“Και αποκριθείς ο Σίμων Πέτρος είπε: Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτόν: Μακάριος είσαι Σίμων, υιέ του Ιωνά, διότι σάρξ και αίμα δεν σοι αποκάλυψε τούτο αλλά ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς.” Κατά Ματθαίον ις΄16,17.
Αυτό το μήνα θα μας δώσει τη μαρτυρία του για τον Χριστό, ο αδελφός μας Νίκος Σαλίκας.
Αδελφέ Νίκο είχες τη καλή επιθυμία να ομολογήσεις τι έκανε ο Κύριος στη ζωή σου και θα ήθελα ξεκινώντας να μας πεις που γεννήθηκες, πως μεγάλωσες και ότι άλλο βάζει ο Θεός στη καρδιά σου.
Αμήν. Και ότι θα πούμε ας είναι προς οικοδομή δική μας και προς σωτηρία πολλών ψυχών. Γεννήθηκα στη Καβάλα πριν από 50 χρόνια, τον Νοέμβριο του 1969. Μεγαλώνοντας, δεν μου έλειψε ποτέ τίποτε το υλικό, αλλά πιστεύω ότι αυτό που έλειπε από την οικογένεια μας ήταν ο Κύριος. Η ζωντανή σχέση δηλαδή με τον Ιησού Χριστό, που βλέπω τώρα να απολαμβάνουν οι οικογένειες μέσα στην εκκλησία. Η μόνη που μας μιλούσε για αυτά τα πράγματα ήταν η γιαγιά μου, η οποία διάβαζε τον Λόγο του Θεού και μετά τον “έσπερνε” μέσα στις καρδιές μας. Και ευχαριστώ τον Θεό γιατί ήρθε η ώρα που αυτός ο σπόρος καρποφόρησε, όταν μετά από χρόνια γνώρισα τον Χριστό.
Η γιαγιά σου ήταν -να υποθέσω- ευσεβής Ορθόδοξη;
Ναι, ακριβώς. Διάβαζε όμως πάντα την Καινή Διαθήκη και αγωνιζόταν αυτά που διάβαζε να τα ζήσει στην πράξη. Ειδικά θυμάμαι ότι πάντα προσπαθούσε να βοηθήσει τους πτωχούς, ακολουθώντας τα λόγια που είπε και ο απόστολος Παύλος: “Μακάριον είναι να δίνει κάποιος μάλλον, παρά να λαμβάνει.” Αυτά τα λόγια με άγγιζαν κι εμένα τότε, γιατί πάντα ήθελα να δίνω από το χαρτζιλίκι μου σε ζητιάνους, αλλά όταν μπήκα στην εφηβεία άλλαξα. Ότι κι αν μου έλεγε για τον Θεό η γιαγιά, την χτυπούσα χαιδευτικά στη πλάτη, της έλεγα: “ναι γιαγιά” κι έτρεχα να κάνω κι εγώ αυτά που κάνει όλος ο κόσμος. Κι επειδή δεν είχα προσωπική γνώση, δεν είχα διαβάσει ο ίδιος τη Καινή Διαθήκη για να ξέρω το θέλημα του Θεού, ο Διάβολος με έμπλεξε με πολλά. Με το ποτό, το τσιγάρο, το χασίσι, την πορνεία, τη κακία, το μίσος, το ψέμα και όλα αυτά που κάνουν οι άνθρωποι για να ικανοποιήσουν τη σάρκα τους, προσπαθώντας να περάσουν καλά.
Αυτά τα λεγόμενα, ελαφρά ναρκωτικά, από τι ηλικία τα ξεκίνησες;
Ξεκίνησα το χασίσι από 15 χρονών. Δεν προχώρησα ποτέ σε άλλες ουσίες, δεν ήθελα καθόλου τα λεγόμενα χημικά ναρκωτικά, γιατί πίστευα ότι το χασίσι είναι κάτι φυσικό, που δεν βλάπτει τον άνθρωπο. Βέβαια στη πορεία διαπίστωσα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα αλλά αντίθετα, προκαλεί και το χασίς πολλά προβλήματα. Μέχρι τα 23 μου χρόνια πίστευα ότι το ελέγχω, ότι το καπνίζω όποτε θέλω, μετά όμως πέρασα μια ερωτική απογοήτευση και έπεσα πραγματικά με τα μούτρα. Παρόλη όμως τη ζωή που έκανα, πάντα με συγκινούσαν οι ταινίες για τον Χριστό που παρακολουθούσα τη μεγάλη εβδομάδα στη τηλεόραση. Χωρίς βέβαια να καταλαβαίνω τότε ποιός είναι πραγματικά ο Χριστός. Τον έβλεπα απλά σαν ένα καλό άνθρωπο, σαν κάποιον που έλεγε την αλήθεια, δίδασκε την αγάπη και όμως τον σταυρώσανε. Δεν ήξερα ότι ήταν ο Υιός του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο ίδιος ο Θεός που έγινε άνθρωπος. Και πιστεύω ότι αν δεν στο αποκαλύψει ο Θεός, δεν μπορείς να το καταλάβεις ποτέ αυτό.
