθα ότι κάτι στη ζωή μου δεν πήγαινε καλά. Προσευχόμουνα, με γέμιζε ο Κύριος με το Πνεύμα Του και μετά πήγαινα στο μαγαζί κι έπαιζα για τους πελάτες διάφορα τραγούδια. Να πω εδώ ότι οι αδελφοί στην εκκλησία δεν μου είχαν πει ποτέ: “Χρήστο άλλαξε δουλειά” ή κάτι τέτοιο. Είχαν αφήσει τον Κύριο να με οδηγήσει Εκείνος στο θέλημα Του, κι ευχαριστώ τον Θεό για τους αδελφούς. Εκείνο τον καιρό μού μιλούσε ο Κύριος μέσα από ένα εδάφιο από το Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο. Όπου ο Κύριος ρωτάει τον απόστολο Πέτρο: “Με αγαπάς περισσότερον τούτων;” Και καταλάβαινα ότι ο Θεός ήθελε να Τον αγαπήσω περισσότερο από όλους και από όλα. Ακόμα κι από αυτή τη δουλειά, την οποία αγαπούσα μεν αλλά καταλάβαινα πλέον ότι δεν ήταν σύμφωνη με το θέλημα του Θεού για εμένα.
Πώς ακριβώς το κατάλαβες αυτό;
Τα τραγούδια που παίζαμε όχι μόνο δεν δόξαζαν τον Θεό αλλά έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Μιλούσαν για αμαρτία, για παράνομες σχέσεις, για εκδίκηση, για απελπισία. Έτσι πήρα την απόφαση και είπα ότι μόλις τελειώσει η σεζόν θα σταματήσω. Βέβαια ήρθαν πολλοί να μου αλλάξουν γνώμη. Και συγγενείς και φίλοι και συνάδελφοι μουσικοί. Και θυμάμαι ένας συνάδελφος μού είπε: “Χρήστο αυτό το ταλέντο που έχεις είναι χάρισμα από τον Θεό, δεν πρέπει να το εγκαταλείψεις.” Και μου έδωσε σοφία ο Θεός και του απάντησα ότι: “Ναι είναι αλήθεια, αλλά αυτό το χάρισμα πρέπει να το χρησιμοποιήσω για τη δόξα Του.” Έτσι σταμάτησα από τη νύχτα και πλέον έπρεπε να βρω να κάνω κάτι άλλο επαγγελματικά. Έπιασα λοιπόν δουλειά σε ένα ξυλουργείο. Συνάντησα βέβαια αρκετές δυσκολίες αλλά ήμουνα τόσο γεμάτος από τη χάρη του Κυρίου που δεν με ένοιαζε τίποτε. Και όταν πήρα το πρώτο βδομαδιάτικο κι άνοιξα τον φάκελο, τα λεφτά ήταν όσα έβγαζα σαν μουσικός μέσα σε ένα βράδυ. Όμως μου χάρισε ο Κύριος μια άλλη δουλειά καλύτερη, μετά μια καλύτερη, μέχρι που με αξίωσε να ανοίξω μια δική μου δουλειά, ένα συνεργείο καθαρισμού, με το οποίο συντηρούμαι εδώ και αρκετό καιρό κι εγώ και η οικογένεια μου.
Οπότε το επόμενο που θα μας πεις είναι πως έκανες οικογένεια.
Ναι, κι εδώ βίωσα το εδάφιο που σου είπα στην αρχή για την υπομονή. Πίστεψα στον Κύριο 24 ετών και παντρεύτηκα στα 36. Όπως καταλαβαίνεις αυτά τα 12 χρόνια δεν ήταν καθόλου εύκολα, καθώς αγωνιζόμουν σαν νέος να μείνω στον αγιασμό και στο θέλημα του Θεού. Πολλές φορές ήρθε ο εχθρός να με πειράξει με διαλογισμούς και να μου πει ότι: “ο Θεός δεν σε αγαπάει, δεν σε δέχεται για παιδί Του, σε έχει απορρίψει” και δυστυχώς κάποια στιγμή βρέθηκα σε αδυναμία και δέχτηκα αυτές τις εισηγήσεις μέσα στη καρδιά μου. Και πέρασα ένα διάστημα πολύ δύσκολο και βασανιστικό. Τότε ήρθε να μου μιλήσει ο Κύριος με ένα ενύπνιο. Είδα ότι πήγαινα κάπου με το αυτοκίνητο, έχοντας ανοιχτό το παράθυρο του συνοδηγού. Καθώς όμως σταμάτησα στο φανάρι, πλησίασε ένας πολύ άσχημος άνθρωπος, έβαλε το χέρι του μέσα, πήρε το πορτοφόλι μου κι έφυγε. Και έτσι μου είχε πάρει τη ταυτότητα μου, το δίπλωμα οδήγησης και τα χρήματα μου. Και η εξήγηση που μου φανέρωσε ο Κύριος ήταν η εξής. Είχα κάνει το λάθος να έχω ανοιχτό παράθυρο, να αφήνω δηλαδή κακούς διαλογισμούς να μπαίνουν στη καρδιά μου. Έτσι ήρθε ο εχθρός και πήρε τη ταυτότητα μου, το ότι είμαι δηλαδή παιδί του Θεού, με έκανε να το αμφισβητήσω. Πήρε και τα χρήματα μου, δηλαδή την πίστη μου, τις ευλογίες του Θεού και πήρε και την άδεια οδήγησης, ώστε να μην μπορώ πλέον να συνεχίσω την πορεία μου την πνευματική. Επέστρεψα τότε στον Κύριο, του ζήτησα να με συγχωρέσει για την απιστία μου και πράγματι ήρθε ο Κύριος και μου έδωσε πολλή δύναμη και χάρη. Και φθάνουμε στο 2008. Όπου κάνω μια προσευχή και λέω: “Θεέ μου, επειδή έχω κουραστεί πάρα πολύ με αυτό το θέμα του γάμου θέλω να σου πω ότι πλέον το ξεχνάω και το μόνο που Σου ζητάω είναι να μου δώσεις χάρη να μείνω ως τέλους κοντά Σου για να σωθεί η ψυχή μου. Δεν θέλω τίποτε άλλο.” Αυτό είπα εγώ, όμως μετά από ένα μήνα επισκέφτηκε την εκκλησία των Σερρών μια αδελφή μας από την Βουλγαρία. Η αδελφή μας η Πωλίνα, η σημερινή γυναίκα μου. Γνωριστήκαμε σε κάποιο σπίτι που είχαμε πάει όλοι οι αδελφοί για κοινωνία και μετά έφυγε πίσω στη χώρα της. Με ρώτησε την άλλη μέρα ο αδελφός Οδυσσέας, ο ποιμένας της εκκλησίας: “Χρήστο τι λες για αυτή την αδελφή; Θες να ρωτήσω;” Του λέω: “αδελφέ κάνε ότι θέλεις, εγώ με αυτό το θέμα δεν ξανασχολούμαι.” Ρώτησε πράγματι και η αδελφή Πωλίνα έδωσε μια χριστιανική και σοφή απάντηση: “Να προσευχηθούμε, να νηστεύσουμε και αν είναι από τον Θεό να προχωρήσουμε.” Και πολλές φορές οι νέοι πράττουν κατά την αρέσκεια των οφθαλμών τους και δεν βάζουν τον Κύριο μπροστά. Και πιστεύω ότι έτσι χάνουν την ευλογία του Θεού.
