«Είμαστε πρεσβευτές, λοιπόν, υπέρ του Χριστού, ωσάν ο Θεός να σας παρακαλούσε μεταχειριζόμενος εμάς δεόμαστε, λοιπόν, υπέρ του Χριστού, συμφιλιωθείτε με τον Θεό» (Β' Κορινθίους 5:20)
Ο Λόγος του Θεού λέει ξεκάθαρα ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους αλλά και από τις πράξεις τους «τέκνα οργής» (Εφεσίους 2:3) και «εχθροί του Θεού κατά τη διάνοια με τα πονηρά έργα τους» (βλ. Ρωμαίους 5:10α, Κολοσσαείς 1:21). Είδαμε όμως στο προηγούμενο μέρος ότι μολονότι ο άνθρωπος μέσα από την ανυπακοή του διέρρηξε τη σχέση του με τον Δημιουργό του, ο Θεός είχε πάντοτε την επιθυμία της απόλυτης συμφιλίωσης με το πλάσμα Του. Αυτό όμως δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν εξασφαλιζόταν η συγχώρεση της αμαρτίας του ανθρώπου η οποία με τη σειρά της απαιτούσε την πληρωμή της τιμωρίας για την παράβαση των εντολών του Θεού.
Ποιος πλήρωσε τελικά;
Στο Λόγο του Θεού διαβάζουμε ποιος πραγματικά ανέλαβε την πληρωμή του κόστους για την συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό: Η συμφιλίωση με το Θεό έγινε δυνατή επειδή ο Θεός πρόσφερε τον ίδιο Του τον Υιό, Ιησού Χριστό, ως «εξιλαστήριο θύμα» για τις αμαρτίες μας! Η λέξη «εξιλασμός» περιγράφει μια θυσία που προσφέρεται για να κατευνάσει την οργή εξαιτίας των αμαρτιών. Διαβάζουμε, «…όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα του Θεού, ανακηρύσσονται, όμως, δίκαιοι, δωρεάν, με τη χάρη του, διαμέσου της απολύτρωσης που έγινε με τον Ιησού Χριστό τον οποίο ο Θεός προκαθόρισε ως μέσον εξιλέωσης… δια του αίματός του… για την άφεση των αμαρτημάτων…» (Ρωμαίους 3:22-26). Διαβάζουμε επίσης, «…αν, όμως, κάποιος αμαρτήσει, έχουμε παράκλητο προς τον Πατέρα, τον Ιησού Χριστό τον Δίκαιο. Κι αυτός [ο Ιησούς Χριστός] είναι μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας και όχι μονάχα για τις δικές μας, αλλά και για τις αμαρτίες όλου του κόσμου… Σε τούτο βρίσκεται η αγάπη, όχι ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεό, αλλ’ ότι αυτός μας αγάπησε και απέστειλε τον Υιό του ως μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας» (βλ. Α’ Ιωάννου 2:2, 4:10).
Το παράδοξο της αληθινής αγάπης του Θεού
Δυσκολεύεται να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους αλλά η αλήθεια είναι ότι ο ΘΕΟΣ είναι εκείνος που προσέφερε το «εξιλαστήριο θύμα», και όχι ο άνθρωπος όπως θα έπρεπε! Αυτό δείχνει το υπερβολικό μέγεθος της αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα και πόσο «μακριά» έφτασε στην προσπάθεια να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον εαυτό Του!
Ο Θεός παρακαλεί τον άνθρωπο;
Αλλά δεν σταμάτησε ούτε εκεί η προσπάθεια του Θεού για συμφιλίωση με τον άνθρωπο. Διαβάζουμε ότι ο Θεός ανέθεσε μια ιδιαίτερη διακονία στους Αποστόλους και πρακτικά σε όλους τους πιστούς με σκοπό να ενημερωθούν όλοι οι άνθρωποι για αυτήν την ευκαιρία συμφιλίωσης και σωτηρίας. Ο απ. Παύλος γράφει, «Τα πάντα, όμως, είναι από τον Θεό, που μας συμφιλίωσε με τον εαυτό του, διαμέσου του Ιησού Χριστού, και έδωσε σε μας τη διακονία της συμφιλίωσης, δηλαδή, ότι ο Θεός ήταν που συμφιλίωνε τον κόσμο με τον εαυτό του, διαμέσου του Χριστού, μη λογαριάζοντας σ’ αυτούς τα πταίσματά τους... Είμαστε πρεσβευτές, λοιπόν, υπέρ του Χριστού, ωσάν ο Θεός να σας παρακαλούσε μεταχειριζόμενος εμάς, δεόμαστε, λοιπόν, υπέρ του Χριστού, συμφιλιωθείτε με τον Θεό» (Β’ Κορινθίους 5:18-20). Ο Θεός και ο Ιησούς Χριστός παρακαλούν δια των Αποστόλων κάθε άνθρωπο για συμφιλίωση.
Συμφιλίωση χωρίς όρους;
Η συμφιλίωση με τον Θεό όμως δεν είναι ούτε αναγκαστική αλλά ούτε και χωρίς κανέναν όρο. Ο μεν Θεός με δική Του πρωτοβουλία πλησιάζει τον άνθρωπο και του δίνει την ευκαιρία για συμφιλίωση μέσα από το θάνατο του μονογενούς Υιού Του, Ιησού Χριστού. Ο άνθρωπος όμως θα πρέπει να ανταποκριθεί σε αυτήν την πρόσκληση του Θεού και να αποδεχτεί αυτήν την πολύτιμη προσφορά. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι κάποιοι άνθρωποι θα χαθούν αιώνια επειδή δεν θα αποδεχτούν αυτή την πρόταση της συμφιλίωσης.
Μάταιη χάρη;
Ως συμπέρασμα, η αιώνια κατάληξη κάθε ανθρώπου εξαρτάται από το εάν (ή όχι) θα έχει συμφιλιωθεί με το Θεό στις ευκαιρίες που του δίνονται σε αυτή την -επίγεια- ζωή του. Εν όψει αυτής της προοπτικής ο απ. Παύλος επίσης παρακαλεί, «Καθώς, λοιπόν, είμαστε συνεργοί του[Θεού], παρακαλούμε ταυτόχρονα να μη δεχθείτε μάταια τη χάρη του Θεού επειδή, λέει: “Σε καιρό δεκτό σε εισάκουσα, και σε ημέρα σωτηρίας σε βοήθησα” να, τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, να, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορινθίους 6:1-2).
Δημήτριος Μάστορης
