«Θέλω δε να εξεύρητε αδελφοί, ότι τα συμβάντα εις εμέ συνέτρεξαν μάλλον εις πρόοδον του ευαγγελίου». Προς Φιλιππησίους α΄12
Δυσάρεστα και ανησυχητικά γεγονότα συμβαίνουν συχνά μέσα στη προσωπική ή στη κοινωνική μας ζωή. Γνωρίζοντας όμως ότι τα πάντα βρίσκονται κάτω από την εξουσία και τον έλεγχο ενός παντοδύναμου Θεού, πιστεύουμε ότι όλα τελικά θα αποβούν προς την πνευματική μας αύξηση, αλλά και προς όφελος του κηρύγματος του Λόγου του Θεού.
Αυτό το μήνα θα μας δώσει τη μαρτυρία του ο αδελφός μας Γιάννης Πρωτούλης, από την εκκλησία της Μυτιλήνης.
Αδελφέ Γιάννη, από ότι παρακολουθούμε, το νησί σου είναι στο επίκεντρο του μεγάλου προσφυγικού προβλήματος που έχει αυτή τη στιγμή η χώρα μας.
Πράγματι, είναι μεγάλο το πρόβλημα στο νησί και δεν φαίνεται προς το παρόν να υπάρχει και κάποια λύση στον ορίζοντα.
Πόσοι πρόσφυγες ή μετανάστες υπάρχουν αυτή τη στιγμή εκεί;
Είκοσι χιλιάδες περίπου. Οι οποίοι συνέχεια αυξάνονται και βρίσκονται σε ένα καταυλισμό, σε ένα χωριό στη Μόρια, μέσα σε άσχημες συνθήκες διαβίωσης. Αν σκεφτείς ότι οι ντόπιοι στο νησί είμαστε τριάντα πέντε χιλιάδες, καταλαβαίνεις τι γίνεται.
Εσύ ζεις στη Μυτιλήνη ή σε κάποιο άλλο μέρος της Λέσβου;
Όχι, είμαι στη Μυτιλήνη. Εδώ γεννήθηκα και εδώ έχω περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου.
Πες μου λίγο από τα παιδικά σου χρόνια ότι θυμάσαι. Είχες μια χριστιανική ανατροφή ή οι δικοί είχαν άλλες αντιλήψεις;
Όχι, χριστιανοί ήταν όλοι οι δικοί μου και οι γονείς μου και οι παππούδες μου και οι γιαγιάδες μου. Δεν ήταν βέβαια αναγεννημένοι, δεν είχαν επίγνωση ευαγγελίου, αλλά ήταν όλοι άνθρωποι πραγματικά θεοσεβείς. Κάθε Κυριακή πηγαίναμε στην ορθόδοξη εκκλησία και εγώ πήγαινα από μικρός και στο κατηχητικό σχολείο. Και το σημαντικότερο, από πολύ νωρίς, από ηλικία επτά-οχτώ χρονών περίπου, διάβαζα τον Λόγο του Θεού. Μέσα από μια Καινή Διαθήκη που μου είχε χαρίσει ο παππούς μου.
Πραγματικά το καλύτερο δώρο για ένα παιδί. Αυτό το ενδιαφέρον που είχες Γιάννη για τα πράγματα του Θεού, κράτησε καθώς μεγάλωνες; Γιατί πολλοί άνθρωποι που είναι ευσεβείς σαν παιδιά, μπαίνοντας στην εφηβεία αλλάζουνε.
Μπορώ να πω ότι κράτησε, μέχρι που μπήκα στο Πανεπιστήμιο και ήρθα στην Αθήνα. Βρέθηκα εκεί σε ένα ξένο περιβάλλον, δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ, να βρω τα «πατήματα» μου και έτσι σταμάτησα να πηγαίνω στην εκκλησία. Δεν μπορώ να πω ότι ξέφυγα ιδιαίτερα, αλλά καταλάβαινα ότι έχω απομακρυνθεί από τον Θεό και έλεγα μέσα μου: «έχω απομακρυνθεί από τον Θεό, πρέπει να επιστρέψω.» Και στα τέσσερα χρόνια που κράτησαν οι σπουδές μου το έλεγα αυτό, νοιώθοντας μέσα μου έναν έλεγχο. Και επίσης ένοιωθα μέσα μου έλεγχο γιατί δεν πήγαινα καλά και στη σχολή μου. Ειδικά στο τέλος του τετάρτου έτους, όταν πήγα να πάρω τη βαθμολογία και είδα ότι έχω περάσει ελάχιστα μαθήματα, εκεί στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Δεν είχα όρεξη να φάω, δεν είχα όρεξη να βγω, νοιώθοντας έντονες ενοχές γιατί δεν είχα ανταποκριθεί στις θυσίες που έκαναν οι γονείς μου για μένα. Ήρθε ταπείνωση στη καρδιά μου, έκλαιγα, προσευχόμουνα, ζητούσα συγχώρεση από τον Θεό και σε αυτήν ακριβώς τη περίοδο με βρήκε ο Κύριος και έγινε και η αναγέννηση μου.