Βιάζονται λες;
Βέβαια. Έτσι λοιπόν αποφάσισα κι εγώ να προσευχηθώ και να νηστεύσω και είπα: “Κύριε, αν είναι από Εσένα αυτή η κοπέλα θέλω να ενεργήσεις και να γίνουν πολύ γρήγορα όλα.” Κανονικά η Πωλίνα θα ξαναρχότανε το καλοκαίρι που θα έπαιρνε από τη δουλειά της άδεια. Εκτάκτως όμως της έδωσαν μια άδεια που δεν την περίμενε και πήρε τηλέφωνο ότι έρχεται. Έχοντας προσευχηθεί κι έχοντας πάρει ξεκάθαρη οδηγία από τον Θεό που της μίλησε μέσα από ένα εδάφιο της Αγίας Γραφής: “Έξελθε εκ της γης σου και της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου εις την γη την οποία θέλω σοι δείξει.” Ευχαριστώ τον Θεό γιατί το έκανε όπως το ζήτησα και μέσα σε ένα μήνα είχαμε παντρευτεί και όλα είχαν τελειώσει πολύ γρήγορα. Δεν ήταν στην αρχή εύκολα τα πράγματα γιατί εκείνη δεν ήξερε καθόλου ελληνικά, εγώ δεν ήξερα καθόλου βουλγάρικα, αλλά έκανε χάρη ο Θεός και τελικά καταφέρναμε να συνεννοηθούμε μια χαρά.
Αντίθετα, πολλά ζευγάρια ενώ μιλάνε την ίδια γλώσσα δεν μπορούν να συνεννοηθούνε με τίποτε και χωρίζουνε.
Πράγματι. Γιατί λείπει ο Χριστός από την οικογένεια τους. Βέβαια μετά έμαθε η γυναίκα μου τα ελληνικά πολύ καλά. Ευχαριστούμε τον Θεό γιατί μας χάρισε και δύο παιδάκια, τον Γιώργο και την Μαρίνα και μας έχει αξιώσει να Τον υπηρετούμε εδώ στην εκκλησία των Σερρών όπου είμαι με τη χάρη του Θεού πρεσβύτερος. Κι εμείς, όπως όλοι, πολλά προβλήματα περάσαμε -και οικονομικά και υγείας- αλλά ο Κύριος δεν μας άφησε ποτέ. Και με τη χάρη του Θεού προχωράμε, κάνουμε υπομονή και κάνουμε το θέλημα του Θεού για να λάβουμε τις επαγγελίες, με μέγιστη την επαγγελία της αιωνίου ζωής, τη σωτηρία των ψυχών μας.
Αμήν. Αδελφέ Χρήστο θέλω να μας πεις λίγο και για το τάλαντο που έχεις λάβει από τον Κύριο -το ταλέντο όπως το λένε οι άνθρωποι- της μουσικής. Γιατί ξέρω ότι παίζεις κάποιους ύμνους τώρα.
Ναι έχουμε βγάλει ήδη ένα CD με ύμνους εδώ στις Σέρρες. Κοίταξε, από τότε που σταμάτησα από τον χώρο της νύχτας δεν επιδίωξα να κάνω κάτι με τη μουσική. Γινότανε όμως το εξής. Πολλές φορές όταν πέρναγα από διάφορες καταστάσεις έπαιρνα χαρτί και στυλό κι έγραφα. Και αυτά που έγραφα -και που ήταν αυτά που βίωνα εκείνη τη στιγμή- ήτανε στίχοι οι οποίοι όταν καθόμουνα στο πιάνο συμπληρώνονταν και με τη μουσική. Δεν ήταν κάτι που το επιδίωξα ή το ζήτησα από τον Κύριο αλλά ήταν κάτι που γινότανε από μόνο του. Και αν το αποτέλεσμα είναι καλό και ευλογούνται όσοι το ακούν, τότε σίγουρα είναι από τον Θεό. Με την χάρη του Θεού δοξάζουμε τον Κύριο κι αυτά που μας δίνει, κοιτάμε να τα δίνουμε πάλι σε Αυτόν.