Έτσι είναι.
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να πω ένα ενύπνιο που μου είχε δείξει ο Κύριος σε νεαρή ηλικία, το οποίο ήταν πιστεύω και για τότε αλλά και για σήμερα ακόμα στη ζωή μου. Έβλεπα ένα γίγαντα -τα πόδια του μόνο έβλεπα, που ήταν τεράστια- να με ακολουθάει, να με κυνηγάει μέσα στη πόλη. Όταν πατούσε κάτω, τρανταζόντουσαν όλα σε κάθε του βήμα κι εγώ έτρεχα για να του ξεφύγω. Σε κάποια στιγμή κουράστηκα, σταμάτησα και είπα: “Ας με πατήσει, δεν μπορώ να τρέχω άλλο.” Δεν με πάτησε όμως, στάθηκε απέναντι μου και μείναμε έτσι, “ενώπιος-ενωπίω,” μέχρι που ξανάρχισα εγώ να τρέχω και Εκείνος να με ακολουθάει. Αυτό το ενύπνιο το κατάλαβα όταν πίστεψα. Γιατί ο Κύριος πραγματικά αγωνιζότανε να με σώσει όσο ήμουνα στο κόσμο και είχε στείλει τρία διαφορετικά άτομα να μου μιλήσουν, σε τρείς διαφορετικές χρονικές στιγμές. Όμως εγώ έφευγα μακριά Του. Αλλά πιστεύω ότι ακόμα και τώρα ο Κύριος με “κυνηγάει” (με τη καλή έννοια) για να με φέρει στη θέση που θέλει, ώστε να με ευλογήσει πλήρως.
Πες μου για αυτές τις τρείς φορές που σου μίλησαν για τον Χριστό.
Η πρώτη φορά ήταν στη Θεσσαλονίκη. Επειδή είχα πάθος με τη χέβυ μέταλ μουσική, είχα πάει στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσω μια σχετική συναυλία. Όπως καθόμουν λοιπόν σε μια πλατεία και περίμενα να ξεκινήσει, έρχεται ένα παλικάρι και κάθεται δίπλα μου. Μου λέει: “σε πειράζει να καθίσω;” Του λέω: “κάθισε”. Και άρχισε να μου μιλάει για τον Χριστό. Μου έκανε την ομολογία του, μου είπε πως τον αναγέννησε ο Κύριος, πως τον έβγαλε μέσα από πάθη και επιθυμίες κι έφυγε μετά, δεν μου είπε κάτι άλλο.
Δεν σου είπε κάτι για τη Καινή Διαθήκη, για τον Λόγο του Θεού;
Όχι εκείνος δεν μου είπε κάτι. Αυτό έγινε τη δεύτερη φορά που μου μίλησαν. Είχε έρθει στη Καβάλα ένας φίλος από τον στρατό και είχαμε πάει κάπου έξω για φαγητό. Πέρασε τότε από εκεί ένας αδελφός μας, ο Κώστας, μαζί με τη σύζυγο του τη Τζένη και μοιράσανε φυλλάδια και Καινές Διαθήκες. Εγώ είχα βγει έξω για να πάρω τσιγάρα εκείνη την στιγμή, τον συνάντησα τον αδελφό όπως γύριζα και μου έκανε την ομολογία του. Και θυμάμαι όπως συζητούσαμε, μου λέει σε κάποια στιγμή: “Τον Ιησού Χριστό πρέπει να Τον έχουμε στη καρδιά μας.” Και του απάντησα: “και ποιός σου είπε ότι δεν Τον έχω στη καρδιά μου;” Ενώ την ίδια στιγμή ήμουνα σουρωμένος και μαστουρωμένος. Δηλαδή τέτοιο σκοτάδι είχα. Μου έδωσε φυλλάδιο και Καινή Διαθήκη, αλλά τα άφησα τελικά πάνω στο τραπέζι, δεν τα πήρα μαζί μου. Και πέρασαν μετά έξι χρόνια μέχρι την επόμενη φορά που μου χτύπησε πάλι ο Κύριος την πόρτα.