Πες μας τι ακριβώς έγινε.
Δεν σου είπα προηγουμένως ότι η μητέρα μου ήταν ήδη πιστή, αναγεννημένη. Όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών ο Κύριος την επισκέφθηκε, την αναγέννησε και ξεκίνησε να πηγαίνει στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής εδώ στη Μυτιλήνη. Μου ομολόγησε ότι γνώρισε τον Χριστό αλλά εγώ επειδή ήμουν τότε, ας πούμε θρησκευόμενος, της απάντησα ότι: «κι εγώ γνωρίζω τον Χριστό». Έβλεπα όμως ότι γονάτιζε, προσευχότανε, εκζητούσε τον Θεό και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η αλλαγή της. Συχνά, πυκνά με προσκαλούσε να πάω μαζί της στην εκκλησία αλλά ήμουν πάντα αρνητικός. Κατά συγκυρία όμως -κατά συγκυρία Θεού πιστεύω- όταν ήρθα στην Αθήνα, νοίκιασα σπίτι πολύ κοντά στην εκκλησία μας στο Παγκράτι. Σεπτέμβριο του 2005 ήταν που πήρα την βαθμολογία, αρχές Οκτώβρη ήρθε η μητέρα μου να με επισκεφτεί στην Αθήνα και μου πρότεινε για άλλη μια φορά να πάμε στην εκκλησία που ήταν δίπλα μας. Αυτή τη φορά δέχτηκα, ήταν 16 Οκτωβρίου του 2005 όταν πήγα για πρώτη φορά στην εκκλησία του Παγκρατίου και ήτανε συγκεκριμένα μια Κυριακή απόγευμα. Ο Κύριος είχε ήδη προετοιμάσει την καρδιά μου και μόλις πήγα γονάτισα, προσευχήθηκα, άκουσα μετά τον Λόγο του Θεού και πιστεύω ότι με άγγιξε και με αναγέννησε ο Κύριος κατευθείαν, από το πρώτο βράδυ.
Δεν σε παραξένεψε το περιβάλλον που ήταν διαφορετικό από αυτά που μέχρι τότε ήξερες;
Όχι. Όχι, γιατί ο Κύριος είχε κάνει έργο στην καρδιά μου όλο αυτό το διάστημα και όταν πήγα στην εκκλησία ήταν σαν να είμαι έτοιμος από καιρό για να μπορέσω να δεχτώ την απλότητα του ευαγγελίου χωρίς θρησκευτικές προκαταλήψεις. Και το πολύ σημαντικό ήταν, ότι έχοντας διαβάσει από μικρό παιδί τον Λόγο του Θεού, μου είχε φανερώσει ήδη ο Κύριος κάποιες αλήθειες και πηγαίνοντας στην εκκλησία και ακούγοντας ακριβώς αυτές τις αλήθειες, μέσα στη ψυχή μου αναπαύτηκα. Μετά η μητέρα μου έφυγε, επέστρεψε στο νησί, αλλά είχε ξεκινήσει ήδη στη ζωή μου κάτι πολύ όμορφο. Προσκολήθηκα στην εκκλησία του Παγκρατίου, πήγαινα στις συναθροίσεις, στις προσευχές και μετά από δύο μήνες περίπου, στις 18 Δεκεμβρίου του 2005 βαπτίστηκα στο νερό. Μπήκε η ζωή μου πλέον σε μια τάξη, σε ένα πρόγραμμα και αφού έμεινα άλλον ένα χρόνο στην Αθήνα και με τη χάρη του Θεού έβγαλα ρίζες στην πίστη, επέστρεψα στη Μυτιλήνη όπου κι έπιασα δουλειά. Προσκολήθηκα μετά εδώ, στη τοπική εκκλησία, αυτό όμως έγινε η αιτία να δημιουργηθούν μεγάλες εντάσεις μέσα στο σπίτι με τον πατέρα μου.
Είναι στο πρόγραμμα του χριστιανού αυτό δυστυχώς. «Εχθροί του ανθρώπου θα είναι οι οικιακοί αυτού», λέει η Αγία Γραφή.