Σε τι ηλικία ήσουν την τρίτη φορά;
Την τρίτη φορά που μου μίλησαν, ήμουν σε ηλικία 32 χρονών. Εμείς τότε για να στρίβουμε τα τσιγάρα τα περίεργα που καπνίζαμε, αγοράζαμε από τα περίπτερα μεγάλα χαρτάκια. Και για να μην δίνουμε στόχο, πηγαίναμε σε ένα συγκεκριμένο περίπτερο, έξω από τη Καβάλα, που το είχε ένα γνωστό μας παιδί που έκανε χρήση κι αυτός. Ο σημερινός αδελφός μας ο Λάζαρος. Τον έχασα για κάποιο διάστημα τον Λάζαρο και μετά ξαφνικά τον βλέπω να είναι σε ένα περίπτερο στο κέντρο της Καβάλας, απέναντι από το μαγαζί που είχα τότε με παιδικά ρούχα. Ήταν όμως πολύ αλλαγμένος, το πρόσωπο του ήταν καθαρό, έλαμπε και μιλούσε σε όλους για τον Ιησού Χριστό. Και τον είχε φέρει ο Κύριος ακριβώς δίπλα μου. Μου μίλησε κι εμένα, μου έκανε την ομολογία του και μου πρότεινε να πάμε ένα απόγευμα στην εκκλησία. Την Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής. Μου έλεγε: “έλα Νίκο να πάμε σε μια εκκλησία που είναι ο Θεός ζωντανός, που ο Θεός μιλάει.” Του έλεγα: “Ναι, θα έρθω” αλλά κάθε βράδυ που έκλεινα το μαγαζί, έστριβα ένα τσιγάρο και γυρνούσα μετά μέσα στη νύχτα. Στα μπαράκια, στις ταβέρνες και όπου αλλού πηγαίναμε τότε. Ένα απόγευμα είχα βρει εκεί στο περίπτερο και τον αδελφό Χρήστου που ήταν ο ποιμένας της εκκλησίας της Καβάλας. Μου μίλησε κι εκείνος για τον Κύριο και θυμάμαι ότι ξαφνικά άρχισα να κλαίω. Είχε έρθει η παρουσία του Θεού και με είχε αγγίξει. Συνέχιζα όμως τον ίδιο τρόπο ζωής μέχρι που επέτρεψε ο Κύριος να γίνουν κάποιες καταστάσεις και γεγονότα που απογοητεύτηκα από όλα και από όλους. Τότε ήρθε η ώρα που μπήκα μέσα στην εκκλησία, σαν πληγωμένο αγρίμι πραγματικά. Είναι θαυμαστό ότι με το που πήγα στην εκκλησία, με ελευθέρωσε από τα ναρκωτικά ο Κύριος και ήταν σαν να μην είχα πιεί ποτέ μου χασίσι.
Από την πρώτη μέρα;
Ναι, κατευθείαν. Εκείνο το βράδυ μόλις γύρισα σπίτι έψαξα να βρω τη Καινή Διαθήκη της γιαγιάς μου για να την διαβάσω. Και είχε πει θυμάμαι η γιαγιά μου λίγο πριν πεθάνει: “αυτή τη Καινή Διαθήκη θα τη δώσετε στον Νίκο.” Και έτσι άρχισε να αλλάζει η ζωή μου, διαβάζοντας τον Λόγο του Θεού και πηγαίνοντας στην εκκλησία. Μέχρι τότε δεν γνώριζα ότι υπάρχει Θεός. Ελεγα: “μπορεί να υπάρχει, μπορεί και να μην υπάρχει, όταν πεθάνω θα μάθω.” Πίστευα μόνο σε αυτά που έβλεπα. Όταν όμως άρχισε ο Θεός να μου μιλάει με κηρύγματα, με προφητείες και να μου αποδεικνύει ότι είναι ζωντανός, συγκλονίστηκα. Μετανόησα, ζήτησα την συγχώρεση του Κυρίου και ο Κύριος με αναγέννησε και με έκανε ένα νέο κτίσμα. Και μετά από λίγο καιρό βαπτίστηκα στο νερό. Δεν θυμάμαι ακριβώς χρονολογίες να σου πω αλλά όλα έγιναν πολύ γρήγορα, από μόνα τους γινόντουσαν. Ο Κύριος τα έκανε βέβαια.