Πράγματι, σε αρκετούς συμβαίνει. Από το 2006 ως το 2010, για τέσσερα χρόνια περίπου, είχαμε δύσκολες καταστάσεις. Ήμουν κι εγώ ζηλωτής στην αρχή και μέσα στον ενθουσιασμό μου έκανα αρκετά λάθη. Από υπερβάλλοντα ζήλο δεν στάθηκα πολλές φορές όπως έπρεπε, με ταπείνωση δηλαδή και με πραότητα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν συνεχώς λογομαχίες και φιλονικίες που δεν είχαν και κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Κι αυτό, λόγω απειρίας, είναι στο πρόγραμμα.
Αμήν. Και αυτό είναι στο πρόγραμμα και από τα λάθη μας μαθαίνουμε πολλές φορές. Κάποια στιγμή όμως, δόξα στον Θεό, εξομαλύνθηκαν πολύ τα πράγματα και άρχισε να καταλαβαίνει και ο πατέρας μου ότι δεν πάμε σε κάποια αίρεση. Γιατί αυτό τον φόβιζε κυρίως, ότι εκεί που πάμε, με κάποιον τρόπο θα μας εκμεταλευτούνε. Δυστυχώς, μόλις άρχισε να μαλακώνει η καρδιά του και να αποδέχεται κάποια πράγματα, αρρώστησε ξαφνικά και έφυγε από τη ζωή. Αλλά ο Θεός έκανε χάρη, εκζήτησε τον Κύριο στα τελευταία του και πιστεύω ότι είναι τώρα στον ουρανό. Ένα ωραίο γεγονός που έγινε τότε, ήταν στο νοσοκομείο, όταν πρωτοδιαγνώστηκε με την ασθένεια. Κατέβηκα στην Αθήνα να τον δω, ήταν ήδη εκεί η μητέρα μου και μας επισκέφθηκε ο αδελφός ο Χάρης Καραγιάννης που είναι ο ποιμένας της εκκλησίας του Παγκρατίου. Μιλήσανε λίγο με τον πατέρα μου και στο τέλος όπως κάναμε μια προσευχή, όρθιοι στο διάδρομο του νοσοκομείου, ήρθε ο Κύριος και με βάπτισε με Πνεύμα Άγιο. Ήταν μια μεγάλη έκπληξη για μένα γιατί δεν ζητούσα εκείνη την περίοδο το Πνεύμα το Άγιο. Ήμουν πολύ στενοχωρημένος με την αρρώστια του πατέρα μου και το μόνο που ζητούσα από τον Κύριο ήταν να τον θεραπεύσει. Ήταν όμως η καρδιά μου πολύ συντριμμένη, πολύ ταπεινωμένη και ήρθε το Πνεύμα το Άγιο «σαν ήχος λεπτού αέρος» όπως λέει ο Λόγος του Θεού, με γέμισε και δόξασα τον Θεό σε ξένες γλώσσες. Όλα τα έκανε όμως ο Θεός πολύ ήσυχα, πολύ διακριτικά και ούτε ο αδελφός ο Χάρης, ούτε η μητέρα μου κατάλαβαν τίποτε, πόσο μάλλον ο πατέρας μου που δεν γνώριζε από αυτά τα πράγματα.
Και έτσι, σου έδωσε δύναμη ο Θεός να αντιμετωπίσεις αυτή τη δοκιμασία.
Αμήν. Πιστεύω για αυτό το έκανε ο Κύριος γιατί μετά από λίγο καιρό έφυγε ο μπαμπάς από τη ζωή και προκύψανε μετά πολλά προβλήματα. Ομολογώ ότι τότε κλονίστηκε πολύ η πίστη μου γιατί είχα πιστέψει μέσα μου ότι ο Κύριος θα τον θεραπεύσει. Στενοχώρια μεγάλη και απογοήτευση με κατέβαλαν, δεν μπορούσα να καταλάβω τότε το σχέδιο του Θεού και για κάποιο διάστημα απομακρύνθηκα από την εκκλησία. Αλλά ήταν το Άγιο Πνεύμα που με κράταγε για να μην γυρίσω πίσω στα ίδια. Να μην πάω στον κόσμο δηλαδή και μπλέξω μέσα σε παγίδες δύσκολες. Πήγαινα κάποιο διάστημα και στην Ευαγγελική εκκλησία -κι ευχαριστώ τον Θεό για όλα τα αδέλφια εκεί που με στηρίξανε όσο μπορούσανε- και τελικά ο Κύριος με επέστρεψε με θαυμαστό τρόπο. Ο πατέρας μου πέθανε τον Απρίλη του 2012 και το καλοκαίρι του 2015 πήγα στο πνευματικό συνέδριο που γίνεται κάθε χρόνο στη Λίμνη Πλαστήρα. Δεν είχα σκοπό να πάω, από περιέργεια πήγα περισσότερο, αλλά εκεί άλλαξαν όλα μέσα μου. Έζησα πραγματικά ωραίες στιγμές με τους αδελφούς, στις προσευχές, στα μαθήματα, ο Κύριος με άγγιξε μέσα στη καρδιά μου και ευλογήθηκα πάρα πολύ. Και ήταν ακριβώς αυτό που είχα ανάγκη για να ξαναζεσταθώ πνευματικά και να ξεπεράσω τελείως αυτή τη στενοχώρια που πέρασα με τον θάνατο του πατέρα μου
Να πούμε ότι το νόημα της ζωής του ανθρώπου είναι να πάει στον ουρανό. Να θεραπευτεί από μια ασθένεια και μετά να χάσει τη ψυχή του δεν λέει τίποτε.