Το τσιγάρο το έκοψες κι αυτό αμέσως;
Το τσιγάρο το έκοψα μετά από δύο εβδομάδες περίπου. Θυμάμαι μια μέρα το είχα βάλει έντονα στη προσευχή μου και το απόγευμα περνώντας από το περίπτερο του αδελφού Λάζαρου πήρα ένα χαρτάκι από το κουτί με τα εδάφια, τον “άρτο της ζωής” όπως το λένε. Κι έγραφε: “Εισηκούσθη η προσευχή σου.” Ήτανε όλες αυτές συμμαρτυρίες του Κυρίου που μου αυξάνανε τη πίστη. Από εκείνη τη μέρα ελευθερώθηκα από το κάπνισμα και εν συνεχεία βαπτίστηκα στο νερό μετά από προτροπή του αδελφού Χρήστου. Και στους τέσσερις μήνες με βάπτισε ο Κύριος με Πνεύμα Άγιο μετά από αγώνα πνευματικό προσευχής. Δυστυχώς όμως μετά από λίγο καιρό έφυγα από την εκκλησία. Άφησα τον εαυτό μου κάπως χαλαρό, βρήκα αφορμή από κάτι που έγινε και απομακρύνθηκα. Τη πρώτη φορά που ξαναπήγα σε ένα από τα παλιά μου στέκια, θυμάμαι τη προσπάθεια που έκανε το Πνεύμα το Άγιο για να με αποτρέψει. Ένοιωθα κάτι στο σώμα μου, στη ψυχή μου να προσπαθεί να με βγάλει από εκεί μέσα. Αλλά ο Κύριος ποτέ δεν παραβιάζει τη θέληση του ανθρώπου. Ήθελα να το κάνω και ο Κύριος με άφησε έξι, επτά μήνες να απομακρυνθώ από κοντά Του. Έστελνε βέβαια παιδιά δικά Του -και αδελφούς και αδελφές- και με καλούσανε να επιστρέψω πίσω και πραγματικά επέστρεψα. Κι ευχαριστώ τον Θεό γιατί όσο ήμουν έξω, μπορώ να σου πω ότι τρόμαξα πραγματικά με αυτό που έβλεπα στα πρόσωπα των ανθρώπων. Τη νέκρα, το σκοτάδι, την απελπισία. Είναι αυτό που λέει ο Λόγος του Θεού: “όποιος έχει τον Υιό έχει τη ζωή, όποιος δεν έχει τον Υιό του Θεού, την ζωή δεν έχει.” Και ακόμα και τώρα που τα θυμάμαι τρομάζω και λέω: “Κύριε μην με αφήσεις ποτέ ξανά να γυρίσω πίσω.”
Πόσα χρόνια είσαι τώρα στην εκκλησία;
Από το 2001, κοντά 20 χρόνια. Επέστρεψα έχοντας πάρει στερεά απόφαση να μείνω κοντά στον Θεό μέχρι τέλους και παρόλα τα λάθη μου και τις ελλείψεις μου ο Κύριος με κρατάει κοντά Του. Με τη χάρη Του και με την αγάπη Του. Και όπως λέει η Αγία Γραφή: “Ο Θεός είναι αγάπη και όποιος μένει στην αγάπη, στον Θεό μένει και ο Θεός εν αυτώ”. Ο αγώνας μας τώρα είναι να αυξηθούμε στον αγιασμό, στη καθαρότητα (γιατί έχουμε ακόμα στη καρδιά μας πράγματα που μας κλέβουν την αγάπη του Θεού) για να υπάρχει πλέον μέσα στη ζωή μας μόνο ο Χριστός, γιατί μόνο Αυτός αξίζει να υπάρχει. Και πιστεύω ότι εκεί μας οδηγεί ο Κύριος, μέσα από καταστάσεις, μέσα από ταπεινώσεις και μέσα από όλα αυτά που επιτρέπει Εκείνος μέσα στη ζωή μας