Αυτό μου έδειξε κι εμένα ο Κύριος, ότι έτσι ακριβώς έπρεπε να γίνει για να πάει ο πατέρας μου στον ουρανό. Και όλοι μας βέβαια τον ίδιο σκοπό έχουμε, να μείνουμε πιστοί μέχρι τέλους για να βρεθούμε στη βασιλεία των ουρανών. Ευχαριστούμε τον Θεό και για την εκκλησία που μας έχει χαρίσει εδώ στο νησί και για όλα τα αδέλφια που συναγωνιζόμαστε, με μια καρδιά, για να ακολουθήσουμε τον Λόγο του Θεού.
Η εκκλησία εκεί πότε ξεκίνησε;
Το 1988 ξεκίνησε στη πόλη της Μυτιλήνης. Υπήρχαν όμως και παλιότερα κάποιες πιστές αδελφές, σε ένα χωριό που λέγεται Πηγή. Ήταν εκεί η αδελφή μας η Γιαννούλα που ήταν βαπτισμένη στο Άγιο Πνεύμα, πίστεψαν μετά στο χωριό και κάποιες άλλες γυναίκες και είχαν ξεκινήσει μια κατ’ οίκον συνάθροιση. Μετά πίστεψαν και άλλοι στο νησί, έφερε ο Κύριος από την Αθήνα τον αδελφό μας τον Βασίλη Βουλέλη, ο οποίος ανέλαβε εδώ το έργο του Θεού και έτσι δημιουργήθηκε η εκκλησία. Ευχαριστούμε τον Κύριο γιατί τα τελευταία χρόνια έχουν προσκοληθεί και αρκετές νέες ψυχές και αυτό μας έχει δώσει πολύ χαρά και θάρρος.
Πως βιώνετε εσείς, σαν εκκλησία, την κατάσταση που υπάρχει αυτή την εποχή στο νησί;
Είναι σίγουρα δύσκολη η κατάσταση, αλλά αν δούμε στον Λόγο του Θεού καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά τα γεγονότα δεν είναι παρά τα σημεία των εσχάτων ημερών που ο Κύριος μας είπε ότι πρέπει να γίνουν πριν έρθει το τέλος. Είναι σαν το καμπανάκι που χτυπάει για τον δρομέα, όταν ξεκινάει να τρέχει τον τελευταίο γύρο του σταδίου. Και με τη χάρη του Θεού όλοι οι αδελφοί το ίδιο πιστεύουμε, ότι είναι κοντά ο ερχομός του Κυρίου. Πατρίδα μας είναι η Ελλάδα, την αγαπάμε πάρα πολύ, εδώ είναι τα σπίτια μας, οι οικογένειες μας, αλλά με όλα αυτά τα γεγονότα μας προετοιμάζει ο Κύριος και είναι σαν να μας λέει: “Ετοιμαστείτε να αφήσετε την επίγεια πατρίδα σας και να πάτε στον ουρανό, στην αιώνια πατρίδα.” Φανερώνονται και οι καρδιές μας βέβαια και κάποιες φορές μπορεί να βγάλουμε λίγο ρατσισμό, λίγη ξενοφοβία, αλλά πιστεύω ότι ο Κύριος μας διδάσκει όλους μέσα από τον Λόγο Του και μας οδηγεί στο θέλημα Του. Και μας έχει πληροφορήσει μέσα από ενύπνια και μέσα από άλλες μαρτυρίες ότι πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους που έχουν έρθει στο νησί θα πιστέψουν και ότι η εκκλησία μας θα γεμίσει από ψυχές, από πολλά έθνη, που θα δοξάζουν τον Θεό. Τώρα το πως θα γίνει αυτό, δεν το ξέρουμε ακόμα, όμως πιστεύω ότι ετοιμάζει ο Κύριος πολύ λαό για το όνομα Του και για τη δόξα Του.
